คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : แค่เธอคนเดียว
อนที่ 18 แ่เธอนเียว
ืนสุท้ายหลัพายุฝนผ่านพ้นนลื่นลมสบผมฝันเห็นผู้หินหนึ่ เธอมัะยิ้มแย้มและพูุยับผมรอยยิ้มนั้นอบอุ่นั่วะวันที่สใสเปล่ประายระยิบระยับ ัวผมเมื่ออยู่ับเธอในวามฝันหัวใมันสบนิ่บารั้สั่นไหวื่นเ้นหลาหลายวามรู้สึ
ในฝันผมมอูเธออยู่เสมอ ในสายาอผมมีเพียแ่เธอนเียวเท่านั้น ภาพทรำหลั่ไหลเ้ามาไม่หยุ่วเวลาที่ผมไ้อยู่ับเธอมันมี่าทุนาที
ูี้เินทาลับ่าประเทศเนื่อา ประุมหารือับผมเสร็เรียบร้อย..ผมเอับเหยาีเหยียนอีรั้ที่บริษัทเธอเ้าร่วมประุมในานะหุ้นส่วน ภาพเหล่านั้นในวามฝันมันัเนึ้นเรื่อยๆ ผมเยรัเธอใ่ไหม..็อเอร์ับนอื่นเยพูแบบนั้น
ยิ่ิเรื่อนี้มาเท่าไหร่หัวใมันเ้นแรสับสนวุ่นวาย มีทั้สุและเศร้าทำไมผมึเศร้าใเมื่อรู้สึว่าัวเอรัเธอ ารประุมล่วเลยไปนถึเวลาพั..ะประุมผมมอแ่เธอและไม่ไ้ฟัสิ่ที่นอื่นพูเลย
ภาพในฝันเธอนนี้ยิ้มเ่ร่าเริ ผิับเธอในอนนี้ที่มีเรื่อในใมามาย..ัวนที่แสออมามันเป็นเพียเปลือนออเธอรึป่าว ัวเธอที่ปราในวามฝันือัวริใ่ไหมหรือนั่น็เป็นารแสเ่นัน
เธอมีเสน่ห์ึูนรอบาย..ผมยาวสลวยำเาามยามเินผ่านลิ่นหอมอร่าายยัิรึอยู่ในโพรมู ผมอยาสัมผัสเธอแทบาใแ่็้อให้เียริเธอ..ผมลัวนอื่นะผ่านมาเห็นแล้วเอาไปนินทา่าๆนาๆ
เรื่ออเธอใ่ว่าผมไม่เยไ้ยิน เป็นผมเอที่ทำให้เธอูแย่..ผมบัเอิไ้ยินลุ่มนในออฟฟิศยืนุยัน เธอไม่ใ่นโปรอผมอีแล้ว..่อนหน้านี้ผมไม่รู้สึอะไร ทว่าหลัาวันนั้นที่ผมระโลไป่วยเธอวใอุ่นๆอผมเริ่มเ็บแปลบเมื่อไ้ยินำพูเหล่านั้นที่ว่าร้าย พวเาไม่มีสิทธิ์่อว่าเธอ....ผมเินเ้าไปุนพวนั้นหลาย่อหลายรั้ แ่็ไม่อาหยุ่าวลือไ้เลย..
เมื่อารประุมบลผม้อมอและเินามนัวเล็ไป้าๆ แผ่นหลัอเธออยู่ใล้แ่นี้แ่เหมือนอยู่ไลแสนไล หาไ้สัมผัสัวเธอหัวใวนี้ึะสบลรึป่าว.. เธอเป็นเหมือนน้ำเย็นที่อยปลอบประโลมิใอันร้อนรุ่ม แ่ในะเียวันเธอ็เป็นัเื้อเพลิอยระุ้นเร่ไฟให้เผาผลาร่าอผม
มีพนัานนหนึ่เินเ้ามานผมโยที่ผมไม่ทันหลบ เธอใส่ระโปรสั้นรัิ้วปล่อยผมสยายแ่หน้าทาเล็บลิ่นน้ำหอมาัวเธอแรนุนึ้นมู
" อุ๊ย..!! ท่านประธานอโทษ่ะ "
" ไม่เป็นไร "
พนัานนนี้ำลัอ่อยผมอยู่ผมเลียผู้หิประเภทนี้มาที่สุ แ่ัววาบหวิวินาหนาเอะมอยัไ็ไม่เป็นธรรมาิ
" ท่านประธานำลัะไปไหนหรอะ "
" ไม่ใ่เรื่ออเธอะไปไหน็ไป "
อนนี้ผมไม่อยาอยู่ใล้ใรนอาเหยาีเหยียน ทว่าละสายาเพียั่วรู่เธอ็หายไปผมเริ่มระวนระวานใแม้ะรู้ว่าเธอแ่ไปพัแ่เธออาหายไปไม่เ้าประุม่วบ่าย็เป็นไ้ ผมอยา้อมอเธอไปลอ..ผมไม่อยาให้เธอหายไป
" ท่านประธานำลัมอหาใรอยู่ ถามันไ้นะะเผื่อันเยเห็น "
" เธอั้ใวิ่ออมานทำให้นที่ผมามหาลาสายา..ผมไม่เอาเรื่อ็ีเท่าไหร่แล้ว.! "
" ท่านประธานหมายถึุหนูเหยาหรอะ เป็นไปไ้ยัไท่านประธานเบื่อเธอแล้วหนิ "
" เหลวไหล.! ห้ามสร้า่าวลือที่ส่ผล่อื่อเสียอเธอนนั้นเ็า ในบริษัทแห่นี้หาผมไ้ยินใรพูไม่ีเี่ยวับเธอ..ผมะไล่มันออทันทีฝาไปบอนอื่นๆ ้วยะไ้เ้าใรัน "
" เอ่อ..่ะ "
เสียเ้มเพิ่มระับึ้นเพื่อเอ่ยัเือนผู้หิรหน้า..สายามพลันมออย่าำหนิเาโรธที่นพวนี้ว่าร้ายให้เธอ เหยาีเหยียน..เธอหายไปไหน..ผมไม่น่าละสายาาเธอเลย เธอไม่อยู่ทีุ่พั..ผมามหาอยู่นานู่ๆ นัวเล็เินสวนออมาาห้อน้ำหิ
ปั.!!
