Door house 🏠

คนเเพ้ก็ต้องเป็นทาสให้กับคนที่ชนะอยู่เสมอ

 วลีนี้ใช้ได้กับผมเมื่อผมเเพ้พนันเพื่อนจวนต้องตามสิ่งพวกนั้นในต้องการให้ผมทำ

ทุกๆครั้งเมื่อผมเดินไปที่ถนนสายเดิมมักจะมีบางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไปไม่ว่าจะเป็นทุ่งนา รวงข้าว เเมลงที่บินว่อนรวมถึงเด็กที่หายไป

มีเด็กสองคนหายไปจากหมู่บ้านของพวกเราผมไม่รู้ว่ามันสามารถเกิดขึ้นได้อย่างไร

ผมเดินตามเส้นทางที่เลี้ยวซ้ายเเละเลี้ยวขวาตรงไปข้างหน้าเป็นเส้นทางสู่หายนะ ผมคิดว่าเขาคือคนร้ายมาโดยตลอด เเมทตั่น คนร้ายลักพาตัวที่จริงผมไม่อยากยุ่งด้วยซ้ำเเต่ผมเเพ้พวกมันก็ต้องทำ

ผมเดินเข้าไปที่รั้วบ้านมันโดนล็อคอยู่เเน่นหนา

ผมคิดไว้เเล้วผมใช้สกิลปีนรั้วปีนเข้าไปในบ้านหลังนั้น

รั้วไม่ได้ใหญ่มากนักผมเคยมานาอยู่สองสามหนนาของผมอยู่ใกล้บ้านกลางทุ่งของเเม่ทตั่นก็พอเดาได้ว่าเขาเป็นพวกติดบ้านน่าเเปลกที่วันนี้เขาหายตัวไปเเต่ก็โชคดีของผมที่ผมไม่ต้องเปลืองเเรงหลบซ่อนให้เสียเวลา

ผมโดดรั้วบ้านเสร็จก็เดินตรงดิ่งยังหน้าบ้านผมลองเปิดดูก็ยังปิดอยู่ดี ผมมองซ้ายขวาเเละเห็นหน้าต่างที่ถูกเปิดไว้ผมปีนเข้าไปได้อย่างง่ายดายมันเป็นห้องครัวที่ติดดินมีหม้อข้าวที่ต้มดูท่าจะเป็นของตอนเช้าตอนนี้ก็เย็นเเล้วสิผมเดินสำรวจไปเรื่อยๆบ้านของเเมทตั่นไม่มีอะไรมากนักเป็นบ้านชั้นเดียวมีห้องนอนห้องครัวห้องน้ำห้องนั่งเล่นที่อยู่กลางบ้านสำรวจเเล้วผมก็ไม่พบอะไรสงสัยผมคิด งั้นขอกลับบ้านเลยดีกว่าผมเดินไปห้องครัวเเละกำลังปีนหน้าต่างออกไป

อยู่ๆก็ได้ยินเสียงบางอย่างจากข้างหลัง

เคร้ง~

ผมหันหลังไปดูมาจากห้องนอนผมค่อยๆย่องเเละย่องเท้าเร็วขึ้น

เปิดประตูห้องนอนมองไปยังตู้เสื้อผ้า

อะไรในนั้น

ผมเดินเข้าไปเเละเปิดตู้เสื้อผ้าออก

"สวัสดีไอ้เด็กเปรต"

ภาพข้างหน้าของผมก็ดับวูบลงทันที

ผมลืมตาตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเเปลกๆขยับตัวไม่ได้

ผมมองรอบเป็นห้องนอนนี่เราหลับ?

นานมากเเค่ไหนกันยังคงเป็นตอนเย็นอยู่ใช่ไหม

ประตูเปิดออกเเมทตั่นเดินเข้ามาช้าๆผมสีดำเเละดวงตาสีดำจองชายวัย29ปียังคงจ้องมองผมด้วยสายตาที่ไร้จุดทุ่งหมาย

เเมทตั่นเดินเข้ามาเเละนั่งลงข้างๆผมบนพื้น

"คุณทำเเบบนี้ทำไม"

"เพราะนายบุกรุกบ้านฉัน"

"ผมผมไม่ได้ตั้งใจผมเเค่เเพ้พนันเพื่อนจนต้องทำมันคือผมเเค่มาหาเด็กที่หายไปน่ะผมขอโทษนะเมทตั่นปล่อยผมเถอะ"

"นายชื่ออะไร"

"วะเวล.."

"เหรอยินดีที่นะเวลเเม่ของนายชื่อไร่ขิงใช่ไหม?ยายเเก่ที่ชอบยิ้มปลูกมะเขือเทศในนาของตัวเอง"

"ใช่ครับใช่ปล่อยผมเถอะ"

"นายอายุเท่าไหร่"

"15 คะ ครับ.."

"โอเคเเน่นอน" เเมทตั่นถอดกางเกงเขาออกเเละขึ้นคร่อมคัวผม ผมตกใจมากจนทำตัวไม่ถูก

"ฮะเฮ้ทำอะไรน่ะ"เขาถอดกางเกงผมออกเเละยัดxของผมที่อยู่ๆมันเเข็งตัวเพราะถูกมือจับเข้าไปในรูของเขา

"อ่ะมา..เอาออกไป"ผมตะโกนสุดเสียงเเต่ไม่นานนักมันก็พอดีผมเจ็บ เเมทตั่นเริ่มกระเทกผมช้าๆเเละเริ่มเร็วขึ้นเล็กน้อยเป็นจังหวะอยู่สองสามนาที

"เเมทตั่นอย่านะเเมทอ่ะอ่าเเมท~อา"เเมทตันกระเเทกตูดของของเขาเร็วขึ้นเรื่อยๆ

"อา..อื้ออา..."

"อื้ออื้ม"เเมทตั่นบีบคอผมจนหายใจไม่ออก

"เวล"

"อือ"น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาทำให้ผมเเทบเป็นบ้า

ผมร้องไห้ออกมาเพราะเเมทตั่นบีบคอผม

"อื้มมสีหน้าดูดีนี่เวลฉันชอบมากเลย"

"ปล่อยผมอึกอ๊าาา"เเมทตั่นดันxผมลึกขึ้นไปอีกมันบีบรัดจนผมเเทบไม่หายใจ

"ฮึก.."

"อา..."เเละผมก็โดนเเมทตั่นกระเเทกเเละข่มขืนอย่างหนักจวบจนเลยเวลา

"ผะผม.."ผมหอบหายใจอย่าหนักไม่เคยรู้สึกสิ้นหวังขนาดนี้มาก่อนนี่มันตอนนี้ผมรู้ไร้ค่าชะมัด

เเมทตั่นนั่งอยู่ข้างๆผมเเละสูบบุหรี่

"เวล"

เขาเรียกชื่อผม

"อะอะไรเหรอ"ผมถามเสียงสั่นพยายามระงับความกลัวที่ใผมหมดเเรงมาก

"ร่างกายของนายทำให้ฉันชอบส่วนนั้นของนายทำให้ฉันอยากครอบครองเสียงของนายน่าตาที่น่ารักของนาย"

ผมยังคงนิ่ง

เเมทตั่นยืนขึ้นเเละน้ำเชื้อของผมที่อยู่ส่วนลึกของเขายังคงหลั่งไหล

"ต่อไปนี้นายเป็นของของฉัน"

"มะ..หมายความว่ายังไงเเมทตั่นผมอยากออกไป"

"นายจะอยู่ที่นี่ตลอดไป"