คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : พระอาจารย์และดาบสึยะ
“อธิฐาน~บนทางที่แสนยาวไกล~คือชีวิตที่ลอยไป~ดูเหมือนเครืื่องบินกระดาษ~”ระหว่างร้องเพลงหน้าเอส หนวดขาวและตลค.ตุ๊ดตัวหนึ่งที่ได้ตายไปก็ลอยมา
“เพลงอะไรหรอ”ชิโระสกิดเสื้อบิ๊ว
บิ๊วส่ายหน้าแล้วปิดปากให้สนิทลงทิ้งความสงสัยให้ชิโระ
“บอกมานะ!!”ชิโระงอแงวิ่งตามบิ๊วที่เดินฉับๆอย่างเร็วไปหาการ์ป
บิ๊วอมยิ้มหันมาทำท่าท้าทายคนข้างหลังจากนั้นก็โดดขึ้นไปบนต้นไม้แล้ววิ่งจากบนต้นไม้
เรียกได้ว่าต้องฝึกฝนทักษะเพื่อคอยตามหาชิโระอยู่เรื่อยจนเก่งด้านหนีกับหลบมากๆ
“บิ๊วขี้โกง!!"ชิโระงอแงตะโกนลั่นการ์ปก็เลยอุ้มชิโระขึ้นบ่าพร้อมเสียงหัวเราะแล้วส่งใบหน้าท้าทายไปให้อีกฝ่ายที่วิ่งไปไกล
บิ๊วที่รู้สึกได้ก็รีบเร่งฝีเท้าสุดชีวิตไม่ให้การ์ปที่วิ่งมาตามทันแต่ก็ราบคาบเลย
_________________________________________
“55555บิ๊วแพ้ๆๆๆ”ชิโระหัวเราะร่ายามมองเพื่อนที่แทบจะเป็นพี่(หรือแม่)ตรงหน้าหอบหายใจหนักเหงื่อท่วมอย่างกับอาบน้ำมา
การ์ปก็แปลกใจเล็กน้อยที่เห็นบิ๊วออกกำลังเยอะทั้งที่ปกติแทบไม่ออกแรงเลยด้วยซ้ำ
“บิ๊วตี้!!ชิโระ!!”ลูฟี่ตะโกนดังวิ่งมาหาเด็กทั้งคู่โดยไม่สนหน้าบอกบุญไม่รับของใครบางคน
ตู้ม กลายเป็นโกโก้ครั้นลูฟี่วิ่งมากอดบิ๊วแต่บิ๊วก็หลบได้ลูฟี่เลยวิ่งชนต้นไม้อย่างแรงพร้อมกับชิโระในอ้อมแขน
“!!”บิ๊วทำหน้าตกใจปนฟินเมื่อเห็นชิโระในอ้อมกอดของลูฟี่
“55555555”บิ๊วกับการ์ปหัวเราะลั่นแล้วบิ๊วก็ทำท่าล้อเลียนลูฟี่
บิ๊วทำท่าทางบอกว่าฮามากฟี่
ลูฟี่กับชิโระประสานพลังความน่ารักของเคะพองแก้มงอแงใส่ผู้ปกครองทั้งคู่พร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมายยิ่งกว่าพระ1250องค์มาเฝ้าพระพุทธเจ้า
_________________________________________
ในตอนค่ำการ์ปไปนอนที่บ้านดาดันส่วนลูฟี่ ชิโระกับตี้ฟูนอนที่บ้านต้นไม้
เวลาค่ำที่ทุกคนหลับหมดแล้วยกเว้นบิ๊วในตอนนั้นบิ๊วค่อยๆย่องออกไปจากบ้านต้นไม้อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
เมื่อเท้าก้าวออกมาได้ก็รีบกระโดดไปตามต้นไม้รอบๆไปเรื่อยๆจนถึงหลังเกาะ
ใบดาบสีดำเงาวับอย่างงดงามเมื่อแสงจากดวงจันทร์ตกกระทบลงบนใบดาบ
ดาบสีดำประกายวิบวับในมือของบิ๊วนั้นมีคำว่าเสาหลักสลักไว้ที่โคนดาบ
ย้อนกลับไปในช่วง1-2ปีที่แล้ว
"นี่เธอน่ะ ดูปวกเปียกจังนะ"ชายแปลกหน้าคนหนึ่งทักบิ๊วด้วยภาษาไทย
"!!"บิ๊วทำหน้าตกใจสุดขีดก้าวเท้ามาอยู่หน้าอีกฝ่าย
"ไม่เห็นต้องตกใจเลยนี่น่าคุณหนู"ชายปริศณายิ้มเป็นมิตรแต่บิ๊วยิ่งไม่ไว้ใจ
"ฉันฝากดาบนี่หน่อยนะ"เขายัดดาบสีดำใส่มือบิ๊วโดยไม่ถามความสมัครใจเลย
