คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 ความซวยของนักฆ่า
เคร้ง!!!
เสียงดาบคมปะทะกันอย่างรุนแรงกลางลานประลอง ร่างสองร่างกำลังที่ปะทะกันอย่างดุเดือดโดยมีร่างสูงเป็นฝ่ายได้เปรียบ หากแต่กลับมีสายตาเบื่อหน่ายแสดงออกมาชัดเจน ดวงตาสีเขียวของร่างบางที่กำลังเสียเปรียบแลดูแน่วแน่และมุ่งมั่น แม้ว่าคมดาบที่กำลังกดทับลงมาของอีกฝ่ายนั้นจะรุนแรงจนตัวเขาเองแทบจะต้านไม่อยู่
สายฝนที่ตกกระหน่ำลงมาตลอดสามชั่วโมงยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุด ร่างบางปัดดาบฝ่ายตรงข้ามออก ก่อนจะเรียกคทามาไว้ในมืออีกข้าง...
“อะไรกัน...เราสู้กันมานานแล้วนะ”เสียงเบื่อๆท้วงขึ้น “ฉันรู้ว่านายชอบประลอง แต่ฉันเบื่อ”
“หึๆ”ร่างบางหัวเราะน้อยๆ “หรือว่านายกลัว...?”
“....”
“ทายาทนักฆ่าจากตระกูลฟีลมัส...จะขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าสู้กับขอทานธรรมดาๆงั้นรึ”
“หึ นายท้าฉันเองนะ...เข้ามาเลย”
ร่างบางยกคทาขึ้นพลางเริ่มร่ายมนต์ หมอกควันสีเขียวขุ่นแผ่กระจายออกมาจากหัวคทา ร่างบางพุ่งตรงไปข้างหน้าพร้อมมีดสั้นในมือหมายจะโจมตีคู่ต่อสู้ หากแต่ไร้วี่แววของร่างสูงในหมอกสีเขียวนั้น...
“นายแพ้แล้วล่ะมั้ง...โร เซวาเรส”เสียงนุ่มนวลเอ่ยขึ้นจากด้านหลัง มือของใครบางคนโอบรอบเอวบางไว้อย่างจงใจ ริมฝีปากอุ่นที่ประทับลงมาบนซอกคอขาวเนียนทำให้ขอทานแห่งทริสทอร์ขนลุกซู่ก่อนจะหมดสติไปในอ้อมแขนของร่างสูง พร้อมกับความจริงบางอย่างที่เขาเพิ่งประจักษ์...
ไอ้หมอนี่มันเป็นไบ!!!
“นายไม่น่าหาเรื่องเลยคิล”
เสียงที่จะเรียกว่าให้กำลังใจก็คงไม่ถูกดังมาจากปากของเฟริน เดอเบอโรว์ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแสดงถึงความขบขัน ก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นช็อคสุดขีดเมื่อคนที่ยืนอยู่ข้างๆเอ่ยขึ้น
“ถ้าคิลต้องดูแลคนป่วย ฉันก็คงต้องไปนอนกับนายที่ห้องนู้น”
“นาย...นายหมายความว่า...”หัวขโมยหันไปมองเจ้าชายด้วยสีหน้าสยอง
“โชคดีนะเฟริน”คิลยิ้มบางๆพลางหันไปทางคาโลที่พยักหน้ารับ และพาตัวเฟรินที่ดิ้นและส่งเสียงท้วงออกไปจากห้องพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์หายาก
“แล้วฉันจะทำยังไงกับนายดีเนี่ย...”คิลหันไปทางคนที่หลับสนิทอยู่บนเตียง แล้วถอนหายใจเบาๆ พลางนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้
ร่างบางที่สลบอยู่ในอ้อมแขนของเขาตัวร้อนด้วยพิษไข้ ริมฝีปากนุ่มแดงระเรื่อและหอบน้อยๆ ดวงตาสีเขียวปิดสนิท...
คงเป็นเพราะออกแรงมากไปละมั้ง สู้กันมากว่าสี่ชั่วโมงแล้วนี่...
แต่จะโทษเขาก็ไม่ได้ เพราะหมอนั่นเป็นคนชวนเขาออกมาเองในระหว่างที่เรียนอยู่
แล้วเวทแต่ละบทที่ใช้...ก็ไม่ใช่เวทง่ายๆ
หาเรื่องจริงๆ...
คิลได้แต่ส่ายหน้าอย่างเบื่อๆ ขณะที่เขากำลังคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป เสียงสองเสียงก็ดังขึ้น...
กรี๊งงงงงงงงงงงงง......
