คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 ความลังเลของจิรา
ตอนที่ 7 ความลังเลของจิรา
“ยังจะทำงานอยู่อีก”
“ไม่ได้ทำสักหน่อย”
“แล้วพอต์ทเนี่ยดูไปทำไม”
โม่หวังชี้ไปยังหน้าจอแท็บเล็ตที่จิรานั่งดูไม่วางตาทั้งๆที่มีกิจกรรมมากมายให้ออกไปทำข้างนอกแทนที่จะมานั่งดูกราฟหุ้นบริษัทแบบนี้
“มาเร็ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วไปเล่นน้ำดีกว่า ปิดไปเลย”
โม่หวังเดินมาปิดหน้าจอแท็บเล็ตของจิราก่อนจะดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นไปเปลี่ยนเป็นชุดว่ายน้ำเพื่อที่จะได้มาพักผ่อนตามที่ครอบครัวของเขาต้องการ
อันที่จริงโม่หวังเองก็อยากให้จิราได้พักผ่อนเหมือน ไม่อยากให้จิราต้องนั่งทำงานทั้งๆที่ได้มาเที่ยว
จิราต้องทำตามที่โม่หวังต้องการเพราะแท็บเล็ตและคอมพิวเตอร์ของจิราถูกโม่หวังยึดไปแล้ว
หลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ จิราก็ออกไปนั่งอยู่ที่นั่งริมหาดที่มีคนเตรียมเอาไว้ให้ เพราะจิราลงไปเล่นน้ำทะเลหรือทำกิจกรรมอื่นๆ ไม่ได้เจ้าตัวเล็กพึ่งจะสามเดือนยังไม่แข็งแรงพอจะทำกิจกรรมโลดโผน จิราได้แต่นั่งมองปาป๊าเจ้าก้อนเล่นกระดานโต้คลื่น ต่อด้วยการขับเจ็ตสกี น่าสนุกจนจิราแอบอิจฉาโม่หวังที่ไม่ต้องมานั่งดูเฉยๆ ทั้งๆที่กิจกรรมเหล่านั้นก็เป็นกิจกรรมที่จิราชอบทำเวลามาเที่ยวกับโม่หวัง
แต่ในตอนนี้ลูกสำคัญสำหรับจิรามากที่สุด กิจกรรมพวกนี้เขารอให้เจ้าก้อนโตขึ้นแล้วพาไปเล่นด้วยกันก็ได้
แต่ให้ตายเถอะ อยากเล่นชะมัด
“หิวหรือยัง กินกุ้งไหมเดี๋ยวสั่งให้คนเอามาให้”
“อะไรก็ได้ครับ”
“โอเค”
โม่หวังได้รับคำตอบจากจิราก็หันไปโทรบอกลูกน้องให้ยกอาหารที่สั่งไว้มาให้ ส่วนจิราก็ลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูไปเช็ดผมให้โม่หวัง
“ไม่ต้องเช็ดก็ได้นะจิ เดี๋ยวจะไปเล่นต่อ”
“ไม่ได้ครับ เช็ดไว้ก่อนเดี๋ยวไม่สบาย”
“ถ้าไม่มีจิพี่จะอยู่ยังไงเนี่ย”
“……”
จิราได้แต่เงียบเพราะคำพูดที่ว่าหากไม่มีเขาโม่หวังจะอยู่ยังไง พร้อมกับจับมือของเขาไปหอมเบาๆทำเอาจิราไปต่อไม่ถูก
“กุ้งเผาครับคุณชาย หากต้องการอะไรเพิ่มก็บอกได้นะครับ”
“อืม”
โม่หวังเอ่ยตอบโดยไม่ได้มองเลยสักนิดว่าคนที่นำอาหารมาให้พวกเขามองโม่หวังด้วยสายตาหยาดเยิ้มจนจิราแอบไม่พอใจจนต้องเอาผ้าขนหนูคลุมท่อนบนที่เปลือยเปล่าเอาไว้
ถึงจะบอกว่าอยู่กันสองคน แต่ก็แค่ในบ้านหลังใหญ่ เพราะยังมีคนงานคนอื่นๆ ที่ต้องคอยดูแลโม่หวังอยู่รอบเกาะ แต่จะเข้ามาบ้านใหญ่ได้เฉพาะตอนที่โม่หวังเรียกเท่านั้น
“กินเร็ว เดี๋ยวหายร้อนแล้วไม่อร่อยนะจิ”
“รู้แล้วครับ”
จิราที่มัวแต่หันไปส่งสายตาดุใส่เด็กหนุ่มที่มาเมื่อกี้จนถูกโม่หวังสะกิดให้รับกุ้งที่อีกฝ่ายแกะให้ มันอร่อยจนจิราลืมความขุ่นเคืองใจเมื่อครู่ไปจนหมด
ไอ้ก้อนชอบกุ้งสินะ ถึงทำให้แม่จ๋าอารมณ์ดีขนาดนี้เนี่ย…..
