ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ChapteR : 1
“อายางิ มิวาบิ ลงมาทานข้าวได้แล้วลูก...!!”
“คร้าบบบ~!”
ร่างสูงเดินลงมาอย่างสง่างาม มือขวายกขึ้นเกาศีรษะที่ปกคลุมไปด้วยเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนที่ซอยสั้นระต้นคอ มือซ้ายปิดปากที่หาวหวอดๆ ดวงตาสีม่วงกระพริบปริบๆแบบคนที่ยังไม่ตื่นดีนัก.... สึยาเบะ อายางิ ยังคงลงมาทานอาหารเช้าด้วยสีหน้าที่ “สง่างาม”เหมือนทุกวัน…
คนที่เดินตามมาติดๆคือ สึยาเบะ มิวาบิ ใบหน้าสดชื่นพร้อมรอยยิ้มอันแสนสดใสที่ทำให้ทั้งห้องดูสว่างขึ้นมาทันที เรือนผมสีเดียวกับคนเป็นพี่ถูกจัดทรงง่ายๆโดยที่เจ้าตัวแค่ขยี้ๆหลังตื่นนอน ดวงตาสีน้ำตาลกวาดไปรอบห้องก่อนจะมาหยุดที่ผู้เป็นมารดา...
“วันนี้มีอะไรกินฮะแม่??”ร่างที่สูงเพียงไหล่ของพี่สาววิ่งมากอดแม่อย่างอ้อนๆ
“ก็วางอยู่บนโต๊ะนั่นไงจ๊ะ เป็นเด็กไม่ยอมโตซะทีนะเรา”คุณนายสึยาเบะยิ้มบางๆให้ลูกชายที่มีโครงหน้าเหมือนพี่สาวจนแทบแยกไม่ออก หากแต่น้องชายมีใบหน้าหวานกว่าเหมือนถูกสลับตัวกัน
“มิวาบิ....รู้ตัวว่าเตี้ยแล้วยังทำตัวเป็นเด็กอีก อย่างนี้ใครจะเชื่อว่าอายุสิบเก้า”อายางิบ่นน้องชายฝาแฝดของเธอ....ฝาแฝดประหลาด...ฝาแฝดที่เกิดกันคนละปี....
“อ้าว แล้วจะให้ผมทำหน้าเคร่งเครียดเหมือนพี่ทุกวันอย่างนี้น่ะเหรอ? อย่างพี่เนี่ย....ใครจะเชื่อว่าอายุต่างกับผมปีเดียว หน้าพี่ปาเข้าไปสามสิบกว่าแล้ว...”
“มิวาบิ!! นายอยากตายใช่มั้ย!!”
“เอ้อ....อายะจัง วันนี้มีงานด่วนไม่ใช่เหรอลูก??”เสียงห้ามทัพดังขึ้น ทำให้พี่สาวคนโตหยุดกำปั้นที่กำลังจะปะทะกับหน้าน้องชาย แล้วเหลือบดูนาฬิกา...
“เฮ้ยยยยย สายๆๆๆ เวรแล้ว”ร่างบางคว้ากระเป๋าโน้ตบุ๊คใบใหญ่แล้ววิ่งไปที่ประตู คว้าเสื้อคลุมสีดำ คว้าตัวน้องชาย แล้ววิ่งออกจากบ้านไป…
*************
“พี่คะๆ”สาวน้อยตาโตกระซิบเรียกหญิงสาวที่ยืนอยู่หลังเคาท์เตอร์เบาๆ คนถูกเรียกกหันมายิ้มให้อย่างเป็นมิตร “มีฟิคจิน-เมะเรื่อง xxXxx มั้ยคะ??”
“อ๋อ...เล่มนี้เพิ่งเข้ามาจ้ะ เดี๋ยวพี่หยิบให้”มือของหญิงสาวเอื้อมไปหยิบหนังสือสีดำสนิทที่มีตัวหนังสือสีม่วงปรากฎอยู่บนหน้าปกแต่ยังไม่ยอมส่งให้เด็กสาว “แล้วน้อง....อายุเท่าไหร่?”
