( Violecne City ) เมืองมรณะ

ลำดับตอนที่ #2 : สยองบทที่ 1 ( เรื่องของแคทเทอรีน ไวน์แมน )

         
           

บทที่   1         เรื่องของ แคทเทอรีน

    ชื่อ                                     แคทเทอรีน   ไวน์แมน

                                                    อาชีพ                                    พนักงานบริษัท

                                                     สถานภาพ                           โสด  

                                                     อายุ                               25                    ปี

                                        หมายเหตุ             เคยรอดชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 2 ปี ก่อน

วันแรก

“  อืม ..... ปวดหัวจังเลย....นี่เรามานอนที่นี่ได้ไงนะ  …แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน.....”

แคทเทอรีน ตื่นขึ้นมาในที่ที่หนึ่งซึ่งดูเหมือนห้องเก่าๆ ประตูเปิดค้างอยู่  เธอรีบเดินออกมาข้างนอกพบว่าเป็นทางเดินเล็กๆ   เธอจึงรีบเดินออกมา เรื่อยๆ

“ นี่เราเมามากจนมาค้างกับแขกเลย  รึไงนะ...แต่จำไม่เห็นได้เลย ......นี่กี่ทุ่มแล้วนะ....อืม เที่ยงคืนกว่าแล้ว แต่ ที่นี่ ทำไมเราไม่คุ้นเลยแหะ...เราอยู่ที่ไหนนะ...”

เธอเดินมาจนถึง ถนนที่เงียบสงัด  มืดสลัว  ไร้วี่แววผู้คน ตามอาคารต่างๆ ชำรุด ทรุดโทรม  เสาไฟมีแต่แสงหรี่ๆ ทำให้มองอะไรไม่ค่อยถนัด

กึก  กึก   แคทเทอรีนสะดุ้ง เหมือนกับมีอะไรวิ่งผ่านหลังเธอไป เธอสะดุ้ง พร้อมกับหันไปมองแต่ก้อพบเพียงต้นไม้หนาทึบที่สั่นไหวเหมือนกับมีอะไรวิ่งเข้าไป เธอรีบเดินออกจากบริเวณนั้นทันที  แล้วสักพัก เธอก็เหลือบไปเห็นอะไรสักอย่าง  ซึ่งห้อยอยู่บนเสาไฟฟ้าที่ห่างไปอีกประมาณ 50 เมตร  เธอจึงค่อยๆ เดินไปเพื่อจะได้เห็นใกล้ๆ  ขณะนั้นเองเจ้าสิ่งนั้นมันได้หล่นลงมาเหมือนกับรู้ตัวว่ามีอะไรกำลังเข้ามา  แคทเทอรีนอยุดเดิน เมื่อสังเกตเห็นว่าสิ่งที่ตกลงมา เริ่มเคลื่อนไหวและตรงดิ่งเข้ามาช้าๆ อย่างกับคลานมา  แคทเทอรีนเริ่มเห็นมันชัดยิ่งขึ้น  และ นั่นก้อคือคนที่คลานต่ำๆเข้ามา เธอจึงตระโกนถามออกไปว่า “ คุณคะ เอ่อ คุณเป็นอะไรรึเปล่าคะ ...คุณคนนั้นน่ะ...”  แต่ก้อไร้ซึ่งเสียงตอบ  เธอเดินเข้าไปเพื่อจะช่วย ...แต่

“......กรี้ดดดดดดด...............”

เธอก้อต้อง...กรีดร้องอย่างหวาดผวาเมื่อพบว่า สิ่งนั้นไม่ใช่คน มันมีลักษณะเมือนกับ คนที่ถูกตัดขาออก เลือดสีแดงชโลมอยู่ทั่วร่าง  ดวงตาถูกควักออกมาแต่ยังไม่หลุดออกมาหมด  มันคลานเข้ามาเร็วยิ่งขึ้น  เพื่อจู่โจมเธอ  เธอรีบวิ่งหนีทันที   แต่เมื่อเธอหันหลังสิ่งที่เธอต้องเจอก้อคือ สิ่งนั้น  มันไม่ได้มีตัวเดียว   มันอยู่ด้านหลังของเธอร่วม 30 ตัว มันไล่จู่โจมเธออย่างน่าสยดสยอง   ถึงมันจะเคลื่อนไหวไม่รวดเร็วนักแต่ ก้อทำให้เธอ ขวัญผวา จนแทบจะเป็นบ้า  เธอวิ่งเอาตัวรอดมาจนถึง ตึก ขนาดใหญ่แห่งหนึ่ง ซึ่งคล้ายกับโรงแรมขนาดใหญ่ ซึ่งมีแสงไฟจากด้านในเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปขอความช่วยเหลือ 

.....”...ช่วยด้วย...ช่วยชั้นด้วย....มี ใครอยู่บ้างมั้ย.....ฮือ..ฮือ..ตอบชั้นที...มีใครอยู่ที่นี่บ้างมั้ย....”

แคทเทอรีนวิ่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเข้ามา  ...... เธอรีบวิ่งเข้ามาในลิป และกดขึ้นไปชั้นบน   เมื่อลิปปิดลงเธอร้องไห้ออกมาเพราะตกใจ และหวาดกลัวจากเหตุการ์ณสยองที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเธอ

..............”...ฮือ..นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันนะ.ฮือ....เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกับชั้นเนี่ย...ฮือฮือ...ที่นี่มันที่ไหนกันแน่...”

