คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : 9*เราเลิกกัน!!&ฝากไว้อีกวัน~
Fic รักวุ่นวายของนายยากูซ่า!
(คิเฮ , คยูมิน , คังทึก , วอนซิน , ฮันฮยอก , เยเรียว)
Part 9
หลังจากที่ดงแฮและคนอื่นๆฟาดพิซซ่าไปจนเกลี้ยงแล้ว เซเว่นก็เดินเข้ามาพอดี
“มาแล้วๆ เฮ้ย!!พวกแกกินไม่ชวนอ่ะ T^T” เซเว่นทำท่าเบะปาก
“นี่ๆมีเหลือๆ” ชินดงหยิบพิซซ่าที่เหลืออยู่อีก 1 ชิ้นไปให้ร่างสูงที่ยืนงอแง
“ขอบใจที่ยังเหลือให้ = =”
“เฮ้ยๆ นี่จะสิบเอ็ดโมงแล้ว” ดงแฮร้องขึ้นหลังจากนั่งเงียบไป
“ทำไมเล่า ชั้นนัดเที่ยงไม่ใช่เหรอ= =”
“อ้อ ใช่แหะๆ” ดงแฮทำตัวลีบนั่งพิงคิบอม
“ชั้นว่าไหนๆก็ทำธุระกันเสร็จแล้ว เรามาคุยกันเรื่องนายดีกว่า นายเรียกแฟนชั้นมาทำไม” คิบอมตัดบท
“แหมๆๆ รีบร้อนจังนะ ไม่รอให้ถึงเวลาเหรอ?” เซเว่นกระตุกยิ้ม
“หุบปากไปเลยนะ!!รีบพูดธุระมาซะ!” คิบอมตวาดทำเอาเซเว่นหน้าหดเหลือนิ้วครึ่ง
“เอ่อ...คือว่า...” เซเว่นไม่กล้าพูด
“พูดมาเซ่!!!”
“ง่า ToT นายอย่าตะคอกดี้ ชั้นกัวววว TT_TT”
“ก็พูดมาดิ” ร่างสูงสงบลง
“ชั้นอยากให้...ดงแฮมาเป็นแฟนชั้น” เซเว่นทำหน้าตาจริงจัง ดงแฮได้ยินเข้าถึงกับทำหน้าไม่ถูก
“ห๊ะ!แกกล้าขนาดนี้เชียวเหรอ!!” คิบอมเริ่มเดือดอีกรอบ
“ป่าวน้า แค่อยากให้ดงแฮมาคบกับชั้นเท่านั้น”
“แล้วทำไมต้องจับพี่ๆชั้นมาด้วย” ดงแฮถาม
“ก็เอามาเป็นข้อต่อรองไง ถ้านายไม่ยอมนะชั้นจะทำร้ายพี่ชายนาย” เซเว่นสั่งให้ลูกน้องไปพาตัวพวกฮีชอลมา
“เว้ย!!! ชั้นบอกว่าอย่าจับจั๊กแร้ชั้นไงโว้ยย!!ไอ้จิ้งเหลนนี่ -_-++” ฮีชอลตวาดแว้ด
“ช่วยเงียบๆได้มั้ย นายจะตายอยู่แล้วนะ” เซเว่นกระซิบ ทำเอาฮีชอลถึงกับตาโต
“ไอ้บ้า!! ชั้นยังไม่มีแฟนนะเฟ้ยยยย ปล่อยกู๊!!!~” ฮีชอลดีดดิ้นไปมา
“หยุดซะ” เสียงเย็นๆที่ติดรำคาญของเซเว่นพร้อมๆกับที่มีของแหลมเย็นเฉียบมาจ่อที่คอของฮีชอล ทำให้ฮีชอลต้องหุบปากไป
“หยุดนะเว้ย!” ดงแฮตะโกนทันที
“นายก็ตอบรับชั้นเซ่ แล้วมาเป็นควีนให้ชั้น”
“ดงแฮ...” คิบอมมองหน้าร่างบางอย่างอ้อนวอน แต่ก็คงรู้ดีว่าดงแฮคงไม่ตกลงหรอก
“ก็ได้ ชั้นตกลง แต่นายก็ปล่อยพี่ๆชั้นมาก่อนสิ” ดงแฮยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ทั้งๆที่ดงแฮยิ้มอย่างเปิดเผยขนาดนั้น แต่ทำไมเซเว่นถึงไม่รู้ว่าดงแฮเจ้าเล่ห์ แต่คิบอมกลับหูตก
