คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 5*กฏของควีน
Fic รักวุ่นวายของนายยากูซ่า!
(คิเฮ , คยูมิน , คังทึก , วอนซิน , ฮันฮยอก , เยเรียว)
Part 5
ดงแฮเดินลงมาคอยซองมินที่สวนหน้าบ้านสักพักซองมินก็มา
“แหะๆ โทษที มาช้าไปหน่อย พร้อมนะ” ซองมินวิ่งมาหาอย่างเร่งรีบพร้อมกับหนังสือเล่มเท่าฝาบ้านมาด้วย
“อื้ม ว่าแต่ทำไมหนังสือมันใหญ่จังอ่ะ =o= ซองมินชั้นมาฝึกเป็นควีนนะ ไม่ใช่เป็นโมเดลลิ่ง = =”
“รู้แล้วว่าเป็นควีน แต่นายเหลือเวลาอีกแค่วันครึ่งนี่ เลยต้องใช้เนื้อหาเยอะหน่อย”
เค้ามีแต่เวลาเหลือน้อยๆ ใช้เนื้อหาน้อยไม่ใช่เรอะ = =;;
“เริ่มกันเลยนะ อะแฮ่ม...ควีนคือราชินีที่คอยยืนเคียงข้างคิงตลอดเวลา ไม่ว่าจะเป็นเวลาไปต่อสู้ หรือจะทำอะไรก็ตาม แต่มีกฎอยู่ 500 ข้อด้วยกันซึ่งกฎหลักนั้นมี 10 ข้อซึ่งควีนจะต้องทำให้ได้...”
กฎของควีนจริงๆเรอะ = = ตั้ง 500 ข้อ = =;; ถึงว่าหนังสือหนาแปลกๆ = =
“กฎข้อแรก ควีนจะต้องทำตัวสง่างาม ไม่ทำหน้าตาประหลาดๆ เหมือนที่นายทำตอนนี้
ควีนจะมีการเดินที่ดี เราจะมาฝึกท่าเดินกันก่อนนะ...” ซองมินหยิบรองเท้าส้นสูงมาให้ดงแฮ
“อะไรน่ะ?” ดงแฮถามอย่างแปลกใจ
“รองเท้าไง = = นายจะต้องฝึกใส่รองเท้าแบบนี้เข้าไว้ เพราะมันจะช่วยสอนให้นายมีการทรงตัวที่ดี”
“อ้อ อืม” ดงแฮรับมาใส่ก่อนจะเริ่มออกเดินไปแล้วกลับโดยไม่สะดุดเลยแม้แต่นิดเดียว
“ดีมาก นายก็เอากลับไปฝึกต่อละกันนะ”
“โอเช” ดงแฮยิ้มให้
“ข้อที่ 2 ควีนจะต้องไม่เข้าไปยุ่งในการต่อสู้ เพียงแค่คอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆเท่านั้น เมื่อการต่อสู้สิ้นสุดลง ควีนสามารถเข้าไปช่วยคิงได้...”