หลังจากเหน็ดเหนื่อยจากการวิ่งหนีเธอก้อหลับลงเพราะความเมื่อยล้า 

ผ่านมา  8 ชั่วโมงหลังจากเธอหลับ

กึก..อืม...เธอรู้สึกตัวและมองดูที่นาฬิกาข้อมือ

“....อืม..สองโมงแล้ว..ข้างนอกลิปจะมีพวกนั้นอยู่รึเปล่านะ...”

แต่ก่อนที่เธอจะได้ทำอะไรลิปที่เธออยู่ก้อ สั่นไหวและเกิดกระแสไฟฟ้าช้อต แล้วลิปก้อเลื่อนขึ้นไปชั้นบนเรื่อยๆเธอตกใจ พยายามกดให้มันอยุดและสุดท้ายมันก้อไปอยุดอยู่ที่ชั้นสิบสาม  แคทเทอรีน สั่นไปทั้งตัว ภายนอกลิปตอนนี้ไร้ซึ่งเสียงใดใด  เธอกดเปิดลิป ออกมาดู แต่พบเพียงความว่างเปล่า  เส้นทางในตึกค่อนข้างมืด  มีไฟเปิดอยู่ห่างๆ แต่ไม่สว่างมากพอที่จะทำให้เห็นอะไรได้อย่างชัดเจน เธอเดินออกมาตามทางและในขณะนั้นเองเธอได้พบกับข้อความยนกำแพงมันถูกเขียนด้วยเลือด ซึ่งมันเขียนไว้ว่า

 ....”.... แด่....ผู้มาเยือน...หากท่านได้ย่างก้าวเข้ามา ณ.เมืองแห่งนี้ ....ทางรอดของท่านมีอยู่ 3 ทาง คือ  ทางบก 

ทางน้ำ และ ทางอากาศ  ซึ่งการจะออกจากเมืองแห่งนี้  ท่านจะต้องมีชีวิตอยู่ได้ให้ถึงเช้ามืดของวันที่ 3 เท่านั้น

.......สิ่งที่อยู่ที่นี้จะคอยไล่ล่าท่านเฉพาะในเวลากลางคืนหรือในที่ที่ไร้แสวอาทิตย์...ในเวลากลางวันให้ท่านคิดหาทางรอดของตนเอง...โดยทางรอดทั้ง 3 ทางที่กล่าวมาจะมีคนไปได้ทางละ1 คนเท่านั้น.....ฉะนั้น..คงต้อง.....รีบเพราะ  ในเมืองนี้ มีคนอยู่ 7คน.....ขอให้ท่านโชคดี..ผู้มาเยือน....”  

 เมื่อแคทเทอรีนอ่านมันจบ...เธอได้เห็นอะไรซักอย่างยืนอยู่ทางปลายสุดของตึก ห่างออกไปประมาณ20เมตรมันถือใบมีดขนาดใหญ่ สภาพของมันเหมือนกับศพขแงคนแต่ขนาดใหญ่กว่าคนปรกติมาก มันส่งเสียงหวีดร้อง และวิ่งเข้ามาหาเธออย่างรวดเร็ว

....หวี้ด...หวี้ด...กาซ.... มันส่งเสียงที่น่าหวาดผวาออกมา

“ โอ....ไม่...กรี้ดดดดดด...”     แคทเทอรีนวิ่งเอาตัวรอด เธอวิ่งหนีมันโดยที่ มันวิ่งตามเธอมา

เธอวิ่งไปทางลิป  ทันใดนั้น ส้นรองเท้าของเธอได้หักทำให้เธอเสียหลักล้มลงไป  เธอได้ยินเสียงหวีดร้องวิ่งไล่หลังตามมา   ใกล้จะถึงเธอได้แต่ตะเกียกตะกายตัวเองเข้าไปในลิป  และพยายามกดปิด  แต่ เหมือนลิปจะเสียประตูลิปไม่ยอมปิด  แต่ปิศาจร้ายมันค่อยย่างกรายเข้ามา   เธอกรีดร้องด้วยความกลัวสุดขีด  เจ้าปิศาจตัวนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนห่างแค่  5เมตร ทำให้เธอได้เห็นความน่าสยดสยองของมันอย่างชัดเจน แล้ววินาทีนั้นก้อเหมือนโชคช่วย  ในที่สุดประตูลิปก้อเริ่มเลื่อนเข้าหากันเพื่อปิด  เจ้าปิศาจรีบวิ่งมาเพื่อจะเข้ามาแต่ก้อไม่ทัน  ลิปได้เลื่อนปิดกันสนิท  แคทเทอรีนยังช้อค อยู่ 

ตึง ตึง ครึม

เจ้าปิศาจที่อยู่ด้านนอก พยายามพังประตูลิปเข้ามา   มันกำลังทุบ ประตูลิปอยู่ แคทเทอรีน ตกใจกลัวจัดจึงกดลิปลงข้างล่าง ลิป จึงเลื่อน ลงมา เธอนั่งลงร้องไห้เพราะหวาดผวากับเรื่องที่เกิดขึ้น  ซึ่งมันทำให้เธอแทบเสียสติ เธอร้องไห้ออกมาอีกครั้ง ...

ตึง ..... 

แต่ขณะที่ลิปเลื่อนลงมา เหมือนมีอะไรซักอย่างกระโดดลงมาจากชั้นบนมายังบนลิปที่เธออยู่….

              จบตอนคร้าบ.......เพิ่งแต่งแนวนี้ครั้งแรกเลยนะ อาจไม่น่ากลัวเท่าไหร่แต่เราจะปรับปรุงเรื่อยๆนะ