คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2 ความซวยของขอทาน (?) 100%
“เอ้อ...เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นเหรอคิล”
คนถูกเรียกหันมาสบใบหน้าของเฟรินยิ้มๆ ดวงตาสีม่วงเป็นประกาย ผิดกับคนข้างตัวที่ทำหน้าบูดอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้เฟรินที่งงอยู่แล้วงงหนักขึ้นไปอีกเมื่อได้ฟังคำตอบของสหายรัก
“ก็ไม่มีอะไร...แค่เมื่อคืนใครบางคนมันดื้อจนฉันแทบไม่ได้นอน”
“ก็นาย...”
“ฉันแค่จะเช็ดตัวให้ แต่นายกลับหนีซะทั่วห้อง เป็นอะไรของนาย”
“ก็นายเข้ามาใกล้ซะขนาดนั้น...”พอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ก็ทำให้ใบหน้าของขอทานกำมะลอที่มีรอยคล้ำๆอยู่ใต้ตาจนผิดสังเกตแดงเรื่อจนเฟรินขมวดคิ้ว และขอตัวจากไปเมื่อคาโลเดินมาหา
“แล้วนายคิดว่าฉันจะทำอะไร...โร เซวาเรส”คิลหันมาถามด้วยเสียงจริงจัง
“ก...ก็...นอกจาก...”ดวงตาสีเขียวสดหลบวูบ เมื่อถูกมองมาตรงๆ
“นอกจากเช็ดตัว...?”เสียงหนักๆของคนตรงหน้าที่เค้นเอาความจริงทำให้ร่างบางก้มหน้างุดไม่ยอมต่อความ ได้แต่ส่ายหัวหวืดๆ
“....หรือนายอยากให้ฉันทำ”
“ฉันไม่ได้...”โรอ้าปากจะค้าน แต่เสียงนุ่มที่ทำให้เขาขนลุกซู่ก็ดังขัดขึ้นมาก่อน และมันก็ทำให้เขาสยองยิ่งขึ้นในประโยคสุดท้ายของนักฆ่า
“ตอนนี้คงไม่ได้จริงๆนั่นแหละ...โร เพราะเราต้องไปรับโทษกับรุ่นพี่ลูคัส หวังว่านายคงไม่ได้ลืมใช่มั้ย...?”คิลเอ่ยพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “ฉันไม่ลืมหรอกนะว่านายเป็นคนทำให้ฉันโดนลงโทษ เพราะงั้น...นายได้ชดใช้แน่ โร เซวาเรส”
“เข้ามาสิ”
เสียงห้วนๆที่ตอบรับอย่างไม่สบอารมณ์นักทำให้คนที่เปิดประตูนำเข้าไปก่อนถอนหายใจอย่างโล่งอก ขณะที่เจ้าของมือที่เขากุมอยู่หันมาเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิด
“จะได้รับโทษอยู่แล้ว...ยังจะทำหน้าตายอีก”
“อย่างน้อยก็รู้ว่าคนที่อยู่ในห้องจะเป็นลอเรนซ์” เสียงกระซิบตอบตามมาทันควันเมื่อนักฆ่าหนุ่มเดินตามเข้าไป“รับโทษกับนักบวช ดีกว่ารับโทษกับซาตาน... นักบวชยังมีสารภาพบาป แต่ซาตานน่ะ...ไม่มี”
...ฉันว่ามันมีค่าเท่ากัน...แล้วคิดเหรอว่ารุ่นพี่ลูคัสจะไม่อยู่ด้วย...ความคิดที่ไม่ได้เอ่ยออกมาของร่างบางที่ปิดประตูตามหลังทำให้เจ้าตัวถอนหายใจ นักบวชที่คิลว่ากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะไม้ริมหน้าต่าง ถ้วยชากระเบื้องสีขาวบริสุทธิ์วางอยู่ข้างๆก่อนที่มือบางนั้นจะยกมันขึ้นจิบ
“นั่งก่อนสิ เดี๋ยวลูคัสคงเอาชามาให้พวกเธอ”นักบวชเอ่ยขณะหันมาทางรุ่นน้องพลางเบ้หน้านิดๆกับถ้วยชาที่อยู่ในมือ เก้าอี้สี่ตัวกับโต๊ะจากไหนไม่รู้ปรากฏขึ้นกลางห้อง
“คือเราคิดว่าคงไม่ต้อง...”คนที่พยายามจะขัดกลับถูกปิดปากแล้วดึงให้นั่งลงบนเก้าอี้
“เงียบไว้เถอะ”คำแนะนำจากคิลที่ทำหน้าปลงสุดๆ “นายคงไม่อยากขัดใจสองคนนี้ก่อนโดนตัดสินโทษใช่มั้ย”
“เอ้า มากันแล้วเหรอ คิลลี่ โรรี่ พวกเธอลองชิมนี่ดูนะ”ชายหนุ่มร่างสูงอีกคนที่โผล่มาจากไหนก็ไม่รู้พร้อมกับชาและรอยยิ้มกว้างอย่างใจดี เขาวางชาสองถ้วยลงบนโต๊ะ กลิ่นแปลกๆและสีฟ้าสดใสของชาทำให้รุ่นน้องทั้งสองคนมองหน้ากัน แล้วพร้อมใจกันมองรุ่นพี่ลอเรนซ์ล
“นี่มัน.....”
