ระบบสวมบทบาทเป็นแฟนพระเอก

ลำดับตอนที่ #44 : โลกที่ 3

บทที่ 43

กวงหมิงตื่นเช้าขึ้นมาอีกวัน ก่อนจะเจอแจ้งเตือนหน้าจอบนหน้าตัวเองตอนตื่นนอน

[อรุณสวัสดิ์ครับโฮสต์ ขอให้เป็นเช้าที่สดใส]

[…ถึงแม้ตอนนี้จะเป็นตอนเที่ยง ซึ่งชาวบ้านชาวเมืองเขาตื่นกันแล้ว แต่ก็อรุณสวัสดิ์นะครับ!]

"ระบบอัพเกรดตัวเองหรอ?"

[เปล่าสักหน่อย ระบบแค่ทักทายอรุณสวัสดิ์ตอนเช้า]ระบบพูดเสียงร่าเริง[ท่านเทพแห่งความตายบอกว่าควรรักษาความสัมพันธ์กับท่านเอาไว้ในอนาคตเพื่อตำแหน่งงาน]

"เจ้าเชื่อไหมว่าข้านี่แหละจะปัดตำแหน่งเจ้าทิ้ง"กวงหมิงกล่าวด้วยใบหน้าแยกเขี้ยวใส่ระบบตัวน้อย พลางมองไปข้างนอกเตียงนอนไร้วี่แววของบรรดาคนรับใช้เข้ามาปรนนิบัติตนเอง"ปกติแล้วคุณชายหกต้องทำทุกอย่างในตำหนักเลยหรือระบบ?"

[ไม่หรอกครับ แค่พวกสาวใช้บางคนตัดสินใจไม่เปลี่ยนชุด หรือทำสะอาดห้องตามฐานะคุณชายหก แต่ยังยกอาหารมาให้ปกติครับ]

"ชีวิตคุณชายหกน่าสงสารเกินไปแล้ว"

…รวมถึงไป๋อวิ๋นด้วยที่เปลืองเงินในการจ้างคนรับใช้ไม่ยอมทำตามภาระงานของตน แถมยังเอาสามีเจ้านายไปนินทาลับหลังอีก

แย่กว่าสองโลกก่อนอีกแฮะ

[อย่ากังวลเลยครับโฮสต์ ระบบจะปกป้องโฮสต์เอง!]

"ตกลง"กวงหมิงได้กำลังใจก็คลี่ยิ้มสดใส แล้วขอให้ระบบนำน้ำเทใส่อ่างเพื่ออาบน้ำชำระสิ่งสกปรก จากนั้นค่อยแต่งตัวเปลี่ยนชุดแต่งงานเป็นสีฟ้าอ่อนสดใส ผมสีดำของเขาที่เปียกก็มีระบบช่วยเป่าผมให้แห้งอย่างรวดเร็ว

เทพแห่งแสงสว่างหวีผมตนเองบนหน้ากระจก ก่อนจะได้ยินเสียงติ๊งออกมาที่กล่องใส่เครื่องประดับ

[เป็นหลิวหยางส่งข้อความมาครับ]

มือเรียวของเขาเปิดกล่องเครื่องประดับ ซึ่งมีม้วนจดหมายจัดแนบโดยฝีมือสาวใช้ไว้เรียบร้อย พลางคลี่จดหมายขึ้นมาอ่านตรงหน้าตนเอง

พอทำความเข้าใจเนื้อหาในจดหมายเสร็จ เขาก็วางจดหมายลงบนโต๊ะเครื่องแป้งแล้วถอนหายใจ"หลิวหยางถามว่าอยู่ที่ตำหนักเป็นอย่างไรบ้าง เขาเป็นห่วงว่าข้าใช้ชีวิตคนเดียวจะเบื่อหน่าย"

ไม่แปลกเลยที่คุณชายหกตกหลุมรักหลิวหยางได้ง่าย ๆ เพราะมีคนเป็นห่วงเขาข้างหลังนี่เอง

"ระบบขอพู่กันกับหมึกได้หรือไม่?"กวงหมิงกวาดตามองรอบห้อง พบเพียงความว่างเปล่า และโดดเดี่ยว นอกจากของส่วนตัวที่กวงหมิงขนมาจากโลกมนุษย์ ก็ไม่มีสิ่งของใดให้เห็นอีก

ระบบตอบตกลงด้วยน้ำเสียงดีใจที่ได้ช่วยเหลือ ก่อนพู่กันจะอยู่ในมือของคุณชายหก พร้อมกับน้ำหมึกอย่างดี

หลังจากกวงหมิงตอบกลับ น้ำหมึกบนหน้ากระดาษก็เลือนหายไป เหลือเพียงความโล่งให้เห็นในระดับสายตา ทันใดนั้นจึงมีเสียงเปิดประตูพร้อมกับสาวใช้ปีศาจนำอาหารเข้ามาวางบนโต๊ะน้อยข้างนอกห้องนอน แล้วเดินออกไปไม่กล่าวอะไรกับกวงหมิงอีก

ร่างกายของมนุษย์กำลังหิวพอดี กวงหมิงผละตัวออกจากหน้ากระจก พลางพบกับอาหารจืดธรรมดาตรงหน้า ดวงตาของกวงหมิงแวววาว"ไม่คิดว่าเข้ามาในโลกวันแรกก็มีคนทำอาหารจืดให้เลย ดีจัง!"

