ระบบสวมบทบาทเป็นแฟนพระเอก

ลำดับตอนที่ #45 : โลกที่ 3

บทที่ 44

[อาจจะแรงไปนะแต่…]ระบบพูดประโยคหลังด้วยน้ำเสียงแห้ง [ชีวิตของโฮสต์ตอนนี้ไม่ต่างกับพวกสนมที่ถูกฮ่องเต้ทอดทิ้งในตำหนักเย็นเลยครับ]

"…"

กวงหมิงเลิกสนใจระบบ ก่อนจะเปลี่ยนชุดเป็นชุดธรรมดาเรียบง่ายเหมือนทุกวัน เพียงแต่ประดับผมด้วยปิ่นหยกทำให้เขาดูเป็นคุณชายคนหนึ่งขึ้นมาบ้าง

ยามประตูเปิดก็มีสาวใช้มากมายรอต้อนรับเขาอยู่ด้านนอก พลางพาเขาไปที่ห้องโถงใหญ่ ซึ่งเป็นงานเลี้ยงฉลองของการก่อตั้งดินแดนเผ่าปีศาจ มีผู้คนมากมายในงานผสมทั้งปีศาจ และมนุษย์ 

ส่วนมากมนุษย์ที่ได้มางานฉลองจะเป็นพวกตัวแทนสำนักต่าง ๆ เพื่อร่วมวันน่ายินดีกับจ้าวปีศาจ

จึงไม่แปลกที่ตอนกวงหมิงก้าวเข้ามาในห้องโถงต่างมีผู้คนมองมาทางร่างของชายหนุ่มอย่างสนใจ เนื่องจากข่าวของคุณชายหกถูกทิ้งในวันแต่งงานถูกแพร่กระจายรวดเร็วทั่วดินแดนมนุษย์ และปีศาจ

ชายหนุ่มสวมชุดสีดำประดับด้วยมุกสีเทา บนศีรษะมีมงกุฎยิ่งใหญ่ประดับอย่างดงามกำลังมองมาทางร่างของสามีด้วยสายตาเฉยชา ไป๋อวิ๋นชี้ตรงข้างกายบนบัลลังก์ซึ่งยังเว้นพื้นที่ว่างเป็นการเรียกให้กวงหมิงขึ้นไปนั่ง

พอคนสำคัญมาถึงงาน มือเรียวของจ้าวปีศาจก็ยกแก้วใส่สุราขึ้นมา"ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาร่วมงานฉลองของเผ่าปีศาจ หวังว่าทุกท่านจะมีความสุขสำราญกับงานฉลอง"

ทุกคนต่างยกแก้วขึ้นมาดื่มเป็นการเปิดงานครื้นเครง มีอาหารมากมายเรียงรายกันอย่างสวยงาม ขณะเดียวกันกับสามีของจ้าวปีศาจมองบนโต๊ะหรูหราข้างหน้าด้วยสีหน้านิ่งเฉย ก่อนจะกลั้นใจคีบอาหารสีสันเผ็ดขึ้นมาทานท่ามกลางสายตาของคนในงานที่กำลังจดจ้องพวกเขาทั้งสอง

ไป๋อวิ๋นมองผู้คนด้านล่างกำลังสำราญกับอาหาร พลางแกว่งแก้วที่มีสุราอยู่ครึ่งหนึ่งด้วยใบหน้าเบื่อหน่ายกับงานเฉลิมฉลอง จากนั้นก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นมาพร้อมกับลานประลองปรากฏขึ้นมากลางห้องโถงใหญ่

ขุนนางปีศาจต่างปรบมือกันกับความสนุกสนานของเผ่าปีศาจกำลังมาถึง ทันใดนั้นก็มีสาวสวมชุดสีชมพูยั่วยวน ผ้าพริ้วไหวขณะเดินประกาศบนกลางสนาม"ขอเชิญแขกผู้มีเกียรติประลองกันอย่างสนุกสนานในงานเฉลิมฉลอง!"

เหล่าปีศาจส่งเสียงเฮดังลั่น ก่อนจะมีผู้ท้าการประลองหลายคนห้ำหั่นกันอย่างตื่นเต้น ต่างจากจ้าวปีศาจที่มีใบหน้าเรียบเฉยราวกับการประลองเป็นสิ่งไม่ครึกครื้นในสายตาของเขา

คุณชายหกเห็นสามีตนเองอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงรินสุราเป็นการเอาใจอีกฝ่าย เพราะอย่างไรจ้าวปีศาจก็เป็นสามีถูกต้องตามกฎหมายของเขา และความสัมพันธ์พวกเขามีผลต่อความสงบสุขของสองเผ่า

หากไม่รักษาความสัมพันธ์ไว้ก็มีแต่ทำให้ทุกอย่างต้องพังพินาศในอนาคต"ท่านเบื่อหรือขอรับ?"