“คิลมัส มาทำอะไรที่นี่...”
คนถูกเรียกหันไปทางต้นเสียง เจ้าชายโรเวน กับสองผู้คุมกฎ...
สองเกย์มหาตำนานแห่งป้อมอัศวิน!!
ทำให้นักฆ่าหนุ่มคิดได้เพียงคำเดียวในตอนนี้คือ...
...ซวย...
โชคดีที่รุ่นพี่ทั้งสามเห็นคนป่วยที่สลบเหมือดอยู่ในอ้อมแขนของเขา จึงรีบใช้เวทย้ายร่างบางมาที่นี่ พร้อมกับสั่งให้เขาอยู่ดูแลจนกว่ามันจะหาย แถมยังสั่งว่าให้ไปรับโทษทีหลังด้วย...
...รับโทษกับสองเกย์มหาตำนาน...ไม่ใช่กับเจ้าชายโรเวน...
...แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าข้อไหนแย่กว่ากัน...
“อือ....”เสียงครางเบาๆพร้อมกับการพลิกตัวของร่างบางทำให้คิลหันไปมอง แล้วถอนหายใจอีกครั้ง
นี่เขาต้องมานั่งดูแลขอทานเนี่ยนะ...
อาจจะต้องอดหลับอดนอน
ทั้งๆที่ตัวเองไม่ผิดด้วยซ้ำ!?!
แล้วเมื่อไหร่มันจะหาย...
“อืม...เสด็จพ่อ...หม่อมฉันไม่อยากไป...”
“นายว่าไงนะ?”คิลหันกลับไปทันที...เสด็จพ่อ หม่อมฉัน มันเรื่องอะไรเนี่ย...?
“ทำไม...ทำไมล่ะ ทำไมท่านพ่อต้องทำแบบนี้ด้วย"
เสียงละเมอที่ทำให้คิลสับสนงงงวยอย่างรุนแรง พ่อมันทำอะไร...?
แล้วนักฆ่าหนุ่มก็ส่ายหัวอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะเดินไปอาบน้ำ...
ผ่านไป 10 นาที
โร...
โร เซวาเรส...
ใครกัน ใครเรียกเรา ?
ทางนี้...
เสียงผู้หญิง...? เสียงใคร...?
แม่บอกแล้วใช่มั้ย...ว่าอย่าตากฝน...
หรือว่า...
เป็นหวัดทีไร ลูกเป็นหนักทุกที...
ท่านแม่...ท่านแม่แน่ๆเลย...
ไม่ต้องห่วงนะ...ต่อไปนี้...คนที่จะมาดูแลลูก...จะอยู่กับลูกตลอดไป...
ใครกัน...ใครจะมาดูแลลูก...ที่ของลูกคือยอดเขาที่อ้างว้าง เย็นชา และโดดเดี่ยว...
จะมีใครหรือ...ที่จะรักหม่อมฉันเหมือนท่านแม่...
เมื่อลูกตื่น คนที่ลูกเห็นเป็นคนแรกนั่นแหละ...คือคนที่จะรักลูกมากพอๆกับแม่...
เสียงเบาลงเรื่อยๆแล้ว...เขาเองก็...มองอะไรไม่เห็นแล้ว...
“เฮ้อ...สบายตัวดีแฮะ รู้งี้ไปตั้งนานและ”ร่างสูงออกมาจากห้องน้ำด้วยความสดชื่นพร้อมกับผ้าขนหนูที่พันอยู่ที่เอว ท่อนบนที่เปลือยเปล่ายังคงมีหยดน้ำเล็กๆเกาะอยู่ ผมสีดำสนิทยังชื้นๆและฟูเหมือนกับก่อนที่จะเข้าไปอาบน้ำ เขาเดินตรงไปยังเตียงที่ร่างนอนอยู่แล้ววางมือลงบนหน้าผากเพื่อจะวัดไข้ แต่แล้วก็ต้องรีบชักมือกลับ
ตัวร้อนราวกับไฟ!!
“เอาไงดีวะ...”คิลหันซ้ายหันขวา ปกติคนไม่สบายต้องให้กินยา นอนพักผ่อน แล้วก็...เช็ดตัว!
ร่างสูงวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาพร้อมผ้าเปียกๆผืนนึง
แปะ...
ผ้าแฉะๆถูกโปะลงบนศีรษะของคนไม่สบาย ทำให้ร่างบางสะดุ้งตื่น...
