ในลมหนาว

ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7

ตอนที่ 7

ฉันตื่นแต่เช้าตรู่ แล้วเดินออกไปยังหน้าผา

ดวงอาทิตย์ขึ้นที่ยอดดอยที่สูงที่สุด เป็นอะไรที่งดงามเหลือเกิน

แสงสีส้มตัดกับฟ้าที่สลัวๆยามรุ่งอรุณ คล้ายกับเป็นสัญญาณของการจากลา

"อรุณสวัสดิ์ครับ คำเมย" พลนั่นเอง

ฉันหันหลังให้เขาเพราะกลัวเขาเห็นน้ำตาที่เอ่อล้น

เราสองคนยืนนิ่ง ไม่มีใครพูดอะไร ราวกับรู้ว่า จะเก็บความทรงจำนี้เอาไว้

เขากางแขน สูดลมหายใจลึกๆ  ฉันยิ้มแล้วหันไปทางเต้นท์

ใครคนหนึ่งกำลังมองมาที่ฉันและพล แล้วเขาก็รีบเดินกลับไปเมื่อรู้ว่าฉันกำลังมอง

พี่ภูมินั่นเอง

ฉันอยากจะตามเขาไปเหลือเกิน แต่ฉันอยากอยู่กับพล ฉันรักเขา ไม่อยากให้เขาจากไป

ซักพัก พลก็หายเข้าไปในเต้นท์ แล้วเดินออกมาพร้อมกับกาแฟ 2 แก้ว

เรานั่งจิบกาแฟท่ามกลางกลิ่นอายของรุ่งอรุณ

พลจ้องหน้าฉัน

"คำเมย ขอบคุณนะครับ ผมมีความสุขมาก ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่ช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม"

ฉันตกใจกับคำพูดนั้น มันเป็นคำพูดเดียวกับตอนที่เขามาที่นี่เมื่อปีก่อน

"พล...พลจำฉันไม่ได้จริงๆเหรอ...ฉันคำเมยไง คุณเคยถามว่าชื่อของฉันแปลว่าอะไรด้วย จำไม่ได้เหรอ"

ฉันพูดออกมาอย่างอัดอั้น และน้ำตาที่เอ่อล้นก็ไหลออกมา

เขาให้ฉันพิงที่ไหล่

"เมย....ผมเคยประสบอุบัติเหตุ"

ฉันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเขา

"ตั้งแต่วันนั้น ผม...จำอะไรไม่ได้อีกเลย...ผมไม่รู้ว่าผมเป็นใคร แม่ผมพาไปรักษาที่เมืองนอก แต่ผมก็จำไม่ได้แม้กระทั่งชื่อของตัวเอง"

ฉันร้องไห้แล้วกอดเขาแน่น

เขาไม่ได้ลืมฉัน ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ได้ลืมฉัน เพียงแต่เขาสูญเสียความทรงจำไปเท่านั้นเอง

เขาหายเข้าไปในเต้นท์อีกแล้ว และเขาก็ออกมาพร้อมกับของบางอย่างในมือ

เหมือนเมื่อก่อนไม่มีผิด กระดาษ..ดินสอ...และแผ่นรองวาด

"เมย คุณเคยบอกว่าครั้งก่อนผมเคยวาดรูปให้ใช่มั๊ย ถึงแม้ผมจะจำไม่ได้ แต่ผมอยากเริ่มต้นใหม่ อยากวาดรูปคุณอีกครั้ง"

ฉันนั่งนิ่ง ไม่บ่น ไม่เมื่อยเหมือนครั้งก่อนอีกแล้ว

เขายื่นรูปนั้นให้ฉัน

"พล เก็บไว้เถอะ ฉันมั่นใจ ว่าฉันจะจำคุณไปตลอด แต่ฉันไม่รู้ว่า คุณจะลืมฉันอีกไหม เก็บภาพนี้ไว้เถอะนะ"

เขาเก็บภาพนั้นไว้ในเป้ และเริ่มวาดอะไรบางอย่างอีกครั้ง

"ถ้าผมเก็บรูปเมยไว้ งั้นเมยเก็บรูปผมเอาไว้นะ...แล้วก็นี่....อีเมลของผม"

ฉันดีใจมาก

พล....ฉันจะจดจำคุณไว้ตลอดไป