ลำดับตอนที่ #17
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17 : ที่พัก
ตอนที่ 17 : ที่พัก
ป๊าบ!!!
“จ๊ากกกกกกก”เฟียร์สลงไปนั่งยองๆเอามือกุมหัวร้องโอดโอย เหตุด้วยหนังสือหนาปึกในมือเฟริสถูกฮาเดสแย่งมาใช้ฟาดลงกลางกระหม่อมอย่างจัง [โอ้เย~ สะใจคนแต่งจริงๆ]
“นี่แกพกหนังสือบ้าๆนั่นไปไหนมาไหนตลอดเลยรึงายยย”เฟียร์สโอดครวญ
“ชั้นก็พกจนกว่าชั้นจะอ่านจบนั่นแหละ”เฟริสสวน
“ดีแล้ว ชั้นจะได้มีอะไรไว้ฟาดหัวไอ้ปากหมา”ฮาเดสยิ้มเย็น “สเฟียร์ พูดต่อเลยไม่ต้องสนใจมัน”
“ค...ค่ะ”สเฟียร์พยักหน้ารับ “ส่วนใจกลางนั้นคือ ปราสาทของพวกเรา เหล่ายมฑูตค่ะ เป็นทั้งสัญลักษณ์ของดินแดนนี้ ศูนย์รวมเหล่ายมฑูตทั้งหมดเอาไว้ด้วยกัน และยังเป็นศูนย์กลางทางการปกครองของที่นี่อีกด้วยนะคะ เพราะทั้งลูซิเฟอร์และคิง ต่างก็อาศัยอยู่ ณ ที่นั้นทั้งหมดค่ะ ส่วนหน้าปราสาทนั้นยังมีจุดเปิดรับสมัครยมฑูตฝึกหัดด้วยนะคะ”
“หา!!!”เฟรินเบิกตากว้าง
“คิดว่ายมฑูตมาจากอะไรล่ะเฟริน หือ?”ครูเอลถาม
“ก็...ไม่ใช่ว่าเป็นมาแต่เกิดเหรอฮะ?”เฟรินงงวูบ
“ไม่จำเป็นต้องเป็นแบบนั้นเสมอไปหรอกเฟริน”คราวนี้คาโลกลับเป็นฝ่ายตอบเสียเอง ทำเอาพวกยมฑูตทั้งหลายงงกันไม่น้อยที่คนธรรมดาอย่างคาโลสามารถล่วงรู้ข้อมูลในส่วนลึกของเฮลได้แบบนี้ [อาจยกเว้นครูเอลที่ยัดเยียดหนังสือให้คาโลเองกับมือในภาค 1]
“ยมฑูต ส่วนน้อยมากที่เป็นยมฑูตเลือดแท้ ส่วนมากจะมาจากเหล่าดวงวิญญาณธรรมดาๆนี่แหละ ว่ากันตามจริง ตอนที่เราตาย พลังเวทย์จิดค้างอยู่กับร่างของตนและพลังเวทย์ของเราในร่างวิญญาณจะเป็น 0 แต่ก็มีบ้างสำหรับพวกที่ก่อนตายมีพลังเวทย์ขั้นสูงมาก ทำให้พลังเวทย์ไม่สลายไปกับกายเนื้อ วิญญาณประเภทนั้นก็จะสามารถกลายเป็นยมฑูตได้”คาโลอธิบาย
“แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะบังคับหรอกนะคะ เพราะถึงจะมีพลังเวทย์ แต่เราก็จะพามาในฐานะของวิญญาณธรรมดาๆ แต่หากต้องการเป็นยมฑูตจริงๆก็สามารถติดต่อได้อยู่แล้วล่ะค่ะ”สเฟียร์เสริม
“อ๋อ...แบบนี้นี่เอง”เฟรินพยักหน้าหงึกๆ
“คุยกันมานานแล้ว อยากเข้าเมืองกันรึยังล่ะ?”ครูเอลถาม
“อยากคร้าบบบบบ”พวกทโมนแห่งป้อมอัศวินตอบอย่างพร้อมเพรียง
จ๊อก แจ๊ก จ๊อก แจ๊ก
“โหย วิญญาณเยอะแยะไปหมดเลยแฮะ”เฟรินมองไปรอบๆ
“ยังเยอะไม่เท่ากับที่ตลาดบารามอสหรอก เพราะที่นี่ ถึงจะเป็นเมืองใหญ่ แต่ก็มีคนอยู่น้อยนะ”ครูเอลว่า “เท่าที่พี่คิด จำนวนวิญญาณของที่นี่น่ะ มีไม่ถึงครึ่งของเมืองบารามอสเลยด้วยซ้ำ”
“ทั้งๆที่เมืองใหญ่ขนาดนี้เนี่ยนะฮะ!!!”คิลอ้าปากค้าง
“ถึงบ้านเรือนจะเยอะ ก็ไม่ได้หมายความว่ามีคนอยู่ในทุกๆหลังนะคิล”ครูเอลอธิบาย
