คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : โลก
นิ้วมือเรียวขาวกดโทรศัพท์รัวๆแบบสะกดกั้นอารมณ์เดือดที่ใกล้ปะทุเต็มที
"ไอ้พวกนี้ต้องให้อธิบายอีกกี่รอบถึงจะเข้าใจ!!"บิ๊วกระแทกเสียง จ้องมองคอมเม้นคลิปเบียดเรือคลิปนึงที่ดันมีคนเห็นดีเห็นงามด้วยเป็นแสน!!
“ไม่ว่าเรือไหนมันก็ไม่ควรเบียดป่ะ!!ให้ชิปเงียบๆๆแล้วทำไมมึงไม่เลิกเบียด!!”มือขาวกำโทรศัพท์แน่่่นเหมือนจะจิกให้แตกเป็นเสี่ยงๆ
“กิทันไม่ดีตรงไหน!!ศีลธรรม กฏหมายบ้านพ่อง!!ไทโชมันไม่มีโว้ย!!”ยิ่งโกรธเล็บยิ่งจิกหน้าจอโทรศัพท์จนแทบจะสลาย
บิ๊วโมโหฟึดฟัดลุกขึ้นยืนอย่างเร็วด้วยความโกรธแต่ก็เพราะความโกรธจึงลุกเร็วไปจน…
“โอ้ย!!”บิ๊วล้มลงหน้ากระแทกพื้นอย่างไม่ได้เป็นมานานกระตุ้นอารมณ์โกรธมากยิ่งขึ้นอีกถึงขั้นที่ว่าตอนนี้คุกกี้มรณะฟีมืิอเจ้าตัวที่ไม่สามารถทำให้ขาดหรือแตกไดัหัก
มือขาวอวบยันตัวขึ้นจากพื้นโดยไม่สนเลือดสีแดงที่ออกมาจากหน้าผากสักนิด
ติ้ง ติ้ง ติ้ง ติ้ง โทรศัพท์ส่งเสียงแจ้งเตือนรัวๆเรียกสายตาบิ๊วได้ดีเธอเอื้อมมืิอมาหยิบโทรศัพท์ไปดูอย่างใจเย็นหลังจากได้เลือดมาเตือนสติ
โทรศัพท์ถูกพลิกขึ้นมาเปิดให้แสงสีฟ้าฉายออกมาดวงตาสีน้ำตาลไล่มองคอมเม้นต่างๆจากในแอปtixto_โดยที่มันมีแต่คอมเม้นด่า ว่าเธอ
“ทัวร์ลงหรอ คนที่จำกัดทุกอย่างไว้ในสิ่งที่สังคมกำหนดแบบพวกมัน?ใครมันจะสนไอ้พวกปัญญาอ่อนแบบนี้กัน”บิ๊วเหยียดยิ้มให้พวกคนแสนดีเหล่านั้น
บิ๊วลุกขึ้นโดยเก็บความรู้สึกหน่วงในใจและการซ้ำเติมตัวเองกับคอมเม้นพวกนั้นไว้ในหัวเหมือนทุกที
“ไม่เคยหัวแตกซะด้วยแม่จะกังวลไหมนะ”บิ๊วบ่นพึมพัมระหว่างควานหายาทาแผล
“แม่ไปฉีดวัคซีนน่าจะต้องกินพาราดักไข้ไว้ก่อนยาแก้ปวดหัวก็ด้วย ผ้าชุบน้ำๆส่วนพ่อก็น่าจะปวดแขนแผ่นคลายกล้ามเนื้ออยู่ไหน”แป็บๆก็ทำแผลเป็นครั้งแรกด้วยท่าทางเก้ๆกังๆเสร็จแล้วเลยหาอุปกรณ์ดูแลครอบครัว