“ก็ได้ นายเดินมาหาชั้นนี่ พวกนายไปได้แล้ว” เซเว่นผลักฮีชอลและคนอื่นๆไปให้คิบอมที่ห่อเหี่ยวลงถนัดตา เมื่อพวกฮีชอลรอดแล้ว ต่างก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของเมะๆ (อีกแล้ว = =::คนแต่ง)
“หึหึ จบเรื่องแล้วพวกนายกลับไปได้แล้ว ชั้นได้สิ่งที่ต้องการแล้ว” เซเว่นกระตุกยิ้ม
“ยัง ยังไม่จบ” ดงแฮขัดก่อนที่พวกคิบอมจะเดินออกไป
“อะไรอีกล่ะ เอ้า จะบอกลาใครก็รีบๆเข้า” เซเว่นทำหน้าเซ็ง ก่อนจะชะงักไปกับคำพูดของดงแฮ
“นายกับชั้น...เราเลิกกัน!” เสียงปกาศิตของร่างบางทำให้คิบอมกลับมาหูตั้งเหมือนเดิม (คนหรือหมาวะ = =;;::คนแต่ง)
“ง่ะ =[ ]=;; ดงแฮ๊~ เราเพิ่งคบกันนะ T_T นายทิ้งชั้นได้ไงล่ะ ชั้นสั่งให้นายเป็นแฟนชั้นนะ *_*” เซเว่นเริ่มกลับมาเป็นหมาหงอยอีกรอบ
“แต่นายไม่ได้บอกว่าห้ามทิ้งนี่” ดงแฮกอดอกยิ้มเยาะ
“เง้อ =o= ดงแฮอ่ะ -3-“
“ชั้นไปล่ะ เราจบกันแล้วนะ ขอบใจที่ยอมปล่อยพี่ๆชั้น” ดงแฮยิ้มให้ก่อนจะเดินไปหาคิบอม
“คิบอม กลับบ้านกัน” ดงแฮยิ้มพลางกอดคิบอม
“อื้ม” คิบอมก็กอดตอบก่อนจะพากันกลับบ้านไป ทิ้งเซเว่นให้ยืนเจ็บใจอยู่กับลูกน้องที่นั่งทำความสะอาดอยู่ เนื่องจากเมื่อกี๊มันกินกันเลอะเทอะ = =*
............................................
“ดงแฮอ่ะ พูดอะไรทำไมไม่ปรึกษากันก่อนเล่า งอนแล้ว -3-“ ทันทีที่มาถึงบ้านคิบอมก็งอนดงแฮใหญ่ แล้วเดินหนีขึ้นห้อง
“บอมอ่ะ ชั้นทำเพราะไม่มีวิธีอื่นนะ” ดงแฮก็เข้าไปง้อต่อในห้อง
“ถ้าตอนนั้นดงแฮไม่คิดจะบอกเลิกเซเว่นล่ะ ชั้นไม่ต้องเป็นบ้าตายไปเลยเหรอ -3-“ คิบอมยังงอนต่อ
บ๊ะ ไอ้แก้มแตกนี่ -_-++ เดี๋ยวปั๊ดแม่งอนตอบให้มาง้อเลย
“โธ่ บอม คิดมากไปได้น่า เซเว่นเค้าก็ไม่ได้ร้ายกาจอะไรนักนี่”
“-3-“ คิบอมยังงอน แถมยังหนีไปนอนบนเตียงอีก
“บอมอ่ะ ถ้าบอมงอนเพราะเรื่องแค่นี้ล่ะก็ ชั้นไปดีกว่า” ดงแฮย้อนกลับก่อนจะหันหลัง ทำเอาคนขี้งอนต้องรีบลุกขึ้นมาง้อทันที
“ง่า =o= ดงแฮอ่า ชั้นงอนแค่นี้เอง ไม่เห็นดงแฮจะง้อเลย” คิบอมกอดร่างบางจากด้านหลังพลางกระซิบที่ข้างหู
“ชั้นง้อไปแล้ว แต่นายแหละงอนอะไรก็ไม่รู้ เชอะ -3-” อ้าว เวงกำ -*- ไอ้หมวยนี่มันกล้าดียังไงมางอนกลับฮะ = =
“ดงแฮ ชั้นงอนอยู่นะ นายอ่ะมางอนกลับได้ไง =*=”
“ก็นายแหละ งอนทำไมก็ไม่รู้ แทนที่ลูกกับชั้นจะสบายใจ แต่นายกลับทำให้ชั้นห่วงเนี่ย มันใช้ได้เหรอ!” ดงแฮตะโกน
“อ่า...ขอโทษจ้า สามีผิดไปแล้ว -/\-“ คิบอมครวญคราง