“อืมๆ (- -)(_ _)(- -)(_ _)” ดงแฮพยักหน้ารับรู้
“กฎข้อที่ 3 ควีนจะต้องใส่ชุดผู้หญิง...” ซองมินยังพูดไม่ทันจบดงแฮก็สวนขึ้น
“ไม่เอานะ ไม่ใส่ชุดผู้หญิง TToTT”
“ยังพูดไม่จบเลย...ควีนจะต้องใส่ชุดผู้หญิง หรือผู้ชายก็ได้ตามแต่ที่ควีนเป็นเพศนั้นๆ”
“อ้อ ^o^;;;” ดงแฮยิ้มแห้งๆ
“กฎข้อที่ 4 ควีนต้องไม่กินมูมมาม มีความเรียบร้อยในตัว กฎข้อที่ 5 ควีนต้องใส่ใจลูกน้องทุกคน แต่ต้องเอาใจใส่คิงเป็นพิเศษ”
“อ่าฮะ”
“กฎข้อที่ 6 ควีนจะต้องไม่ลังเลที่จะทำการใดๆทั้งสิ้น กฎข้อที่ 7 ควีนจะต้องรักษาสิ่งของทุกสิ่งที่คิงให้ไว้ ไม่ว่าจะเป็นของสำคัญหรือไม่”
“อื้อ”
“กฎข้อที่ 8 เมื่อมีการต่อสู้กันระหว่างคิงกับคิงควีนไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่ง แต่ถ้ามีการต่อสู้กันระหว่างควีนกับควีน ควีนสามารถทำอะไรก็ได้ตามสบาย อย่าไปสนว่าอีกฝ่ายจะเป็นเช่นไร เพราะนั่นคือศักดิ์ศรีของแก๊งตัวเอง”
“อืมๆ (- -)(_ _)(- -)(_ _)” ดงแฮพยักหน้ารับรู้แม้ในใจจะแอบเหงื่อตกไปเป็นรอบที่ล้าน
“กฎข้อที่ 9 ควีนต้องฝึกศิลปะการต่อสู้ให้มากๆ จะได้ใช้ป้องกันตัวเองและต่อสู้ไปด้วย และกฎข้อสุดท้าย กฎข้อนี้สำคัญที่สุด ควีนจะต้องไม่คิดสั้นเมื่อเกิดอาการน้อยใจ หรืออะไรทั้งปวง เพราะมันจะทำให้ศักดิ์ศรีของแก๊งเราเสื่อมเสีย”
“อื้มๆ กฎข้อสุดท้ายน่ะชั้นไม่คิดจะทำหรอก เพราะชั้นก็กลัวตายเหมือนกันน่า = =”
“นายเอาหนังสือกลับไปทบทวนนะ พรุ่งนี้จะไปฝึกศิลปะการต่อสู้กัน”
“อื้ม”
“มาเจอกันที่นี่ ไม่สิ เดี๋ยวนายก็ต้องมานอนที่นี่นะ ส่วนของใช้น่ะเดี๋ยวชั้นกับอิกี้จะไปขนมาให้เอง”
“ที่นี่เหรอ? ทำไมล่ะ?”
“นายเป็นควีนไม่ใช่เหรอ? ก็ต้องมาอยู่กับคิงสิ ไม่งั้นจะรู้เรื่องกันได้ไง”
“TToTT ต้องนอนที่นี่ด้วยเหรอ?”
“ใช่ดิ = =”
//~You are my every thing Nothing your love won’t bring~//
“แป๊บนะ (ติ๊ด) ฮัลโหล...”
(“ฮัลโหล ด๊องเหรอ? นี่พี่ฮีชอลนะ”) เสียงปลายสายดังมาอย่างกังวล
“อื้ม มีอะไรเหรอ?”
(“คิบอมอยู่กับนายมั้ย?”)
“ฮะ มีอะไรเหรอฮะ?”
(“ขอพูดสายกับคิบอมย่ะ ไม่ใช่นาย เรื่องคอขาดบาดตายนะยะ เร็วๆสิ”) ฮีชอลตวาดน้องชาย
“ฮะๆ ก็ได้ ชิ แค่นี้ต้องดุด้วย T^T”
“อ้าวพวกนายมาอยู่ที่นี่กันเองเหรอ?” เสียงทุ้มดังขึ้นข้างหลังร่างบาง ทำให้ร่างบางหันไปมอง
“พี่ฮีชอลมีเรื่องอยากคุยด้วย” ดงแฮยื่นโทรศัพท์รุ่นพระเจ้าเหายังใส่แพมเพิร์สไปให้ร่างสูง
“= =;; โทรศัพท์หรืออะไรเนี่ย เก่ากึ้กเลย” ร่างสูงบ่น
“ชั้นไม่ได้รวยนี่ -3-“
“หึหึ ฮัลโหล...” ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆก่อนจะรับโทรศัพท์
(“คิบอม!!แย่แล้ว!พวกเซเว่นอีเลฟเว่นนั่น มันทำร้ายฮันคยองกับซีวอน!!”)