"อิหยังนิ?"บิ๊วมองดาบในมือสลับกับชายตรงหน้า
"เธอโอตาคุนี่ต้องรู้แน่"หลังจากนึกได้ในสายตาบิ๊วตอนนี้เขาดูเหมือนพระเจ้าทรงโปรด
"ฉันจะไม่รับคืนหรอกแต่ฝากไว้น่ะ"เขายิ้มเหมือนกับเรนโงคุที่เป็นดั่งประอาทิตย์และตอนนี้เขาก็เป็นดั่งพระอาทิตย์สาดแสงอบอุ่นให้(ทำให้ฝันโอตาคุเป็นจริง)
มือหนาหยกขึ้นลูบกลุ่มผมสีดำจนหยุ่งเหยิงไปหมด
"นี่คือดาบของเสาหลักสักรุ่นนี่แหละนะ เธอช่วยมอบมันให้กับคนที่เธอคิดว่าสามารถปกป้องผู้คนจาก____(ไม่บอกและไม่ใช่อสูร)ได้ไหม"
"ฉันรู้ว่ามันคงบั่นทอนใจของโอตาคุอย่างเธอแต่ว่าฉันก็ไม่มีทางเลือก"
บิ๊วส่ายหน้ารัวๆจนคอแทบเคล็ดชะนิดที่ว่าเขาต้องพยายามให้บิ๊วหยุดส่ายหน้าเลย
"ระหว่างนี้ฉันจะฝึกวิธีหายใจและปราณให้เธอเองนะแล้วเธอก็ช่วยสอนให้คนที่เธอมอบดาบให้ทีเถอะ"
ตาบิ๊วเป็นประกายเงาวับจนเขาอดขำไม่ได้ให้กับความเป็นเด็กอันน่ารักน่าเอ็นดู(บิ๊ว:รส.ว่าเขาเหมือนเป็นพระพุทธเจ้าชี้ทางสว่าง อาเมน)
"จากนี้เรียกฉันว่า...เอ่อ เรียกอะไรก็ได้แล้วกัน"ชายตรงหน้าลังเลครู่หนึ่ง
"อื้อ!!"
เวลาผ่านไปหลายเดือน
"ในเมื่อเธอฝึกสำเร็จแล้วและเวลาฉันก็เหลือน้อยแล้วงั้นวันนี้คือวันจบการศึกษา"ชายปริศณาคนนั้นหรือที่บิ๊วเรียกว่าพระอาจารย์พูดขึ้น
"มาสู้กับฉันถ้าเธอสร้างแผลให้ฉันได้เธอก็สอบผ่านและฉันก็จะบอกชื่อของฉันให้"
พระอาจารย์หยิบดาบไม้ขึ้นมาแล้วตั้งท่าเตรียมสู้
บิ๊วไม่รอช้าพุ่งเข้าใส่พระอาจารย์ของตัวเองแล้วฟันแขนเขาไปแต่เขาก็เอาดาบมากันได้บิ๊วเลยเตะไปหนึ่งดอก
พระอาจารย์ยิ้มให้พัฒนาการอันหน้าทึ่งของลูกศิษย์
บิ๊วดีดตัวกลับไปตั้งหลักใหม่แล้วกระโดดไปทางพระอาจารย์เขาจึงเอาดาบมากันแต่ไม่ใช่บิ๊วโดดเข้าไปในป่าข้างหลัง
บิ๊วลงจอดอย่างสวยงามแล้ววิ่งไปตามต้นไม้ปล่อยให้พระอาจารย์วิ่งตามมาบนพื้น(ไม่เอาจริงขนาดวิ่งตามบนต้นไม้)
บิ๊วกระโดดลงไปบนพื้นแล้วหยิบบางสิ่งขึ้นมาในจังหวะที่ตั้งหลักทำเหมือนพลาดตกลงมาแล้วจึงวิ่งอย่างเร็วไปฝั่งที่พระอาจารย์วิ่งมาทั้งคู่จึงสวนกัน
พระอาจารย์ไม่หลงกลจับแขนบิ๊วไว้แล้วทุ่มลงพื้น
บิ๊วแทบจะกระอักเลือดให้กับความเจ็บปวดแต่ก็กัดฟันเอาไว้แล้วต่อยพระอาจารย์ไปหนึ่งดอก
พระอาจารย์ที่เห็นบิ๊วฝืนต่อยก็ทำหน้าผิดหวังหลบหมัดนั่นไปแต่
หมัดนั่นคือกลลวงแท้จริงแล้วขอนไม้ที่ลอยมาต่างหากคือการโจมตีจริงๆ
"สร้างกับดักงั้นหรอดีนี่ กลยุทธ์ดีเยี่ยมมาก"พระอาจารย์เอ่ยชมแล้วหายไปจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
บิ๊วลุกขึ้นหลังขอนไม้เหวี่ยงกลับไปทางเดิมแล้วจึงมองหาพระอาจารย์ของตัวเอง
