ในลมหนาว

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5

ตอนที่ 5

ฉันเหลือบไปดูนาฬิกา ตีสามแล้วเหรอเนี่ย ฉันกลับจากงานเค้าดาวน์ด้วยความเหนื่อยล้า เหนื่อยทั้งกายและหัวใจ

 ฉันล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วนึกถึงสีหน้าอันจริงจังของพี่ภูมิ  นี่พี่ภูมิชอบฉันจริงๆเหรอ ตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันคิดกับเขาแค่พี่ชาย และฉันก็มั่นในว่า เขาก็รักฉันแบบน้องสาวคนนึง

“เมย ตื่นๆๆ เร็วๆ วันนี้รักท่องเที่ยวเยอะนะ”

“โด่พี่ ขอนอนก่อนได้ปะ วันนี้ไม่ต้องเป็นไกด์ให้คณะไหนไม่ใช่เหรอ”

“ตื่นได้แล้ว เราน่าจะไปดูหน่อยนา งั้นพี่ไปล่ะ สายแล้ว”

ฉันนอนต่อไปซักพัก เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ฮัลโหล”

“เมย นี่พี่นะ แกมาดูนี่เร็ว มาด่วนเลย”

       “ไรอะพี่”

“เออน่า มาเหอะ เดี๋ยวก็รู้”

ฉันอาบน้ำ พลางคิดว่า พี่ภูมิยังเหมือนเดิม ถึงพี่ภูมิจะบอกว่าชอบฉัน แต่พี่ก็ยังเหมือนเดิม...

.........ฉันขอโทษนะพี่

เกือบเที่ยงแล้ว ฉันมาถึงอุทยาน แล้วพี่ภูมิก็โทรเรียกฉันให้ขึ้นไปข้างบน ฉันเลยพลอยติดรถไปด้วย

“โห! ปีใหม่คนเยอะชะมัดเลย”

“เมยๆ มานี่เร็วๆ ตามพี่มา” พี่ภูมิวิ่งมาลากมือฉันไป

“แกช่วยดูทีสิว่า นั่นคุณพลรึเปล่า”

“.................” ฉันพูดอะไรไม่ออก จ้องชายคนนั้นนิ่งราวกับจะให้ทะลุร่างของเขา

ใช่เขาจริงๆเหรอ ใช่พลจริงๆเหรอ ฉันไม่ได้ฝันไปใช่มั๊ย ใช่จริงๆ เป้ใบนั้น เป้ใบสีแดง ที่ตอนนี้สีดูซีดลงมากแล้ว  ฉันดีใจจนบอกไม่ถูก ความเป็นกุลสตรีที่ไม่ค่อยจะมีหายไปในพริบตา ฉันวิ่งเข้าไปหาเขา

“พล!!!” เขาหันหน้ามา ตกใจเล็กน้อย อิอิ ใช่เขาจริงๆ พลที่ฉันรอคอย

“สวัสดีค่ะ พล”

“เอ่อ สวัสดีครับ คุณ...คุณรู้จักผมด้วยเหรอครับ”

ไม่จริงใช่มั๊ย เค้า...เค้าจำฉันไม่ได้เหรอ

“นี่ฉันไง คำเมยเอง”

“ขอโทษนะครับ..ผมไม่รู้จกคุณ” น้ำสียงของเขาดูเย็นชาเหลือเกิน เขาไม่ใช่พล พลต้องจำฉันได้สิ  ฉันเสียใจมาก รีบวิ่งไปหาพี่ภูมิพร้อมทั้งน้ำตาที่ไหลพราก

“พี่...พล....พลจำฉันไม่ได้ เค้าลืมฉันไปแล้ว”

“ไม่จริงน่าเมย เดี๋ยวๆพี่โทรหาน้าแมนให้เอารูปวาดแกกับรูปลายเส้นมาให้นะ” พี่ภูมิดูตกใจและร้อนรนพอๆกับฉัน

ฉันนั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ สักพัก พี่ภูมิก็วิ่งมาพร้อมหอบของพะรุงพะรัง ฉันรับนำของทั้งหมดไปหาพลทันที

“พล..นี่ไง คุณจำไม่ได้เหรอ นี่..รูปที่คุณวาดให้ฉันตอนต้นปี แล้วก็นี่ รูปที่คุณวาดให้อุทยานเป็นที่ระลึกไงคะ”

เขาดูของทั้งสองอย่าง แล้วส่ายหน้า

มันจบลงแล้ว...พลลืมฉันไปแล้ว