“อะไรนะ ไอ้พวกนั้นมันลงมือก่อนเหรอ?!” ร่างสูงได้ยินก็ถึงกับโมโห
[คือว่านะ ซีวอน ฮันคยอง ฮยอกแจ ฮีชอล ลีทึก เยซอง คังอิน เรียวอุค พวกนั้นน่ะรู้จักกันปั๊บก็เพิ่งรู้ว่าอยู่แก๊งเดียวกันน่ะ ถ้าใครงงว่ารู้จักกันได้ไง เราบอกแล้วนะ ^^::คนแต่ง]
(“นายรีบๆพาพวกมาเลยนะ!!สองคนนั้นจะต้านไม่ไหวแล้ว!!”) ฮีชอลร้อนรนเป็นพิเศษ
“โอเค ที่ไหนน่ะ”
(“ที่สนามบาสนั่นแหละเร็วๆนะ เดี๋ยวชั้นจะช่วยสองคนนั้นก่อน แค่นี้นะ”) ปลายสายพูดจบก็ตัดสายไปทันที
“ซองมิน ดงแฮ” ร่างสูงเรียกร่างบางทั้งสอง
“....................” แต่ไม่มีเสียงตอบรับ ร่างสูงจึงค่อยๆหันไปมอง
“O[ ]O;;อ้าว =o= หายไปแล้ว” ร่างสูงคิดว่าจะพาดงแฮไปก่อน แต่ดงแฮหายไปซะแล้วร่างสูงเลยต้องรีบวิ่งไปที่บ้านเพื่อหาลูกน้องทั้งหมด แต่กลับพบความว่างเปล่า
“อ้าว = =ไปหมดแล้ว ไม่คอยกรูเลย ไอ้พวกนี้นี่ =o= จบตอนนี้เมื่อไหร่จะเอาปลาทองยัดปากซะให้เข็ดเลย -_-++” ร่างสูงก็เลยรีบขับรถไปเอง
...........................
“นี่ซองมิน พวกนั้นนัดกันที่ไหนน่ะ?” ดงแฮที่แอบชิ่งมาก่อนเพราะเป็นห่วงพี่ชายถามเพื่อน ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ในรถของไบรอันและฮวานฮีแล้ว
“ไม่รู้สิ ไบรอันนายรู้ใช่มั้ย??” ซองมินหันไปถามคนที่กำลังขับรถต่อ
“สนามบาสเก่าน่ะ” ฮวานฮีตอบแทนเพื่อน
“อืม” ดงแฮนั่งไม่ติดกับที่จนซองมินต้องปลอบ
“เอาน่าอย่ากังวลเลย พวกนั้นเก่งจะตาย”
“แต่ว่า...”
“ไม่เอาน่า ไม่มีแต่ พวกนั้นเก่งจะตายเชื่อชั้นเถอะ”
“อืม”
..............................
“อ๊ะ ซีวอนข้างหลัง!!” ฮีชอลร้องลั่น
“หา?! เฮ้ย!” ซีวอนหันไปเห็นหนึ่งในพวกนั้นกำลังเงื้อไม้ขึ้นหวังจะฟาด ร่างสูงเลยได้แต่ยกมือขึ้นป้องกันแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นนอกจากเสียงคนข้างหน้าร้องขึ้นเท่านั้น
“โอ๊ยยย!!”
ตุบ!
ซีวอนค่อยๆเอาแขนออกก็พบกับความว่างเปล่า ก็เลยก้มลงมองข้างล่าง พบกับไอ้คนเมื่อกี๊ที่นอนกุมหัวตัวเองอยู่กับรองเท้าข้างหนึ่ง
“=o=” ซีวอนจำได้ว่านี่มันของฮีชอล
“แก!!จะทำอะไรเพื่อนชั้นยะ!!!!!” เสียงฮีชอลดังขึ้นข้างๆตัว ร่างสูงจึงหันไปมองก็พบกับร่างบางและเท้าอีกข้างที่ว่างอยู่นั้นยืนยันได้ดี ว่าของฮีชอลจริงๆ
“พวกเราลุยยยยย!!!!” พวกของเซเว่นบุกเข้ามาจับตัวเหล่าเคะไปโดยที่เหล่าเมะทั้ง 4 ยังไม่รู้ตัว
“อ้าว O.O” สีหน้าของเมะทั้ง 4 ตัวที่ยืนอึ้ง
“ฮ่าๆๆๆๆ ถ้าอยากได้เคะพวกแกคืนล่ะก็นะ บอกไอ้บวมมันด้วยว่า...โอ๊ยย!!” เซ่เว่นยังพูดไม่ทันจบก็ถูกก้อนหินลอยไปโขกทีนึง
“ปล่อยเคะมาซะ!!” เสียงหวานของดงแฮดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด
“แกเป็นใคร?” เซเว่นที่เลือดออกนิดนึงเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ นี่มันเรื่องของแก๊งยากูซ่านะ ไอ้เด็กอินโนเซ้นส์นี่มายุ่งทำไม
“ชั้นเป็นควีนไง ชั้นต้องปกป้องลูกน้องชั้น!!”
