Love Secret(Yaoi)Fic-Alice Nine

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter:2

สวัสดีคร้าบบบบบ^^

เหอๆ ข้าพเจ้ามาลงตอนที่2ให้แล้วนะท่าน

ตอนนี้รู้สึกเสียใจกับเรื่องของโบจังมากกก(แต่เพื่อนข้าพเจ้าเรียกโบคุงอ่ะ- -)

เชื่อว่าเราทุกคนก็หวังให้มันเป็นแค่เพียงความฝัน

แต่มันก็ม่าช่ายฝ้านนน><

โบจางงงง กลับมาเต๊อะ

โอ๊ะ!~!บ่นมากแล้ว

ไปอ่านฟิกเราเหอะ

-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+

Fiction::Love Secret

Acts::Tora x Saga

Chapter::2

“โทระ”ซางะหันไปมอง โทระยืนจ้องหน้าท่านประธาน ท่าทางไม่เดือดร้อนเลยสักนิด

(ทำไมพี่เสือแกถึงเย็นได้ขนาดนี้เนี่ย)

“ว่ามาสิ”

“ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่ครับจะไปแก้ข่าวทำไม มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมกับซางะนี่นา”โทระชี้แจง

แต่ดูเหมือนว่าที่โทระพูดมามันจะไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิด- -

“โอ้ยย ทำไมเหตุผลของแก มันช่างมีสาระ (แบบเร็วๆ) อย่างนี้ฟะเนี่ย”จู่ๆท่านประธานก็

เปลี่ยนแปลงการพูดทันที

“โธ่ พี่เรตะก็ จะให้พูดว่าไรล่ะ”โทระก็เรียกท่านประธานอย่างสนิทสนม (นึกกันป่าวว่าท่าน

ประธานเป็นใคร ฮุๆ^ ^) ซางะนั่งงง ได้แต่นั่งดูท่านประธานกับโทระทะเลาะกัน ทำไมอยู่ทั้ง2คนก็

ดูสนิทกันขึ้นมาเนี่ย โอ้ หนูงงมากกก><

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

“นี่โทระท่านประธานว่าไงบ้างหรอ”ซางะตื้อโทระ อยู่ๆท่านประธานก็สั่งให้เค้าออกไปก่อน บอก

ว่ามีเรื่องส่วนตัวจะคุยกับโทระ แต่พอโทระออกมาก็ไม่ยอมบอกอะไร แถมทำหน้าเครียดอีก

ต่างหาก

“นี่ซางะ นายฟังฉันนะ”โทระทำเสียงเบา จนซางะเริ่มใจไม่ค่อยดี อย่าบอกนะว่าท่านประธานจะให้

เค้า2คนออกจากวงน่ะ

“อืม ทำไมหรอโทระ”

โทระจ้องหน้าซางะ คว้าตัวซางะเข้ามากอด

“พี่เรตะบอกว่า...ว่า...ว่า...”โทระกอดซางะแน่นขึ้น ซางะเริ่มใจไม่ค่อยดี

“พี่เรตะบอกว่า...จะไม่ทำอะไร บอกว่าต่อไปนี้ให้เราคบกันอย่างเปิดเผยได้”พูดจบก็หอมแก้มซางะ

แรงๆ ก่อนจะโดดเข้าไปในห้อง  ซางะยืนอยู่กับที่...เมื่อกี้ว่าไงนะ

“โทระ ออกมานี่ก่อนสิ ฉันไม่เอานะ ฉันไม่อยากให้เรื่องของเรามีคนอื่นรู้อ่ะ”ซางะตะโกนเรียก สัก

พักโทระก็เปิดประตูออกมาพร้อมกับรัศมีความโกรธที่แผ่ไปทั่วในอากาศ

“นายว่าไงนะ ซางะ ฉันต้องขอพี่เรตะเรื่องเราแทบตาย แต่นายกลับไม่อยากให้ใครรู้”โทระขึ้นเสียง