[…]ระบบไม่อยากเอ่ยความจริงปะทะหน้าเทพแห่งบรรพกาลองค์นี้ 

เทพแห่งแสงสว่างกินอาหารบนจานหมดเกลี้ยง แล้วเดินเข้าห้องนอนด้วยอารมณ์ดี ปล่อยให้คนข้างนอกมาเก็บอาหาร จากนั้นร่างของชายหนุ่มก็เปิดหน้าต่างมองทุ่งหญ้างดงามข้างนอก

"แดนปีศาจไม่ต่างจากมนุษย์เลย"

[โฮสต์ไม่เคยเที่ยวที่แดนปีศาจหรอครับ?]

"นอกจากแดนสวรรค์ หรือโลกมนุษย์ ข้าไม่เคยออกไปไหนเท่าไหร่"

เนื่องจากไม่มีหน้าที่ต้องออกไปไหนไกลเกินกว่าคำสั่งของสวรรค์ กวงหมิงจะรีบกลับตำหนักไปอ่านหนังสือนวนิยายเพื่อผ่อนคลายจากความเครียดในสนามรบ ขณะเดียวกันไป๋อวิ๋นก็จะนอนหลับข้างกายไม่รบกวนกิจกรรมพักผ่อนของเขา

แค่งานสนามรบก็เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว กวงหมิงไม่มีอารมณ์ไปเที่ยวที่ไหนหรอก

ทว่าเทพแห่งแสงสว่างเคยไปโลกมนุษย์ช่วงตอนเด็กเท่านั้น เพราะเคยมีคำสั่งของสวรรค์ให้กวงหมิงไปฝึกรบกับอสูรที่เขตชายแดนสวรรค์ แต่เขากลับหลงทางตกลงไปที่โลกมนุษย์อยู่หลายเดือน ก่อนไป๋อวิ๋นจะพบตัวแล้วพาเขากลับสวรรค์

ดีที่ระหว่างอยู่ในโลกมนุษย์มีขอทานน้อยดูแลเขาเป็นอย่างดี แถมเป็นช่วงแรกที่เขาได้รับประทานอาหารบนโลกมนุษย์ แล้วค้นพบว่ามันไม่อร่อยเท่าไอสวรรค์เลย กวงหมิงจึงมักจะยกอาหารของตนให้อีกฝ่ายทานให้หมด ท่ามกลางสายตาแปลกใจของเจ้าขอทานน้อยคนนั้น

"…มันก็นานมาแล้ว ข้าหวังว่าขอทานน้อยจะมีชีวิตอยู่ดีกินดี"

ก่อนกลับสวรรค์ เขาทิ้งหยกอย่างดีเพื่อให้เด็กชายเอาไปขาย และตั้งต้นชีวิตใหม่ให้พ้นจากการเป็นขอทานข้างถนน

[โฮสต์ไม่ต้องกังวล ทุกคนต่างต้องเดินไปข้างหน้าตามเส้นทางของตนเอง]

"ก็จริง"เทพแห่งแสงสว่างมองวิวนอกห้องอย่างเหม่อลอย พลางนั่งอยู่ตรงหน้าต่างจนเวลาเกือบดึก ไร้ซึ่งเงาของแสงอาทิตย์ก็มีเสียงเปิดประตูของสาวใช้เพื่อนำอาหารมาให้

ชีวิตของกวงหมิงวนลูปอยู่นานหลายวัน จนแอบน่าเบื่อนิดหน่อย เพราะเขาต้องการนิยายมาอ่านเพื่อพักผ่อน และปลอบใจความอ้างว้างในห้องบ้าง

หากไม่มีระบบพูดคุยด้วย เทพแห่งแสงสว่างก็แอบเหงาเหมือนกัน แต่ดีที่มีวิวข้างนอกคอยปลอบใจตนเองทุกวัน ถึงค่อยลดอาการเบื่อหน่ายของกวงหมิง

ร่างของชายหนุ่มรับประทานอาหารเสร็จเรียบร้อยก็มีสาวใช้เข้ามาในห้อง"วันนี้ตอนดึกจะมีงานเลี้ยงฉลองของเผ่าปีศาจ ท่านในฐานะสามีของจ้าวปีศาจต้องออกไปทำพิธีร่วมงานเลี้ยงด้วย"

กวงหมิงเงยหน้าขึ้นจากอาหาร ซึ่งสภาพร่างกายของคุณชายหกค่อนข้างซูบผอมจากหลายเดือนก่อนที่พึ่งแต่งเข้ามาในตำหนักท่านจ้าวปีศาจ ท่าทางนั้นดูน่าสงสารในสายตาสาวใช้ ทว่าต้องโทษคุณชายหกที่ไม่รู้จักเจียมตัว กลับยังได้แต่งกับท่านจ้าวปีศาจผู้ยิ่งใหญ่

สาวใช้หยิบถาดอาหารออกไปทั้งกวงหมิงยังทานไม่เสร็จ ก่อนจะมีสีหน้างุนงงถามระบบ"นางไปอารมณ์เสียจากที่ไหนมา?"

[ระบบก็ไม่มั่นใจ]

[อาจถูกหัวหน้าปีศาจดุมาก็ได้นะ]

"แล้วทำไมถึงดุล่ะ?"

[เพราะวันนี้ยังไม่ได้กลั่นแกล้งสนมของฮ่องเต้?]

"เดี๋ยว ใครเป็นสนม?!"กวงหมิงเอ่ยถาม

[อาจจะแรงไปนะแต่…]ระบบพูดประโยคหลังด้วยน้ำเสียงแห้ง[ชีวิตของโฮสต์ตอนนี้ไม่ต่างกับพวกสนมที่ถูกฮ่องเต้ทอดทิ้งในตำหนักเย็นเลยครับ]