ไป๋อวิ๋นเพียงปรายตามองชายหนุ่มสวมชุดสีฟ้ามีรอยยิ้มคล้ายกับคนผู้หนึ่งที่งดงามกว่าผู้ใดในใต้หล้า แล้วเมินเฉย

"เจ้ายุ่งอะไรกับข้า"

ใบหน้าของกวงหมิงซีดขึ้นมาแต่งแต้ม พลันมองสามีตนเองลุกขึ้นเดินกลับตำหนักด้วยดวงตาเศร้าหมอง ก่อนจะมีเสียงเยาะเย้ยมาจากด้านข้างหูตนเอง

"เขาคิดว่าตัวเองได้รับความโปรดปรานขนาดนั้นเลยหรือ?"

"พวกทะนงตัวก็เป็นแบบนั้น มิเช่นนั้นจะกล้าแต่งงานกับจ้าวปีศาจได้อย่างไร?"

"ข้าได้ยินว่าตอนคุณชายหกอยู่ที่จวน มักจะไม่เอาไหน ไม่ยอมฝึกดาบเพื่อพัฒนาวรยุทธ์"

"แล้วแบบนี้บิดาของเขาไม่เหนื่อยใจแย่หรือที่มีลูกด้อยค่าเช่นเขา"

"ก็ต้องเหนื่อยใจล่ะสิ ข้ามีลูกแบบเขาคงปวดหัวตาย"

บางคนด้านล่างต่างหัวเราะ และกระซิบกระซาบด้วยความพิลาส ซึ่งทุกประโยคตั้งใจพูดให้ชายหนุ่มได้ยินทั้งหมด

กวงหมิงกำแก้วแน่น มือของเขาวางแก้วบนโต๊ะ แล้วเดินจากไปทางเดียวกันกับสามีตัวเอง ทว่าคุณชายหกไม่ได้เดินกลับเข้าห้องที่ในสายตาของเขามีไว้คุมขังตนเอง กลับเดินมาอยู่ตรงต้นไม้สูงใหญ่แต่ดูโดดเดี่ยว เคว้งคว้างอย่างมาก

"ท่าทางของข้าดูเป็นไงบ้าง?"

[ยอดเยี่ยม ดีเลิศ เด็ดขาดมากครับโฮสต์!]

ผ่านมาสองโลก กวงหมิงเรียนรู้ได้เร็วจริง ๆ

สมกับเป็นเทพแห่งแสงสว่าง!

ตามบทแล้ว กวงหมิงจะต้องมานั่งใต้ต้นไม้ตัดพ้อชะตากรรมกับสวรรค์ด้วยความเศร้าใจ พลางหลับใหลตากอากาศเย็นจนเป็นไข้ในวันรุ่งขึ้น ขณะเดียวกันคุณชายกวง กวงหรง ที่แอบหนีออกจากงานเลี้ยงฉลอง เพราะรู้สึกว่าเสียงของคนในงานนั้นดังเกินไป จนบังเอิญเจอกับจ้าวปีศาจกำลังดื่มสุราอยู่นอกตำหนัก

…และพวกเขาก็สบตากัน ก่อนจะมีปากมีเสียงกันในที่สุด

เทพแห่งแสงสว่างมองต้นไม้ใหญ่ แล้วแสดงละครตัดพ้อตามคำพูดบนหน้าจอทันที"ทำไมข้าต้องเจอเรื่องแบบนี้ด้วย?"

[โฮสต์อย่าลืมร้องไห้ด้วย]

"ต้องร้องไห้อีกหรอ?"

[จะได้สมบทบาทกับฮองเฮาผู้ถูกทอดทิ้งหน่อย]

…สรุปเขาเป็นฮองเฮาหรือสนมกันแน่

กวงหมิงเงยหน้ามองต้นไม้เขียวชอุ่มบดบังวิสัยทัศน์ดวงจันทร์จนหมดสิ้น แล้วความเจ็บปวดก็หลั่นออกมาเป็นหยดน้ำตาไหลรินตกลงบนพื้นหญ้ากระจายเป็นแสงเล็ก ๆ หายไปในอากาศ"ข้าแค่อยากมีความสุขในชีวิต มันยากขนาดนั้นเลยหรือไง?!"

[เอาอีกโฮสต์ โฮสต์ทำได้!!]

"ข-ข้าถูกดูถูกเหยียดหยามมาตั้งแต่เด็ก ม-ฮึก ไม่ยุติธรรมเลย ฮือ"

เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นดังบริเวณต้นไม้ดั่งทำนองความโศกเศร้าเปล่งมาจากชายหนุ่ม ซึ่งมีใบหน้าแดงเต็มไปด้วยคราบน้ำตาทำให้ผู้คนสงสาร โดยเฉพาะดวงตากลมมีเสน่ห์กลับต้องลู่ลงเพราะความเสียใจ

[เอาอีกโฮสต์ ดังขึ้นอีก!!!]

ถ้าร้องไห้ดังอีกนิด เขาว่ามันไม่ใช่การร้องไห้แล้ว แต่เป็นการอาละวาดแทน

[โฉมงามโศกเศร้าใจ ผู้ใดจะเข้ามาปลอบเขากัน~]

หุบปากเถอะ