คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1st song.. [เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ]
" Don’t leave me alone "
ก่อนจากกัน เธอเตรียมหัวใจมาก่อน
เตรียมจะหายไป อย่างใจร้อน
จบทุกอย่างที่สองเราเคยฝันใฝ่
ชุดนอนที่เคยสวมใส่
ของขวัญรูปถ่ายอยู่มุมไหน
เก็บทุกอย่างไม่เหลือร่องรอยหายไป..
คุณไม่รู้หรอก..
..คุณไม่เคยรู้เลย
ผมถามคุณเสมอว่าคุณรักผมไหม?
..คุณเอาแต่ยิ้ม และมองหน้าผมอยู่อย่างนั้น
ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณรักผมไหม
ผมไม่รู้หรอกว่าคุณรักผมแค่ไหน
แต่ผมรู้ว่าผมน่ะ... รักคุณนะ
“ พี่..”
เขายิ้ม ไม่ว่าผมจะทำอะไร เขามีรอยยิ้มให้ผมเสมอ
“ว่ายังไงเรา” เสียงน่ารักกับรอยยิ้มหวานๆของเขาทำให้ผมยิ้ม
รอยยิ้มที่มีไว้เพื่อเขา..เพียงคนเดียว
“หึ..ผมรักพี่นะ” ประโยคง่ายๆสบายๆที่ผมพูดกับเขามาเกือบทั้งชีวิต
มีเพียงรอยยิ้มของผมกับเขา และลมหายใจของเราเท่านั้น
ที่รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นนี้
.
.
.
ผมกับเขาเราเป็นพี่น้องกัน
ผมกับเขาก็เหมือนพี่น้องทั่วๆไป
เราอยู่บ้านหลังเดียวกัน
เรียนที่เดียวกัน
และมีพ่อคนเดียวกัน
เราอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก
ตั้งแต่ผมจำความได้ผมก็มีเขามาตลอด
เราเติบโตมาเป็นเด็กผู้ชายที่เข้มแข็งเหมือนๆกัน
แต่อะไรนะ..
ที่ทำให้เขามีรอยยิ้มและดวงตาที่หวานเหมือนผู้หญิงอย่างนั้น
แปลกใจงั้นหรอ? สงสัยสินะ J
ใช่ครับ. ผมกับเขา “เราเป็นผู้ชาย”
เขาแก่กว่าผมสี่ปี...เขาเกิดในช่วงฤดูใบไม้ผลิที่อ่อนหวาน
ผมอ่อนกว่าเขาสี่ปี...ผมเกิดในช่วงฤดูหนาวที่ขมปร่า
ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้หรอก..
แต่ตอนนี้ผมโตพอที่จะรู้แล้วว่า เขา คือ ความอ่อนหวานของผม
..เขาทำให้ฤดูหนาวที่สั่นพร่า เงียบสงบลงได้อย่างไม่น่าเชื่อ
เราเติบโตขึ้นทุกวัน
และมีกันและกัน...เสมอ
ตอนนี้เขาเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยปีที่ 4
ส่วนผม...นักเรียนมัธยมปลายปีที่ 3
ผมโตพอที่จะรู้ว่า เขาคือความอ่อนหวานของผม
และตอนนี้ผมก็รู้อีกว่า...
“ผมอยากให้เขาเป็นความอ่อนหวานของผมคนเดียวตลอดไป”
ผมเริ่มโตพอที่จะอยากรู้ว่าริมฝีปากเล็กๆนั่น
..จะหวานเหมือนรอยยิ้มนั้นไหม
ผมโตพอที่อยากรู้ว่าร่างกายของเขา
..จะหอมหวานเหมือนหน้าตาของเขาหรือเปล่า
ผมน่ะ โตพอแล้วนะ
โตพอที่จะรู้ว่านี่คือ ”ความรัก”
ไม่ใช่ความรักแบบ พี่น้อง
ไม่ใช่ความรักแบบ เพื่อนฝูง
แต่เป็นความรักแบบ คนรัก
รักแบบที่ผู้ชายคนหนึ่งจะรักคนๆหนึ่งได้
คุณคงสงสัยว่าผมมั่นใจได้อย่างไรว่ามันเป็นแบบนั้นจริงๆ
แต่คุณรู้อะไรไหม? ว่าความรู้สึกของผมน่ะ
ยังไงผมก็รู้ดีที่สุดนะ J
“นี่ตัวเล็ก พี่กลับมาแล้ว” เขา..