เค้าก็นึกว่าซางะจะดีใจซะอีกที่ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆเรื่องนี้ แต่เอาเข้าจริงซางะกลับไม่อยากให้ใคร

รับรู้ นี่มันแปลว่าอะไร...แปลว่าซางะเริ่มหวั่นไหวรึเปล่า

“ไม่ใช่นะโทระ นายลองคิดถึงอนาคตสิ โช ฮิโรโตะ แล้วก็นาโอะจะคิดยังไงแล้วยังทางบ้านของเรา

สองคนอีกล่ะ นายไม่มีเหตุผลเลย”

“ที่นายพูดมาเหมือนว่านายไม่รักฉันเลย มันเหมือนกับว่าฉันมันยังคิดแบบเด็กๆ ไม่ได้คิดแบบนาย

เลย แต่ถ้าที่บ้านของเราห้าม หรือเพื่อนในวงไม่เห็นด้วย นายก็จะเลิกกับฉันใช่มั้ย”

“...”ซางะนิ่ง ไม่รู้ว่าจะตอบยังไงดี เค้าเองก็ไม่เข้าใจในตัวเองเหมือนกัน ทั้งๆที่เมื่อก่อนก็ออกจะรัก

กันมากแท้ๆ แต่ทำไมเดี๋ยวนี้มันเหมือนแค่...เหมือนแค่อยู่ด้วยกันไปวันๆ จะมีก็แต่โทระที่ยัง

เหมือนเดิม ตัวเค้าเองต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม เค้ารู้สึกว่าโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว เรื่องแบบนี้จะให้พูดให้

ฟังมันก็ดูน่าอาย แต่ตอนนี้เค้ายังรักโทระอยู่เหมือนเดิมรึเปล่า...

“เงียบทำไมล่ะ ซางะ นายไม่ได้รักชั้น แล้วใช่มั้ย นายถึงไม่พูด”

“ไม่ใช่นะโทระ นายไม่เข้าใจหรอกนะ ว่าฉันเครียดขนาดไหน”

“ทำไมจะไม่เข้าใจนายรู้สึกว่า ไม่ได้รักชั้นแล้วใช่มั้ยล่ะ นายรู้สึกเฉยๆใช่รึเปล่า”

“...ชั้น...คือว่า ชั้น”คิดว่าชั้นรักนายอยู่นะแต่ ชั้นก็

“ชั้นไม่แน่ใจน่ะ”

“ฮึ”โทระเงยหน้าขึ้น น้ำตามันจะไหลออกมาอยู่แล้ว ไม่อยากจะมองหน้าหน้าซางะเลย เห็นแล้วมัน

เจ็บที่ใจ โทระมองเพดานห้องอยู่นานก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงที่บางเบา

“ซางะ เราแยกกันอยู่สักพักเถอะนะ ฉันให้เวลานายไปทบทวนใจของนายเอง นายจะได้รู้

แต่ก็คงจะไม่ นายอาจจะไม่รู้สึกคิดถึงชั้นก็ได้ ชั้นจะกลับไปอยู่บ้าน ถ้านายเหงาก็โทรเรียกฮิโรโตะ

ให้มาอยู่เป็นเพื่อนก็แล้วกันนะ”โทระเดินเข้าไปเก็บของ ทิ้งให้ซางะยืนอึ้งอยู่หน้าห้อง

ทำไมโทระถึงพูดแบบนี้...แต่คนที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ก็คือตัวเราเองไม่ใช่รึไง

โทระเดินออกมา เดินผ่านซางะออกไป ไม่แม้กระทั่งชายตามองซางะ ...

