ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 : ความเศร้าของราชา
บอกไม่ต้องทวงที่นี่ ก็ไปทวงกันทางโทรศัพท์เลยนะยัยมัมมี่
ขี้เกียจลงงงงงงงง
ส่งไฟล์ไปให้แทนไม่ได้เร้ออออออ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ตอนที่ 2 : ความเศร้าของราชา
ก๊อก ก๊อก
“ใคร”เสียงดุๆอย่างที่เจ้าตัวชอบทำเป็นประจำดังขึ้นจากภายในห้อง หากเป็นยมฑูตคนอื่นคงกลัวจนเผ่นแนบไปแล้ว แต่แน่นอนว่าไม่ใช่กับเขา
“ชั้นเอง ครูเอลไง”ครูเอลตอบ
“ไปให้พ้น ชั้นไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น”ฮาเดสตัดรอน
“โธ่ กับน้องชายตัวเองยังขนาดนี้เชียวเร้อ?”ครูเอลบิดลูกบิดประตูเพื่อจะเข้าไปภายใน แต่ปรากฏว่า...มันล็อค...
“ชั้น • ไม่ • อยาก • คุย • กับ • ใคร • ทั้ง • นั้น”ฮาเดสเน้นเสียง
“เฮ้อ งั้นก็ช่วยไม่ได้”ครูเอลทอดถอนใจ พร้อมกับ...
โครม!!!!!
“อื้ม นี่สิค่อยโล่งหน่อย”ครูเอลยิ้มนิดๆ
เฮือก!
“อะ...ไร”ครูเอลสะดุ้ง เมื่อรู้สึกถึงรังสีสังหารอย่างชัดเจน
ภายในห้อง อยู่ในสภาพที่ไม่น่าดูนัก ชั้นหนังสือที่ไม้กั้นเป็นชั้นต่างๆปริแตกอย่างน่ากลัว ส่วนหนังสือก็กองระเกะระกะรวมกับพวกเอกสารรายงานต่างๆ แต่ส่วนมากจะเหลือเพียงเศษกระดาษชิ้นเล็กๆปลิวว่อนไปทั่วห้อง ลูกโลกประดับห้องกลิ้งหลุนๆอยู่โดยที่ไม่มีใครไปหยุดมัน ส่วนขาตั้งนั้นก็เหลือแต่ซากไม้ไปเรียบร้อย โซฟาตรงข้ามกับโต๊ะทำงานเรียกได้ว่าโทรม เพราะสปริงกระเด้งขึ้นมานอกผืนหนัง นุ่นที่ยัดไว้ก็หลุดลุ่ย แต่ที่น่ากลัวที่สุด ก็เห็นจะเป็นโต๊ะทำงานที่อยู่ข้างหน้านั่นแหละ เพราะโต๊ะหินอ่อนที่แข็งนักแข็งหนาก็แตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ขวดหมึกเจิ่งนองเลอะพื้นไปทั่ว และร่างที่อยู่เบื้องหลังนั้น...
“ฮา...ฮาเดส”ครูเลกลั้นใจเรียก เขาไม่คิดเลยว่าฮาเดสจะอาการหนักขนาดนี้
“ชั้นบอกแล้วไง...ว่าชั้นไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น”ฮาเดสกดเสียงต่ำ
ร่างสูงโปร่ง ผมยาวถึงกลางหลังสีเงินยวง แม้ยังไม่เห็นหน้าก็รู้สึกได้ถึงความมีอำนาจ และแรงกดดันมหาศาล แต่เมื่อใบหน้านั้นผันกลับมามอง ก็ยิ่งทำให้รู้สึกเคารพยำเกรงขึ้นไปอีก เพราะดวงตาสีเงินเรียวยาว และดูดุดันนั้น ทำให้ไม่ค่อยมีใครเข้าใจเลยว่า ชายตรงหน้านี้...ก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มธรรมดาๆที่มีทั้งหัวใจ และความรัก เหมือนคนอื่นๆ หากแต่กำแพงที่เขาตั้งเอาไว้เพื่อกีดกันตัวเองออกจากคนอื่นๆนั้น สูงเกินกว่าที่ใครจะคิดถึงเท่านั้นเอง
“ไม่เอาน่าฮาเดส นายก็รู้ว่าอารมณ์ของนายมันทำให้คนอื่นเขาเดือดร้อนแค่ไหน”ครูเอลปลอบ
“นายก็พูดได้สิ”ฮาเดสแยกเขี้ยวใส่น้องชาย
ครืน...