หลังจากโม่หวังเล่นน้ำจนพอใจ อีกฝ่ายก็ขึ้นมานั่งเล่นอยู่กับเขาที่ชายหาด ยกเครื่องดื่มขึ้นดื่มเพื่อให้ร่างการสดชื่นแม้จะพึ่งขึ้นมาจากการเล่นน้ำทะเล
จิราไม่ค่อยตื่นเต้นกับการมาเที่ยวเกาะส่วนตัวของตระกูลหวังแล้ว เพราะเขามาที่นี่สักสิบกว่ารอบได้แล้วมั้ง สำรวจทุกตารางนิ้วบนเกาะแล้วจึงไม่ค่อยอยากจะทำอะไรนอกจากนอนรับแดดรับลมอยู่ชายหาด
“จิ”
“ครับ”
โม่หวังเอ่ยเรียกเขาในขณะที่เรากำลังนอนนิ่งๆ รับแดดกันอยู่
“เรื่องลาออกหน่ะไม่ว่าหรอกนะ”
“……..”
“แต่เรื่องออกจากชีวิตพี่หน่ะ คิดดีแล้วเหรอ”
จิราได้แต่นิ่งเงียบเมื่อโม่หวังเอ่ยด้วยน้ำจริงจังขึ้นมา
“สิบปีเลยนะจิ เราอยู่ด้วยกันมาตั้งสิบปีเลยนะ”
“……”
“พี่อยู่กับจิมาตั้งสิบปีแล้ว พี่พูดเลยว่าพี่ขาดจิไม่ได้หรอก ทั้งชีวิตนี้พี่ขาดจิไม่ได้แน่ๆ”
โม่หวังเอ่ยทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินหนีจิราไปในบ้านทิ้งให้คุณแม่ท้องอ่อนนั่งคิดในสิ่งที่เขาบอก
เอายังไงดีตัวเล็ก.....
แม่สมควรอยู่ข้างๆป๊าของหนูจริงๆเหรอ
แม่ควรทำยังไงดี แม่ควรอยู่แบบนี้ต่อไปหรือจากป๊าหนูไปดี.....
ในคืนแรกบนเกาะส่วนตัวของสกุลหลง จิราหลับพักผ่อนตั่งแต่หัวค่ำ เพราะเหนื่อยจากการเดินทาง มีเพียงโม่หวังที่นั่งอ่านเอกสารทั้งหมดที่ค้างคาเอาไว้จนดึก
ถึงจะบอกว่ามาพักผ่อน แต่มีแค่จิราเท่านั้นที่ครอบครัวของเขาต้องการให้พักจากการทำงาน ส่วนโม่หวังนั้นยังคงต้องทำงานต่อไปเพื่อหาเงินเยอะๆ เข้าบัญชี
ร่างสูงเก็บคอมพิวเตอร์และแท็บเล็ต ทิ้งงานที่ยังค้างคาเอาไว้ทำต่อพรุ่งนี้ ก่อนจะเดินไปหาร่างของ’ คุณแม่ท้องอ่อน’ ที่กำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่บนเตียง
โม่หวังทดสอบว่าจิราหลับไปแล้วจริงหรือไม่ เมื่อพบว่าจิราคงไม่ตื่นขึ้นมากลางดึกจึงค่อยๆ เลื่อนมือไปที่หน้าท้องของจิราแล้วลูบเบาๆ และก้มหน้าเอ่ยกระซิบหน้าท้องของจิราที่กำลังมีชีวิตน้อยๆ กำลังเติบโตอยู่ในนั้น
“ฝันดีนะครับ เจ้าก้อนของปาป๊า ปาป๊ารักหนูมากๆนะ อย่าดื้อกับแม่มากนะครับ เดี๋ยวออกมาป๊าซื้อของเล่นให้นะคนเก่ง”
.
.
.
+++ #จิราไม่อยากเป็นเลขาท่านประธานอีก +++
ป้าดดดด โอเมก้าทำงานแล้วนะครับทุกคน5555
ความคิดเห็น