“ไม่ต้องเลย นายไปนอนโซฟาเลยนะ ห้ามมายุ่ง!” ดงแฮเดินหนี
“โฮๆๆ ดงแฮ๊!!~” ดงแฮปิดประตูใส่หน้าร่างสูงก่อนจะเดินไปนอนลูบท้องที่ป่องออกมาเยอะแล้ว
“อย่าไปสนพ่อเค้านะลูก พ่อเค้าขี้งอนน่ะ แล้วก็...เลิกถีบแม่ได้แล้ว =*=”
“ดงแฮ!!” เสียงคิบอมยังคงดังอยู่ไม่ขาดสาย
“เงียบซะ!!ไอ้ตี๋!ไม่งั้นชั้นฆ่าลูกแน่!!โอ๊ะ!โอ๊ย!!ลูกอ่ะ ดิ้นทำไมเล่า แม่แค่ล้อเล่นเองนะ” ดงแฮแกล้งคิบอมแต่พาดากลับถีบท้องอย่างแรง จนร่างบางต้องเบ้หน้า
“ดงแฮ!!เป็นอะไรไปน่ะ!” คิบอมตะโกนถามอย่างตกใจเมื่อได้ยินเสียงร่างบางร้อง
“ไม่มีอะไรน่า!นายไปนอนพักซะไป!โอ๊ย!!พาดา นอนนิ่งๆได้มั้ยคะ” ร่างบางไล่ และพาดาก็เริ่มดิ้นหนักขึ้น จนเจ้าตัวต้องร้องเตือนลูก
“ดงแฮ!!” คิบอมเปิดประตูเข้ามาได้อย่างง่ายดาย
“นายเข้ามาได้ไง?!” ดงแฮตกใจ จนลืมเรื่องลูกไป
“ก็นายไม่ได้ล็อกนี่ = =”
“อ่อ อ๊ะ! พาดานิ่งแล้ว ลูกนี่ แผนการร้ายกาจจริงๆ แกล้งคุณแม่เหรอคะ” ดงแฮยิ้ม
“ลูกดิ้นทำไม?” คิบอมถามเสียงอ่อนก่อนจะขึ้นมานอนจ้องไปที่ท้องของร่างบาง
“ก็คงจะงอนชั้นที่ไล่นายมั้ง?” ร่างบางหลบสายตาที่ร่างสูงจ้องมา
“ลูกเกิดมาก็คงจะสวยเหมือนแม่นะเนี่ย แต่อย่าเอานิสัยอวดเก่งมานะลูก” คิบอมประทับริมฝีปากลงไปเบาๆที่หน้าท้องตรงที่รู้สึกได้ว่าพาดาอยู่ตรงนั้น
“นายนี่ = = ว่าชั้นอีกแล้ว -3-” ดงแฮทำปากจู๋
“แหม แค่บอกว่าอย่าให้ลูกทำแค่นั้นเอง” คิบอมลูบไปที่หน้าท้องเบาๆ
“บอม พาดาดิ้นล่ะ” ร่างบางยิ้มอย่างดีใจ
“อื้ม รู้สึกแล้วล่ะ”
“อ้อ บอมเรื่องฝึกศิลปะการต่อสู้น่ะ ไว้ก่อนนะ ให้ชั้นคลอดพาดาก่อน” ร่างบางนึกเรื่องนึงขึ้นมาได้
“อื้ม เพราะชั้นก็ตั้งใจไว้แบบนั้นแหละ ชั้นเป็นห่วงนายน่า ไม่ยอมให้นายไปเต้นแร้งเต้นกาให้เสียลูกหรอก” คิบอมยิ้มทำให้แก้มบวมกว่าเดิม
“ไอ้แก้มแตก = =”
“อะไรเล่า ไอ้หมวย =*=” อ้าว เมื่อกี๊เห็นมันยังหวานอยู่เลย ไหงมาเป็นแบบนี้กันแล้วล่ะ = =
“พอเลยๆ นายน่ะ พูดแบบนี้ก็เป็นด้วยเหรอ? นึกว่าเป็นแต่กัดชั้น”
“อยากโดนกัดนักใช่มั้ย? ได้” พูดจบร่างสูงก็คว้าคอร่างบางเข้ามาประกบจูบอย่างรวดเร็ว
“คิบอม!!” เสียงแหลมๆบาดหูดังขึ้นที่หน้าประตู
ทำเอาดงแฮและคิบอมผลักตัวออกแทบไม่ทัน
“แกทำอะไรคิบอมน่ะ -*-“
“อะไร ใครทำอะไร ชั้นไม่ได้ทำสักหน่อย” ดงแฮลอยหน้าลอยตา
“แกอย่ามาทำลอยหน้าลอยตา แกแย่งคิบอมไปจากชั้น ตำแหน่งควีนต้องเป็นของชั้น!”