“เฮ้ พี่น่ะตัวเล็กกว่าผมอีก ผมไม่ใช่เด็กๆแบบเหมือนก่อนแล้วนะ”
“ฮ่าๆ ยังไงนายก็ยังเป็นเด็กน้อยตัวเล็กๆของพี่อยู่ดีแหละน่า”
“ให้ตายเหอะ... ถ้าผม.............ยของพี่ล่ะ”
“หาาาาา เมื่อกี๊นายว่าอะไรนะ?” นั้นไง... เกือบไปแล้ว
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร พี่น่ะไปอาบน้ำไป เหม็นจะแย่อยู่แล้ว บรึ้ยย”
“ย๊าาา ไม่เหม็นสักหน่อยไอน้องบ้า ฉันไปก็ได้ เหอะ!”
...ไปแล้วสินะ
“ให้ตายเหอะ ถ้าผมไม่อยากเป็นแค่เด็กน้อยของพี่ล่ะ”
ถ้าเขาได้ยินมัน เขาจะทำหน้ายังไงนะ
.
.
.
.
.
ใกล้สอบแล้วล่ะครับ เรากำลังจะจบกันแล้ว
ผมกำลังจะจบม.ปลาย และเริ่มเรียนมหาวิทยาลัย
เขากำลังจะจบมหาวิทยาลัย และเริ่มเรียนรู้การทำงานในชีวิตจริง
วันนี้เป็นอีกวันที่พวกเราอยู่ด้วยกัน
แน่นอน...ห้องสมุดของบ้านเป็นที่ประจำ
“นี่นาย หนังสือพวกนั้นมีอะไรนัก ถึงได้สนใจมันมากกว่าฉัน”
“ผมจะสอบแล้วนะ” พูดขณะที่ก้มอ่านหนังสืออยู่อย่างนี้
“ฉันก็จะสอบเหมือนกันแหละน่า”
“แล้วยังไง ไม่อ่านหรือไงหนังสือเนี่ย”
“เหอะ! นี่ใคร ให้มันรู้ซะบ้าง” ครับ...ผมรู้
ความเงียบโอบกอดพวกเราอีกครั้ง นานจนผมคิดว่า
...หลับไปแล้วหรือไงนะ เจ้าของเสียงเจื้อยแจ้วเมื่อสักครู่
“นาย..”
“หือ?” อ้าว นึกว่าหลับไปแล้วเสียอีกนะ
“เรา เราน่ะ จะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่ไหม?”
ใจที่สั่นไหวอย่างนี้มันอะไรกันนะ
ทำไมเขาถึงพูดอย่างนั้นล่ะ .. แต่นะ นี่ก็เป็นรอยยิ้มกว้างอีกครั้งของผม
“ถ้าคำว่าเรา หมายถึงผมกับพี่ และถ้าพี่พร้อมจะอยู่กับผม ผมก็พร้อมที่จะอยู่ ตลอดไป”
“สัญญานะ” ..... “สัญญาครับ”
นิ้วที่เกี่ยวกันอยู่นี้และรอยยิ้มระหว่างเรานั้น เป็นเครื่องยืนยันแล้วนะครับ J
.
.
.
.
อาทิตย์นี้ เขาน่ะ มีสอบทั้งอาทิตย์เลย
ผมสอบแค่สามวันเท่านั้น และนี่ก็เป็นวันที่สองแล้วด้วย
ข้อสอบแค่นี้สบายมาก ผมทำได้ สบายอยู่แล้ว
เวลาเขาสอบแบบนี้ เขาไม่ค่อยกลับบ้านหรอกครับ
ส่วนมากจะอยู่ที่หอเพื่อนๆเขา เพราะมันใกล้มหาลัย และได้ติวด้วย
บ้านเงียบไปเลยนะ เมื่อไม่มีเขา
ผม...เหงาจัง
เฮ้ นั้นคุณพ่อนิ คุยโทรศัพท์อยู่กับใครล่ะนั้น..
“คุณจะเอาไปจริงๆหรอ คุณคิดว่าเจ้าตัวยุ่งจะยอมไปหรือไง?”
