คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter:1
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
Fiction::Love Secret
Acts::Tora x Saga , Reita x Rugi
Chapter::1
"โอ้ยย เหนื่อยชะมัดเลย"เสียงบ่นจากมือเบสของวงดังขึ้น หลังจากที่จบคอนของพวกเค้าแล้ว
"งั้น พวกเราไปฉลองกันเถอะ"โชรีบชวนเพื่อนๆทันที ก่อนที่จะหนีหายกันไปหมด
"อืมๆ ได้ ดีเหมือนกัน"ทุกคนในวงต่างเห็นพ้องต้องกัน ยกเว้นคนๆหนึ่ง
"ไม่ได้ พวกนายจะไปไหนก็ช่าง แต่ซางะต้องกลับกับชั้น"โทระประกาศหนักแน่น ทำเอาซางะที่ดูจะตื่นเต้นกับการไปฉลองซึมลงไปซะงั้น
"เออๆ ตามใจ ไปละ"ฮิโรโตะเอ่ยตัดบท ก่อนจะพากันเก็บของออกไป เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ซางะโดนโทระห้าม
ทันทีที่ทุกคนออกไปหมดแล้วเหลือแค่โทระและซางะสองคน ซางะคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาเตรียมจะเข้าไปเปลี่ยนแต่โดนโทระจับมือไว้ซะก่อน
"โกรธรึไง"โทระถามเสียงดุๆ
"เปล่า ปล่อยได้รึยัง"ซางะโกหกออกไป อยากจะตะโกนออกมาดังๆว่า 'ก็เออสิโว้ย' แต่เพราะรู้ว่า
โทระเป็นคนที่เอาแน่ทางอารมณ์ไม่ได้จึงได้แต่ยอม
"ยัง แต่จะให้ปล่อยก็ได้นะ"โทระปล่อยมือซางะแต่เปลี่ยนเป็นคว้าตัวซางะมากอดซะงั้น
"โทระ!!!"ซางะตวาดเสียงเข้ม แต่โทระก็ไม่สน สองมือรีบจัดการกดซางะลงกับพื้นโต๊ะ
"คิดถึงนายจังเลย อยากกอดนาย"
“‘กอด’ หรือ 'กด' กันแน่ อยู่ด้วนกันทุกวันขนาดนี้ยังคิดถึงกันอีก แล้วก็ กะ…กอดกันเกือบทุกคืนด้วย"พูดจบก็หนัาแดงเอง ซางะพยายามหลบไปมา นั่นยิ่งทำให้โทระอยากเอาชนะมากขึ้น
เถียงกันไปเถียงกันมาสุดท้ายโทระก็เป็นฝ่ายชนะ…
ซางะนอนหลับอย่างอ่อนแรงภายในอ้อมกอดของโทระ เปลือกตาบางปิดสนิท ขนตางอนกระพริบเป็นครั้งครา โทระก้มลงมองก่อนจะอุ้มซางะออกไปจากห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีคนอีกคนหนึ่งที่แอบมองเหตุการณ์นั้นมาตั้งแต่ต้น และเก็บทุกรายละเอียดของเหตุการณ์นั้นไว้เรียบร้อยแล้ว…
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
"ซางะ ตื่นได้แล้ว"
"อืม รู้แล้วน่า ขออีกนิดนะ"เสียงงัวเงียตอบกลับ แต่ก็ยังไม่มีท่าทีว่าคนตรงหน้าจะตื่นเลยสักนิด การปลุกซางะตอนเช้าเป็นอะไรที่หินสุดๆ แต่ก็มีวิธีเดียวที่ทำได้และโทระก็จะได้กำไรตลอด (รวมทั้งแผลด้วย)
โทระดึงผ้าห่มออกไปก่อนจะกระโดดขึ้นคร่อมซางะ ซางะรีบคว้าตัวโทระเข้ามากอดแทนผ้าห่มทันที(อะไรคุณเธอจะขี้เซาขนาดนั้น)
"ซางะถ้าไม่ตื่นจะจูบแล้วนะ 1 .. 2… 3"โทระก้มลงจูบกลีบปากบางอย่างรวดเร็ว เมื่อซางะรับรู้ว่าโดนลวนลาม(น่าจะรู้ตัวช้ากว่านี้นะ:โทระ)ก็ตื่นขึ้นมาทันที
"อ้ากกกกกก"เสียงร้องของโทระดังขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียง แอ๊ก
"เจ็บนะเนี่ย ทำไมต้องรุนแรงกับชั้นด้วยเล่า ซางะอ่ะ"โทระที่ถูกถีบลงไปกองกับพื้นบ่นอุบ พยายามลุกขึ้นมาหาซางะ