“นี่มันอะไร...”เสียงงึมงำทำให้คิลรู้ว่าคนตัวเล็กตื่นแล้ว เขาจึงก้มหน้าลงไปใกล้ๆราวกับอยากเช็คให้แน่ใจว่าฟื้นแล้วจริงๆ หลังจากหลับไปครึ่งชั่วโมง
ฝ่ายโรที่ลืมตาขึ้นมาก็สะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง เมื่อดวงตาสีม่วงสดใสอยู่ใกล้กับหน้าเขาซะจนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ จะยกมือขึ้นผลักก็ไม่มีแรง จึงต้องปล่อยให้คนตัวสูงจ้องอยู่อย่างนั้น...แต่พอไม่ผลักออก คิลก็ไม่มีทีท่าว่าจะเงยหน้าขึ้นไป
“นี่นายจะจ้องอีกนานมั้ย?”ร่างบางที่หน้าแดงไปถึงหูเอ่ยขึ้น “น...นายไม่เคยเห็นคนเพิ่งตื่นรึไง”
มือใหญ่แตะซอกคอเขาเบาๆ แล้วยิ้มบางๆให้เขา
“ตื่นแล้วไข้ลดเลยนี่”
“แล้วนาย...จะเงยหน้าขึ้นไปได้ยัง”
“หือม์ อ๊ะ...อ้อ โทษที”คิลยิ้มกว้างให้คนป่วยแล้วเงยหน้าขึ้น
“ไอ้ที่แปะอยู่บนหัวฉันมัน...อะไร”
“ก็...ผ้าไง ผ้าชุบน้ำ ไหนๆนายก็ตื่นแล้ว เดี๋ยวฉันมาเช็ดตัวให้”คิลว่า ก่อนจะหยิบผ้าแฉะๆขึ้นมาจากศีรษะของคนป่วย
“คือว่า...ไม่ต้อง...”โรพยายามจะลุกขึ้นนั่ง หากแต่เรี่ยวแรงกลับไม่อำนวยเท่าไหร่ จึงได้แต่นอนอยู่ท่าเดิมอย่างเบื่อๆ ขณะที่ร่างสูงกลับเข้าห้องน้ำไปอีกครั้ง
“เฮ้อ...”
แรงหายไปไหนหมดนะ...
แต่ว่า...ที่นี่ที่ไหนกัน...
ห้องของหมอนี่งั้นเหรอ...?
เมื่อลูกตื่น คนที่ลูกเห็นเป็นคนแรกนั่นแหละ...
...คือคนที่จะรักลูกมากพอๆกับแม่...
เสียงนุ่มนวลดังขึ้นในหัวอีกครั้ง ทำให้ดวงตาสีเขียวหันไปมองคนที่กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับกะละมังเล็กๆที่มีน้ำอยู่เกือบเต็มกับผ้าสีขาวสะอาดผืนหนึ่ง
คิลมัส ฟีลมัส
นายน่ะหรือ...
โชคชะตาช่างเล่นตลก...
คนที่เราเกลียดที่สุด...
จะเป็นคนที่เรารักที่สุด...
หึ...ไม่จริงกระมัง...
“เฮ้ย!!”
ความคิดถูกขัดจังหวะด้วยมือที่เอื้อมมาปลดกระดุมเสื้อของเขาออก ดวงตาสีม่วงเงยขึ้นมาสบตาเขาอย่างงงๆแต่มือก็ยังไม่ยอมหยุด เขาหลุบตาลงต่ำ ใบหน้าร้อนวูบและแดงซ่าน ผ้าเปียกๆชื้นๆเริ่มสอดเข้ามาใต้เสื้อของเขา ...
มือของใครบางคนโอบรอบเอวบางไว้อย่างจงใจ ริมฝีปากอุ่นที่ประทับลงมาบนซอกคอ
โครม!!
ทันทีที่เหตุการณ์ก่อนที่เขาจะหมดสติย้อนกลับเข้ามาในหัวเขา คนไม่มีแรงก็ผลักคนสบายดีลงไปกองกับพื้นห้อง
“โอ๊ย...นายทำอะไรของนายน่ะ”คิลครางอย่างเจ็บปวด
“นายนั่นแหละจะทำอะไร”
“ก็เช็ดตัวให้ไงเล่า”ร่างสูงลุกขึ้นมายืน แล้วตรงกลับมาที่เตียงอีกครั้ง “มาทำให้เสร็จๆไปเลยดีกว่า...”
“เฮ้ย...อย่านะ...”
“จะไปไหนเล่า มานี่สิ”
“ไม่เอา ตรงนั้นไม่ต้องเช็ด”
“เถอะน่า จะเสร็จแล้ว...”
“เดี๋ยวฉันทำเอง หยุดนะ”
“........”
“.....”
“...”
“...”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ความคิดเห็น