“ชาสูตรใหม่ที่ฉันคิดค้นขึ้นเอง”น้ำเสียงร่าเริงไม่ได้มาจากคนถูกถาม แต่มาจากร่างสูงเจ้าของชา...ลูคัส ซาโดเรีย
“โทษของพวกเธอคือการมาที่นี่ทุกวันเพื่อชิมรสชาของลูคัส ช่วงนี้หมอนี่มันบ้า ชอบคิดชาสูตรพิสดาร...”ลอเรนซ์ว่าพลางหันหน้าหนีจากชาบนโต๊ะแล้วทำทีเป็นนั่งบนเก้าอี้
“แหม...ก็เค้าอยากให้ลอรี่...”
เฟี้ยว...ฉึก!!
“...ได้ชิมรสชาติชาใหม่ๆบ้าง แล้วฉันยังทำขนมไว้ด้วยนะลอรี่...”
เฟี้ยว.........ฉึกๆๆๆๆๆ~!!
“...นายจะชิมเลยมั้ย”
ลอเรนซ์ที่หงุดหงิดกับเพื่อนร่วมห้องของตนทำหน้าบูดเต็มที่ ส่วนรุ่นน้องสองคนก็ได้แต่นั่งเกร็งๆอยู่ที่เดิม ลูคัสหันไปมองทั้งคู่พร้อมรอยยิ้มอีกครั้ง
“เอ้า ลองชิมซะทีสิ”
คิลมองถ้วยชาที่อยู่ตรงหน้าแล้วยกขึ้นมาจิบอย่างว่าง่าย ขณะที่ร่างบางยกขึ้นมาสูดกลิ่น
“สารสกัดจากดอกไม้แสนสวยของเวนอล กับต้นชาสีฟ้าจากเอเธนส์”ดวงตาสีเขียวลอบมองรุ่นพี่ของตน “ชาจะมีรสหวานนิดๆปนกลิ่นหอมของดอกไม้ ซึ่งมันอร่อย...”
“ถูกต้อง โรรี่”ลูคัสรับคำอย่างดีใจ ขณะที่มองไปยังรุ่นน้องอีกคน “ว่าไงคิลลี่”
“ก...ก็ อร่อยดีฮะ”
“อืม...ถ้าอย่างนั้น...นายออกไปก่อนนะคิลลี่”
“นายต้องไปทุกวัน? แต่ฉันไม่ต้องไปแล้ว??”
เสียงงงๆของคิลทำให้คนถูกถามต้องขยายความต่ออย่างหงุดหงิด
“เพราะว่าฉันรู้เกี่ยวกับสมุนไพร ใบชา ดอกไม้ และส่วนผสมต่างๆเยอะ รุ่นพี่ก็เลยอยากให้ฉันไปช่วย”
“แต่นายยังไม่หายเลยนะ”
“ฉัน หาย แล้ว”เสียงเดิมเอ่ยอย่างหนักแน่น “ถ้านายอาสาจะดูแลฉันต่อ ฉันคงจะไม่สบายหนักเข้าไปอีกแน่ๆ คิลมัส”
“งั้นเหรอ...ทำไมล่ะ...”
