คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 คนที่โม่เลือก
บทที่ 4 คนที่โม่เลือก
“วันนี้คุณชายมีนัดทานข้าวตอนเย็นกับคุณหนูต้นข้าวนะครับ ไปเถอะครับ เลื่อนมาสามรอบแล้วถ้าเลื่อนอีกจะน่าเกลียดนะครับ ท่านไท่ติ่งออกหน้าให้หลายครั้งแล้ว”
“กงเป็นคนนัดก็ให้กงไปเองสิ”
“คุณชาย”
“เออๆๆๆ รู้แล้วๆ”
โม่หวังงอแงอย่างหนักเมื่อถูกจิราดุเสียงเข้ม เรื่องที่เขาเลื่อนนัดทานข้าวคุณหนูต้นข้าวมาแล้ว
ก็คนมันไม่อยากไปทำไมจิราต้องดุด้วย คนไหนนัดก็ไปเองสิ
“แล้วเย็นนี้ไปไหนหรือเปล่า”
“ใครครับ ผมหรือ….”
“อื้ม ไปไหนไหม”
“ก็ไม่ได้ไปไหนครับ ว่าจะกลับบ้านเลย”
“ดีเลย งั้นก็ไปด้วยกัน”
“คุณชาย”
จิราเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยหน่าย โม่หวังเอาแต่ใจอีกแล้ว เขาไม่อยากไปแล้วโดนสาดน้ำใส่หรือไม่ก็โดนพวกคุณหนูต่างๆ เหม็นขี้หน้าจนมาหาเรื่องทีหลังอีก
ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็พอจะเป็นไม้กันหมาให้ได้หรอก แต่ในตอนนี้จิราไม่ได้ตัวคนเดียวเขามีเจ้าตัวเล็กในท้อง และไม่มีทางรู้ได้เลยว่าคุณหนูแต่ละคนนั้นจะเอาคืนเขารุนแรงมากแค่ไหน
“สัญญา ว่าจะไม่ให้โดนแกล้งอีก เนี่ยๆบัญชีดำคุณหนูต้นข้าวไว้แล้ว ขึ้นบริษัทไม่ได้แน่ๆ”
โม่หวังเอ่ยหว่านล้อมจิราพร้อมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดข้อความที่คุยกับบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่ทางเข้าบริษัทว่าหาเจอคุณหนูคนนี้ก็ห้ามให้ขึ้นมาขึ้นมาบนบริษัท
ข้อความที่พูดคุยตั้งแต่วันที่นายท่านไท่ติ่งได้สั่งให้โม่หวังนัดคุณหนูต้นข้าวไปทานอาหารค่ำ ทำให้จิราต้องใจอ่อนอีกครั้ง
“ก็ได้ครับ แต่ถ้ามีขึ้นมาผมจะไม่ทนอีก”
“อืม จะไม่มีเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว”
โม่หวังเอื้อมมือไปจัมมือของจิราเพื่อให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าเขาจะทำตามที่ตัวเองได้พูดเอาไว้
ทำไมนะจิรา ทำไมต้องใจอ่อนตลอด หัดใจแข็งกับโม่หวังบ้างไม่ได้หรือไงนะ….
“คุณหนูต้นข้าวมาหรือยัง”
“ยังครับคุณจิรา”
จิราเอ่ยถามผู้ดูแลร้านอาหารในเครือของสกุลหลงอันเป็นที่นัดหมายของโม่หวังและคุณหนูต้นข้าว
จิรามาก่อนโม่หวังเพื่อตรวจดูความเรียบร้อยของร้านไปด้วย ส่วนโม่หวังจะตามมาทีหลังเพราะติดคุยธุรกิจกับลูกค้านิดหน่อย
เพราะจิรามาแบบกะทันหัน เหล่าพนักงานรวมถึงเชฟจึงเกร็งกันมาก ใครๆก็รู้ว่าคุณจิราเลขาท่านประธานนั้นเข้มงวดมากแค่ไหน ทำพลาดนิดหน่อยก็จะถูกดุแล้ว
“จิ”
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับคุณชาย”
จิราเอ่ยถามเมื่อเห็นโม่หวังมานั่งรออยู่เพราะเขาพึ่งตรวจดูร้านนี้เสร็จ
“พึ่งมาเหมือนกัน”
“สายไปห้านาทีนะครับ”
“สายอะไร ยัยคุณหนูอะไรนั่นยังไม่เห็นมาเลย”
จิราแอบหัวเราะออกมาเล็กน้อย เพราะเป็นจริงเหมือนที่โม่หวังพูด ขนาดคุณชายของเขามาสายแล้ว ยังมีคนมาสายกว่า
จิรากับโม่หวังนั่งรออยู่เกือบครึ่งชั่วโมง คุณหนูต้นข้าวก็มาถึงด้วยใบยิ้มแย้ม แต่กลับทำให้คุณชายโม่หวังไม่ประทับใจอย่างมากเพราะเรื่องเวลาสำหรับโม่หวังนั้นค่อนข้างที่จะให้ความสำคัญอย่างหนัก เรียกได้ว่าคะแนนติดลบตั้งแต่เจอกัน