“อย่ามาพูดมากน่า ทิฟฟานี่ มันรำคาญ” คิบอมเอ่ยเบาๆทำเอาหญิงสาวเคือง
“ทีเวลานอนกับชั้นไม่เห็นจะพูดแบบนั้นเลยนี่ แถมยังบอกอีกนะ ว่าอีกรอบได้มั้ย? อย่างนั้นมั้ย?” ทิฟฟานี่ยิ้มแสยะ เมื่อเห็นดงแฮเริ่มกำมือแน่น
หึหึ นัดนี้ชั้นต้องชนะ ยัยหมวย!!
“...จริงเหรอบอม?...” ดงแฮพูดแผ่วเบา
“ไม่จริงนะดงแฮ ชั้นไม่เคยนอนกับทิฟฟี่เลย อย่าเชื่อเค้านะ” คิบอมจับมือดงแฮไว้แน่น
“ทำไม...”
“TT_TT ด๊องไม่เชื่อใจเค้าเหรอ?...” คิบอมทำหน้าตาน่าสงสาร
“ทำไม...ไม่บอกชั้นก่อนเล่า ว่าฝึกน่ะ จะได้เอาไว้ใช้กับชั้น” ดงแฮคลายมือเมื่อนึกวิธีออก
“อะไรนะ!หมายความว่าไงน่ะ คิบอม ไหนคุณบอกว่าคุณรักชั้นไง” หญิงสาวโมโห
“ก็คิบอมเค้าไม่ได้สนใจเธอน่ะสิ ถามโง่ๆ = = คำพูดแค่นั้นยังไม่เข้าใจ =*=” ดงแฮพูดเยาะเย้ย
“แกหาว่าชั้นโง่งั้นเหรอ!!” หญิงสาวกรี๊ดลั่น
“เปล่า ชั้นไม่ได้บอกสักหน่อย เธอคิดเอาเองต่างหาก”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
ปัง!!!
“เงียบซะ!!เดี๋ยวจับตบเลย!” ดงแฮตบโต๊ะเสียงดัง ทำเอาหญิงสาวตกใจ ไม่ใช่แค่หญิงสาวเท่านั้น คิบอมก็ตกใจจนแทบตกเตียงด้วย
“......”
“แหกปากอยู่ได้ บ้านคนอื่นนะ ไม่ใช่บ้านตัวเอง ไม่แจ้งตำรวจจับข้อหาบุกรุกบ้านคนอื่นก็บุญแล้ว กลับบ้านไปซะ ถ้าไม่อยากโดนดี -_-++ (ชิ้ง ชิ้ง)“ ดงแฮส่งสายตาอำมหิตไปให้
“TToTT อย่านะ อย่าทำอะไรชั้นนะ” หญิงสาวร้องไห้
“โว้ย!!บอกว่ากลับไปได้แล้ว!ถ้าเธออยากอยู่ต่อล่ะก็ ห้ามให้ชั้นได้ยินเสียงเธอเด็ดขาด เพราะฉะนั้นกลับไปซะ อย่าหาว่าไม่เตือน” ดงแฮล้มตัวลงนอน
“อะ...”
“อ๊ะๆ อยากโดนเหรอ?” ดงแฮพูดขึ้นมาเบาๆก่อนจะดึงคิบอมขึ้นมาปีน (ด๊องเป็นอะไรมากป่าววะ = =::คนแต่ง)
“อ๊ายยยยย แก...ฝากไว้อีกวันเหอะ” หญิงสาวเดินกระทืบเท้าปึงปังออกไปจากห้อง
“ดงแฮ เอาขาออกไปได้แล้ว = =” คิบอมที่นอนรับน้ำหนักดงแฮอยู่พูดขึ้นมา
“ไม่เอา ชั้นรักนายนี่ ปีนหน่อยไม่ได้เหรอ? *o*” ดงแฮเอาขาอีกข้างวางพาดไป เหมือนจะอ้อนนะ แต่กิริยามันกลับเหมือนสั่งยังไงไม่รู้ =*=
“เอ้า ปีนเลย ปีนให้ซี่โครงชั้นหักไปเลย” คิบอมโพล่งขึ้นทำเอาดงแฮหอมแก้มไปทีนึง
(เฮ้ย ทำไมเรื่องนี้ชั้นเสียตัวจังวะ = =::คิบอม) (นั่นดิ ด๊องรุสึกว่าด๊องหื่นไงไม่รุ =*=::ดงแฮ) (เงียบๆเหอะน่า ปกติพวกนายก็ทำกันมากกว่านี้นี่::คนแต่ง)
“ดงแฮอ่ะ -///-“ คิบอมเขินก้มหน้างุดๆ
“เฮ้ๆ ชั้นต้องเขินไม่ใช่เรอะ = =”
“ไม่รุแล้วๆ นายอ่ะ” คิบอมเขินหนักกว่าเดิม
TBC…
จบตอนดีกว่า
ไร้สาระขั้นเทพ = =
ไม่คัยเม้นเลย
งอนแล้วนะ -3-
ความคิดเห็น