ระบบสวมบทบาทเป็นแฟนพระเอก

ลำดับตอนที่ #47 : โลกที่ 3

บทที่ 46

"ได้"กวงหมิงตอบสาวใช้เสียงแหบแห้ง ก่อนร่างจะถูกพยุงให้นั่งพิงหมอนบนหัวเตียง แล้วมีคนนำอาหารเข้ามาให้เขารับประทาน พร้อมกลิ่นยาโชยมาจากถาดถาดอาหาร

เทพแห่งแสงสว่างอยากจะกุมขมับกับฤทธิ์ยาที่ค่อนข้างขมจนคลื่นไส้แทบอยากจะอาเจียนออกมา จากนั้นเขาก็เอ่ยคุยกับระบบยามตรวจสอบว่าไม่มีคนอยู่ในห้องนอนแล้ว

"ทำไมข้ามาอยู่ที่ห้องนอนใหญ่แบบนี้ได้?"

[โฮสต์แน่ใจนะว่าถ้าฟังคำตอบจะไม่เป็นลม]

"แน่นอน"กวงหมิงหยัดกายลุกขึ้นเพื่อสำรวจห้อง และเขาแค่ต้องการรู้สถานการณ์ปัจจุบันว่าภารกิจคืบหน้าถึงไหนแล้วบ้าง 

[ไป๋อวิ๋นออกนอกบท พาโฮสต์มานอนในห้องตัวเองครับ]

ทันใดนั้นขาของชายหนุ่มสะดุด ศีรษะกระแทกกับขอบโต๊ะดังปังจนสลบบนพื้นท่ามกลางเสียงตกใจของสาวใช้ดังลั่นข้างนอกรีบวิ่งเข้ามาดูสามีของจ้าวปีศาจ พลางเรียกตะโกนให้คนอื่นพาหมอมาอย่างวุ่นวาย

[…]ระบบตัดสินใจละทิ้งจากหน้าจอ แล้วหันไปสวดมนต์ภาวนากับเทพเจ้าแห่งความตายที่เป็นผู้สร้างของตนเพื่อให้ภารกิจรอดพ้น

ขณะเดียวกันจ้าวปีศาจได้ข่าวสามีบาดเจ็บก็รีบทิ้งงานวิ่งมาห้องนอนที่พักผ่อนของกวงหมิง พลันพบกับหน้าผากของอีกฝ่ายมีผ้าพันแผล

สีหน้าของไป๋อวิ๋นเต็มไปด้วยความเย็นชา"เกิดอะไรขึ้น?"

สาวใช้ตัวสั่นจากบรรยากาศหนาวเหน็บแผ่มาจากนายเหนือหัว"ข-ข้าน้อยไม่ทราบเจ้าค่ะ แต่ข้าน้อยได้ยินเสียงร้องของคุณชายหกเลยรีบเข้ามาดู"

ไป๋อวิ๋นถอนหายใจ พลางมองคนที่ลืมตามองรอบตัวอย่างมึนเบลอก็อดไม่ได้ที่จะพูดบ่นปนดุ"เจ้าอาการป่วยยังไม่ดีอยู่ ทำไมถึงรีบลุกขึ้นมา?"

พอกวงหมิงเห็นใบหน้าของชายหนุ่มชัดเจนก็พลันทำสีหน้าตกใจราวกับเห็นวิญญาณลอยมาตรงหน้า ก่อนจะร้องไห้ออกมาด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้นเจ็บปวดบีบรัดหัวใจผู้คน

จ้าวปีศาจทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย"เจ้าเป็นอะไร?"

…จะเป็นอะไรล่ะ นอกจากบทมันพังอีกแล้ว

สองโลกผ่านมากวงหมิงล้มเหลวตลอดเลย และนี่ก็เป็นโลกสุดท้ายที่จะฟื้นฟูจิตวิญญาณของไป๋อวิ๋นให้ครบถ้วนเพื่อให้ถูกสวรรค์ยอมรับกลับมาในร่างเทพ

พังพินาศหมด

จ้าวปีศาจในโลกนี้ถูกผีเข้ารึยังไง?!

"จ-เจ้านี่มัน ฮึก น่าเบื่อจริง ๆ ฮือ"

"ตกลง ข้ามันน่าเบื่อเอง"ชายหนุ่มชุดขาวรีบลูบหลังของกวงหมิงเป็นการปลอบใจ พลางใช้ชายเสื้อซับน้ำตาร่วงหล่นอาบแก้มทั้งสองข้างอย่างทะนุถนอม"เจ้าโกรธที่ข้าว่าเจ้าตะกี้ใช่ไหม ข้าขอโทษ อย่าเสียใจเลยมันจะกระทบสุขภาพของเจ้านะ"

กวงหมิงส่งเสียงร้องไห้อยู่นาน แล้วก็หยุดเพราะร้องจนหมดแรง และหลับอีกรอบท่ามกลางความเหนื่อยใจของไป๋อวิ๋นที่กำลังลูบศีรษะของอีกฝ่าย ก่อนจะผละออกมาแล้วหันไปกำชับสาวใช้"ดูแลเขาให้ดี อย่าปล่อยให้ละสายตา"

