คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 ความหวาดระแวงของจิรา
บทที่ 3 ความหวาดระแวงของจิรา
“มาทำอะไรที่นี่”
โม่หวังเอ่ยถามจิราทันทีเมื่อพวกเขามาอยู่ในรถด้วยกัน
ในตอนที่โม่หวังเห็นว่าจิรากำลังเดินดูแบบบ้านอยู่มันทำให้หัวใจเขาไม่เป็นสุข โม่หวังหวาดกลัวไปหมด
“มาดูบ้านครับ”
“หมายความว่าไง”
“ผมจะซื้อบ้านครับ บ้านที่เป็นบ้านของผม”
จิราเอ่ยออกมาอย่างไม่ปิดบัง เพราะเอาจริงๆวันหนึ่งเขาก็ต้องออกมาจากชีวิตโม่หวังอยู่แล้ว ให้อีกคนรู้ในตอนนี้ก็คงไม่เป็นไร
“จะซื้อไปทำไม อยู่กับฉันไม่ดีตรงไหน เพ้นท์เฮาท์ฉันตั้งสามชั้นเหมือนบ้านหลังหนึ่ง”
“คุณไม่เข้าใจคุณชาย”
“ไม่เข้าใจอะไร ก็พูดมาสิจิ ไม่พูดฉันรู้หรือไง!”
จิราพยายามใจเย็นเมื่อโม่หวังร้อนใส่เขา เขานั่งนิ่งคิดเหตุผลสักพักเพราะจิราไม่สามารถเอ่ยเรื่องเด็กในท้องให้โม่หวังรับรู้ได้
“ผมคิดมาสักพักแล้ว….ว่าผมจะลาออก”
“จิ”
“ผมอยากมีชีวิตเป็นของตัวเองแล้ว ผมคิดว่าสิบปีที่ผ่านมามันน่าจะมากพอกับการตอบแทนบุญคุณที่พวกคุณมีให้ผม ผมเองก็อยากไปทำอย่างอื่นบ้าง ผมเองก็อยากมีชีวิตที่ไม่ต้องรับใช้ใครบ้าง”
“……..”
“หวังว่าคุณจะเข้าใจนะครับคุณชาย ขอตัว”
จิราเดินลงจากรถหลังจากที่เขาระบายทุกสิ่งทุกอย่างออกมา จิราพอจะรู้ตัวว่าช่วงนี้เขาควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้ ยิ่งอยู่กับโม่หวัง มันยิ่งทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดง่ายกว่าเดิม ทำอะไรนิดหน่อย หรือแค่อยู่เฉยๆจิราก็เหม็นขี้หน้าแล้ว….
ตัวเล็กไม่ชอบปาป๊าใช่ไหม ดีเลย ไม่ชอบเยอะๆนั่นแหละ แม่ก็ไม่ชอบมันเหมือนกัน…..
หลังจากแยกกับโม่หวัง จิราก็ยังไม่อยากจะกลับบ้านในตอนนี้ แค่นึกถึงใบหน้าจิราก็หงุดหงิดไม่รู้จะหงุดหงิดยังไงแล้ว จึงหนีมาเดินเล่นในห้าง ระบายอารมณ์โดยการใช้เงินนิดหน่อยก่อนจะเดินผ่านร้านของใช้เด็กจึงแวะเข้าไปดูเสียหน่อย
ให้ตายเถอะ น่ารักชะมัด อยากจะซื้อให้เจ้าตัวเล็กมันทุกตัวเลย…..
จิราใช้เวลาเดินดูสินค้า เขาจับๆหยิบๆอยู่นาน ต้องหักห้ามใจไม่ให้ซื้อของเพราะในตอนนี้ยังไม่มีอะไรลงตัวสักอย่าง
งานก็ยังไม่ได้ออก บ้านก็ยังไม่ได้ซื้อ ขืนซื้อเสื้อผ้าเจ้าตัวเล็กไปรอในตอนนี้โม่หวังคงสงสัยอย่างแน่นอน
ไว้รอแม่จ๋าซื้อบ้านให้หนูก่อนนะครับ แล้วแม่จ๋าจะซื้อเสื้อไปถมบ้านให้เลย!!!
“น่ารักจัง ซักคู่คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
จิราเอ่ยกับตัวเองเบาๆ เมื่อเขารู้สึกถูกใจถุงเท้าสีเหลืองเล็กจิ๋ว แล้วเกิดความรู้สึกอยากได้ขึ้นมา
แค่ถุงเท้าเอง….โม่หวังไม่ใช่คนที่ชอบค้นข้าวของเขาด้วย คงไม่มาเจอหรอกมั้ง….
