คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #25 : บทที่ 24 หรือนี่จะเป็นบททดสอบให้กับชีวิตของฉัน
หรือนี่จะเป็นบททดสอบให้กับชีวิตของฉัน
เช้าวันหนึ่งที่ลืมตาขึ้นมาฉันต้องพบเจอกับความรู้สึกที่ว่างเปล่าไร้จุดหมาย หมดแล้วซึ่งทุกสิ่งอย่าง แม้แต่ลูกก็ยังเลือกที่จะจากฉันไป ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร ทำไมคนที่ฉันรักต่างก็ค่อยๆทยอยจากฉันไปทีละคน หรือเป็นเพราะคนอย่างฉันไม่สมควรจะมีคนให้รักและคอยอยู่เคียงข้างกัน
"ลูกจ๋า ถ้าหนูไม่พร้อมจะมาเกิดเป็นลูกของแม่ก็ไม่เป็นไรนะ แม่ขอโทษ ที่รักษาหนูเอาไว้.ไม่ได้ ขอโทษที่ไม่พร้อมอะไรเลยสำหรับหนู ขอโทษที่ไม่ดูแล หนูให้ดี
ขอให้หนูไปเกิดกับคนที่เขาต้องการนะลูก ที่ที่มีทั้งพ่อและแม่พร้อมจะเป็นครอบครัวของหนู แม่ขอโทษ ขอโทษจากใจของแม่จริงๆ แม่อยากให้หนูรับรู้เอาไว้ หนูจะอยู่ในหัวใจของแม่เสมอ"
"เดี๋ยวพักที่โรงพยาบาลอีกสักวันสองวันก่อนก็ได้นะพระจันทร์ ที่จริงก็กลับบ้านได้แล้วล่ะ หลังจากขูดมดลูกไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วงมาก แต่หมอยังไม่อยากให้เธอกลับไปอยู่คนเดียวในสภาวะจิตใจแบบนี้ ส่วนเรื่องลูกของเธอหมอเสียใจด้วย แต่หมออยากให้เธอทำใจให้สบาย โรงพยาบาลมีสวนอยู่ที่ชั้นแปด เธอไปที่นั่นได้นะ หมอไม่อยากให้เธออุดอู้อยู่แต่ในห้อง"
ฉันฟังที่หมอกิ่งพูดด้วยความรู้สึกที่เหม่อลอยและได้แต่พยักหน้าทำเป็นเหมือนว่าเข้าใจ จนหมอกิ่งยื่นแขนมาจับมือของฉันไว้
"คิดเสียว่าเขายังไม่พร้อมจะอยู่กับเรานะพระจันทร์ วันหนึ่งเขาจะกลับ มาหาเธออีกครั้งในวันที่เธอพร้อม เชื่อหมอนะคะ"
ฉันยิ้มให้หมอกิ่งอย่างขมขื่น มันเป็นเรื่องยากเหลือเกินที่จะทำใจกับสิ่ง ที่เกิดขึ้น ฉันได้แต่ปลอบใจกับตัวเองว่ามันคงจะเป็นโชคชะตาที่ได้ถูกกำหนดเอา ไว้แล้ว และคงไม่มีใครสามารถฝืนโชคชะตาของตัวเองได้
ฉันพยุงตัวเองให้ลุกออกจากเตียงแล้วค่อยๆเดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆเพื่อจะขึ้นไปสวนหย่อมที่ชั้นแปดของโรงพยาบาลตามคำแนะนำของหมอกิ่ง
ขณะที่เดินตามทางไปเรื่อยๆ ฉันเห็นผู้ป่วยหลายคนถูกรุมล้อมไปด้วยคนใกล้.ชิดที่คอยดูแลอยู่ไม่ห่าง พวกเขาเหล่านั้นต่างกันกับฉันที่แม้แต่ตอนที่เจ็บป่วยไม่สบายฉันก็ยังคงอยู่กับตัวเองแค่เพียงลำพัง ทั้งชีวิตของฉันไม่เหลือใครเลยในตอนนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งเจ็บปวดที่หัวใจ หรือนี่จะเป็นบททดสอบให้กับชีวิตของฉัน
ความบังเอิญเกิดขึ้นอีกครั้ง เหมือนกับมันกำลังเหยียบย่ำตัวฉันให้จม ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ฉันเห็นพี่ตะวันและผู้หญิงคนนั้นอยู่ตรงหน้า ทั้งคู่กำลังนั่งรอคิวตรวจอยู่ที่หน้าห้อง
สายตาของฉันที่กำลังสบเข้ากับสายตาของพี่ตะวัน เพียงแค่เสี้ยววินาทีฉันกลับหลบสายตาที่ว่างเปล่าของตัวเองฝืนมองตรงไปข้างหน้าแล้วเดินผ่านเขา ไปอย่างเชื่องช้า เหมือนกับที่เขาเคยทำแบบนี้กับฉันมาแล้วตอนเขาเจอฉันอยู่ในร้านหนังสือที่ห้าง
ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเขาจะคิดยังไงกับการกระทำของฉัน ตอนนี้เรื่องที่สูญเสียลูกไปเป็นเรื่องที่ฝังจมอยู่ในความรู้สึกของฉันเพียงอย่างเดียว และฉันก็จะไม่สนใจอะไรอีกต่อไปแล้ว เพราะในหัวของฉันมีแต่ความว่างเปล่า มันเจ็บปวดจนหัวใจด้านชาไปหมด
สวนหย่อมบนดาดฟ้าของโรงพยาบาลเต็มไปด้วยพุ่มของต้นเฟื่องฟ้าสีขาวที่มองดูแล้วสบายตา บรรยากาศในตอนนี้ช่างเงียบสงบ กลุ่มเมฆสีขาวพากันเคลื่อนตัวผ่านแสงของแดด มันส่องประกายสะท้อนลงมากระทบกับน้ำบนสปริงเกอร์ที่กำลังหมุนตัวไปรอบๆเพื่อรดน้ำให้กับหญ้าบนพื้น
สายลมแผ่วเบาพัดเอากลิ่นหอมจางๆของดอกจากต้นมะลิลาข้างม้านั่งตัวยาวที่ฉันกำลังนั่งอยู่ลอยมาแตะที่ปลายจมูก
"หนูจันทร์คิดถึงแม่จังเลยค่ะ"
ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหาในชีวิต ความรู้สึกคิดถึงที่มีต่อแม่มักจะเข้ามาเป็นอย่างแรกอยู่เสมอ ใครกันที่จะปลอบใจฉันได้
ใครกันที่จะคอยอยู่ข้างๆฉันในตอนที่ฉันต้องเจ็บปวดและทุกข์.ใจ พอถึงเวลานั้นจริงๆฉันกลับไม่มีใครเลย
"พระจันทร์เป็นอะไรไป ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"
เสียงทุ้มที่คุ้นเคยถามขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับน้ำหนักที่ทิ้งตัวลงตรงพื้นที่ว่างบนม้านั่งตัวยาวข้างๆฉัน
"….." ฉันเงียบไม่ตอบอะไร เอาแต่นั่งเหม่อลอยมองไปข้างหน้า
"ดีขึ้นหรือยัง?" น้ำเสียงของเขาถามด้วยความห่วงใย แต่ฉันจะไม่เชื่ออะไรกับผู้ชายคนนี้อีกแล้วพอกันที
"ไปให้พ้น" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
"พระจันทร์…พี่"
"บอกให้.ไปให้พ้น ออกไป! ฉันไม่อยากเห็นหน้า ขอร้องล่ะช่วยไปให้พ้น ฮึก..ฮือ…"
พอเห็นเขาในตอนนี้หัวใจของฉันก็แทบแตกสลาย ฉันควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้.อีกแล้ว ฉันตะโกนออกไปด้วยความโมโห ฉันโกรธเขา โกรธมาก ถ้าเพียงแต่เขาอยู่กับฉันในวันที่มีลูกของเรา ฉันก็คงจะไม่ต้องลำบากเพียงลำพังขนาดนี้
ฉันเกลียดตัวเองที่เอาแต่ทำงานเพื่อให้ลืมเขาจนฉันไม่สามารถรักษาลูกของตัวเองเอาไว้.ได้ ฉันโมโห ฉันรู้สึกแย่ มันถึงครั้งที่ฉันระเบิดอารมณ์อย่างที่สุดใส่เขา ฉันร้องไห้เหมือนกับคนสติแตก เสียงดังๆของฉันทำให้พยาบาลที่ประจำอยู่ที่จุดแถวนั้นต้องเข้ามาดูว่าเกิดอะไรขึ้น
"คุณออกไปก่อนนะคะ ทางนี้ฉันจะดูแลคนไข้เอง"
พยาบาลร่างท้วมวัยกลางคนพยุงร่างของฉันเพื่อจะพาเดินกลับเข้าไปที่ห้องพักคนไข้ ก่อนจะเดินออกมาจากสวนหย่อมฉันได้ยินพี่ตะวันถามกับพยาบาลอีกคนว่าฉันเป็นอะไร แต่ฉันจะไม่สนใจอีกต่อไปแล้ว ต่อให้เขารู้ว่าฉันแท้งลูกหรือฉันท้องกับใครก็ช่าง
ฉันจะไม่สนอะไรทั้งนั้น พอกันทีกับความรักครั้งนี้ ฉันเจ็บมามากพอแล้ว การสูญเสียลูกทำให้หัวใจของฉันแตกสลาย ฉันคงทำให้ตัวเองมองทุกอย่างบนโลกนี้ในแง่ดีต่อไปไม่ได้.อีกแล้ว
To Be Continued
เพจ "เงียบๆ" ที่อาจจะไม่ค่อยมีอะไรของคนเขียน : )
Lonely Moon มี E-Book ออกแล้วนะคะ
^^ หากสนใจรูปเล่มทักที่เพจเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ : )
:
ความคิดเห็น