“สิ...สิบเจ็ดค่ะ...”เด็กสาวตอบตะกุกตะกัก....หนังสือเล่มนี้....NC-18 สินะ...
“แต่...แต่หนูอยากได้จริงๆนะคะ!! ฟิควายของอาจารย์ท่านนี้สนุกมาก!! หนูเคยอ่านจากในบล็อกของเค้าแล้วมันค้าง ก็เลย....”
“นี่คงเป็นสาวกวายตัวจริงอีกล่ะสิ?”ดวงตาสีฟ้าใสมองคนตรงหน้าอย่างใจดี แล้วยื่นหนังสือให้ “จะบอกความลับให้...พี่อ่านNC-18 ตั้งแต่อายุสิบสามแล้วจ้ะ”
“แล้วตอนนี้พี่อายุเท่าไหร่คะ??”
“สิบเก้า”เธอตอบยิ้มๆขณะที่ส่งเงินทอนให้เด็กสาวที่รีบโค้งขอบคุณ แล้วรีบเร่งจากไป
หญิงสาวเจ้าของร้านหันหลังให้เคาท์เตอร์แล้วถอนหายใจเบาๆ เรือนผมสีม่วงเข้มยาวจรดกลางหลังสะท้อนกับแสงแดดจนเป็นเงาสวย ดวงตาสีฟ้ากลับมาจ้องมองที่ฟิควายในมืออีกครั้ง ก่อนจะตั้งต้นอ่านใหม่อีกรอบ เด็กคนนั้น....ไม่น่าเข้ามาขัด ยาสึจิ นานะ คนนี้เลย....
นานะมัวแต่สนใจฉากเด็ดของหนังสือทำให้เธอไม่สังเกตเห็นคนสามคนในชุดสีดำสนิทที่ยืนอยู่หน้าร้าน ภายนอกร้านถูกทาด้วยสีดำสนิท ผ้าบังแดดและป้ายชี่อสีม่วงสดทำให้ร้านนี้ดูเด่นสะดุดตาสมกับที่เป็นร้านจำหน่ายหนังสือนิยายวายที่ใหญ่ที่สุดในญี่ปุ่น อายางิมองขึ้นไปยังป้ายร้านแล้วทำท่าขยะแขยงสุดขีด...
Y(aoi) & Y(uri) for OTAKU only!!
“เจ้าของร้านเค้าแปลกดีนะฮะ ที่ตั้งชื่อร้านซะแจ่มแจ้งขนาดนี้”มิวาบิกลั้นหัวเราะ
“นานะจังนี่ก็....ไม่เคยเปลี่ยนเลยน้า....”ชายหนุ่มอีกคนยิ้มน้อยๆดวงตาสีนิลมองนานะอย่างอารมณ์ดี เรือนผมยาวถึงกลางหลังสีดำสนิทถูกซอยด้วยร้านมืออาชีพเป็นทรงสวย....ทำให้ใบหน้าของคุโรนะ ซาจิ ดูอ่อนโยนขึ้นมามาก...
“นี่นายรู้จักเจ้าของร้านด้วยเหรอ??”อายางิหันมาถามอย่างงุนงง “แล้วทำไมไม่จับไปเลยเล่า!! จะปล่อยไว้ทำไม!! พวกที่ขายหนังสือวิปริตผิดเพศ แปลกมนุษย์ น่าเกลียด ทะลึ่ง โรคจิต โอ...โอตา....”
“โอตาคุ??”ชายหนุ่มต่อให้พลางหัวเราะเบาๆ “เธอกับนานะจังน่าจะเข้ากันได้ดีมาก คนนึงเกลียดวายเข้าไส้จนไม่ยอมพูดชื่อมัน ส่วนอีกคนก็รักมันซะจนไปย้อมผมเป็นสีม่วง แต่ว่า......ตาเธอก็สีม่วงนิ อายางิจัง? นี่หรือว่า....”
