ในลมหนาว

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3

ตอนที่3

ธันวาคม 48

ช่วงนี้อากาศหนาวมาก ฉันนั่งกอดเข่าอยู่บนโซฟาที่บ้าน บ้านของฉันเป็นบ้านหลังเล็กๆ ขับมอไซด์แค่ 2-3 นาที ก็ถึงตีนเขาซึ่งเป็นบ้านพักอุทยาน ที่พี่ภูมิพักอยู่ชั่วคราว

“ก๊อกๆๆ” เสียงคนเคาะประตู ฉันเดินออกไปเปิด ก็พบว่าเป็นพี่ภูมิ

พี่ภูมิซื้อกับข้าวมาฝาก เราก็เลยกินข้าวเย็นด้วยกัน

.......................

“เมย...เมย  เฮ้ย! แกเป็นไรน่ะ”

“พี่ภูมิ ฮือๆๆๆๆ”

“มีไรๆ ร้องไห้ทำไม”

“ฮึกๆ ไม่มีไรหรอกพี่ ไม่ต้องห่วง ”

“เมย มีไรบอกพี่ได้นะ ถึงยังไง เอ่อ..พี่ก็ยังเป็นพี่ชายแกนะ”

“ขอบใจนะพี่”

..........................

“นี่! คิดอะไรอยู่ กินข้าวเซ่!” พี่ภูมิพูดพร้อมตักข้าวคำโตเข้าปาก ฉันอมยิ้ม

ฉันและพี่ภูมิสนิทกันมากตั้งแต่อยู่มหาลัย จนเหมือนเป็นพี่น้องกันจริงๆ

มกราคม 48

ทันทีที่ได้ยินเสียงประกาศให้รวมตัวเพื่อลงจากดอย มันทำให้อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นทันตา

“คำเมยครับ” เสียงพลดูเศร้า

“ขอบคุณมากนะครับ ผมรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน แม้ว่ามันจะเป็นช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม”

ฉันพูดอะไรไม่ออก น้ำตามันพาลจะไหล

“ค่ะ ฉันก็เหมือนกัน ขอบคุณสำหรับรูปด้วยนะคะ”  

โธ่เว้ย! พูดอะไรที่ดีกว่านี้ไม่ได้เหรอไอเมย

ฉันมองหลังที่สะพายเป้ใบสีแดงค่อยๆไกลออกไป

เสียงเพลงพื้นเมืองคลอเบาๆบนรถที่โคลงเคลงเล็กน้อย ฉันนั่งมองเขากำลังเขียนอะไรบางอย่างยุกยิกๆ

พลเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉัน ฉันรีบหันไปมองทางอื่นทันที

คณะทัวร์นั่งรวมตัวกันในห้องประชุมเล็กๆ พี่ภูมิกล่าวขอบคุณทุกๆคน

“คุณภูมิครับ” พลลุกขึ้นยืน

“ผมมีของเล็กๆน้อยๆ เป็นตัวแทนคณะทัวร์มามอบให้ครับ”

เขาเดินออกมาข้างหน้า พร้อมมอบของบางอย่าง ทุกๆคนปรบมือ

มันเป็นรูปภาพลายเส้นดินสอ ใส่อยู่ในกรอบไม้  เค้าเอาไปใส่ตอนไหนเนี่ย ท่าทาง เป้แดงใบนั้น จะมีไม้จิ้มฟันยันสากกระเบือกเลยมั๊ง

นักท่องเที่ยวกลับไปหมดแล้ว เหลือเพียงแต่อะไรบางอย่างในใจฉัน

“พี่ภูมิ นี่ๆ ขอดูหน่อยดิ รูปอะไรน่ะ”

“ไม่ให้ดูเว้ย 5555+” พี่ภูมิพูดพลางแอบกรอบรูปแล้ววิ่งหนี

“พี่อะ ดูหน่อยน้า”

“อยากดูมากรึไง เอาไป๊”

เส้นดินสอบางๆ ขีดเขียนเป็นรูปทิวเขา ต้นไม้ และหมู่เมฆ ตรงกลางภาพ มีคน 2 คน ดูไม่เปนรูปร่าง แต่รู้ได้ว่า คนนึงกำลังนั่งคล้ายกับเขียนอะไรบางอย่าง ส่วนอีกคนกำลังนั่งนิ่ง

ฉันเอามือลูบภาพคนที่กำลังเขียนอะไรบางอย่างอยู่

แล้วน้ำตาก็ไหลหยดลงบนกระจกแก้วของกรอบรูป

“เมย แกร้องไห้เหรอ” พี่ภูมิตกใจ แต่เสียงกลับเบา

“เปล่าซะหน่อย” ฉันรับเช็ดน้ำตา แล้วเดินหันหลังให้พี่ภูมิ

“ฮือๆๆๆ” ฉันหยุดเดิน และน้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด

พี่ภูมิเดินมาตรงหน้า ฉันโผเข้ากอดเขา เขาลูบหัวฉันเบาๆ

“เข้าบ้านเถอะเมย อากาศหนาว”