ในลมหนาว

ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 9 (อวสาน)

ตอนที่ 9

“สวัสดีครับ ขอต้อนรับทุกๆท่าน เข้าสู่อุทยานแห่งชาติดอยอินทนนท์นะครับ ก่อนอื่น ผมขอแนะนำตัวก่อน ผม ‘สิริภูมิ’ ครับ ส่วนนั่น ‘คำเมย’ ไกด์ของเราครับ”

ช่วงนี้เป็นช่วงไฮ-ซีซั่นอีกแล้ว นักท่องเที่ยวเยอะจัง

หลายปีที่ผ่านมานี้ ฉันไม่มองหามันอีกแล้ว.....เป้แดงใบนั้น

ฉันคิดว่าเราสองคนคงไม่มีทางเจอกันได้อีก

ฉันเพียงแต่จำเขาไว้ ในเบื้องลึกของหัวใจ

แปลกจัง วันนี้บรรยากาศข้างบนสวยเป็นพิเศษ เหมือนมันมีอะไรบางอย่าง

“เมย...แกว่า...พรหมลขิตมันมีจริงป่าววะ”

“เอ้อ พี่ภูมินี่ มาแปลกแฮะ อยู่ๆก็ถามเรื่องแบบนี้”

“แล้วแกว่าไงอะ”

“ฉันว่านะ ถ้าหากคน2คนถูกกำหนดให้มาเป็นคู่กันแล้วล่ะก็...เค้าคงจะได้พบกัน และรักกันตลอดไปไงล่ะพี่”

“งั้นแกกะเค้าก็คงเกิดมาเป็นเนื้อคู่กันสินะ”

พี่ภูมิพูดแล้วเดินจากไป ปล่อยให้ฉันงงกับคำพูดประโยคนั้น

ฉันเดินไปเดินมาดูรอบๆ พลางคิดอะไรเพลินๆ

พลันสายตาของฉัน ก็เห็นใครคนหนึ่ง ใครคนนั้น......สะพายเป้...สีแดง

เขาหันหน้ามาทางฉัน

เราสองคนยืนนิ่งราวกับถูกมนต์สะกด

เราวิ่งเข้ามาหากัน

“พลลลลลลล!!!”

“เมยยยย!!!”

เขาจับมือฉัน...ใช่จริงๆ พลจริงๆด้วย

ฉันดีใจเหลือเกิน

“เมย...ผมกลับมาแล้ว ความทรงจำของผมก็กลับมาแล้ว ทันทีที่ผมฟื้นความทรงจำทั้งหมด ผมก็รีบมาที่นี่ ผมมาคุณแล้วนะ คำเมย”

ฉันร้องไห้และกอดเขาแน่น

“ฉันคิดว่าพลจะลืมฉันไปแล้ว”

“ผมจะลืมได้ยังไง ในเมื่อ....ผมรักเมย”

“เมยก็รักพลนะ”

“แต่งงานกับผมนะๆ”

ฉันจูบที่แก้มเขาแทนคำตอบ

ท่ามกลางธรรมชาติอันงดงามแห่งนี้ เราสองคนจะไม่พรากจากกันอีก

.....................................

และแล้ว...บทเพลงแห่งการรอคอย

ก็บรรเลงเป็นท่วงทำนองของความรัก.....ในลมหนาว....ตลอดไป

จบบริบูรณ์