วินิจฉัย..ความรัก

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3

ตอนที่ 3

หลายวันต่อมา เด็กหญิงคนนั้น ซึ่งฉันเพิ่งมารู้ทีหลังว่า เธอชื่อน้องฟ้าใส และคุณพ่อของเธอชื่อคุณชานนท์ เธอได้มาเป็นคนไข้ในของฉัน นอนรักษาตัวอยู่ที่ห้อง 206

หลังจากที่ฉันได้เป็นหมอเจ้าของไข้ของน้องฟ้าใส ฉันก็เริ่มมีความรู้สึกบางอย่าง แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร

ทุกๆเช้าที่ฉันจะไปตรวจที่ห้อง 206 นอกจากจะคุยกับน้องฟ้าใสแล้ว ฉันยังคุยถึงเรื่องต่างๆมากมายกับคุณชานนท์ โดยที่ฉันไม่รู้สึกว่าเป็นคนอื่นเลย จนฉันและเขาเริ่มสนิทสนมกัน

"หมอเอริคะ หมอเอริ!!! เชิญที่ห้องฉุกฉินด่วนค่ะ"

ฉันรับวิ่งออกไปทันทีหลังจากได้ยินเสียงพยาบาลเรียก

ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือ คุณชานนท์กำลังนั่งร้องไห้ฟุบอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉิน

"ฟ้าใส!!!"

ฉันตะโกนและรีบรุเข้าไปที่เตียงของเธอ

เธอช็อค ชีพจรและคลื่นหัวใจเต้นต่ำมาก

"ปั๊มหัวใจ!!"

"เคลียร์!!!"

ฉันพยายามสุดชีวิตความเป็นหมอของฉัน

แต่แล้ว….

"_______________ติ๊ดดดดดดดดดดดดดด"

คลื่นหัวใจกลายเป็นเส้นตรง

หัวใจฉันหลุดลอยออกไป ฉันร้องไห้ฟูมฟาย น้ำตาไหลอาบแก้ม

ฉันจับมือฟ้าใส

"ฟ้าใสจ๊ะ หมอเอริขอโทษนะ......หลับให้สบายนะจ๊ะ"

น้ำตาของฉันหยดลงบนแก้มอันซีดเผือดของเธอ

ฉันเดินร้องไห้อย่ารงไม่สนใจใครออกไปนอกห้องฉุกเฉิน

"คุณชานนท์"

ฉันวิ่งเข้าไปกอดเขาทั้งน้ำตา เขากอดฉันแน่นและร้องไห้อย่างบ้าคลั่ง ราวกับเขาเข้าใจในสิ่งที่ฉันจะพูด

เราร้องไห้กันอยู่พักใหญ่ เตียงของฟ้าใสก็ถูกเข็นออกมา

เด็กน้อยผู้เคยสดใสในวันวาน ตอนนี้ เหลือเพียงแค่ร่างที่ถูกผ้าคลุมหน้าเอาไว้

ฉันจับมือคุณชานนท์ เขาเดินไปที่เตียงฟ้าใส และเปิดผ้าคลุมหน้าออก

"ฟ้าใสลูกพ่อ...พ่อรักลูกนะ...ลูกไปอยู่กับแม่นะ..ไม่เป็นไร พ่ออยู่คนเดียวได้....ลูกไปอยู่กับแม่บนสวรรค์นะ...ฟ้าใส"

เขาจูบหน้าผากฟ้าใส และผ้าคลุมหน้าก็ถูกปิดลง

ทุกๆอย่างจบสิ้น ฉันไม่เจอคุณชานนท์อีกเลยหลังจากงานศพของฟ้าใส

ฉันเพิ่งรู้ตัวว่า การจากไปของฟ้าใส และการหายไปของชานนท์

ได้พาหัวใจของฉันไปเสียแล้ว