ความทรงจำ...ที่เธอลืม

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2

เธอวิ่งตรงไปตามเสียงที่ได้ยิน
ภาพคุณยายที่ล้มลงนอนอยู่บนพื้นที่เปียกแฉะ
รอบกายมีเศษจานแตก กับเศษอาหารเกลื่อนกลาด

"คุณยาย!!! อย่าเป็นอะไรนะคะ ทำใจดีๆไว้นะคะ เดี๋ยวหนูจะไปตามคนมาช่วยค่ะ "
"นานะ...ไม่ ต้อง หรอก ยาย.....ยายรักหนูนะ....นา...นะ"
"คุณยายยย ฮือๆๆๆๆๆ ไม่จริงๆๆ คุณยายต้องไม่ตาย"

พิธีศพถูกจัดขึ้นอย่างเรียบง่าย
รูปภาพหน้าศพ เป็นเพียงรูปวาดลายเส้นขยุกขยิก ที่วาดโดยเด็กหญิงอายุ 7 ขวบ
ใต้ภาพมีข้อความเล็กๆ
เขียนว่า 'คุณยายมิซา...นานะรักคุณยายค่ะ'

ผ่านวันงานไปหลายวันแล้ว แต่นานะยังคงร้องไห้ทุกๆวัน
ตอนนี้เธออยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ถึงแม้จะมีเด็กมากมาย แต่เธอก็ไม่มีความสุขเลย

เย็นวันหนึ่ง เธอออกไปนั่งที่ชิงช้าในสนามเด็กเล่น
"ขอนั่งด้วยคนได้มั๊ย"  เสียงเล็กๆเสียงหนึ่งดังขึ้น
เธอเงยหน้าขึ้นมอง แล้วรีบวิ่งกลับไปที่ห้อง

ครู่หนึ่ง เธอก้กลับมาพร้อมของบางอย่างในมือ
"นี่ของเธอใช่มั๊ย ฉันเอามาคืน"
นานะยื่นผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กผืนหนึ่งให้เด็กชายคนนั้น
เด็กชายนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มกว้าง
"อ๋อออ ฉันจำได้แล้ว เธอคือเด็กผู้หญิงที่หกล้มที่สนามเด็กเล่นใช่มั๊ย"
"ใช่จ๊ะ" นานะดีใจมากที่เขาจำเธอได้
"ไม่ต้องคืนหรอก ฉันให้เธอ"
เด็กชายจับมือนานะ และใส่ผ้าเช็ดหน้าของเขาคืน