เจ็บ...ไม่กล้ามอง กลัวว่าถ้ามองแล้วจะอดใจไม่ไหวคว้าตัวซางะเข้ามากอดเหมือนเคย

- - - - - -- - - - - - - - - - - - - - - -- - - -- - -- - - -- -- - - - - - - - - - - -

โทระนอนอยู่บนเตียงในห้อง นานเท่าไหร่แล้วที่เค้าไม่ได้กลับบ้าน พอเค้ากลับมา ทุกคนก็มอง

อย่างไม่เชื่อ แต่ไม่เห็นมีใครจะว่าอะไรเค้า กลับถามถึงซางะด้วยซ้ำไป

โทระหลับตา พยายามจะหลับแต่ก็หลับไม่ลง เอาแต่คิดถึงซางะ ถ้าไม่รักกันแล้วทำไมถึงยอม

ให้กอดล่ะ แล้วทำไมถึงต้องอายเวลาที่เค้าบอกว่ารักด้วย ถ้าไม่รักกันแล้ว นายทำแบบนั้นทำไม

หรือว่า...นายแกล้งทำ

“โธ่เว้ยย!!!!!!”

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - -

ซางะนั่งอยู่บนเตียง ป่านนี้โทระจะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ ตอนนี้ชั้นคิดถึงนายใจจะขาดแล้วนะ

 มันเหงามากเลยนะเวลาที่ไม่มีนายเนี่ย  ชั้นเพิ่งจะรู้ตัวเองว่ายังรักนายอยู่ พอนายพูดเหมือน

จะตัดใจจากชั้นแบบนั้น ชั้นก็เจ็บขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก โทระกลับมาสักทีซิ นายไม่คิดถึงชั้น

บ้างรึไง

~RRRRRR~

ซางะรีบคว้าโทรศัพท์อย่างเร็วด้วยความเคยชิน แต่พอนึกได้ว่าคนที่คอยกระชากสายโทรศัพท์

ไม่อยู่แล้วก็ถอนใจ(ท่าทางการกระชากสายโทรศัพท์จะเป็นการระบาอารมณืของโทระ- -)

“อ้าว โชหรอ มีอะไรหรอ”

“ซางะ นายมาเอาไอ้บ้านี่กลับไปที~~~ช้านขอร้องงงงง”น้ำเสียงเหมือนรำคาญคนข้างๆเต็ม

ทนดังมาตามสาย

“มีอะไรหรอโช นั่นเสียงโทระรึเปล่า”ซางะถาม คล้ายๆว่าได้ยินเสียงโทระข้างๆโช

“ใช่เลย ซางะมาเอามันกลับไปทีดิ่ อยู่ๆมันก็โทรไปหาฮิโรโตะกับชั้นให้ออกมาดื่มเป็นเพื่อนมัน

แล้ว...เรื่องของนายสองคนอ่ะ พวกชั้นรู้มาตั้งนานแล้วแหละนะ”

“เอ่อ...”ซางะพูดไม่ออก ถ้าโชมาอยู่ข้างๆ คงจะเห็นว่าคนๆนี้อายขนาดไหน///-///

“เฮ้ยๆ นายอย่าเพิ่งอาย (รู้ได้ไงฟะเนี่ย) มาเอาโทระกลับไปก่อนเถอะ”น้ำเสียงโชบ่งบอกว่ารัก

เพื่อนมาก

- -- - - - - - - - - - - - -  - - - -- -- - - - -  -- - - - - - - - - -- -

ซางะพยุงโทระขึ้นมา  หนักชะมัดเลย คนอะไรก็ไม่รู้ พอมาถึงห้องซางะก็วางโทระลงบนเตียง

“นายพาชั้นกลับมาทำไม นายไม่ได้รักชั้นนี่ ฮึ”โทระพูด

“ยังไม่เมานี่ ยังพูดชัดอยู่เลย แค่นี้ไม่เห็นต้องให้ชั้นไปรับเลย”

“ชั้นไม่ได้ขอสักหน่อย นายไปเองต่างหาก ชั้นไม่ขอคนที่เค้าไม่รักหรอกน่า”โทระบ่น แต่ซางะ

รู้สึกโกรธที่สุด ก็ไหนนายบอกว่าจะให้เวลาชั้นทบทวนไง พอมาตอนนี้ก็หาว่าชั้นไม่ได้รักนาย

ชั้นยังไม่ได้พูดเลยนะ ว่าไม่ได้รักนายน่ะ!!!