“ย่าออกไปเก็บค่าเช่าที่แฟลชกับปู่พี่เบสก็คุยกับเพื่อนในห้องหมาโง่ก็นอนโง่ๆในโซเชียลก็โดนทัวร์ลง เห้อ~ มีที่ๆไม่มีคนคอยกดดัน มีเพื่อนดีๆ มีสิ่งที่ทำให้ชีวิตมีความหมายไม่ต้องอยู่ในกรอบสังคมบ้างไหม”บิ๊วบ่นพึมพัมระหว่างตามปกติแต่ตาก็สดุดเข้ากับพื้นคอนกรีตเงาวับ
‘ในเงาสะท้อนเป็นโลกอีกใบที่เหมือนโลกนี้เป๊ะแต่พวกเราจะข้ามไปอีกฝั่งไม่ได้ ต่อให้ทุบไปเรื่อยๆจนพื้นแตกแต่ประตูก็จะไม่เปิดเว้นแต่เราจะเป็นคนเดินเข้าไป’ความคิดในหัวเริ่มเเล่นไปเรื่อยๆเช่นเคย
“อีกล่ะ เพ้อเจ้อไร้สาระหัวแตกแล้วหลอนอีกล่ะกู”ไม่นานบิ๊วก็ระบายยิ้มขบขันออกมา
“แต่ถ้าเป็นจริงก็ดีสิ…โลกอิสระที่มีเพื่อนเยอะแยะทำให้ชีวิตมีสีสันมีความหมาย”ไม่ต้องรอนานบิ๊วก็ระเบิดหัวเราะให้ความคิดปัญญาอ่อนนี้
บิ๊วยกมือขึ้นมาขยี้ตาแบบไม่ต้องสงสัยอะไรก็รู้ได้ว่าตาคู่นี้ล้าเต็มทนกับการจ้องมองแสงสีฟ้าตลอดวัน
ขาอวบย่างก้าวขึ้นบรรไดไปบนห้องนอนแล้วกระโดดลงเตียงทันที
ดวงตาสีน้ำตาลจ้องมองโต๊ะกระจกแต่งหน้าของแม่ที่สะท้อนเงาตัวเองไปนาน
“อยากได้ห้องของตัวเองจัง”บ่นพึมพัมตามภาษาแล้วล้มตัวลงบนเตียงเดี่ยวติดกับเตียงคู่
ใบหน้าสวยซุกลงไปในหมอนแล้วสติก็ค่อยๆคล้อยดับไปช้าๆ
_________________________________________
“โฮ่ลีเชียส”บิ๊วยันตัวลุกขึ้นแล้วจึงสังเกตุว่าที่ๆเธออยู่มันคืิอป่า
ถึงบ้านกับโรงเรียนจะมีสัตว์และต้นไม่เยอะแต่มันก็ไม่ถึงขั้นป่างั้นที่นี่คือมาไง?ความฝัน?พ่อแม่พามาเที่ยวแต่พึ่งตื่นเลยจำไรไม่ได้?คิดไปเอง?เล่นเครื่องเล่นอะไรสักอย่างในสวนสนุก?ความฝันเข้าสุดว่ะ
เดี๋ยวนะไอ้ชายถ้าฝันแล้วกูคุมตัวเองได้หรือนิ?ไรนิหรือคิดไปเอง
นายคิดไปเองลอยมาเลย
งั้นสรุปสั้นๆง่ายๆเลยล่ะกัน
ขอสรุปในแบบวิทยาศาสตร์ในฐานะที่เรียนมาจะขอสรุปๆง่ายๆได้ใจความว่า ไม่รู้
ก็คิดซะว่าทะลุมิติมาแบบนิยายฟิคล่ะกันแต่เราอยู่เมะเรื่องไรนั่นคือปัญหา
เอาเป็นว่าลุกขึ้นมาเดินหาคนก่อนล่ะกัน
ขาขาวย่างก้าวไปจนทั่วและได้พบว่าที่นี่คือโลกของ…เกาะร้าง
ใช่แล้วโลกของเกาะร้างเงิบมากไหมล่ะใครเงิบไม่เงิบไม่รู้แต่ที่รู้ๆตูเงิบแดร็ก
ขอคิดว่าโลกวันพีชฟันธง!!