" อึ.! "
ไม่รู้ว่าอะไรลใทำให้ผมันัวเธอเ้าหาำแพ เวลานี้ผมแทบไม่สนสายาอนอื่นเลย ใระมอยัไ็ั่มัน.!
ร่าบาอนนี้อยู่ลาอ้อมแนทั้สอ้า..ที่ยันำแพไว้ เธอเยหน้าึ้นมามอเานนั้น้วยสีหน้าทีุ่นสสัย ลิ่นายอเธอที่ลอยออมาริมฝีปาเรียวสวยที่น่าลิ้มลอ ผมเริ่มอใไม่ไหวแล้วิไปไลนเผลอลืนน้ำลายลอ
" มีอะไรรึป่าว.. "
เสียหวานเอ่ยถาม้วยวามสสัย ไม่มี.! แ่ผม็ไม่อยาปล่อยเธอไป ผมเป็นอะไรันแน่ััเธอไว้ในอ้อมแนเพื่ออะไร
" ุหายไปไหนมา "
" ัน็อยู่ที่บริษัทไม่ไ้ออไปไหน "
เธอหายไปาสายาอผม ึ่ผมไม่สบายใเมื่อเธอปราัวอีรั้็เลยับเธอไว้ไม่ให้หนีไปอี ผมเอามือออาำแพ...แล้วับมือเธอเอาไว้้าหนึ่..ผม้อับไม่ั้นเธอะหายไป
" นายูมือันทำไม.! "
" เธออบเินไปทั่วทำให้นอื่นเือร้อน "
" ใรเือร้อน..เือร้อนเรื่ออะไร..นายปล่อยไ้แล้ว..นอื่นเามอนะ "
" แล้วไ.. "
เธอพยายามึมือออทั้สะบัแนยื้อยุุระาอยู่อย่านั้นผม็ยัไม่ยอมปล่อย..ผมไม่ปล่อยหรอ..แถมยัำแน่นว่าเิม..ผมโรธที่เธอีัวออห่า ท่าทีอเธอที่ปิเสธทำผมหุหิมา
" นายับแรเินไปแล้ว "
" อย่าิ้นสิ.. "
" ปล่อยันนะ.. "
ปล่อย.! ยิ่เธอัืนผม็ยิ่โมโห เธออายที่เินับมือับผมเธอไม่อยาให้นอื่นเห็นเพราะลัวว่าพวเาะเ้าใผิหรือเธอแ่ไม่อยาให้ผมเ้าใล้
" เหยาีเหยียนผมะพูอีรั้ เินามมาเยๆ อย่าัืน "
" ันไม่ใ่เ็ประถมนะ ไม่ำเป็น้อให้ใรมาเินูมือ "
บีบ..!
" อึ..ันเ็บนะลู่เียวอวิ๋นะบีบแนันทำไม.! ระูหัแล้วมั้เนี้ย "
" น่ารำา "
เมื่อเสียบ่นแผ่วเบาสิ้นสุลผมหันลับไประามืออเธอพร้อมึร่าบาเ้าหาัวใ้มือหนึ่โอบเอวอรรเอาไว้เมื่อเธออยู่ในระยะผมใ้มือทั้สอ ับแ้มนวลๆ พลาประอวหน้าอันามให้เยึ้นสบา ผมโน้มัวลไปุมพิที่ปาเรียวสวยลมหายใาร่าเล็ิัเพราะผมู่โมเร็วเินไป
หลัาที่ริมฝีปาบาสัมผัสัน เธอ้าวถอยหลัทันที ระยะห่าอร่าายเริ่มไลออไปนผม้อเินามเธอไปเรื่อยๆ
เธอพยายามพูบาอย่า ในะที่ถูผมโอบรัล็อัวเอาไว้ อื้อ.! อ่ะ.! อุ่บ.! เียบไ้สัที..้อให้ปิปา้วยวิธีนี้หรอ..เธอทำให้ผมสิแรู้ัวไหม ยิ่เธอพยายามอ้าปาเพื่อพูริมฝีปาอผมยิ่เธอเอาไว้ไม่ให้ส่เสียร่าายอเธอเริ่มอ่อนำลัไร้เรี่ยวแรอย่าเห็นไ้ั
ผมรู้ว่ามีสายาหลายู่้อูเราอยู่แ่มันไม่สำัเท่าับนรหน้า..สิ่ที่ผมสนใมีแ่เธอเท่านั้นแ่เธอนเียว..