“ชั้นไม่อยากจะมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ ไม่อยากจะอยู่กับคนที่เค้าไม่ได้รักชั้น และชั้นก็จะไม่รักเค้า

แล้วด้วย ฮ่าๆ “โทระหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง แต่ความอดทนของซางะน่ะ มันขาดลงตั้งแต่ตอนที่

โทระบอกว่า ‘ชั้นก็จะไม่รักเค้าแล้วด้วย’

เพียะ

ฝ่ามือบางยกขึ้นประทับรอยลงบนใบหน้าโทระ ก่อนจะตามมาอีกครั้ง

เพียะ

เพียะ เพียะ

“ไอ้บ้า คิดว่าชั้นไม่ได้รักนายรึไง ชั้นน่ะ...รักโทระที่สุด”ซางะพูดทั้งน้ำตาทั้งโกรธทั้งรักทั้งสงสาร

โทระ ทั้งๆที่รู้ว่าทำแบบนี้ โทระเจ็บขนาดไหน แต่ก็ยังทำ

ทำไมเรามันแย่อย่างนี้เนี่ย ทำร้ายคนที่รักได้ไง

“ซางะ...”โทระหายจากสภาพคนดื่มหนักทันที ภาพคนตัวเล็กที่ร้องไห้ข้างหน้ามันทำให้เค้าเจ็บ

“ชั้นขอโทษซางะ ชั้นขอโทษ”โทระกอดซางะไว้ ลูบหลังคนตัวเล็กไปมา

“ฮึก..ฮือ ...ทะ..ทีหลังอย่าทำอย่างนี้อีกนะ อย่าพูดอย่างนี้อีก โทระเจ็บมากรึเปล่า”

“ไม่หรอก ซางะล่ะ ออกแรงตบมาได้ตั้งเยอะ ยังมีแรงเหลืออีกรึเปล่าเนี่ย”โทระยิ้มๆ เมื่อเห็นคน

ในอ้อมแขนหน้าแดง

“เอ่อ...ไม่รู้สิ แต่ก็แล้วแต่โทระ...ชะ..ชั้น.ย..ยังไงก็ได้”โทระแทบจะช็อคตาย เป็นครั้งแรกที่ซางะ

ไม่ปฏิเสธแถมยังแล้วแต่เค้าด้วย

หึๆ^^~~~แล้วเค้าจะทำยังไงดีล่ะ

- - - - - - - - -  - - - - - - - - - -  -  - - - - - --  - - -- -- -  -- - - --

รู้กันมั้ยฮับ ว่าเหตุผลของโทระที่มีสาระแบบเร็วๆนั้นคืออะไร...ถ้าใครยังไม่รู้ก็ดูเฉลยเต๊อะ

 >>คำตอบ- - - - -สาร(ะ)เลว นั่นเอง555+(ไม่มีใครขำสักคน- -)

ถึงฟิกเรื่องนี้มันจะไม่หนุก ก็อ่านกันเต๊อะ ไหนๆก็เข้ามาแล้วก็ช่วยอยู่เป็นเพื่อนกันไปจนถึงฝั่งได้ป่ะ(ถ้าเรือมันไม่ล่มนะ-/*-)

ท่านพี่โบของข้าน้อยT^Tท่านจะทิ้งให้น้องคนนี้ต้องเหงาอยู่กะซางะแค่2 (

ส่วนตอนหน้า เรายังนึกไม่ออก- - อยากให้มีNCป่ะ แต่เวลาเขียนNCมันเหนื่อยอ่ะ 

แต่จะให้แต่งแบบธรรมดาก็ได้นะ

 

Sayonara mata .