“ไอตัวยุ่งไม่เท่าไหร่ ไอตัวแสบเนี่ยจะยอมให้พี่มันไปหรอ”
“เฮ้ ทำไมลูกถึงยอมไปล่ะ”
“ไม่กี่ปีเองเนี่ยนะ ผมว่าบ้านแตกตั้งแต่วันแรกแล้ว”
“โอเคๆ เอาอย่างนั้นก็ได้ ผมจะลองดูแล้วกัน ครับ รักครับ.”
คุยกับคุณแม่อย่างนั้นหรอ
แล้วใคร ใครจะไปไหนกัน
ใครจะไม่ยอมให้ไป..
“ใคร...จะไปไหนหรอครับคุณพ่อ”
ขออย่า...อย่าให้เป็นใครคนใดคนหนึ่งเลย
“ผมไม่ยอม!!!! และพี่ก็จะไม่ไปไหนดัวย!”
“นี่แก มีเหตุผลหน่อยได้ไหม พี่เขาไม่ได้ไปไหนไกล แค่ไปทำงาน”
“ยังไงผมก็ไม่ยอม และพี่ก็จะไม่ไปด้วย”
คุณพ่อเล่าเรื่องทั้งหมดให้ผมฟัง... ทำไม ทำไมต้องเป็นแบบนี้
สิ่งที่ผมพูดออกไปนั้น ผมพูดออกไปทั้งๆที่ไม่มั่นใจอะไรเลย...
ไม่มั่นใจตัวเอง และก็ไม่มั่นใจ ”ใจของใครอีกคน”
ใครก็รู้ว่าเขาเด็กดีจะตาย ไม่เคยเถียง ไม่เคยดื้อ
ผิดกับผม เถียงคำไม่ตกฟาก แถมดื้อด้านซะทั้งบ้านเหนื่อยใจ
และก็มีเขาคนเดียวเท่านั้น ที่เอาผมอยู่
แล้วแบบนี้ เขาจะไปจากผมได้ยังไง
.
.
.
สอบวันสุดท้ายไม่รู้เรื่องเลย ตัวหนังสือที่อ่านมาก่อนหน้าพร่าเลือน หายไป..
สมองมีแต่เรื่องนั้น เรื่องของเขาคนนั้นเต็มไปหมด
ผมจะทำยังไงดีครับ ช่วยผมที
ผมจะทำยังไงให้ “เรา” อยู่ด้วยกันตลอดไป
-----------------------------------------------------
“กลับมาแล้วหรอ มาทานขนมก่อนสิ พี่ซื้อมาเยอะเลย”
“สอบวันนี้เป็นยังไงบ้างน่ะนาย ทำได้อยู่แล้วใช่ไหมล่ะ” เข้าใจผิดแล้วล่ะครับ
“ผมไม่หิว ส่วนเรื่องสอบน่ะ ช่างมันเถอะครับ”
“ขอตัวก่อน”
“เดี๋ยวสิ เฮ้ๆ นายเป็นอะไรน่ะ เฮ้!”
อย่ารั้ง..ทั้งๆที่จะไปสิครับ
ก๊อก..ก๊อก..
“นายเป็นอะไรหรือเปล่า ขอพี่เข้าไปดูหน่อยนะ” เฮ้ออ
“ประตูไม่ได้ล็อคครับ”
“นายเป็นอะไร ไม่สบายหรอ ไหนบอกพี่สิ”
“ผมไม่เป็นอะไร..”
“ได้ยังไงกัน เฮ้อออ แต่ก็เอาเถอะ พี่เอาขนมมาให้ ทานสักหน่อยนะ”
“ผมไม่หิวครับ”
“หน่าาา ทานหน่อยนะ นะครับ” รอยยิ้มนี้ มือคู่นี้
“คิดจะบอกผมเมื่อไหร่ครับ”
“เอ๋ บอก? บอกอะไรหรอ?”
“เรื่องที่พี่จะไปน่ะ คิดจะบอกผมเมื่อไหร่กัน!”
“นะ..นายรู้ได้ยังไง” กำลังจะจากผมไปจริงๆสินะ
“พี่จะปิดบังผมไปถึงเมื่อไหร่ ห้ะ!! ลู่หาน บอกฉันสิ บอกฉัน!!!!”
“เห็นฉันเป็นคนโง่หรือไง นายจะหลอกฉันไปถึงเมื่อไหร่”
“ฉันไม่ได้หลอกนาย แต่ฉันไม่อยากให้นายเสียใจ อึก.. และฉันก็คิดว่ามันไม่น่าจะเป็นอะไร......”