หน้าของโรขึ้นสีนิดๆก่อนเจ้าตัวจะหันไปทางอื่นแล้วบ่ายเบี่ยง
“ฉันไม่อยากรบกวนนาย ให้คาโลมานอนห้องเดิมได้แล้ว และฉันจะกลับไปที่ห้องของตัวเอง”
“เฮ้อ...”
เสียงถอนหายใจอย่างเหน็ดเหนื่อยดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงเปิดประตู ร่างบางเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือและวางของลงบนโต๊ะ ก่อนจะหงายหลังลงบนเตียงอย่างเหนื่อยอ่อน
ครึ่งวัน...
ครึ่งวันกับการนั่งชิมชาสูตรเด็ดของรุ่นพี่ที่แสนดี...
ครึ่งวันกับการชิมขนมหวานต่างๆมากมาย...
ครึ่งวันที่รุ่นพี่ลอเรนซ์กับใครบางคนทิ้งเขาไว้รับกรรมคนเดียว...
มันทำให้เขาอยากจะเป็นลม...
โรหยุดคิดและส่ายหน้า ดวงตาสีเขียวปิดสนิท
และเขาก็กำลังจะหลับ ถ้าไม่มีเงาของใครบางคนมาปิดแสงอาทิตย์ยามโพล้เพล้ขณะนี้ ใครบางคนที่หัวเราะเบาๆและใช้มือปัดผมของเขาออกให้พ้นหน้าพ้นตา ใครคนนั้นโน้มหน้าลงมาใกล้จนเขารู้สึกถึงลมหายใจ...
มาแล้ว...
คิลคิดในใจอย่างขบขันเมื่อร่างบางเดินเซๆเข้ามาในห้องเพราะความอ่อนเพลีย เขามองร่างบางนั้นทิ้งตัวลงบนเตียงและทำท่าจะหลับสนิท
คิลเดินเข้าไปที่เตียงอย่างเงียบๆ ก่อนจะสัมผัสเรือนผมนุ่มสีชานั้นเบาๆ ริมฝีปากสีชมพูอ่อนดูยั่วยวนใจจนเขาอดไม่ได้ที่จะโน้มใบหน้าลงไปใกล้ และสัมผัสริมฝีปากนุ่มนั้นอย่างโหยหา คนที่นอนอยู่สะดุ้งตื่นทันที ดวงตาสีเขียวที่เปิดขึ้นดูตะหนกตกใจหากแต่ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าหยุด...
มือของคิลคว้ามือเล็กที่พยายามดันเขาไว้แล้วกดมันลงบนเตียง เขาถอนริมฝีปากออกก่อนจะเอ่ยด้วยเสียงนุ่มนวลน่าขนลุก
“ตื่นแล้วเหรอ ดีเหมือนกัน จะได้สนุกขึ้นอีกหน่อย...”
“หยุดนะ...แกทำบ้าอะไร คิลมัส ฟีลมัส”ร่างบางโวยวายเมื่อใบหน้าคมก้มลงมาจูบซอกคอเขา โรทั้งดิ้น ทั้งถีบ ทั้งเตะ หากแต่แรงที่แทบไม่มีเหลือนั้นก็ช่วยอะไรไม่ได้มากนัก...หรือจะเรียกได้ว่า...ช่วยไม่ได้เลย...
“ทำอะไร? ฉันว่านายฉลาดนะ แต่ไปๆมาๆฉันชักจะไม่แน่ใจซะแล้วสิ”คิลพูดยิ้มๆ “ถ้านายไม่รู้จริงๆละก็...ฉันจะรีบๆทำให้มันชัดเจนขึ้นก็แล้วกัน”
คิลล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกงและดึงผ้ากับเชือกยาวๆออกมา เขามัดมือทั้งสองของร่างบางไว้กับเสาเตียง และปิดปากของโรไว้ด้วยผ้าผืนนั้น ดวงตาสีม่วงลุกโชนด้วยความกระหายเมื่อเขาค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ทั้งหลายที่ขวางทางอยู่นั้นออก มือใหญ่แตะเบาๆบริเวณหน้าท้องแบนราบของร่างบางที่พยายามดิ้นรนให้หลุดจากเงื้อมมือของเขา คิลไล้มือไปตามส่วนหน้าท้องนั้นอย่างปลุกเร้าแล้วลากเรื่อยขึ้นมาถึงแผ่นอกเรียบและตุ่มไตสีชมพูนั้น...
ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างเมื่อรู้ว่าตนเริ่มตื่นตัวกับสัมผัสที่ได้รับ แก่นกายของเขาชูชันรับการเล้าโลมนั้นอย่างไม่อาจหยุดยั้ง อารมณ์ที่แผ่ซ่านอยู่ภายในนั้นทำให้เขาทรมานราวกับว่านักฆ่าตรงหน้านี้จะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น มือเล็กและริมฝีปากนุ่มที่ถูกพันธนาการไว้นั้น ทำให้ไม่สามารถเปล่งเสียงใดออกมาระบายความเสียวซ่านและทำให้เขายิ่งทรมานดั่งโดนกักเก็บความวาบหวามนั้นมานาน มือใหญ่เลื่อนลงไปกอบกุมส่วนที่ตื่นตัวของเขาอย่างถือสิทธิ์พร้อมกับรูดเบาๆจนแก่นกายนั้นขยายจนเต็มกำมือ...
“อื้อ...”เสียงที่พยายามจะเปล่งผ่านผ้าที่ปิดอยู่นั้นทำให้คิลยิ่งนึกอยากแกล้ง เขายกเรียวขาทั้งสองของร่างบางขึ้นและโน้มใบหน้าลงไปใกล้แท่งเนื้อสีชมพูที่กำลังชูชันนั้น ลมหายใจอุ่นๆและปลายลิ้นสากที่ค่อยๆแตะลงมาโลมเลียสิ่งนั้นอย่างอ่อนโยน เขาครอบครองมันไว้ด้วยริมฝีปากและดูดดุนอย่างเร่งร้อน...
“อะ...อื้อ.....”เสียงหวานครางเมื่อน้ำหวานๆถูกปลดปล่อยเข้าไปเต็มปากของคิลที่กลืนมันลงไปอย่างไม่รู้สึกอะไร เขาเลียริมฝีปากแผล็บก่อนจะดีดนิ้วครั้งหนึ่งทำให้ผ้าที่มัดมือและปากของร่างบางคลายออก โรที่ไม่มีแรงแม้แต่จะขัดขวางปล่อยมือลงตามแรงโน้มถ่วง แล้วปล่อยให้คิลพลิกตัวเขาคว่ำลง
“นายเสร็จแล้ว แต่ฉันยัง...”
“นายพูดถึง...อะไร...อ๊า~!!!”
เสียงร้องครางดังลั่นห้องเมื่อคิลสอดของแข็งเข้าไปในร่างบางครั้งเดียวจนสุด... ดวงตาสีเขียวมีน้ำตาคลอเพราะความเจ็บปวด...แล้วร่างทั้งร่างก็กระตุกเมื่อของเหลวสีขุ่นถูกฉีดเข้าไปในร่างกาย...
“จำไว้นะ...ตั้งแต่นี้ไป...นาย...เป็น...ของฉัน....”
เสียงคิลเอ่ยปนหอบทำให้ร่างบางที่หมดแรงจะพูดลุกขึ้นมาตวาดกลับ
“นายจะ....โอ๊ย....”ความเจ็บช่วงล่างทำให้ต้องนอนลงไปอย่างเดิม มือเล็กดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว แล้วหันหน้าหนีจากคนข้างๆ
“อื้อ...หันมาสิ...นายนี่ถึกจริงๆเลย...โดนอย่างนี้แล้วยังลุกขึ้นมาได้...”มือของคิลดึงตัวร่างบางเข้าไปในอ้อมกอด แล้วซุกหน้าลงบนผมสีชา “ค่อยเหมาะขะเป็นของเล่นของชั้นหน่อย...คงเก็บไว้ใช้ได้นาน...”