“เฮอะ ควีนงั้นเหรอ? หน้าตาน่ารักดีนี่ แต่เสียดายนะ ที่ตาต่ำไปเป็นควีนให้ไอ้บวมนั่น” เสียงหวานดังขึ้น เจสสิก้าซึ่งเป็นควีนของแก๊งเซเว่นอีเลฟเว่นเอ่ยอย่างเหยียดๆ
“อ๋อเหรอ ถ้าชั้นตาต่ำ เธอก็คงตาถั่วแหละ ที่เอาไอ้หน้าขาวนั่นมาเป็นคิงน่ะ คนอะไร้ ขาวเหมือนไปตกถังสีมางั้นแหละ แถมปากก็ยิ่งกว่าน้องหมาอีก” ดงแฮยิ้มมุมปาก เค้าไม่ยอมหรอก เรื่องอะไรให้ไอ้สองตัวนั้นมาว่าแก๊งของคิบอมล่ะ
“แก!!อยากตายใช่มั้ย?ได้!ชั้นจัดให้!!ตายซะ!!” เจสสิก้าวิ่งปราดเข้ามาหมายจะตบหน้าดงแฮ แต่ร่างบางเบี่ยงตัวหลบทำให้หญิงสาวเซล้มลงไปอย่างแรง
“โอ๊ะ โทษทีนะ พอดีว่าเมื่อกี๊มีแมลงวันบินมาข้างหน้าน่ะ ชั้นกลัวว่ามันจะโดนตำรวจจับข้อหาชนคนอื่นนะ เลยหลบ ^_^” ดงแฮยิ้มหน้าระรื่นแต่เจสสิก้ากลับแค้น
“ชั้นจะเอาคืน!!โอ๊ยยยยย เจ็บเป็นบ้าเลย...” เจสสิก้าเดินกะเผลกๆกลับไปยังฝ่ายตัวเอง แต่ออกเดินได้ไม่กี่ก้าวดงแฮก็วิ่งไปเตะก้นหล่อนจนหล่อนถึงกับหัวทิ่ม
“อ๊ายยยยยย แก!!” หญิงสาวหันมามองอย่างอาฆาตก่อนจะค่อยๆเดินต่อไป จนเมื่อหล่อนกัลบไปถึงก็พากันย้ายก้นกลับไปทันทีโดยไม่ลืมที่จะทิ้งเคะไว้ด้วย เมื่อเคะเป็นอิสระก็วิ่งอย่างสโลว์โมชั่น ไปกอดกับเหล่าเมะ (= = มันจะสโลว์โมชั่นเพื่อ??::คนแต่ง)
“ดงแฮ!!” เสียงทุ้มดังขึ้น
“อ้าวคิบอม ^o^” ดงแฮยิ้มแป้นก่อนจะเข้าไปกอดร่างสูง
“อะไรเนี่ย?” ร่างสูงยิ้มกับท่าทางแบบเด็กๆของร่างบางก่อนทุกคนจะพากันไปยังบ้าน(หรือเปล่า?)ของร่างสูง
TBC…
จบแบบไม่ได้เรื่องตามเคย = =
เรื่องนี้ไร้สาระว่ะ
เฮ้ออออ~
เม้นให้กำลังใจกันมั่งนะ
ความคิดเห็น