อย่าร้องไห้ออกมานะ ถ้าพี่ร้องไห้ออกมา
ผมอาจจะต้องเสียพี่ไปจริงๆ
“มันจะไม่เป็นไรได้ยังไง นายคิดว่าอะไรน่าเสียใจกว่ากัน ระหว่างฉันตื่นขึ้นมาแล้วพบว่านายหายไป หายไปโดยที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้อะไรสักอย่าง ไม่มีแม้แต่คำบอกลา กับเสียใจที่รู้ว่านายกำลังจะจากไป เสียใจที่ต้องเอ่ยคำร่ำลา”
“ห้ะ นายคิดว่าฉันสมควรเสียใจอย่างนี้หรอลู่หาน”
“ฉันพี่นายนะเซฮุน ฉันเป็นพี่ของนายนะ!!!” ไม่นะ ขอร้อง อย่าร้องไห้เลย
“นายคิดว่าฉันอยากไปหรอ ฮึก ฉันอยากไปอย่างนั้นหรอ”
“แล้วจะไปทำไม! จะจากผมไปทำไม! จะทิ้งผมไปทำไม!!”
“แล้วใครที่ไหนบอกว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป ไหนล่ะคำสัญญา”
“ไหนล่ะครับ คำว่า”เรา” ? ..ตอนนี้ ไม่ได้หมายถึงผมกับพี่แน่ๆ”
“พี่ ฮึกก พี่... ”
“ทำไมพี่ถึงไม่เคยรู้อะไรเลย ไม่รู้อะไรสักอย่าง ผมน่ะ.. รักพี่จนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว แล้วดูที่พี่ทำกับผมสิ ดูพี่สิ”
ใจดวงนี้...ยังเต้นไหวใช่ไหม
“นายต่างหาก เป็นนายเองที่ไม่รู้อะไรเลย เราเป็นพี่น้องกัน เรารักกันได้แค่นั้นนะเซฮุน”
“ผมไม่สน ผมรู้ว่าความรักระหว่างเราน่ะ มันไม่ใช่แบบนั้น
พี่ก็รู้ พี่รู้ดีอยู่แก่ใจของพี่เอง ผมรู้ ผมรู้ว่าพี่รู้!!!”
“ไม่! นายมันคิดไปเองง คิดไปเองคนเดียวทั้งนั้น”
“อะไรที่ทำให้นายคิดอย่างนั้นหรอ นายน่ะก็แค่น้องชายของฉันเท่านั้น ก็แค่ลูกเมียใหม่ของคุณพ่อ อึก ฉันน่ะภาวนาทุกวันให้นายหายไปจากชีวิตฉัน อยากให้เรื่องที่ฉันมีนายเป็นน้องเป็นแค่ความฝัน ฮึก.. อยากให้การที่เราเป็นพี่น้องกันเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น อยากให้ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง ฮะ..ฮึก อยากให้ทุกสิ่งนี้ม..ไม่ เคย ย ยเกิดขึ้น”
น้ำตากำลังไหลออกมาจากดวงตาคู่สวยที่บวมช้ำ ต้องเป็นผมไม่ใช่หรอที่ร้องไห้น่ะ
ความรู้สึกเหมือนมีอะไรมาบีบที่หัวใจแบบนี้มันคืออะไรกันนะ
บีบจนอึดอัด บีบจนไม่อยากหายใจ เจ็บซะจนอยากจะตายไปซะตรงนี้
งั้นหรอ...
“ที่ผ่านมาพี่คิดอย่างนั้นจริงๆหรือครับ...”
“แล้วพี่มาทำให้ผมรักทำไม มาทำดีกับผมทำไม ห้ะ!”
ทำไม....
“เพราะนายเป็นน้องฉันไง เพราะนายย..”
“เป็นน้องชายของฉันยังไงล่ะ โอ เซฮุน”
“เรารักกันไม่ได้ นายเป็นผู้ชาย อึก ฉันก็เป็นผู้ชาย แล้วเราก็ยังเป็นพี่น้องกันอะ...อีก”
“นาย ฮึก.. ไม่เข้าใจ ฮืออ ฮึก หรือไง ฮึกก เซฮุน”
ผมไม่เข้าใจ..