“ของเล่นงั้นเหรอ.....อ๋อ...สนุกมากล่ะสิ....”มือเล็กหันมาผลักคนตัวสูงออก แต่กลับโดนริมฝีปากอุ่นๆประกบลงมาจนคำพูดทั้งหมดหายไป...คิลผละออกแล้วเลื่อนลงมาดูดดุนซอกคอขาวๆนั้นให้เป็นรอยแดง และหอมแก้มนุ่มเบาๆ
“นายเป็นของฉัน...”คำย้ำอีกครั้งทำให้โรหมดสิ้นแรงที่จะต่อสู้ปล่อยให้คนกอด กอดต่อไป...
แล้วทั้งคู่นอนกกกอดกันอยู่เช่นนั้นทั้งคืน...จนเช้า...
*******************
อัพครบแล้ว ครบซักที...
ยูจังขอตอบเม้นหน่อยน้า...
จะพยายามมาอัพทุกอาทิตย์นะคะ...แต่แหม...มีท่านมีนคนเดียวนี่แหละ ที่ตามมาทวงถึงในเอ็ม น่ากลัวนะเนี่ย
ความคิดเห็นที่ 28
ค้าง ค้างมาก ค้างมากที่สุด ทำไมถึงตัดจบแบบนี้ล่ะครับ เฮ่อ ว่าแต่ ที่ว่าจะอัพทุกอาทิตย์น่ะต้องทำจริงๆนะ อย่าให้รอเก้อแบบเรื่องที่แล้วล่ะ
PS. ถ้าตัดความเป็นไปไม่ได้ออกไป สิ่งที่เหลือแม้จะไม่น่าเชื่อเพียงใดก็ตาม แต่มันก็คือความจริง
Name : * MEEN *< My.iD > [ IP : 203.113.51.5 ]
อ๊า...เค้าไม่งอนก็ได้...T^T ท่านfontartน่ากลัว... มาอัพให้แล้วน้า...อย่างอนเค้าเลย... >-<
ความคิดเห็นที่ 30
ยังมาบ่นกันอีกแนะ เดี๋ยวงอนบ้างนะ อาเจ๊นั่นแหละมาอัพไวๆจิ ล่อให้คนเขาค้างแล้วจากไป...อย่างนั้ใครควรงอน
Name : fontart< My.iD > [ IP : 203.113.80.140 ]
อัพแล้วจ้า...ขยันปั่นเม้นกันจริงๆเลยเนาะ ^^"
ความคิดเห็นที่ 31
อัพจิคะอัพๆๆๆ
PS. **เดะมีปานหา..หา..หา..เเฟนม่ะดั้ยเลยเทอ ก้เลยต้องเผลอๆๆใจไปให้ใครๆ**
Name : MaRRi< My.iD > [ IP : 58.9.30.78 ]
ความคิดเห็นที่ 33
SoS บอกให้ลองมาอ่านดู
รีบอัพจิ!!!!!!!!
Name : บลัด192 [ IP : 125.24.49.43 ]
กรี๊ซซซซซซ ท่านsosพาเพื่อนมาอ่านด้วย น่ารักมากๆค่ะ
ความคิดเห็นที่ 32
รีบอัพเถอะคับ
อุตสาห์พาเพื่อนมาอ่นด้วย
Name : SoS [ IP : 125.24.49.43 ]
ยินดีต้องรับสู่ฟิคโรคจิตนะคะท่านบลัด 555
โอ้...สองรอบแล้วค่ะเจ๊...อัพแล้วๆ...
ความคิดเห็นที่ 35
โถ่ รีบๆมาอัพเถอะขอร้อง
PS. **เดะมีปานหา..หา..หา..เเฟนม่ะดั้ยเลยเทอ ก้เลยต้องเผลอๆๆใจไปให้ใครๆ**
Name : MaRRi< My.iD > [ IP : 58.9.34.211 ]
รู้สึกสามัคคีกันทวงเหลือเกินนนนน
นี่อัพหมดตัวเลยนะเนี่ย...
หมดหัวเลยด้วย
ไม่รู้ฉากเรทจะถูกใจมั้ย ก็ติชมกันมาแล้วกันนะคะ แล้วจะพยายามปรับปรุง...
เพราะยูรู้สึกว่า...
ฉากเรทไม่ได้เรื่องเลย!!!!
ต้องปรับตรงไหนก็ไม่รู้
ไม่มีคนแนะนำ...T^T
ความคิดเห็น