“ไม่!! หยุดคิดเลย ฉันไม่ได้อ่าน ไม่ได้เป็นสาวก จะจับมันก็ต่อเมื่อต้องทำหน้าที่เท่านั้น!!!”อายางิว่าแล้วถามต่ออย่างหงุดหงิด “ตกลงนายรู้จักเด็กในร้านนี่ด้วยเหรอ”
“รู้จักสิ ฉันมาตรวจที่นี่ไม่รู้กี่ครั้ง แต่นานะจังเค้ามีเอกสารอนุญาต เพราะเค้ามีเส้นกับกรมตำรวจ....”
“อย่างนี้ก็ขี้โกงน่ะสิ!! แบบนี้ต้องจัดการ....ฉันจะเผาฟิคและนิยายทั้งร้านให้ความวายหมดอนาคตไปเลยคอยดู!!!”
“ฉันเรียกเธอมาก็เพราะแบบนี้แหละ ตอนนี้เรายังไม่สามารถจับเค้าได้ ถ้าเธออยากจะจับเค้า...เธอก็ต้องทำลายเอกสารอนุญาตอะไรนั่นทิ้งซะ โดยที่ไม่ให้นานะรู้ตัว”
“หา??? แล้วให้ฉันทำเนี่ยนะ??”
“ใช่ เธอนั่นแหละ ฉันพยายามมาหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่สำเร็จ เธอซ่อนไว้ที่ไหนยังหาไม่เจอเลย”
“ให้ตายสิ! แล้วน้องชายตัวแสบของฉันไปไหนแล้วเนี่ย....”
“ในร้าน...”ซาจิตอบยิ้มๆ ขณะที่อายางิแทบจะเป็นลม “งั้นเราเข้าไปกันเลยดีกว่า...”
มือใหญ่เอื้อมมาคว้าข้อมือบางแล้วดึงเบาๆให้เดินตามเขาไปยังประตู เสียงกรุ๊งกริ๊งของกระดิ่งที่ประตูทำให้สองคนในร้านหันไปมอง
“มิวาบิ”เสียงนุ่มของซาจิดังขึ้นก่อนที่สงครามฝาแฝดจะเกิดขึ้นในร้าน คนถูกเรียกเดินมาหาทันที “อรุณสวัสดิ์ นานะจัง”
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุโรนะซัง วันนี้สนใจเล่มไหนเอ่ย??”
“เล่มไหนที่เธอคิดว่าสนุกก็เอามาเถอะ”ซาจิยิ้มตอบพลางพยักหน้าไปทางน้องชายของอายางิอย่างจงใจ “ฉันอาจจะต้องหาอะไรใหม่ๆมาอ่านบ้าง...”
“เอ๋....?? หรือว่า....???”นานะส่งสายตาเป็นประกายไปยังเด็กหนุ่มที่กำลังมองฟิควายเล่มหนึ่งบนชั้นด้วยท่าทางสนใจ ซาจิพยักหน้าน้อยๆ “งั้นก็เยี่ยมเลย!! คุณเป็นเมะได้สำเร็จแล้วสินะ ยินดีด้วยค่ะ”
“ซาจิ.....”เสียงอายางิดังขึ้น “นายพยายามจะทำอะไร?”
“อ้อ...นานะ นี่คือ สึยาเบะ อายางิ เพื่อนรักของฉัน เขาเป็น...เอ่อ...โอตาคุสายเดียวกับเธอนั่นแหละ...”
“อะไรนะ!!”สองสาวอุทานพร้อมกัน คนหนึ่งมีสีหน้างุนงง แต่อีกคนมีสีหน้าตกใจระคนดีใจ
“ใช่แล้ว ยูริ นั่นล่ะ...นานะจัง”ซาจิขยิบตาให้แล้วเดินไปหามิวาบิที่ยังไม่เลิกสนใจอ่านฟิคเล่มหนึ่ง เขาก้มลงกระซิบบางอย่างข้างหูเด็กหนุ่ม ซึ่งทำให้ดวงตาของมิวาบิทอประกายสดใสขึ้นมาทันที “ฉันต้องไปแล้วล่ะ นานะจัง ฝากด้วยนะ อายางิจัง”
“ค่า~! โชคดีนะคะ คุโรนะซัง”นานะยิ้มแย้มร่าเริง ขณะที่อีกคนลอบถอนหายใจแผ่วเบา
.....ยูริ...นิยายที่เธอไม่เคยเข้าใจว่ามันสนุกตรงไหนกัน....!!
