[Fic KHR] มาโลกมาเฟียทั้งที.. ขอสนุกหน่อยเถอะ!!

"ฉันริวงาคุ ริน ยินที่ได้รู้จัก ต่อไปนี้เราคงเจอกันบ่อยขึ้นนะ"
____________________

.

.

"ต่อไปนี้เธอต้องไปเกิดในโลกอื่นนะ"

"..."

"เอาเถอะ ยังไงเธอก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้ว"

พูดเองเออเอง

"ก็มันจริงนี่นา~~"

"..."

"งั้นให้เธอขออะไรก็ได้ 3 อย่างแล้วกันน"

"..ฉันจะกลับบ้าน"

"เฮ้ บอกแล้วไงว่าร่างเธอน่ะ ตายไปแล้ว" เขามองฉันด้วยสายตาเอื้อมระอา

"..."

"... ฉันส่งเธอไปหาวองโกเล่ได้นะ"

"กลับบ้านไม่ได้?" ฉันเลิกคิ้วเล็กน้อย

เขาไม่ตอบ แต่ยกยิ้มเล็กน้อย มันจะดูดีมากเลยนะ ถ้าเขาไม่เป็นสิ่งที่ทำให้ฉันไม่ได้กลับบ้าน

"งั้นก็ได้.. นายจะให้อะไรฉันล่ะ" ฉันหรี่ตามองท่าทีของเขา

เฮ้อ ร้อยวันพันปีเคยเห็นแต่ในฟิค ถึงจะไม่น่าเชื่อ แต่เมื่อมาเจอกับตัวก็ต้องเชื่อจริงๆสินะ..

"อะไรก็ได้ 3 อย่าง"

"หมายถึงสิ่งที่นายกำหนดให้ฉันในโลกนั้น"

เขาหลับตา โคลงศีรษะไปมาเหมือนใช้ความคิด

"..งั้นริวงาคุ รินเป็นนักเรียนอยู่อิตาลี่ เป็นลูกบุญธรรมลับๆของรุ่นที่เก้า มีความสามารถสื่อสารถาษาได้ 7 ภาษา ถนัดอาวุธดาบที่สุด สามารถใช้ไฟได้ทุกธาตุถ้าเคยเห็นและไฟธาตุหลักคือธาตุนภาเหมือนรุ่นที่หนึ่งแต่เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ ปัจจุบันย้ายมาเรียนนามิโมริ เพราะ..อยากมา"

"..ตามนั้นก็ได้" ฉันพยักหน้าเบาๆอย่างพอใจ

แม้จะอยากกลับบ้านแค่ไหนก็เถียงไม่ได้ คงต้องยอมๆไป อีกอย่าง..ได้ไปหาวองโกเล่เลยนา.. มันน่าตื่นเต้นจะตายไป

"แล้วอีก 3 ข้อจะเอาอะไร" ฉันเท้าคางคิด(ไม่)นิดนึง

"1.บ้านสองชั้นไม่ต้องใหญ่มาก แต่ขอสวนกว้างๆ" เขาพยักหน้ารับรู้ๆ

"2.เงินไม่จำกัด" มันเป็นสิ่งจำเป็นจริงๆ.. เชื่อสิ

"งั้น.. เข้าบัญชีเดือนละล้านพอไหม?" ฉันไม่ตอบ พยักหน้ารับครั้งหนึ่งอย่างพอใจ.. ไม่ได้โลภ

"3. ...ขอคิดทีหลัง" ฉันตอบแบบส่งๆ มีเงินแล้ว..จะขออะไรอีกล่ะ

"ก็ได้ งั้น.."

กริ๊ก

ความรู้สึกเย็นๆที่ข้อเท้าทำให้ฉันก้มไปมอง

"คำขอสุดท้าย ถ้านึกได้เมื่อไหร่ก็คิดถึงฉันแล้วกัน~"

"..."

"อ่อ นั่นน่ะเป็นเหมือนกุญแจเรียกฉันล่ะนะ"  เขาบอกฉันที่ทำหน้างุนงง

"งั้นก็.. ไว้เจอกันใหม่นะเด็กดี~~" ฉับพลันพื้นที่ฉันยืนอยู่ก็กลายเป็นหลุมดำขนาดใหญ่ ภาพสุดท้ายที่คือชายผมเงินยืนโบกมือให้ท่ามกลางกลีบดอกซากุระ.. ห้ะ?