"เก่งมากแต่มันยังไม่พอ"พระอาจารย์โผล่มาด้านหลังบิ๊วแล้วเตะหลังอย่างแรง
บิ๊วที่โดนเตะหลังก็ฝืนหันกลับมาแล้วก็ปล่อยผงเกสรดอกไม้ที่แอบหยิบมา
บิ๊วกลั้นหายใจหยิบดาบที่ทำหลุดมือไปขึ้นมาแล้วแทงพระอาจารย์ตัวเองไป
พระอาจารย์ที่กำลังจามเกสรดอกไม้ก็ตกใจที่อยู่ๆก็โดนแทงสะได้
ติ้ง ติ้ง เลือดสีแดงไหลลงบนพื้นพร้อมกลิ่นเหล็กฝุ่งออกมา
"ดีมาก อย่าได้ลังเล"มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมสีดำตรงหน้า
หลังจากลูบหัวลูกศิษย์เขาก็หยิบอุปกรณ์ปฐมพยาบาลออกมาทำแผล
"โทษนะต้องให้เธอรอเลย"เขาพูดยิ้มๆเช่นเคย
"ไม่ค่ะ"บิ๊วส่ายหน้าแบบเดอะแมททริกรัวๆ
"นี่คือหนังสือฝึกปราณต่างๆฉันทำขึ้นมาเธอคงต้องเอาให้คนที่เธอให้ดาบ"มือหนาเอื้อมหยิบสมุดเล่มหนึ่งออกมาแล้วยัดใส่มือเด็กตรงหน้า
"ส่วนนี่คือของขวัญจบการศึกษา"เขาหยิบต่างหูแบบของทันจิโร่และโยริอิจิออกมายัดใส่มือลูกศิษย์
เขาลุกขึ้นยืนแล้วเดินจากไปทั้งที่แผลยังรักษาไปแบบลวกๆ
"แล้วพระอาจารย์ชื่ออะไรกันแน่"บิ๊วกำต่างหูในมือแน่นด้วยความปลื้มปิติแล้วยัดมันลงกระเป๋ากางเกงไปจากนั้นก็หันไปถามพระอาจารย์ของตัวเอง
"จริงสิ เกือบลืมเลย"เขาหยุดเดินแล้วแอบหัวเราะเบาๆ
"ฉันชื่อว่าสึกิคุนิ มุราตะน่ะ"พระอาจารย์หรือมุราตะหันมายิ้มให้แล้วจากไป
"...อะแระ?"ตอนนี้บิ๊วงงไปหมดไม่รู้จะงงเรื่องไหนก่อนดีระหว่างพระอาจารย์คือมุราตะสุดยอดตัวประกอบหรือพระอาจารย์เป็นลูกหลานโคคุชิโบอีกคนเลือกงงไม่ถูกตริงๆ
กลับมาที่ปัจจุบัน
"ฝึกปราณตะวันล่ะกันดีนะหาข้อมูลเอาไว้แต่งนิยายมาก่อนไม่งั้นคงทำไม่ได้แน่"หลังบ่นเรื่อยเปื่อยแล้วบิ๊วก็เริ่มใช้ปราณ
"เดี๋ยวนะ"หลังจากนึกอะไรออกก็เปิดดูไดอารี่(สมุดสอนปราณ)ของพระอาจารย์
'เปิดอ่านหลังฉันไป1ปีใช่ไหมบิ๊ว'
'ฉันรู้ชื่อเธอหรือเรื่องที่เธอเปิดอ่านหลังฉันไป1ปีได้ยังไงน่ะหรอ?ก็นะฉันมีวิธีทำนายสิ่งที่จะเกิดในอนาคตน่ะและฉันก็รู้ว่าเธอหรือคนที่เธอจะเจอคือคนที่สามารถช่วยพวกเราจากเผ่ามังกรฟ้าได้'
'และฉันมั่นใจว่าคงไม่ใช่เธอล่ะนะแต่ไม่ว่ายังไงเธอก็จะได้เจอคนๆนั้นฉันเลยสอนให้'
'นี่คือสิ่งที่ทันจิโร่บอกหลังจากที่เราช่วยเขาหลังศึกสุดท้ายเขาบอกว่า.....(ไม่บอกฮะ)'
หลังอ่านไปเรื่อยๆจนจบนี้บิ๊วก็พยักหน้าในใจแล้วถือดาบออกมา
"ปราณตะวันกระบวนท่าที่1ร่ายร่ำ"
_________________________________________
จบล่ะตอนนี้ใครคิดว่าไงบ้างเม้นหน่อยไม่ก็กดกำลังใจก็ได้เพราะเบลจะได้รู้ว่ามีคนอ่านนิยายเบลเท่าไหร่
มีใครงงหรือไม่ได้ดูดาบพิฆาตอสูรไหม?
ไปล่ะๆไปแต่งนิยายในจอยแป็บชื่อเรื่องวันพีชจ๋าเหี้ยมาแล้ว
https://www.joylada.com/story/60c8015566f92c0001042295
ความคิดเห็น