วินิจฉัย..ความรัก

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

วินิจฉัย...ความรัก

ตอนที่ 1

“ความรัก...เหมือนกับการวินิจฉัยโรค

                      ที่เราไม่สามารถรู้ได้ก่อนเลยว่า  คนไข้รายนั้นเป็นโรคอะไร

                 จนกว่าเราจะวินิจฉัยจนเสร็จ .....เอริกา”

ฉัน เอริกา แพทย์หญิงแผนกเด็กในโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง ฉันทำงานมาก็หลายปีดีดัก แต่คำนำหน้าก็ยังคงเป็นนางสาวอยู่ไม่เปลี่ยนแปลง ทั้งๆที่อายอานาม ก็ปาเข้าไป 20 ปลายๆแล้ว 

ฉันไม่เคยแสวงหาความรัก เพราะคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ยากเกินกว่าหญิงสาวตัวเล็กๆอย่างฉันจะเข้าใจมันได้ แต่ฉันก็ไม่เคยหนีมัน  บางครั้ง ฉันคิดว่ามันยังไม่ถึงเวลา แต่การ์ดสีชมพูหวานแหว๋วใบแล้วใบเล่า ก็ทำให้ฉันคิดหนักเหมือนกัน

ชีวิตของฉันต้องอยู่กับเด็กๆ ที่เหมือนเป็นครูอนุบาลก็ไม่ปาน เสียงร้องไห้จ้าของเด็กๆ ที่ฉันฟังจนกลายเป็นเสียงดนตรีไปเสียแล้ว ก็ฉันเป็นหมอเด็กนี่นา เพื่อเงิน ฉันทำได้อยู่แล้ว

วันนี้วันจันทร์ เป็นวันที่ต้องทำงานอีกแล้ว ดีอีอกอย่าง หมอไม่มีคลินิกอย่างฉัน ไม่ต้องวิ่งรอก เสาร์ อาทิตย์ อยู่ที่คลินิกกับโรงพยาบาล ฉันคิดว่าแค่นี้ก็แทบจะไม่มีเวลาพักแล้ว

ฉันเข้าห้องตรวจตั้งแต่เก้าโมง มันเช้าแล้วนะสำหรับฉัน  พยาบาลสาวยกแฟ้มมาวางตรงหน้า

“นี่ค่ะ คุณหมอเอริโกะ” พยาบาลสาวทัก

“แหม บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเรียกชื่อนี้”

พยาบาลหน้าห้อง และคนอื่นๆในโรงพยาบาลจะเรียกฉันว่าเอริโกะเสมอ แต่ฉันก็ไม่ค่อยชอบเท่าไหร่

                คนไข้รายแรก รายที่สอง และรายต่อๆไปเข้ามาในห้องตรวจ วันนี้มีแต่เด็กอายุไม่ถึง 5 ขวบ ส่วนมากก็เป็นไข้หวัดธรรมดาๆ

                “เชิญด้านนี้เลยค่ะ” พยาบาลสาวพาเด็กผู้หญิงอายุประมาณ 6 ขวบเข้ามาในห้องตรวจ มีคุณพ่อร่างสูงจูงมือเด็กน้อยเข้ามา

                “สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าลูกไม่สบายเป็นอะไรคะ” ชายคนนั้นเงียบพร้อมกับจ้องหน้าฉัน

                “เอ่อ..คุณพ่อคะ”

       “ครับๆๆ”

                เขาเล่าอาการของลูกให้ฉันฟัง แต่ฉันก็ยังไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นโรคอะไร จึงให้ไปที่ห้องตรวจเลือด

                บ่ายคล้อยแล้ว ฉันนั่งรถญี่ปุ่นคู่ใจกลับบ้าน จู่ๆ ภาพชายหนุ่มผู้เป็นพ่อของเด็กหญิงคนนั้น ก็ลอยเข้ามาในหัวของฉัน ฉันเอามือบีบขมับ พร้อมกับสลัดภาพนั้นทิ้ง