“อย่างที่บอกว่าพวกเฮฟเว่นมาขโมยวิญญาณบ่อยๆไง ทางเราเลยต้องสร้างบ้านเยอะๆ แล้วพวกวิญญาณก็เลือกๆบ้านกันอยู่เอง ไม่จำเป็นต้องมากระจุกกันอยู่ที่เดียว บางทีบ้านนี้มีวิญญาณอาศัยอยู่ แล้วก็ต้องถัดไปอีกสองถึงสามช่วงตึก ถึงจะเจอบ้านที่มีวิญญาณอยู่อีกหลัง”เฟียร์สยิ้ม
“ส่วนมากก็มีแต่บ้านว่างๆทั้งนั้นแหละ”เฟริสสรุป
“แต่ทำไมแถวนี้วิญญาณเยอะจังล่ะคาโล?”เฟรินถาม
“แถวนี้เป็นจุดใกล้ๆกับปราสาท วิญญาณทั้งหมดที่เธอเห็นนี่ ส่วนมากเป็นยมฑูตที่พรางตัวมาเป็นวิญญาณทั่วไปทั้งนั้น”คาโลตอบ
“เก่งนี่ รู้ได้ยังไง เรื่องนี้ไม่ได้มีในหนังสือนี่นา”ครูเอลเลิกคิ้ว
“ผมเดาเอา”คาโลตอบช้าชัด
......ที่จริง...จับเอาจากคลื่นพลังที่แผ่ออกมานี่ก็รู้แล้ว......คาโลแอบคิด
“เชอะ ฉลาดมากไประวังจะตายเพราะตัวเองเข้าซักวัน”ฮาเดสแสยะยิ้ม
“พูดเหมือนท่านโง่?”คาโลโต้กลับอย่างเจ็บแสบ
“ไม่นี่ ชั้นแค่คิดว่าคนอย่างชั้นไม่ใช่ “หมู” ที่ใครจะมาหลอกเอาได้ง่ายๆอย่าง “ใครบางคน” แถวๆนี้”ฮาเดสสวน
“เหอะๆ เอาแล้วไง”เฟรินรีบปลีกตัวออกห่าง
......สงครามเย็นระหว่างพี่ชายกับว่าที่น้องเขย......เฟรินคิดอย่างหนาวๆ
......เอาตัวรอดไว้ก่อนเป็นยอดดี......
......ช่วยตัวเองนะคาโล ชั้นเอาใจช่วย [อยู่ห่างๆ]......
“ไม่เอาน่าฮาเดส พวกทหารมองกันหมดแล้ว”เฟริสว่า
“ช่างหัวมัน”ฮาเดสตัดบท
“ยังไงก็เป็นเป้าสายตาตั้งแต่เข้าเมืองแล้วล่ะ”โรเวนเสนอความเห็น
“นั่นสินะครับ พวกผมก็ลืมคิดไป”เฟียร์สตอบยิ้มๆ
“เอาล่ะๆ ฟังทางนี้ก่อนทั้งสองคน”ครูเอลขัด “เฟรินกับพวกเพื่อนๆ เดี๋ยวพี่ว่าจะให้พวกเธอพักกันในปราสาทนะ จะได้ทำอะไรสะดวกๆหน่อย นานๆทีจะออกมาข้างนอกก็ได้ไม่ว่ากัน แต่ต้องบอกพวกพี่ก่อนนะ เพราะขืนเจอพวกเฮฟเว่นดักซุ่มอยู่จะอันตราย”
“ครับ / ค่ะ”ทุกคนตอบ
“แล้วพวกชั้นล่ะยูริซิส”อาเธอร์ถาม
“พวกพี่ก็พักในปราสาทเหมือนกันครับ แต่พักคนละโซนกัน”ครูเอลว่า “ในปราสาทของพวกผมจะมีอยู่ 4 ชั้น ไม่รวมชั้นใต้ดินนะครับ พวกเฟรินจะแบ่งๆกันไปพักทางปีกตะวันออกชั้นหนึ่ง และปีกตะวันออกชั้นสองของปราสาท ส่วนพวกพี่ๆให้พักที่ปีกตะวันตกชั้นสองครับ เพราะตอนนี้ปีกตะวันตกชั้นหนึ่งเรากำลังซ่อมแซมอยู่ครับ”
“ซ่อมแซม? ทำไม???”ลอเรนซ์ถาม
“ก็ท่านพ่อน่ะสิครับ จะออกไปดีๆก็ไม่ได้ สงสัยอยากให้คนอื่นรู้มากว่าตัวเองออกไป เล่นพังกำแพงออกไปซะงั้น บริเวณนั้นเลยเละราบเป็นหน้ากลองเลยล่ะครับ”ครูเอลถอนหายใจหน่ายๆ “ดีแค่ไหนแล้วที่พวกผมไม่มีใครติดนิสัยแบบนั้นของท่านพ่อมา”
“ชั้นเห็นด้วยนะ”โรเวนพึมพำ เมื่อนึกไปถึงนิสัยตลกร้ายของเซฟิวรอธ
......อย่างการเกือบจะฆ่าลูกตัวเอง...เอาอนาคตของคนอื่นมาเล่น...เอาลูกตัวเองมาพนัน...และอื่นๆที่แสดงให้เห็นในวันนั้น!!!......
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น