Psychopomps [HunHan]

Psychopomps 

              วี้หว่อๆๆๆๆ

            เสียงไซเรนของรถพยาบาลดังกึกก้องไปทั่วท้องถนนที่เต็มไปด้วยความโกลาหลของหน่วยกู้ชีพที่กำลังช่วยปฐมพยาบาลคนเจ็บและตำรวจที่คอยโบกรถเพื่อให้การจราจรยังคงดำเนินต่อไปได้

            เด็กชายที่ร่างกายมีแต่แผลถลอกยืนมองเหตุการณ์ต่างๆ อยู่อย่างนิ่งเงียบไม่ทำตัววุ่นวายให้ทุกคนต้องคอยพะวง

            “เจ็บตรงไหนไหมลูก?” เด็กชายนัยน์ตาคล้ายกวางเงยหน้ามองผู้เป็นพ่อก่อนจะยิ้มแล้วส่ายหน้าเบาๆ เพื่อให้ผู้เป็นพ่อหายห่วงแม้ว่าในความจริงแผลถลอกมันก็เจ็บพอสมควรสำหรับเด็กสิบขวบ

            “ผมไม่เจ็บเลยครับ”

            “พ่อขอโทษนะลูก...”

            “ลู่ เฟยหลิ่ง” ไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อจะได้พูดกับลูกจนจบประโยคก็มีเสียงหนึ่งพูดขึ้นขัดบทสนทนาเสียก่อน “ชาตะ 12 มีนาคม ปี 1966 มรณะ 20 เมษายน ปี 2006...นี่คือเจ้าใช่หรือไม่?”

            เจ้าของชื่อแสดงความกังวลออกมาทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัดพลางเหลือบตามองลูกชายตัวน้อยที่มองเขากับคนแปลกหน้าที่ใส่ชุดคลุมยาวสีดำที่คลุมตั้งแต่ศีรษะจนถึงพื้นเป็นผืนเดียวสลับกันไปมาอย่างระคนสงสัย

            “พี่เขาเป็นใครเหรอฮะพ่อ?”

            “อะ...เอ่อ” คนเป็นพ่อยิ้มเจื่อนออกมา แต่ไม่ทันที่เขาจะได้อธิบายหรือพูดอะไรกับลูกชาย คนแปลกหน้าชุดดำคนนั้นก็ถามแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

            “ใช่หรือไม่?”

            “ชะ...ใช่ครับ”

            “ตามข้ามา” ชายแปลกหน้าพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะหันหลังให้พ่อลูกทั้งสองเตรียมจะเดินไปข้างหน้า

            “พี่จะพาพ่อผมไปไหน!” เด็กชายฉุดแขนของผู้เป็นพ่อไว้เมื่ออยู่ดีๆ พ่อของเขาก็เคลื่อนตัวออกห่างจากเขาตามชายคนนั้นไปโดยที่ไม่ได้ขยับขาแม้แต่ก้าวเดียว “อย่าเอาพ่อผมไปนะ!”

            “ฮึก...พ่อขอโทษนะลูก...พ่อขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูลูกเป่าเค้กวันเกิดปีนี้ พ่อ...ต้องไปแล้ว” หยดน้ำตาของผู้ชายคนหนึ่งถูกกลั่นออกมาจากความเสียใจที่ตัวเองไม่สามารถดูแลแก้วตาดวงใจของเขาต่อไปได้

            “ไม่! พ่อต้องอยู่กับผม ไอ้บ้า! แกจะพาพ่อฉันไปไหน หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ!” แรงของเด็กคนหนึ่งที่พยายามรั้งแขนของพ่อตัวเองไว้จนสุดแรงไม่อาจสู้คนตรงหน้าที่กำลังพรากพ่อของเขาไปด้วยมือที่มองไม่เห็นได้เลย แขนของเฟยหลิ่งเริ่มหลุดออกจากมือของเด็กน้อยไปทีละนิด...ทีละนิด จนกระทั่งหลุดออกจากกันในที่สุด “ไม่! พ่อ! อย่าไป! ฮึก ฮื่ออ เอาพ่อผมคืนมา”

            ร่างเล็กทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้น เขาช่วยพ่อไว้ไม่ได้...พ่อที่เริ่มห่างไกลเขาออกไปเรื่อยๆ

            “อย่าร้องไปเลยเด็กน้อย...แล้วสักวันเราคงได้พบกัน”

#ยมทูตฮฮ

Start 04/05/2018

ผู้หญิงหลงยุค

Twitter @zaifaii

ASK.fm @faiinoyyy