ระบบสวมบทบาทเป็นแฟนพระเอก

ลำดับตอนที่ #43 : โลกที่ 3

บทที่ 42

กวงหมิงนั่งอยู่ในรถม้าด้วยสีหน้านิ่งเงียบภายใต้ผ้าคลุมสีแดงถักทอด้วยลวดลายงดงาม พอรถม้าจะเคลื่อนตัวไปข้างหน้าก็มีเสียงชายหนุ่มผู้หนึ่งบอกให้หยุดรถ ก่อนระบบจะแจ้งเพราะวิสัยทัศน์ของเขามองไม่เห็น

[เป็นศิษย์พี่ใหญ่ หลิวหยางครับ]

ชายหนุ่มออกจากรถม้าโดยมีความช่วยเหลือจากสาวใช้ จากนั้นก็มีของบางอย่างจากหลิวหยางยัดในมือให้แก่เขา เป็นรูปร่างกระดาษหยาบธรรมดา ไม่มีอะไรตกแต่งข้างในถูกม้วนพับโดยมีเชือกสีขาวผูกไว้

"นี่คือจดหมายติดต่อกับข้า เผื่อเจ้าเหงาที่ตำหนักจ้าวปีศาจ"หลิวหยางเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเหมือนไม่ค่อยอยากมาเจอเขาเท่าไหร่นัก 

กวงหมิงคงคิดแค่ว่าอีกฝ่ายน่าจะไม่ค่อยชอบคุณชายหก แต่ต้องแสดงออกว่าชอบเลยอาจอึดอัด ทว่าคนรู้ความจริงมีเพียงตัวของหลิวหยางที่จำทุกชาติของตนเองได้ ไม่ว่าจะเป็น หลิวเหว่ย หนิงหยาง และหลิวหยาง

เขารับรู้บางอย่างมาจากความทรงจำของโลก รวมถึงบทบาทที่ตนเองได้รับ 

หลิวหยางจึงจำต้องแสดงบทบาทนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้เอกลักษณ์ของโลกจดจำตัวตนว่าเป็นคนแปลกปลอม เดิมทีเขาคิดว่าคุณชายหกคนนี้ต้องเป็นเสี่ยวหมิงอย่างแน่นอน

ทว่ายามเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายไม่เหมือนกับเสี่ยวหมิงเลยสักนิด เขาเลยเมิน และไม่ได้ให้ความสนใจกวงหมิงขนาดนั้น

หลังจากกวงหมิงได้รับม้วนจดหมายมา ชายหนุ่มผู้กำลังสวมชุดแต่งงานก็กล่าวอย่างซาบซึ้งใจ"ขอบคุณศิษย์พี่หลิว ท่านดีต่อข้าเสมอมา บุญคุณนี้ข้าจะไม่ลืม"

"รักษาตัวด้วยคุณชายหก"หลิวหยางหลีกเลี่ยงการใช้สรรพนามคุ้นเคยกัน มีเพียงน้ำเสียงห่างเหินเท่านั้น

"ท่านก็เช่นกันศิษย์พี่หลิว"

คราวนี้รถม้าไม่มีการถูกขัดขวางอีกต่อไป ทิ้งไว้เพียงชายหนุ่มกุมจดหมายแน่นระหว่างเดินทางคล้ายกับนำสิ่งนั้นเป็นที่พึ่งทางใจสุดท้าย และท่าทางนั้นอยู่ในสายตาของบรรดาสาวใช้ต่างก็พลันส่ายหน้าอย่างสงสาร เพราะทุกคนรับรู้ว่าคุณชายหกถูกจับแต่งงานกับจ้าวปีศาจโดยไร้ความยินยอมใจ ทั้งตอนแต่งออกก็ไม่มีครอบครัวมาบอกลา

 สาวใช้สะกิดกายของคุณชายหกที่กำลังสั่นกลัว พลางเสนอความคิดเห็น"คุณชายเอาจดหมายมาให้ข้าน้อยก่อนเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าน้อยจะเก็บเอาไว้ให้ในกล่องเครื่องประดับ ตอนอยู่ที่ตำหนักปีศาจจะได้หาเจอได้ง่ายดีไหมเจ้าคะ?"

กวงหมิงพยักหน้า แล้วส่งม้วนจดหมายให้แก่สาวใช้ ก่อนจะนับถอยหลังการเดินทางไกลถึงเขตแดนปีศาจที่ใช้เวลาถึงสามวัน ซึ่งตอนรถม้าจอดเขตชายแดนปีศาจก็มีปีศาจสาวมากมายกำลังรอต้อนรับคู่แต่งงานของท่านจ้าวปีศาจ 

หัวหน้าของปีศาจสาวเดินออกมาข้างหน้า ก่อนจะพูดเสียงเรียบกับสาวใช้มนุษย์"ขอให้ท่านส่งตัวคู่สมรสของท่านจ้าวปีศาจมา ส่วนที่เหลือไม่อนุญาตให้เข้าไปในเขตแดนปีศาจ"

คนรับใช้ และคนคุ้มกันรีบทำตามอย่างรวดเร็วเนื่องจากหวาดกลัวกับสาวปีศาจข้างหน้าว่าจะทำร้ายพวกเขา 