อาการร้องไห้ ใบหน้าหวานที่ระบายไปด้วยน้ำตา
กับอาการสั่นตัวโยนแบบนี้คืออะไร?
..คำปฏิเสธ หรือ สิ่งยืนยันอย่างนั้นหรอครับ..
การร้องไห้แบบนี้ เป็นการยืนยันว่าที่พูดมาเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นหรอครับ
ผมไม่เชื่อ!!
“พูดสิลู่หาน พูดว่านายก็รักฉันเหมือนกัน พูดสิ พูด!!”
“ไม่! ฉันไม่เคยรักนายแบบนั้น ไม่เคยเลย”
..ได้ยินไหม เขาบอกว่าเขาไม่รักผม
“เกลียดนาย เกลียดที่นายเป็นน้องของฉัน เกลียดจนตรงหัวใจดวงนี้เจ็บไปหมด เกลียด ฮึกก จนไม่รู้ว่า อึก จะทำยังไง ฮึกฮือออออ ฮืออ ฉันต้องทำยังไง นายถึงจะหายไปสักที”
เขาต้องอดทนแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ...
ไหล่บอบบางที่กำลังสั่นเทา กับใบหน้าอ่อนหวานที่แนบอยู่กับฝ่ามือเล็กนั่น
ครับ ผมยอมแล้ว ผมยอมแล้วจริงๆ
หยุดร้องเถอะครับ หยุดร้องไห้สักที
โอบกอดไหล่บอบบางนี้ไว้อย่างกลัวว่าเขาจะแตกสลาย
อ้อมกอดสุดท้าย ..เป็นอ้อมกอดที่ทำให้ผมรู้สึกหนาวเหน็บไปยันขั้วหัวใจ
“ปล่อยพี่ไปเถอะนะ เซฮุน”
หวังว่าน้ำตาของผมคงไม่ใช่คำตอบหรอกนะ..
เขาหลับไปแล้ว หลับไปในอ้อมกอดของน้องชายของเขาคนนี้
หลับซะนะครับ ผมยอมแล้ว ...ความอ่อนหวานของผม
ผมทำให้ความอ่อนหวานขมปร่าไปด้วยความเห็นแก่ตัวของผม
ผมทำลายความบริสุทธิ์ในหัวใจของเขาจนหมดสิ้น
ผมขอโทษนะครับ...พี่
แต่ยังไงซะ ผมก็ยังยืนยัน
ยืนยันว่าผมน่ะ รักคุณนะ
.
.
.
“รักมาตลอด รักตลอดไป ..ความรักของผม”
-----------------------------------------------------
เช้าวันแรกของฤดูหนาวที่แสนเศร้า..
ท่ามกลางแสงแดดอ่อนๆ และลมหนาวที่เย็นเหยียบ
..เขาจากผมไปแล้ว... ความอ่อนหวานของผม จากผมไปในฤดูที่ขมปร่าแบบนี้
“ขอโทษนะ เซฮุน” นั้นเป็นเสียงสุดท้ายของเขาที่ผมได้ยินมันในฝัน ..ฝันที่มีแต่หน้าเขา
เขาภาวนาให้ผมไปจากชีวิตของเขา
เขาบอกว่าอยากให้เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเพียงความฝัน
เขาบอกว่าทุกสิ่งที่ผ่านมานั้นคือ ฝันร้าย
..แต่ผมภาวนาให้มีเขาอยู่กับผม
..แต่ผมอยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นเป็นความจริง
..และถ้านั่นเป็นความฝัน ผมก็อยากอยู่ในฝันนั้นตลอดไป
เขาต่างหากที่เป็นคนเดินออกไปจากชีวิตของผม
เขาต่างหากที่หนีความจริงของผมเข้าไปในความฝันของเขา
ฝันร้ายของเขาน่ะ เป็นความจริงที่สุขที่สุดของผมเลยล่ะ..รู้ไหม?
เหมือนเธอเอาความฝัน วันนั้นที่มีกันเก็บออกไป
เสียงอ่อนโยนความหวาน รอยยิ้มที่สวยงามสิ่งใดๆ
สุดแต่ใจเธอนั้น ต้องการอะไร
จะเอาชีวิตของคนๆ นี้จากไป ...แต่เธอไม่อาจเอารักไปจากหัวใจ
ลาก่อนนะครับ.. โอ ลู่หาน
ความคิดเห็น