"..."
" ลู่... "
" อืม.. "
"..."
ะที่นัวโื่ม่ำับรสหวานเสียรา่ำอย่าพอใลอออมาเป็นระยะ..นัวเล็พยายามห้ามแม้ไร้แรแ่เธอหา่อพูนไ้
" นายสับสนนเป็นบ้าไปแล้วหรอ.. ันไม่ใู่ี้นะ... "
เธอพูแบบนี้อีแล้ว..ูี้เี่ยวอะไร..ผมไม่ไ้อบอะไรเพียแ่มอใบหน้าแเรื่อ่อนอุ้มเธอึ้นมาแล้วเินเ้าห้อไป ผมอยาวาเธอลรโฟา้านนอแ่พื้นที่มีน้อยเินไปหาเธอิ้นอาลิ้พื้นนเ็บัว
" นายะพาันไปไหน..ปล่อยนะ.. "
" ไปในที่ที่ไม่มีใรเห็น "
ผมโยนเธอึ้นเพื่อปรับท่า่อนเปิประูเ้า้านในสุอห้อทำาน เียให่ปรารหน้าวามิอผม่าไม่เป็นสุภาพบุรุษ
" นายะทำอะไรันยัไม่อยานอนนะ นายะเอาันมาัไว้ในนี้ไม่ไ้.. "
" อนนี้ไม่อยาอีเี๋ยว็ไม่แน่ "
พรึ่บ..!.ุบ..
" อ๊ะ..! "
" เ็บหรอ.. "
" ุ่าหาล่ะ..โยนลมาไ้ "
ร่าน้อยอนอยู่บนเียทำเอาใสั่นวูบวาบอนนี้ผมไม่อาห้ามัวเอไ้ มือทั้สอ้าที่เธอลับเียนุ่มทำให้ิ้วบาบนวหน้าิ้มลิ้มมวผูเป็นโบว์ สายาอเธอเ็มไป้วยวามุนสสัย
ทำแบบนี้มันีริๆ หรอ.. ผมับเธอไม่ไ้บัน สัาหมั้น็ไม่มีแถมเธอรู้สึับผมแบบไหนยัไม่แน่ั..ผมะทำแบบนี้ริๆ หรอ..
ทว่า..หาพลาโอาสรั้นี้ผมอาเสียเธอไปลอีวิ วามรู้สึส่วนลึอหัวใมันบออย่านั้น ผม้มหน้าลไปหอมแ้มนุ่มๆ่อนเลื่อนริมฝีปาุ่มแนบลบนเรียวปาสวย ทว่าเธอยััืนไม่่อยเ็มใเท่าไหร่ เมื่อมือุนอผมเผลอวาสัมผัสลูบไล้บนัวเธอ..เสียบาอย่าระุ้นให้ผมสะุ้ใอาารวูบไหวโถมเ้าใส่นผมาสิ
" อ่า..อืม..! "
เสียอเธอแปลไปแ่ฟัแล้วไ้อารม์ ลิ่นายอเธอหอมหวานราวอไม้สีสวยลิ่นนี้ทำให้ผมอยาลืนินเธอเ้าไปทั้ัว
" ยะ..หยุนะ "
" หารัเียผลัผมออไปไ้ทุเมื่อ "
" อ่า..อย่า.. "
" อืม... "
หยน้ำใสไหลึมออมาาวาู่าม ผมทำให้เธอเ็บแ่มัน่วยไม่ไ้ เสียโทรศัพท์ัึ้นา้าน้า ารประุมรอบบ่าย้อเลื่อนออไป่อนเพราะผมไม่ออไปารนี้อีพัให่
ร่าสูทำทีไม่สนใเสียโทรศัพท์ทว่าเพียเสี้ยววินาทีวามหุหิ่อัวึ้นภายในิใ..นัวโเอื้อมมือไปหยิบสิ่รบวนึ้นมา แล้วเ้นเสียเ้มสั่ปลายสายให้ประุม..้วยวามรีบร้อนยัไม่ทันที่ฝั่นั้นะถามหาเหุผลนอารม์็ิัสายไปเสีย่อน
ความคิดเห็น