ในลมหนาว

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6

ตอนที่ 6

ฉันนั่งมองพละกำลังกางเต้นท์  ในใจปวดร้าวเหลือเกิน แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ตลอดเวลา 1 ปี ฉันรอคอยเขาทุกวัน แม้ฉันจะไม่แสดงออกมากนัก

นี่มันคือความรักรึเปล่านะ แต่ฉันจะรักเค้าได้ยังไงล่ะ ในเมื่อ...เขาลืมฉันไปแล้ว

“เมย กลับกันเถอะ” พี่ภูมิมาตามฉัน

“พี่ภูมิ ฉันจะค้างบนนี้ พี่ช่วยไปเอาเต้นท์ให้หน่อยสิ”

พี่ภูมิเอามือลูบหัวฉันราวกับจะบอกว่า ไม่เป็นไรนะ  ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มด้วยแววตาเศร้า

ฉันกางเต้นท์ตรงจุดที่มองเห็นพลได้ เขาออกมาข้างนอกพลางก่อกองไฟ ในมือถือกีตาร์โปร่ง

ฉันเดินเข้าไปหาเขา

“ขอนั่งด้วยคนได้มั๊ยคะ”

“อ๋อ คุณเมย เชิญครับๆ” ฉันยิ้มกว้าง เพราะคิดว่าเขาจำฉันได้แล้ว แต่จริงๆแล้วไม่ใช่

“ที่นี่สวยจังเลยนะครับ ผมเพิ่งมาเป็นครั้งแรก”

“.........” ฉันตกใจมากเมื่อได้ยินที่เขาพูดอย่างนั้น เขาไม่เคยมาที่นี่งั้นเหรอ

“แต่..เมื่อต้นปีคุณก็มาที่นี่นะคะ”

เขาเงียบไปพร้อมกับดีดกีตาร์ไม่เป็นเพลง

“โอ๊ย!”

“พล..ป็นอะไรไปคะ” เขาร้องแล้วเอามือจับศีรษะ

“ผม ผมปวดหัว...โอ๊ย! ช่วยหยิบยาให้ผมหน่อย” ฉันรีบควานหายาในเป้ของเขา

“นี่ ใช่รึเปล่าคะ” เขารีบกินยา

“น้ำค่ะ...ฉันว่าคุณพักผ่อนดีกว่านะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณมาก”

เรานั่งคุยกันอยู่สักพัก เขาถามฉันว่ามาทำอะไรที่นี่ ฉันบอกว่าฉันเป็นไกด์ แล้วก็เล่าเรื่องเล็กๆน้อยๆเกี่ยวกับที่นี่ และจ.เชียงใหม่ให้เขาฟัง

แต่นี่ก็คงเป็นเพียงหน้าที่สินะ

จู่ๆเขาก็เงียบไป นิ้วของเขาค่อยๆจรดลงบนสายกีตาร์ แล้วเสียงอันนุ่มนวลก็เปล่งออกมาจากปากของเขา

“But only love can say..try again to walk away”

ฉันนั่งฟังเขา พอถึงท่อน hook ฉันก็ร้องคลอไปเบาๆ

พลยิ้ม..เพลงนี้เป็นเพลงที่ฉันชอบมาก

“That something only love can do…”

เสียงเพลงท่อนสุดท้ายจบลง

เรายิ้มให้กัน ฉันไม่สนใจแล้วว่า เขาจะจำฉันได้ไหม หรือเขาจะลืมฉันไปแล้ว

แต่ตอนนี้ ฉันมีความสุขเหลือเกิน และฉันก็รูว่า พลก็มีความสุขเช่นกัน

เราสองคนร้องเพลงและเล่นกีตาร์เพลงต่างๆมากมาย จนฉันรู้สึกแปลกใจว่า ทำไมนะ เขามักจะเล่นเพลงที่ฉันชอบฟังเสมอ

“ฝันดีนะครับ คำเมย”

“เช่นกันค่ะ พล”

ดึกแล้ว เราต่างก็แยกย้ายกันไปนอน

ฉันอยากอยู่กับเขาตลอดไป ฉันนอนไม่หลับ เพราะรู้ดีว่า วันพรุ่งนี้เขาก็ต้องไป

เขาต้องจากฉันไปอีก