*************
“คุณซาจิฮะ เราเดินมานานแล้วนะ....ผมร้อน”ริมฝีปากอิ่มที่เริ่มแดงจากการเดินตากแดดร้อนมานานเอ่ยขึ้น ร่างสูงก้มลงมามอง......ความสูงที่ต่างกันมากมาย
คนตัวเล็กสูง155เซ็น....
คนตัวสูงก็สูง180เซ็น.....
ช่างเป็นเด็กอายุสิบแปดที่ตัวเล็กจริงๆ!! (ที่ตัวเองตัวสูงนี่ไม่ผิด....-*-)
“ใกล้ถึงแล้วล่ะ นั่นไง....ร้านหัวมุมถนน สีส้มๆ เห็นมั้ย??”
“เอ๋....???”เด็กหนุ่มวิ่งนำไปแล้วหันกลับมาโบกมือเรียกเหมือนเด็กอ้อนผู้ใหญ่ “คุณซาจิ ถึงแล้วจริงๆด้วย!!!”
ร่างเล็กที่วิ่งนำไปที่ร้านทำให้ซาจิยิ้มนิดๆ...
อายุสิบแปด....
ยังทำตัวราวกับเด็กแปดขวบ....
พี่สาวก็ทำตัวแก่เกินวัย....
ซาจิเดินตามเข้าไปในร้านเบเกอรี่เล็กๆ ภายในร้านตกแต่งแบบเรียบง่ายในโทนสีส้มอมแดงราวพระอาทิตย์ตก กระตุ้นระบบทางเดินอาหารของผู้มาเยือนให้ทำงาน....
เสียงหวานกำลังสั่งเค้กจานเด็ดของร้านกับพนักงานสาวในชุดเมด เค้กสตอเบอร์รี่คาเฟ่...
“กินแบบนี้.....ไม่เบาหวานก็โรคอ้วน”ซาจิพูดยิ้มๆขณะนั่งลงตรงข้ามแล้วหันไปสั่งของโปรดเช่นกัน “เอสเปรสโซ่ร้อน”
“คุณซาจิก็ดื่มแต่กาแฟขมๆ”ใบหน้าหวานทำหน้าเหมือนเด็กถูกบังคับให้กินยา “แบบนี้ทำให้แก่เร็วนะฮะ”
“หือม์...?? ไปเอามาจากไหนว่ากินกาแฟขมจะแก่เร็ว”
“คิดเอาเองฮะ คุณแม่ไม่เคยดื่มกาแฟ ตอนนี้ท่านก็ยังสาว ยังสวย.....”
“แล้วนายคิดว่าพี่แก่?”ซาจิเลิกคิ้วแล้วยกกาแฟที่เพิ่งถูกวางลงบนโต๊ะขึ้นจิบ “พี่ก็แค่ไม่อยากเป็นเบาหวาน”
มิวาบิทำแก้มป่องเหมือนเด็กถูกขัดใจ เมื่อเมดสาวนำเค้กและเครื่องดื่มมาเสิร์ฟ เสียงหวานที่เงียบไปไม่กี่นาทีก็ชวนคุยอีก...
“คุณซาจิฮะ...”
“เคยบอกแล้วว่าให้เรียกพี่...”
“พี่ซาจิฮะ ร้านของนานะซังนี่สุดยอดเลยนะฮะ ถ้าไม่ติดเรท NC คงไม่ได้เข้าไปอยู่ในร้าน...”
ซาจิแทบจะสำลักกาแฟ...
อายางิยังไม่รู้เรื่องพวกนี้....แล้วน้องชายตัวแสบนี่ไปเอามาจากไหน....