แต่ฟันธงทำไมนี่งงกว่ามาที่นี่ยังไงอีก
แล้วตี้ควรได้มันจริงดิ
มันคือสิ่งที่โอตาคุต้องการเลยนะ
โอตาคุดีๆก็มีตั้งเยอะนี่
หรือเพราะตี้ไม่เบียดเรือ
ชั่งๆๆๆๆ ตอนนี้ได้โอกาสแล้วมันไม่เกี่ยวกับควรไม่ควรแล้ว
งั้นได้เวลาทำสิ่งที่ทั้งครอบครัวฝั่งเจ้าสาวต้องการมานานนั่นคือ…การผอม
ใช่แล้วการผอม
ก็ครอบครัวที่เป็นผญ.ไม่มีใครผอมสักคนแต่มีผอมตอนเด็กอ้วนตอนโตอยู่นะ
ส่วนเค้ารึบิ๊วตี้ก็
ไม่เคยผอมเลยทั้งชีวิต
งั้นก็ถึงเวลาเริ่มปฏิบัติการผอม!!
ขั้นแรกออกกำลังกา-ไม่เป็นไรอ้วนก็ดี
_________________________________________
ถึงจะตัดสินใจแล้วก็เหอะแต่…มึงเป็นใครมาสั่งกูให้ผอม
กูอ้วนของกูมาเป็นปีๆแล้วมึงจะให้กูเลิกอ้วนได้ไง
“รู้นะคิดไรอยู่”เด็กผู้ชายตรงหน้ายิ้มทะแล่น
“มาๆเล่นกานนนน-ต้องไปหาแม่นี่หว่า”เด็กตัวเล็กน่ารักโพลูกตรงหน้าหยุดชะงักจับมือลากบิ๊วพาไปหาแม่ตัวเอง
“แล้วฉันเลือกอะไรได้ไหม~เลือกที่จะไม่ไปได้รึป่าว~”ไม่ต้องรอนานเพลงก็ถูกล้อเลียนแบบไม่อิงลิขสิทธิ์ใดๆ
“พูดอะไรอ่ะ”เด็กตัวเล็กน่ารักโพลูกหันมาถามคนข้างหลังที่โดนพา(ลาก)มาด้วย
“พูดญี่ปุ่นไมอ่ะ”คราวนี้แหละมึงเอ้ยบิ๊วกับเด็กโพลูกรวมพลังงงแสนน่ารักเค้าด้วยกัน
“อะแระ/อะรึว่า”เด็กน่ารักกับบิ๊วพูดพร้อมกัน
ลืมเลยวุ้ยเมะเจเปนนิสมันเสียงพาร์กเจเปนแล้วทีนี้จะคุยไง
“เอ่อ เธอพูดอะไร”เด็กตัวยืนงงในดงป่า
แปลภาษาอยู่ไหนๆวุ้นแปลภาษาโดระเอพ่อง~เดี๋ยวมึงบ้าหรือมึงบ้าว่ะไอ้ชาย
โทรศัพท์ช่วยคุณได้แต่ไม่มีโทรศัพท์
รังสีความเศร้า ผิดหวังแผ่กระจายออกมามากมายจากตัวบิ๊วสะตี้ๆๆ
เอาจริงถึงมีโลกนี้ก็ไม่มีเน็ตอ่ะเอาจริง
“ไปหาแม่ผมก่อนล่ะกัน”สุดท้ายบิ๊วก็โดนลากไปบ้านเด็กตัวเล็ก
_________________________________________
“หนูมีครอบครัวไหมจ้ะ”ผู้หญิงผมยาวสีขาวนวลยิ้มอย่างอบอุ่น
“อีกล่ะนะ เจเปนอีกล่ะนะ”การที่ไม่มีคนเข้าใจสิ่งที่เธอพูดนั้นคือประตูสู่นรกเกรียนแตกของบิ๊วสะตี้
“?”คุณแม่คนสวยงงหนักไม่เข้้าใจภาษาประหลาดๆนั่น
“คนนี้พูดอะไรแปลกๆมาตั้งนานแล้วฮะ”โชตะน้อยชี้นิ้วไปทางเด็นแปลกหน้า