ไม่นานชายหนุ่มชุดสีแดงก็เดินออกมาจากรถม้า ก่อนจะมีปีศาจสาวเดินเข้ามารับตัวของคู่สมรสท่านจ้าวปีศาจให้นั่งบนเสลี่ยงสีทองงดงามที่สามารถเคลื่อนตัวด้วยตนเองแบบไร้คนขับสู่เขตแดนปีศาจโดยมีบรรดาปีศาจเข้ามาต้อนรับระหว่างทางเข้าเมืองหลวงอย่างยิ่งใหญ่

แสงโคมสีแดงลอยประกายเจิดจรัสจากบนฟ้า จนกระทั่งถึงหน้าตำหนักใหญ่ก็เป็นพิธีส่งคู่แต่งงานของจ้าวปีศาจไปในห้องหอแต่ไม่มีเงาของจ้าวปีศาจให้เห็น 

ตรงกับเนื้อเรื่องช่วงแต่งงานที่ไป๋อวิ๋นไม่มีความสนใจในตัวของคุณชายหกแม้แต่น้อย เนื่องจากในสายตาของไป๋อวิ๋นพันธสัญญาของการแต่งงานในสองเผ่าถูกเสนอจากผู้อาวุโสสูงสุดของแดนปีศาจ 

ไป๋อวิ๋นแค่คิดว่าหากเลี้ยงดูคุณชายหกให้กินดีอยู่ดีก็พอ ไม่ต้องทำอะไรมากเกินกว่าในฐานะคู่สมรส ซึ่งสวนทางกับความคิดของกวงหมิงที่รู้สึกว่าตนถูกหักหน้าอย่างแรงในพิธีแต่งงานอันยิ่งใหญ่ ทว่าไม่มีเงาสามีมาทำพิธีด้วยกัน แค่เลื่อนพิธีส่งเข้าหออย่างเดียว

เป็นผลให้คนรับใช้ต่างหมางเมินสามีของจ้าวปีศาจดั่งอากาศโดยตกลงแกล้งเพื่อความสนุก และหมั่นไส้ที่มนุษย์ต่ำต้อยอย่าง กวงหมิง กลับได้ครองคู่กับจ้าวปีศาจผู้ยิ่งใหญ่ 

จากนั้นชีวิตของเขาก็เหมือนอากาศทุกวัน ไม่มีใครคุย หรือทักทายเขา ทั้งยังใช้สายตาเหยียดหยามมองคุณชายหกผู้นี้อีกต่างหาก

กวงหมิงนำผ้าคลุมออกจากศีรษะ พลางนำเครื่องประดับสีทองบนศีรษะออกด้วยตนเอง ไม่นานใบหน้าของเขาเปลี่ยนกลับเป็นชายหนุ่มรูปงามในกระจก เพราะฤทธิ์ยาที่คุณชายหกดื่มเป็นยาที่เปลี่ยนใบหน้าไม่ให้เหมือนเดิม

ใบหน้าเก่าของกวงหมิงคล้ายกับมารดาของตนมากถึงเก้าในสิบส่วน แต่แม้จะมีใบหน้างดงามกลับทำให้คุณชายหกรู้สึกผิดกับการที่ตนเหมือนมารดามากเกินไป

คุณชายหกไม่คิดว่าตนสมควรเป็นลูกของฮูหยินกวง เนื่องจากตอนตัวเองเกิดมาก็เป็นเหตุให้มารดาเสียชีวิตเฉียบพลัน รวมถึงทำให้พี่น้องเกลียดขี้หน้าที่กวงหมิงทำให้มารดาสิ้นอายุไขก่อนวัยอันควร จึงใช้ฤทธิ์ยาอันตรายเปลี่ยนใบหน้าของตนให้ธรรมดา

ทว่ายานั้นมีผลร้ายจะส่งผลให้ร่างกายอยู่ได้ไม่นาน ทั้งยังรั้งการฝึกวรยุทธ์ให้อยู่แค่ขั้นพื้นฐานตลอดชีวิต

กวงหมิงรับรู้โทษของยา แต่ก็ทานอยู่ดี เพราะเขารู้สึกว่าไม่ควรเกิดมาตั้งแต่แรก

เทพแห่งแสงสว่างถอนหายใจกับชีวิตยากเข็ญของมนุษย์ ก่อนจะหยิบยามาจากขวดที่แอบซ่อนไว้ในกล่องเครื่องประดับเล็ก ๆ นำขึ้นมากินเหมือนเดิม แล้วใบหน้าของเขาก็กลับมาเป็นดั่งตอนที่เข้าโลกใบนี้มาครั้งแรก

กวงหมิงมองใบหน้าบนกระจกของตนเองอย่างพอใจ เขายอมกินเพราะรู้ว่าไม่สามารถรั้งในโลกใบนี้ได้นาน และอาจไม่สมเหตุผลกับชะตาโลก 

จากนั้นร่างของชายหนุ่มตัดสินใจล้มตัวนอนบนเตียงนุ่ม พลางละทิ้งความคิดทั้งมวลอันปวดหัวที่รุมเร้าเข้ามาไม่หยุดยั้ง

คราวนี้ต้องตั้งใจทำภารกิจให้ลุล่วง!