เสียงฟ้าร้องเสียงดังลั่นจากภายนอก ทำให้ไม่ต้องเสียเวลาเดาเลย
......ฮาเดสกำลังโกรธ......
“โธ่ อย่าทำตาแบบนั้นสิ แค่นี้ก็ไม่ค่อยมีใครกล้าเข้าใกล้นายแล้วนะฮาเดส”ครูเอลว่า
“ก็แล้วไอ้ตัวไหนไม่ทราบ...ที่มันปล่อยยัยนั่นไปเดมอส!”
เปรี้ยง!!!!!
สายฟ้าฟาดลงมายังยอดเขาภายนอก ขนาดที่ว่าแม้จะอยู่ในปราสาทก็ยังได้ยินเสียงอย่างชัดเจน
“ง่า...ก็ไอริสเค้า...”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว!!!!!”ฮาเดสตวาด
“ง่ะ”ครูเอลคราง “บ่นชั้นไปก็ไม่ได้อะไรนี่ ไปตามไอริสเองสิ”
“ไม่จำเป็น”ฮาเดสสูดลมหายใจลึกเพื่อสงบสติอารมณ์
“ไม่จำเป็น?”คราวนี้เป็นครูเอลซะเองที่เบิกตากว้าง
“นายคิดว่าชั้นจะใจร้ายพอจะไปตามยัยนั่นกลับมารึไง? ทั้งๆที่ตอนนี้ยัยไอริสกำลังเที่ยวสนุกอยู่ที่เดมอสกับพี่เฟรเซียน่ะ”ฮาเดสถอนหายใจ “บางที ปล่อยๆไปบ้างก็ไม่เห็นแปลกนี่”
“หา???”ครูเอลแทบจะไม่เชื่อหูตัวเอง
“นายเห็นชั้นใจร้ายขนาดนั้นเลยรึไง”ฮาเดสย้อนถาม
“ใช่!”ครูเอลตอบแบบไม่ลังเล
เปรี้ยง!
คราวนี้ไม่ใช่เสียงฟ้าผ่า แต่เป็นเสียงฝ่าพระบาทงามๆของผู้เป็นพี่เตะน้องชายร่วมสายเลือดเข้าเต็มรัก
“ไอ้เวร”ฮาเดสสบถ “พอกันจริงๆ ทั้งนายทั้งไอริส คิดว่าชั้นใจไม้ใส้ระกำพอกันทั้งคู่”
“ก็มันจริงนี่”ครูเอลครางอ่อยๆ
“เฮอะ”ฮาเดสแค่นเสียง
“แล้ถ้างั้น นายเศ้ราเรื่องอะไรล่ะเนี่ย ถ้าไม่ใช่เรื่องไอริสหนีไปน่ะ”ครูเอลถาม เพราะฝนฟ้าคะนองยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงเลย
“ก็แล้วไอ้บ้าหน้าไหนที่มันชอบคิดว่าชั้นโหดฟระ”ฮาเดสสวน
“นายเครียดเรื่องเนี้ยอ่ะนะ?”ครูเอลถาม
“ถ้าคนที่คิดเป็นแก ชั้นจะไม่สนใจเลย”ฮาเดสถอนหายใจ
......แต่นี่ขนาดไอริสยังคิดว่าเราจะโหดขนาดไม่ยอมปล่อยเธอบ้างแบบนี้......
......มันก็ทำให้เศร้าได้เหมือนกันแฮะ......
......เข้าใจผิดกันแรงจริงๆ ชอบคิดเป็นตุเป็นตะแล้วสรุปเอาเองอยู่เรื่อยเลยนะ ยัยไอริส......
“โห่ น้องชายไม่สำคัญงั้นสิ”ครูเอลโอดครวญ
“ใช่”ฮาเดสย้อนด้วยคำเดียวกัน และด้วยน้ำเสียงไม่ลังเลเช่นกัน
“นายนี่มัน...”ครูเอลขมวดคิ้วมุ่น
“ไปไกลๆได้แล้ว ชั้นรำคาญ”ฮาเดสออกปากไล่
“โหย ไล่กันเลยนะ”ทั้งๆที่พูดประท้วง แต่ครูเอลก็รีบปัดฝุ่นตามตัวแล้วออกไปแต่โดยดี
“เฮอะ”ฮาเดสกวาดตามองรอบๆห้อง
“ช่างหัวมัน เดี๋ยวค่อยให้ยัยเอเธียร่ามาซ่อมก็แล้วกัน”ฮาเดสตัดบท ก่อนจะออกไปเดินเล่น โดยทิ้งห้องที่เละเทะเอาไว้แบบนั้น
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น