พี่สาวเกลียดแทบตาย น้องชายกลับติดใจ....
แบบนี้คงเข้ากับนานะจังได้ดีแน่ๆ....
เพราะงั้นห้ามให้เจอกันเด็ดขาด....
“นี่...มิวาบิ คราวหน้านายอย่าไปที่ร้านนั้นอีกนะ”
“แต่ผมอายุสิบแปดแล้วนะฮะ ต้องอ่านได้สิ”พูดจบก็ส่งเค้กคำโตเข้าปาก “เค้กที่นี่อร่อยแบบที่คุณซาจิบอกริงๆด้วยฮะ”
“นายทำตัวเหมือนเด็กอายุแปดขวบ เพราะงั้น....ห้ามอ่าน”
“เสียใจ...พี่ลืมความสามารถพิเศษของผมไปแล้ว....”เค้กคำสุดท้ายหมดในที่สุด มิวาบิเลียริมฝีปากที่เปรอะไปด้วยครีมสตอเบอร์รี่ก่อนจะยกน้ำหวานสีฟ้าสดใสขึ้นมาดื่ม ซาจิหน้าเครียดขึ้นอีกนิด...
นั่นสินะ...ความสามารถพิเศษที่แปลกประหลาดของมิวาบิ...
อ่านเร็ว...กับกินเร็ว....
เร็วเหมือนไม่ใช่คน...
“ถ้าเป็นหนังสือในร้านนั่น...ผมอ่านจบหมดแล้วล่ะฮะ พี่นานะใจดีจริงๆนะฮะที่ยอมให้อ่านแบบนั้น”
“ถ้างั้น...นายก็คงจำได้หมด....?”ใบหน้าหวานแดงระเรื่อขึ้นนิด ก่อนตอบเบาๆ
“จ...จำได้ฮะ....แต่ว่า...จำได้แต่ตอน....เอ่อ....”
“ถ้างั้น.....พี่ขอทดสอบหน่อย”ดวงตาคมจ้องมองคนตรงหน้าราวกับจะสามารถมองทะลุไปถึงความคิดได้ มิวาบิหน้าแดงขึ้นกว่าเดิมแล้วก้มหน้างุด...ขณะที่อีกฝ่ายชำระเงินกับพนักงาน
“พี่ซาจิ....จะทดสอบยังไงฮะ....”เสียงหวานถามขึ้นอย่างใจกล้า
“อืม........เอาเป็นว่า....ไปพี่โรงแรมของพี่ก่อนละกัน พี่อยากลองกินของหวาน....”
“เอ๋?? เหรอฮะ?? แล้วทำไมพี่ไม่กินที่นี่ล่ะฮะ?? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับ........ทดสอบ?”
“ถึงที่นั่น...นายก็จะรู้เอง....”
************* (Yuri)
“คุณอายางิชอบอ่านนิยายของใครคะ??”นานะเริ่มสัมภาษณ์ ส่วนคนถูกสัมภาษณ์ก็เริ่มทำหน้าไม่ถูก...
“คือว่า....ฉัน....เอ่อ....จริงๆแล้วฉันไม่อ่านน่ะ”
“เอ๋...??ไม่อ่าน?? แต่คุโรนะซังบอกว่า...”
“ฉัน.....”ดวงตาสีม่วงสดใสหันไปมองชั้นหนังสือเหมือนจะหาตัวช่วย แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับชื่อหนังสือเล่มหนึ่ง...
….Not reading , Just doing ….
Just doing....งั้นเหรอ....
หึ...นั่นสินะ....
“พอดีว่า...ฉันไม่ชอบอ่านหนังสือแบบนี้เท่าไหร่.....”
“เอ๋....?”นานะยิ่งงงหนักขึ้น แล้วใบหน้าหวานก็เปลี่ยนจากงงเป็นโกรธ “ถ้างั้น คุโรนะซังก็โกหกฉันน่ะสิคะ”
“เค้าไม่ได้โกหก....ฉันเป็นโอตาคุจริงๆ แต่ชั้นไม่ได้อ่าน....เท่านั้นเอง”
“หรือว่า....”
