ลำดับตอนที่ #20
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 20 : ซ้อมดาบกับวินเซนต์ ครั้งที่ 1 [จบ]
ตอนที่ 20 : ซ้อมดาบกับวินเซนต์ ครั้งที่ 1 [จบ]
วืด!
ดึงมือกลับทันที ตอนแรกคาโลก็ตกใจที่วินเซนต์ยอมถอย แต่จู่ๆก็รู้สึกเหมือนกับว่าดาบทลายจิตจะติดแน่นอยู่กับกิ่งไม้ไม่ยอมหลุด ร่างของเขาเลยถลาไปข้างหน้าตามแรงกระชาก
เพี๊ยะ!
กิ่งไม้ฟาดเข้าที่ข้อมือของคาโลอย่างแรงจนดาบหลุดมือ ก่อนจะตวัดมาจ่อคอเขาทันที
“ชั้น...ชนะ”วินเซนต์ยิ้มอย่างเป็นต่อ ก่อนจะสลายกิ่งไม้ออกเป็นเศษผง
“อะไรกัน...ทำไม?”คาโลกระพริบตาปริบๆ
“เรื่องที่ดาบติดกับกิ่งไม้สินะ”เฟรเซียยิ้ม “นายลืมคิดไปนะคาโล ว่าเมื่อนายแทงกิ่งไม้นั่นทะลุ นายคิดเหรอว่าเมื่อดึงมือกลับ กิ่งไม้นั่นจะขาดน่ะ เมื่อคนที่ถือมันคือวินเซนต์”
“ตอนนั้น...กิ่งไม้นั่นเปรียบเสมือนเหล็กกล้าไปแล้ว เมื่อนายทำมันขาดสองซีก แต่ดาบของนายก็ยังติดอยู่กับมัน ก็คล้ายๆกับมันแปรสภาพเป็นคีมคีบโดยที่มีดาบเสียบคารูนั่นแหละ พอชั้นดึง ดาบที่ติดกับคีมอยู่ก็ต้องหลุดตามมาด้วยเป็นธรรมดา”วินเซนต์ขยายความ
“อ๋อ”
“เพราะฉะนั้น พอนายถลามาตามแรงลาก ย่อมเปิดโอกาสให้ชั้นเล่นงานแหงๆ จำไว้ด้วยล่ะ”วินเซนต์เอ็ด
“ครับ”คาโลก้มหน้ารับแต่โดยดี
“วันนี้พอแค่นี้ละกัน”วินเซนต์ถอนหายใจ “ต่อให้ฝึกต่อก็คงไม่ไหว ไอ้รอยแดงบนข้อมือนายนั่นไม่ใช่จะหายได้ง่ายๆแหง”
“อย่ามาอ้างเลย นายอยากนอนแล้วใช่มั๊ยล่ะ”เฟรเซียขัดคอ
“ก็ราวๆนั้น”วินเซนต์หาวหวอดอย่างไม่เกรงใจ “ก็วันนี้มันเหนื่อยนะ ต้องหาข้ออ้างซะใหญ่โตให้ไอ้พ่อบ้ากับท่าน [เจ้า] แม่อีก เพราะเรื่องบ้าๆของไอ้น้องตัวดีแท้ๆเชียว”
“พูดงั้นไป วันๆเห็นนายเอาแต่นอน นอน นอน แล้วก็นอน หัดทำอย่างอื่นซะบ้างก็ดีแล้วนี่”เฟรเซียว่า
“อ้อ อยากให้ชั้นทำอย่างอื่นนักใช่มั๊ย”วินเซนต์หันมาจ้องเฟรเซียเขม็ง
“เอ่อ...ไม่แล้วล่ะ”เฟรเซียชักเสียงสันหลังยังไงชอบกล
“งั้นผมไปก่อนดีกว่า”คาโลรีบปลีกตัวออกมาทันที เพราะค่อนข้างแน่ใจว่า “อย่างอื่น” ที่วินเซนต์จะทำคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
...แต่ว่า...
“แล้วทำไม...พวกนายถึงมาอยู่ที่นี่”คาโลที่รีบปิดประตูก่อนที่คนข้างในจะทันเห็นพูดเสียงต่ำ
“เอ่อ...แหะๆ”หนึ่งในพวกคนที่ [แอบ] มุงอยู่หน้าประตูหัวเราะแห้งๆ
“มานี่ให้หมดนั่นแหละ เฟริน คิล ครี๊ด เจค กัส ซีบิล [เฮ้ย ไอ้สองรายหลังนี่มันยังไงๆอยู่นะเนี่ย]
“ซวย”เฟรินคราง
“เอาล่ะ เล่ามาซะว่าทำไมพวกนายถึงไปแอบซุ่มดูอยู่ที่นั่นได้”คาโลกดเสียงต่ำ
“ก็...ตอนนายออกไปชั้นยังหลับไม่สนิทอ่ะ พอได้ยินเสียงนายออกมาเลยสงสัยว่านาย...เอ่อ...นายจะไปไหน”เฟรินว่า
“แล้วมันก็ดันปอดแหก ไม่กล้าออกมาคนเดียว เลยมาหาชั้นที่ห้องอ่ะ”คิลเล่าต่อ
“ตอนนั้นชั้นกำลังดวลเหล้าอยู่กับครี๊ดพอดี แล้วให้ไอ้คิลเป็นกรรมการ พอพวกเราได้ยินว่านายออกจากห้อง ก็เลยยกโขยงกันออกมานี่แหละ”เจคเสริม
“คราวหน้าอย่าทำอะไรบ้าๆแบบนี้อีก ดีแค่ไหนที่รอดสายตาพี่เอเธียร่าไปได้”คาโลเอ็ด
“ง่า...”
