วินิจฉัย..ความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่2

ตอนที่ 2

วันต่อมา ฉันเข้าทำงานตามปกติ แฟ้มประวัติคนไข้สีเขียวเรียงรายอยู่ตรงหน้าฉัน พร้อมกับรอยยิ้มสดใสของพยาบาลหน้าห้อง ฉันเปิดดูจนถึงเล่มที่ 3

“เด็กหญิงรุจิราภา....”

ฉันอ่ารายละเอียดก็พบว่าเป็นเด็กผู้หญิงคนเมื่อวาน

“ลูคีเมีย!!!”

ฉันตกใจมากกับผลเลือดของเด็กหญิงน้อย ทั้งๆที่ฉันก็ผ่านเหตุการณ์ความเลวร้ายเหล่านี้มานับไม่ถ้วนแล้ว

“สวัสดีค่ะคุณหมอคนสวย”

ฉันเงยหน้าขึ้นมาก็พบเจ้าของเสียงเจื้อยแจ้ว เด็กผู้หญิงคนนั้นนั่นเอง

“อ้าว แล้วคุณพ่อคุณแม่ไม่มาเหรอคะ”

“คุณพ่อมาค่ะ แต่หนูไม่มีคุณแม่”

ฉันอึ่งไปพักหนึ่งกับคำตอบของเด็กหญิง และคุณพ่อของเธอก็เข้ามา วันนี้เขาดูดีกว่าวันก่อนนะ แล้วฉันจะพูดเรื่องลูคีเมียอย่างไรดี

“เจนๆ ช่วยพาน้องไปเล่นข้างนอกก่อนนะ” ฉันเรียกพยาบาลให้พาเด็กหญิงไปเล่น

“คุณพ่อคะ...”

“คุณหมอครับ ลูกผมเป็นอะไรครับ”

“เอ่อ ลูกคุณเป็นโรค ลูคีเมียค่ะ” ฉันตัดสินใจบอกเข้าไตรงๆตามจรรยาบรรณของหมอ

ฉันอธิบายถึงวิธีการรักษาและซักถามเกี่ยวกับอาการของเด็ก  แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันยังไม่ได้บอกเขาก็คือ ลูกของเขาอายุ 7 ขวบแล้ว และเป็นลูคีเมียตั้งแต่กำเนิด แต่ไม่แสดงอาการ

เด็หญิงน้อยจะอยู่ได้อีกไม่นาน