ใบหน้าหวานซีดลงอย่างเห็นได้ชัด ร่างสูงที่ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้...มือบางจับมือทั้งสองข้างของอีกฝ่ายไว้แน่นเหนือศีรษะก่อนจะใช้อีกมือดันไหล่บางจนติดกำแพง...
“คุณอายางิ....จะทำอะไร....”ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูระเรื่อทำให้ร่างสูงชะงัก....
นั่นสิ....เรากำลังจะทำอะไร....
กลิ่นหอมยั่วยวนของคนตรงหน้ามันคืออะไร.....
หัวใจที่เต้นแรงนี่มันคืออะไร.....
แล้ว...ริมฝีปากนั่น...ทำไม....อยู่ใกล้....ขนาดนี้....
สัมผัสที่นิ่ม...นุ่มนวล...และอบอุ่น....
ยิ่งได้สัมผัมยิ่งหยุดไม่ได้...
จมูกโด่งรั้นของร่างสูงค่อยๆเลื่อนมาแตะแก้มนวลและซอกคอขาว...ไม่ว่าจะส่วนไหนของร่างบางก็ดูจะหอมไปซะหมด...สมกับชื่อของเธอ....นานะ....ดอกไม้....
“เราเปลี่ยนที่กันหน่อยดีมั้ย...?”
“อือ.....”เสียงหวานตอบรับแผ่วเบา....แล้วยอมให้ร่างสูงโอบอุ้มไปแต่โดยดี...
ทำไมนะ...
ทั้งๆที่....อ่านมาก็เยอะ....
ทำไมถึงไม่.....ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าจะทำไร....
ทำไมใจต้องเต้นแรง....ทำไมต้องยอม....
ทำไมต้องหมดแรงขนาดนี้.....
คงเพราะ......รู้แค่ทฤษฎี....
ร่างบางถูกวางลงบนเตียงนุ่ม กลิ่นหอมอ่อนๆราวดอกไม้หายากราคาแพงทำให้ร่างสูงไม่อาจต้านทานไหว เสื้อผ้าถูกถอดออกทีละชิ้น ค่อยๆเผยให้เห็นร่างอวบอิ่มภายใต้อาภรณ์ที่บดบัง...
“ฉัน...ไม่เคย...”
ดวงตาสีฟ้ามีน้ำตาคลอ....ท่าทางตื่นกลัวราวดอกไม้บอบบางที่ไร้หนามป้องกันตัว...ร่างสูงก้มลงสัมผัสริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนจะกระซิบแผ่วเบาข้างหู...
“ไม่ต้องกลัว...เราจะไม่ทำให้ดอกไม้ดอกนี้ต้องช้ำ....”
*************
โอ้!! เสร็จไปอีกตอนค่ะ ^-^
ตอนแรกกกกก เรทซะแล้วเหรอเรา??
ยังๆๆๆ ยังไม่เรท
กลัวแต่งเรทยูริไม่ได้จริงๆเลย....TT^TT
ส่วนยาโอย ไม่ต้องน้อยใจค่ะ
ตอนหน้ามีเรทยาโอยชัวร์!!
(ถนัดกว่านี่หว่า....)
55555+
ด้วยความเคารพนับถือเชิดชูวงศ์ตระกูลวาย....
little unicorn~*
โอ้!! เสร็จไปอีกตอนค่ะ ^-^
ตอนแรกกกกก เรทซะแล้วเหรอเรา??
ยังๆๆๆ ยังไม่เรท
กลัวแต่งเรทยูริไม่ได้จริงๆเลย....TT^TT
ส่วนยาโอย ไม่ต้องน้อยใจค่ะ
ตอนหน้ามีเรทยาโอยชัวร์!!
(ถนัดกว่านี่หว่า....)
55555+
ด้วยความเคารพนับถือเชิดชูวงศ์ตระกูลวาย....
little unicorn~*
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น