แอลลิซ่า

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่1แอลลิซ่า

เอริส : นี่.........หล่อน ถ้าไม่อยากตายก็ถอยซะ

แอลลิซ่า : แต่เรามาก่อน

เอริส : คนไม่มีไอเท็มอย่างเธอมีสิทธิ์ที่พูดด้วยเหรอ........ใครมาก่อนฉันไม่สนใจแต่แกต้องถอยไปถ้าแกไม่อยากตาย

แอลลิซ่า : หยุดน่ะเอริส........เราไม่เคยทำอะไรให้เจ้า มีแต่เจ้าที่รังแกเราเราไม่เข้าใจว่า................

              เพลีย................เสียที่ดังมาจากฝามือของสาวผมสีแดงเพลิงที่ปะทะกับหน้าของสาวน้อยผมสีดำสนิทปากสีชมพูของสาวน้อยแอลลิซ่า

ตอนนี้มันแดงขึ้นกว่าเดิม เลือดซึ่งตัดกับผิวหน้าขาวของเจ้าหล่อนซึมมาจากปากของเจ้าหล่อน

เอริส : แกมีสิทธิ์ที่จะพูดเหรอ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวไปมากกว่านี้ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกและคนอย่างแกน่ะแอลลิซ่าไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียก

ชื่อฉันด้วยซ้ำไปสิว่าแล้วยังมามองอีกฉันไม่ชอบพูดหลายๆรอบน่ะถ้าแกไม่ไปแกได้เจอดีแน่

               "เราไม่มีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำทำไม" แอลลิซ่าได้เพียงแค่คิดในใจเท่ายั้นแอลลิซ่านั่งเหมอลอย

มามาริน : แอลลิซ่า............มานั่งตรงนี้ทำไมข้าตามหาเจ้าอยู่นานเต็มที

                 แอลลิซ่าหลุดจากภวังค์เพราะเสียงเล็กของเพื่อนเพียงตนเดียวที่หล่อนมี

แอลลิซ่า : เจ้ามาหาเราทำไมทำอย่างกับว่าเราอยากเจอเจ้าอย่างนั้นแหละ

มามาริน : แหม..........ทำมาพูดดีไป สักวันถ้าเราไปเกิดเจ้าจะรู้สึก

แอลลิซ่า : รู้สึกสบายน่ะสิ ขอถามอะไรหน่อยสิมามารินทำไมเจ้าถึงไม่ไปเกิดเจ้าตายไปนานแล้วไม่ใช่เหรอแล้วอยู่อย่างไม่มีเพื่อนเจ้า

ไม่เหงาเหรอ ถ้าเหงาก็ไปเกิดเถอะ อย่ามาเห็นแกเรานักเลย

มามาริน : เราเหงาสิ และเราก็เข้าใจด้วยว่าความเหงาทรมานอย่างไร เพราะอย่างนั้นเราถึงอยู่เพื่อเป็นเพื่อนเจ้าไง ถ้าเหงาก็บอก ถ้า 

อยากร้องไห้ก็ร้องกับเราเถอะ เจ้าเป็นคนน่ารักถ้าเจ้ามีความสุขเจ้าคงจะงามที่สุดในบรรดาผู้หญิงที่เราเคยเจอเลย และเราอยากให้เจ้ารู้

ไว้ไม่ว่าใครจะรังแกเจ้าก็ตาม เจ้าจะยังมีเราที่ไม่คิดจะทำร้ายเจ้าเลย

               มามารินพูดพร้อมมองหน้าแอลลิซ่า

แอลลิซ่า : มีอีกอย่างหนึ่ง เจ้าอยู่มานานแล้วเจ้าพอจะรู้ไหมว่าทำไมเราถึงไม่มีไอเท็มเหมือนคนอื่นเขา

มามาริน : คือ..................

แอลลิซ่า : เจ้าจะไปรู้ได้ไงเราก็ถามแปลกๆ เราไปน่ะเดี๋ยวท่านแม่เป็นห่วง

มามาริน : ทำไมเราจะไม่รู้ เรื่องนั้นน่ะ..............

                มามารินพูหลังจากที่แอลลิซ่าเดินจากไป