“งั้นก็แยกย้ายไปได้แล้ว นี่มันจะตีสองอยู่แล้วยังไม่นอนกันอีก เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก”คาโลถอนหายใจ “พวกนายโชคดีที่ที่นี่ไม่ใช่ป้อมอัศวิน ไม่งั้นชั้นสั่งลงโทษพวกนายแน่ๆ”
“โอ้~ ขอบคุณสวรรค์ที่ที่นี่ไม่ใช้ป้อมอัศวิน”ครี๊ดทำหน้าซาบซึ้งในรสพระธรรม
คาโลหันมาทางเฟริน พร้อมกับกล่าวว่า
“แต่กับนาย ชั้นคงต้องลงโทษอะไรซักอย่างก่อนนอน”
“กร๊ากกกกกก ไอ้เฟริน ซวยไปนะแก”ครี๊ดหัวเราะก๊าก
“...”คาโลยิ้มนิดๆ “แต่บางทีชั้นอาจเปลี่ยนใจถ้าไม่รีบออกไปซะ”
“อ่า...งั้นช่วยตัวเองละกันนะเว๊ยไอ้เฟริน”คิล เจค กัส และซีบิลรีบลากครี๊ดออกไปก่อนที่จะกลายเป็นหุ่นน้ำแข็งประดับปราสาท
ปึง
“...เฟริน...”คาโลกดเสียงต่ำ
“ค...คาโล นายคงไม่ลงโทษชั้นแรงๆหรอกน้า”เฟรินพยายามใช้ลูกอ้อน
“คงไม่ได้แน่ กับคนที่แกล้งทำเป็นหลับแล้วแอบตามชั้นออกไป”คาโลย่างสามขุมเข้ามาหาเฟริน
“ง่า...”
วูบ
จบคำ คาโลก็ตวัดร่างบางเข้ามาในอ้อมกอดอย่างรวดเร็ว เรือนผมสีน้ำตาลไหม้ของเจ้าหล่อนพลิ้วไสวไปตามแรงกระชากนั้น
“หัดคิดซะบ้างว่าคนอื่นเขาเป็นห่วงน่ะ เฟริน”คาโลพูดเสียงอ่อนลง
“น...นายจะบ้าเหรอคาโล...ที่นี่...ไม่มีอะไรหรอกน่า”เฟรินพูดตะกุกตะกักด้วยความอาย
“แล้วเพราะนายคิดแบบนั้นตอนอยู่เอดินเบิร์กใช่รึไง ถึงได้เกือบตายจากดาบของบาเรลและเอเรนาสน่ะ”คาโลขัด
“...”เฟรินยังจำได้ไม่ลืมเลือน...ความเจ็บปวดในตอนนั้น...
“อย่าทำอะไรแบบนี้อีกเฟริน...ถ้าอยากรู้ก็ถามมาตรงๆก็ได้ ชั้นไม่ได้คิดจะปิดบังอะไรเธอเลยแม้แต่น้อยนะ เฟริน”คาโลกระชับอ้อมกอดแน่น “แต่ถ้าเธอเป็นอะไรไปขึ้นมา...เธอคิดว่าชั้นจะรู้สึกยังไง”
“อื้อ”เฟรินยอมคล้อยตาม
“เข้าใจมั๊ยเฟริน”น้ำเสียงของคาโลอ่อนลง “อย่างน้อยๆ ก็คิดถึงคนที่เป็นห่วงเธออย่างชั้นบ้าง”
“ขอโทษนะคาโล”เฟรินทำหน้าหงอย
“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก มันไมคุ้มกันหรอกนะ”คาโลถอนหายใจอย่างโล่งอก อย่างน้อยๆในคืนนี้ เธอก็ยังปลอดภัยดี
......เพราะความฝันนั่นแท้ๆ ทำให้ช่วงนี้เขาไม่กล้าปล่อยเฟรินไปไหนคนเดียวเลย......
......ความฝันที่ย้อนไปในวันนั้น......
......ร่างที่ย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ดาบที่ปักอยู่กลางลำตัว และเสียงหัวเราะน่าขนลุกนั่นยังคงหลอกหลอนเขาอยู่...ตกย้ำความอ่อนแอที่ไม่อาจปกป้องเธอได้...จนเกือบจะต้องเสียเธอไป......
......เขาสัญญากับพี่เฟรเซียไว้แล้ว...ว่าไม่ว่ายังไง...ก็จะดูแลเฟรินยิ่งชีวิต......
......ดังนั้นพี่เฟรเซียจึงยอมรับเขา...และพยายามฝึกฝนเขาให้ไปถึงจุดที่จะสามารถดูแลเฟรินได้ตลอดไป......
......และถึงไม่ต้องสัญญากับพี่เฟรเซีย เขาก็ต้องสัญญาแบบนั้นกับตัวเองอยู่แล้ว......
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น