“ข้าวนึกว่าเราจะทานกันแค่สองคนเสียอีก”
“แค่มาฉันยังไม่อยากจะมาด้วยซ้ำ”
“คุณชาย”
จิราเอ่ยกระซิบและแอบหยิกหลังโม่หวังเบาๆ ที่อีกคนพูดจาขวานผ่าซากใส่แขกที่นายท่านไท่ติ่งออกหน้าให้มาเจอกัน
“ฮะๆ ถ้างั้น เราสั่งอาหารกันเถอะครับ”
เพราะรับรู้ถึงความขุ่นเคืองใจของโม่หวังคุณหนูตัวน้อยจึงเปลี่ยนประเด็นเป็นการสั่งอาหาร
แต่เมื่อนั่งอยู่ในห้องสักพัก จิราได้กลิ่นน้ำหอมจากคุณหนูต้นข้าวก็เริ่มรู้สึกเหม็นและวิงเวียน จึงขอตัวออกมาอยู่ข้างนอก ปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันดีกว่า
น้ำหอมกลิ่นนั้นเขาเองก็เคยใช้เป็นกลิ่นที่จิราชอบมากๆ เพราะเป็นน้ำหอมกลิ่นที่โม่หวังซื้อให้ตั้งแต่ในตอนนี้มันกลับเป็นกลิ่นที่เจ้าตัวเล็กเหม็นไปเสียแล้ว
“ดีจังครับ ได้อยู่กันสองคนเสียที มีเลขาคุณมาด้วยข้าวไม่ชอบเลย”
“ว่าไงนะ”
หลังจากที่จิราเดินออกมาต้นข้าวก็เอ่ยพูดด้วยรอยยิ้ม ต่างจากโม่หวังที่ทำหน้าดุทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น จิราที่ยังอยู่หน้าห้องทานอาหารเองก็ได้ยินและรับรู้ถึงความรู้สึกของโม่หวังเช่นกัน
“ก็เป็นแค่เลขานิครับ มาทานกับคนแบบเรา มันดูไม่เหมาะสมเลยสักนิด คิดจะมาเทียบกับเราหวังสูงไปหรือเปล่า น่ารังเกียจ”
คุณหนูต้นข้าวเอ่ยออกมาด้วยรอยิ้ม แต่นั่นกลับทำให้โม่หวังยิ่งไม่พอใจในตัวอีกฝ่ายเข้าไปใหญ่
“คนแบบนายต่างหากคุณหนู”
“ห๊ะ…..”
“คนแบบนายต่างหากที่น่ารังเกียจ”
“คุณโม่หวัง!!!”
“จิกับฉันเราอยู่ด้วยกันมานาน ถึงจิไม่มายังไงซะกลับบ้านไปฉันก็ต้องไปนั่งทานข้าวกับจิอยู่ดี”
“นี่คุณโม่หวัง!!! คุณพูดแบบนี้ได้ยังไง ผมอุสามาดูตัว……”
“ชู่ว มันใช่การดูตัว ฉันมาแค่ให้กงหยุดจุ้นจ้านเรื่องของฉันก็เท่านั้น คนอย่างเธอหน่ะเหรอจะมาเป็นคุณนายหลงคนต่อไป หวังสูงไปหรือเปล่า”
โม่หวังเอ่ยด้วยรอยยิ้มแสยะทำให้คุณหนูผู้ถูกตามใจมาตลอดโกรธตัวสั่น
มันก็ใช่ที่คุณพ่ออยากให้เขาได้แต่งงานเข้าสกุลหลง แต่เขาเองก็ไม่คิดว่าคุณโม่หวังจะนิสัยแย่ขนาดนี้
“ระหว่างเธอกับจิ แน่นอนฉันต้องเลือกคนที่อยู่ด้วยกันมาเป็นสิบปี”
“ข้าวฟ้องคุณพ่อข้าวแน่”
“เชิญครับคุณหนู อย่างมากผมก็แค่โดนกงด่า เชิญทานอาหารได้เลยนะครับ ผมเลี้ยงเอง”
โม่หวังส่งยิ้มให้คุณหนูต้นข้าว ก่อนจะเดินออกมาปล่อยให้อีกฝ่ายกรีดร้องอย่างเอาแต่ใจ เดินไปหาจิราที่นั่งรออยู่ข้างนอก คว้าแขนของเลขาคนเก่งออกมาจากร้านเพื่อไปหาข้าวทานกันสองคน
จิราที่ปลงกับเรื่องแบบนี้ติดแค่กลัวว่าโม่หวังจะถูกนายท่านไท่ติ่งดุด่าเอาได้
“จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับคุณชาย”
“ไม่เป็นไรหรอกจิ”
“……..”
“ไปบ้านใหญ่ดีกว่า นานๆ ทีไปกินข้าวกับที่บ้านบ้าง กงจะได้ไม่ด่า ไปกัน”
โม่หวังกุมมือจิราพาเลขาคนเก่งของเขาเดินไปขึ้นรถเพื่อไปบ้านของพ่อแม่
แต่เมื่อมาถึง มันมีเรื่องน่าประหลาดใจอยู่เล็กน้อย ตรงที่ทำไมถึงมีของเล่นเด็กและของใช้เด็กอ่อนอยู่เต็มบ้านกันนะ…..
.
.
.
+++ #จิราไม่อยากเป็นเลขาท่านประธานอีก +++
บ้านนี้เขาดูตื่นเต้นเนาะ ยกเว้นพ่อแม่ไอ้ก้อนเลย5555
ความคิดเห็น