“งั้นหนูลองเขียนดูล่ะกันนะ”คูมมี้หยิบกระดาษกับดินสอมายัดใส่มือเด็กตรงหน้า
“ไอโน เอ่อ สปีกแอนไรท์”ภาษาอังกฤษแบบถูๆไถๆของบิ๊วที่อุส่าเอาตัวรอดเกรด4ทุกปีมาได้ถูกงัดมาใช้
“อ๋อ งั้นจะสอนภาษามือให้นะจ้ะ”คูมมี้ท่าจะช่วยดะใจดีจุง อีบิ๊วจะพยายามมินำความเกรียนแตกไปให้นะ
หน้าสวยขยับขึ้นลงแล้วส่งยิ้มให้คนตรงหน้า
_________________________________________
สองสามปีต่อมาบิ๊วได้หัดภาษาญี่ปุ่นและภาษามือจนใช้ภาษามือถึงขั้นเซียน(ฟังภาษาญี่ปุ่นไม่ออกหรอกแต่เดาๆเอาว่าเค้าพูดอะไร)
คุณแม่ทำท่าทางตามภาษามือขอให้บิ๊วช่วยตามชิโระฮารุไปหน่อยหรือง่ายๆก็พี่เลี้ยงอเนกประสงค์
บิ๊วพยักหน้าวิ่งท่านารูโตะแอบตามชิโระไปพบว่า…
อยู่กับการ์ป
ใช่นี่คือหมู่บ้านฟูชะแต่ไม่ใช่ไทม์ไลน์ตอนลูฟี่เอสซาโบ้เป็นเด็กหรอกนะ
ตอนนี้เอสออกเรือไปสองปีแล้วปีหน้ากฺ็ตาลูฟี่
“คุณการ์ปพาผมไปหาพี่ลูฟี่หน่อยยยยย”ชิโระอ้อนการ์ปสุดชีวิต
“555ได้สิเจ้าหนู”การ์ปหัวเราะให้การอ้อนนี้กับฝีมือการแอบตามของบิีี๊วดังลั่น
“ซ่อนห่วยมาก”การ์ปเดินหิ้วคอบิ๊วออกจากที่ซ่อนอย่างทุกที
บิ๊วทำแบมือโดยพับนิ้วชี้ลงแล้วทำมือชูสองนิ้วติดกันต่อด้วยทำมือวงกลมไม่เต็มวงตามมาติดๆกับชูสองนิ้วซึ่งแปลว่าF U C K
“ปากร้ายนักนะ”การ์ปขยี้กลุ่มผมสีดำอย่างมั่นเขี้ยวไม่สนบิ๊วที่ทำมือบอกว่ามือร้ายต่างหาก
“โห่ บิ๊วมาทำไมอ่าผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ"ชิโระงอแงดิ้นท่าไม้ตายท่าจักจั่น
“ถถถถถถ มี้ขอโทษค้าบบบบ”บิ๊วพูดอีกอย่างมืออีกอย่าง
“เธอก็เคยพูดแบบนั้นนะ”บิ๊วทำมือบอกว่าคนพูดงี้เด็กทุกคนการ์ปเลยแย้งแบบหน้าอิหยังว่ะให้
‘เผือกค่ะ’ถึงจะสุภาพแต่เป็นมือที่ด่าเจ็บและแรงมาก
“พูดจาให้มันดีๆหน่อย”การ์ปเริ่มหัวเสียแต่บิ๊วก็ทำมือกวนไม่เลิกโดยบอกว่ายังไม่ได้พูดสักคำ
“เพ้อเจ้อไร้สาระกินเนื้อแล้วหลอน”
_________________________________________
ภูมิใจกับประโยคสุดท้ายของน้องมากฆร่ะ
ร้อยเปอร์มีคนคิดว่าเรื่องนี้มาม่า555555
แล้วน้องคือบับเหมือนเป็นใบ้แล้วก็หูกนวกเลยอ่ะ
ความคิดเห็น