เมื่อพยายามคิดหาเหตุผลปลอบใจตัวเองได้ จิราก็หยิบถุงเท้าคู่นั้นกับรองเท้าเล็กๆคู่หนึ่งเดินไปจ่ายเงิน
แต่ในขณะที่ยืนรอคิวอยู่นั้น ร่างระหงของคุณหนูโม่ลี่ พี่ชายฝาแฝดของโม่หวังก็เดินเข้ามาในร้านพอดี ซึ่งจิราก็หลบไม่ทันรู้ตัวอีกทีคุณหนูโม่ลี่ก็เดินมาทักทายเขาแล้ว
“อาจิรานี่นา”
“สวัสดีครับคุณหนู”
จิราเอ่ยทักทายและยิ้มให้คุณหนูผู้งดงาม พยายามทำตัวปกติไม่ได้แสดงออกความหวาดกลัวออกมา
“ลื้อมาทำอะไร หรือว่า!!!”
“เปล่าครับคุณหนู คือเพื่อนของผมพึ่งคลอดลูกหน่ะครับก็เลยมาซื้อของไปเยี่ยมหลาน”
“เหมือนอั๊วเลย อั๊วเองก็เหมือนกัน แต่ก็ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ จะซื้อทองให้หลานเพื่อนอั๊วห้ามไว้ไม่ให้ซื้อ”
คุณหนูคนงามเอ่ยอย่างขัดใจนั่นทำให้จิราได้แต่ยิ้มให้
ครอบครัวนี้เขาเล่นใหญ่มาตลอดนั่นแหละ เพื่อนคุณหนูคงรู้นิสัยข้อนี้ดีถึงไม่ให้ซื้อทอง เพราะทองที่ว่าไม่ใช่กำไลข้อมือข้อเท้าเส้นเล็กๆ แต่อาจจะเป็นทองคำแท่งเลยก็ได้
“ถึงคิวลื้อจ่ายเงินแล้ว ไปเถอะ”
“ครับ ขอตัวนะครับคุณหนู”
จิรารอดพ้นเงื้อมมือจากคุณหนูมาได้เพราะแถวต่อคิวจ่ายเงินถึงเขาพอดีคุณหนูจึงแยกออกไปเลือกของในร้าน แต่นั่นก็ไม่หมายความว่าจิราจะไม่รอดพ้นจากสายตาอาโฮว บอดี้การ์ดและคนรักของคุณหนูโม่ลี่ได้ เมื่อเขารีบร้อนไปหน่อยทำให้สมุดฝากครรภ์ที่อยู่ในกระเป๋าหล่นออกมาและอาโฮวเป็นคนเก็บให้
“เก็บดีๆ สิครับ”
“……”
“ถ้าไม่อยากให้คนสกุลหลงรู้ ก็ควรหาปกอย่างอื่นมาสวมทับนะครับ”
“ครับ เอ่อ…..คุณโฮว”
“สบายใจเถอะครับ ผมไม่บอกใครหรอก”
“ขอบคุณครับ”
จิรารับสมุดเล่มนั้นมาพร้อมเอ่ยขอบคุณคุณโฮวที่จะเก็บความลับนี้เอาไว้ให้เขา
แต่สำหรับโฮว การที่เขาไม่พูดไม่ได้แปลว่าคนสกุลหลงจะไม่รับรู้เรื่องนี้
ก็หูตาคนสกุลหลงหน่ะ มีมากมายเป็นสับปะรดเชียวล่ะ….
เผลอๆตอนนี้อาจจะรู้แล้วแต่ไม่พูดอะไรออกมาก็ได้ เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของจิรากับคุณชายโม่หวัง
แต่ทายาทคนแรกในรุ่นที่สี่ของสกุลหลง มีหรือจะถูกละเลย
เพราะวันนี้ที่โฮวตามคุณหนูลีลี่มาซื้อของเด็กอ่อน....คุณหนูก็มาซื้อเองโดยที่ไม่ได้มีเพื่อนคนไหนของคุณหนูพึ่งคลอดลูกสักคน
ถ้าจิราเอะใจสักนิด จะรับรู้ได้ว่าเพื่อนที่ลีลี่มี คือคุณหนูมี่ซิมเพียงคนเดียวไม่มีเพื่อนคนอื่นอีกแล้ว และคุณหนูมี่ซิมยังไม่ได้แต่งงาน จะมีลูกได้อย่างไร.....
.
.
.
+++ #จิราไม่อยากเป็นเลขาของท่านประธานอีก +++
ทานโทษนะคะพี่โฮว.... อาหวังยังไม่ทันแจกกระดาษคำตอบเลย พี่เล่นเฉลยแล้วเหรอคะ
555555555555555555555555
ความคิดเห็น