"เจ้าค่ะ"

กวงหมิงถูกรักษาตัวอย่างดีจากฝีมือหมอของตำหนักปีศาจ และด้วยยารักษาที่คว้านหามาเพื่อสามีของท่านจ้าวปีศาจ ไม่นานร่างกายอีกฝ่ายก็หายดีเป็นปลิดทิ้ง

แต่เทพแห่งแสงสว่างยังไม่อยากเผชิญหน้ากับไป๋อวิ๋น เนื่องจากเนื้อเรื่องเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงจากเดิมมากขึ้นเรื่อย ๆ แถมตอนนี้เขากลับนึกถึงลูกน้องของจอมมาร หวงชิง อีกคนด้วย ไม่รู้ว่าอีกคนต้องการทำอะไรกันแน่

ชายหนุ่มให้ระบบสืบตัวตนของหวงชิงแล้ว ทว่าพึ่งระบบอย่างเดียวไม่ได้ เขาควรลงมือทำด้วย

ร่างของกวงหมิงนั่งบนข้างหน้าต่าง พลางมองท้องฟ้าสดใสแล้วยกมืออธิษฐานคล้ายเคารพเทพเจ้าบนสวรรค์เหมือนที่คุณชายหกชอบทำตลอดเวลา ก่อนจะมีผ้าคลุมมาวางบนไหล่ของชายหนุ่มโดยสาวใช้ที่คอยดูแลเขาอยู่เสมอ

"คุณชายหกกำลังทำอะไรอยู่หรือเจ้าคะ?"

กวงหมิงลืมตามองผู้มาใหม่"อธิษฐานขอพรต่อเทพเจ้าแห่งท้องนภา"

"เทพเจ้า?"สาวใช้มีสีหน้างุนงง เพราะในโลกปีศาจไม่มีประเพณีการไหว้เทพเจ้ามาก่อน พวกเขาเคารพคนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้น"…ที่แท้ในโลกมนุษย์ก็มีพิธีอธิษฐานกับเทพเจ้าด้วย"

"หากเจ้าอยากไหว้ศาลของเทพแห่งท้องนภา ข้าสามารถให้คนมาตั้งศาลในวังได้"บุคคลคุ้นเคยเดินเข้ามาในห้อง ซึ่งสาวใช้ก็รีบเดินออกไปด้านนอกอย่างรู้งาน

เทพเจ้าแห่งแสงสว่างส่ายหน้า"ไม่จำเป็น"

เขาจะไหว้ไปทำไม ในเมื่อเทพเจ้าแห่งท้องนภาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว

"เจ้าโกรธข้า?"จ้าวปีศาจถอนหายใจ ก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายด้วยการกระทำอ่อนโยน ทว่ากวงหมิงกลับดึงกลับ แล้วเมินหน้าหนีชายหนุ่มสวมชุดสีดำ

"ข้าจะกล้าโกรธจ้าวปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ได้เช่นไร?"

ไป๋อวิ๋นเงียบไปสักพัก แล้วโน้มกายประทับจุมพิตบนริมฝีปากนุ่มนวลของสามีตนเองอย่างอ่อนโยนคล้ายกับกำลังง้ออีกฝ่าย แต่กวงหมิงไม่ได้ปฏิเสธ หรือผลักจ้าวปีศาจออก เขาแค่ตกใจที่อีกฝ่ายเป็นฝ่ายเริ่มจูบเขาก่อน

สัมผัสเริ่มลึกล้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ จนริมฝีปากของไป๋อวิ๋นเริ่มไต่ไล่ลงมาบนบ่าขาวนวลของกวงหมิงเพื่อฝากรอยจุมพิตสีแดงกุหลาบไว้บนร่างกายของอีกฝ่าย พลางหยุดชะงักแล้วกระซิบอีกฝ่ายข้างหู

"ถ้าเจ้าไม่พร้อมสามารถบอกข้าได้ ข้าจะไม่ทำต่อ"

กวงหมิงเม้มริมฝีปากตนเอง ก่อนจะมองไปทางอื่นด้วยสีหน้าแดงก่ำเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแน่วแน่"พวกเรามาทำกันเถอะ"

ขอโทษเสี่ยวอวิ๋น

ถ้ากลับขึ้นไปบนสวรรค์ กวงหมิงจะชดใช้ทุกอย่างให้แน่นอน

จ้าวปีศาจคลี่ยิ้มงดงามแก่คนรักของตน ก่อนจะมอบจุมพิตให้เป็นคำตอบแทน

ไม่นานทั้งคู่ก็ไร้สิ่งปกปิดบนกาย มีเพียงความร้อนเกิดขึ้นยามแนบกายให้แด่กันราวกับสายลมพัดพากระทบกระดิ่งที่แขวนอยู่ข้างหน้าต่าง ไร้ซึ่งความหนาวเหน็บเข้ามาบริเวณห้องนอน เหลือทิ้งไว้แค่ร่างทั้งสองกำลังนอนกอดกันบนเตียงนอน