"หยุดเลยนะ ถ้าไม่อยากตายอย่าขยับ อ๊ะ"ซางะร้องลั่นเมื่อโทระกระโดดกอดตัวเองจนล้มลงไปนอนกับเตียง
"อ้า..โทระไม่เล่นนะ"ซางะปกป้องตังเองเป็นพัลวัน
"ไม่ได้เล่นซะหน่อย จะทำจริงๆเลยต่างหาก"โทระเริ่มซุกไซร้ไปตามซอกคอขาวจนซางะเริ่มคล้อยตาม
~RRRRRR~
แต่เหมือนมีบุญที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นซะก่อน ซางะรีบรับโทรศัพท์ก่อนที่โทระจะกระชากสายออก
- -
"สวัสดีครับ"ซางะลุกขึ้นไปคุยโทรศัพท์ทิ้งให้โทระที่ทำหน้าตาอารมณ์เสียอยู่บนเตียงคนเดียว ใครฟะ ขัดจังหวะกรูซะจริงๆ
"นี่ไปอาบน้ำาเดี๋ยวนี้เลยโทระ เราต้องเข้าบริษัทด่วนเลยนะ"
"ไม่อ้าวววว ต่ออ่ะ ต่อๆๆ นะ น้าาาา"โทระอ้อนเหมือนเด็กๆ ทำท่าซะน่ารักเชียว แต่ซางะไม่ใจอ่อนหรอก
"ไม่ได้ เรื่องด่วนด้วย จะไปไม่ไป"ดุเข้าให้ ใจดีมาเยอะแล้ว
"คร้าบๆ โอก้าซังไปแล้วคร้าบ"หลังจากโดนสายตามหาโหดโทระก็กลายเป็นลูกผู้น่ารักไปทันที
"นี่ซางะ อาบน้ำด้วยกันเลยป่ะ จะได้เร็วขึ้น"ยังไม่วาย โผล่หน้ามาถามซางะ
"บ้าน่ะสิ"
"ไม่เอาจริงอ่ะ เดี๋ยวถูหลังให้นะ"
"ไอ้บ้า ไม่ต้องมาชวนเลย"
"ใครบอกว่าชั้นชวน ดูสภาพนายซะก่อน เชิญชวนขนาดนั้น ชั้นอาบน้ำก่อนนะ"โทระรีบปิดประตูห้องน้ำ ซางะก้มลงดูสภาพตัวเองก็แทบกรี๊ดทันที เสื้อเชิ้ตถูกปลดกระดุมออกจนเกือบหมด ตามเนื้อตัวมีแต่รอยแดงๆ
"โทระ!!!ออกมาคุยกันเดี๋ยวนี้น้าาาาาาาาา"
-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+
อีกเกือบชั่วโมงต่อมาพวกเค้าก็มาถึงบริษัทพอดี ซางะรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องท่านประธาน ผิดกับโทระที่เดินทักคนอื่นไปทั่ว
กว่าจะมาถึงห้องท่านประธานได้เล่นเอาซางะเหงื่อซิก ยิ่งบรรยากาศในห้องท่านประธานมันเย็นเฉียบซะยิ่งกว่าขั้วโลกเหนือยิ่งทำให้ซางะสติแตกเข้าไปอีก
พรึ่บ!!!หนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งถูกโยนลงตรงหน้าซางะและโทระ โทระรีบเอามาอ่านทันที ซางะตาลายเมื่อได้เห็นข่าว
"ทำไมถึงเป็นแบบนี้"ซางะถามตัวเอง ภาพในหนังสือพิมพ์คือภาพที่ตัวเองกับโทระกำลังกอดกันอย่างแนบแน่นบนโต๊ะในห้องแต่งตัว
"นั่นน่ะซิ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่าพวกนายสองคนจะเป็นแบบนี้แล้วนี่แค่ภาพนะ ตอนนี้คลิปวิดิโอของพวกนายก็แพ่ไปตามอินเตอร์เน็ตแล้ว ชัดทั้งภาพทั้งเสียงขนาดนี้จะแก้ข่าวก็ไม่ได้แล้ว พวกนายจะให้ฉันทำยังไง มีคำแก้ตัวสำหรับเรื่องนี้รึเปล่าล่ะ"ท่านประธานพูดด้วยอารมณ์โกรธแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังรักษาท่าทางสง่างามเอาไว้ได้
ซางะได้แต่อึกอัก ไม่รู้จะพูดยังไงดี ทุกอย่างมันฟ้องซะขนาดนั้น ถ้าวันนั้นเค้ายอมใจแข็งกับโทระสักนิด เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้
"ผมมีครับ"
To Be Con…
อ้าาาา>< นี่เป็นฟิกเจร็อคเรื่องแรกของเราหลังจากที่อ่านของคนอื่นมาซะนาน
เม้นกันหน่อยนะคะ คอมเม้นท์ของคุณ
ความคิดเห็น