คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 16 ฉันฝืนใจให้ตัวเองพยายามไม่ร้องไห้มากไปกว่านี้
Lonely Moon
บทที่ 16
ฉันฝืนใจให้ตัวเองพยายามไม่ร้องไห้มากไปกว่านี้
หลังจากที่ฉันรู้ว่าตัวเองท้อง ฉันแจ้งกับทางฝ่ายบุคคลของโรงแรมไปว่าผลการตรวจร่างกายไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ที่มีอาการเวียนหัวและหน้ามืดบ่อยเป็น เพราะร่างกายอ่อนเพลียมาจากพักผ่อนไม่เพียงพอและเกิดจากความเครียดสะสม
พอแจ้งไปแบบนั้นฉันเลยถือโอกาสขอลาพักผ่อนด้วยเลยหนึ่งอาทิตย์ โดยอ้างว่าจะเที่ยวพักผ่อนที่ต่างจังหวัด ตอนนี้ฉันก็ยังไม่ได้บอกกับใครว่าตัวเองกำลังท้องเพราะคิดว่ายังไม่พร้อมและฉันก็อยากจะบอกกับพี่ตะวันเป็นคนแรกด้วย
ในระหว่างที่ลางานฉันพยายามโทรศัพท์ติดต่อไปหาพี่ตะวันอยู่ตลอด แต่ก็ไร้การตอบกลับ พี่ตะวันไม่ยอมรับสาย ฉันเริ่มจะสับสนในตัวเองเพราะตอนนี้ทุกอย่างในชีวิตมันดูแย่และเชื่องช้าไปหมด การดำเนินชีวิตในแต่ละวันมันเหมือนทุกอย่างกำลังหยุดอยู่แค่เรื่องของพี่ตะวัน
ผ่านไปหลายวันเขาก็ยังไม่ยอมรับสายโทรศัพท์ของฉันอยู่ดี ฉันเลยตัดสินใจขับรถไปหาเขาที่ไร่ส้มบ้านของเขาที่ต่างอำเภอเพื่อบอกเรื่องลูกของเรา
ขณะที่ขับรถจิตใจกลับว้าวุ่นคิดไปต่างๆว่าเกิดอะไรทำไมฉันถึงติดต่อเขาไม่ได้ และในตอนนี้ฉันก็รู้สึกคิดถึงพี่ตะวันมากเหลือเกิน มันทรมานจนยากที่จะอธิบายออกมา
ฉันคิดว่าถ้าขับรถไปถึงที่ไร่เมื่อไหร่ ฉันตั้งใจว่าอยากคุยกับเขาให้รู้เรื่อง ฉันอยากจะขอโทษในเรื่องวันนั้นที่ฉันเรียกร้องและเอาแต่ใจตัวเองตอนที่บอกว่าเขาไม่ค่อยมีเวลาให้ฉัน ไม่ยอมเข้าใจที่เขาไม่ค่อยว่างเพราะต้องทำงาน
แต่แล้วเมื่อไปถึงฉันก็ต้องพบกับความเจ็บปวดอย่างถึงที่สุด ภาพตรงหน้าที่ฉันเห็นคือพี่ตะวันกำลังประคองผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ที่หน้าบ้านของเขา ผู้หญิงคนนั้นดูท่าทางอ่อนโยนและบอบบาง พอพี่ตะวันหันมาเห็นฉันเขาก็มีท่าทางดูตก ใจจนทำตัวไม่ถูก เขาหันกลับไปบอกให้คนพาผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในบ้านและบอกว่ามีธุระจะคุยกับแขก
สายตาของเขาที่มองมามันดูเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม แววตาที่ไร้ซึ่งเยื่อใยแสดงออกมาอย่างชัดเจนจนทำให้ฉันรู้สึกเจ็บปวด ผู้หญิงคนนั้นทำให้ฉันเริ่มพอจะเข้าใจถึงความเปลี่ยนแปลงต่างๆระหว่างเรามากขึ้น แต่ฉันก็ยังหวังอยู่ลึกๆว่ามันอาจจะไม่ใช่อย่างที่คิด
"พี่ตะวัน งานยุ่งเหรอคะ ทำไมไม่เห็นไปหาพระจันทร์เลย โทรหาก็ไม่รับสาย" ฉันพยายามพูดหลอกตัวเองทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"พี่คงไม่ไปแล้วล่ะ พระจันทร์ก็คงรู้ว่าระหว่างเรามันเปลี่ยนไปแล้ว การที่พี่ไม่ไปหา ไม่โทรหาหรือติดต่อไปหาเราอีก พระจันทร์น่าจะเข้าใจอะไรได้ง่ายๆนะ"
"ยังไงคะ พี่ตะวันอย่าอำกันเล่นแบบนี้สิ พระจันทร์.ผิดอะไร เราจะเลิกคบกันเหรอคะ พระจันทร์งงไปหมดแล้ว มันเกิดอะไรขึ้น"
"พระจันทร์เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ที่ผ่านมาเราก็วินวินกันทั้งคู่นะ พี่ให้ความสะดวกสบายในชีวิต ทั้งรถ ทั้งคอนโด ก็ถือว่ามากพอแล้วไม่ใช่หรือไง"
"ระหว่างเรามันไม่มีอะไรจริงๆเหรอพี่ตะวัน พี่บอกพระจันทร์.สิ พี่ไม่เคยรักพระจันทร์เลยเหรอคะ อย่าทำอย่างนี้สิคะ พี่ก็รู้ว่าชีวิตของพระจันทร์มีแค่พี่คนเดียว" ตอนนี้ฉันปล่อยโฮออกมาอย่างสุดเสียง ไม่อายอะไรทั้งนั้น
"ถ้างั้นพี่คงต้องขอโทษที่ทำให้พระจันทร์.คิดแบบนั้น พระจันทร์น่าจะรู้พี่ไม่เคยพูดเลยนะว่าพี่รักพระจันทร์"
คำที่พูดออกมาช่างเย็นชา ไร้เยื่อใยราวกับสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางหัว ใจของฉัน เจ็บเหลือเกิน ทำไมทุกอย่างมันถึงเป็นแบบนี้ไปได้
"แต่เรากำลังจะมีลูกด้วยกันนะคะ พระจันทร์มาหาพี่เพราะจะบอกกับพี่ว่าพระจันทร์ท้องค่ะ ท้องลูกของเราไงคะ"
ฉันพยายามพูดเรื่องดีๆออกไป เรื่องลูกคงจะเป็นความหวังเดียวที่ฉันเหลืออยู่ บางทีเขาอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้ถ้ารู้ว่าเราสองคนมีลูกด้วยกัน
"ฟังนะ…พระจันทร์ไม่มีทางท้องลูกของพี่แน่ๆ อย่าพยายามเอาเรื่องมีเด็กมาหลอกพี่เลย ยอมรับความจริงดีกว่า เรื่องของเรามันจบลงแล้ว พระจันทร์ก็รู้พี่ป้องกันทุกครั้ง ถ้าพระจันทร์ท้องจริง พี่คงไม่ต้องสงสัยอะไรเลยว่าเด็กเป็นลูกของพี่จริงๆไหม?"
"......" หมดแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันแทบจะแบกรับความรู้สึกในตอนนี้ไว้ไม่ไหว เขาพูดเหมือนฉันกำลังโกหกว่าตัวเองท้อง หรือที่ท้องเพราะไปมีอะไรกับคนอื่นออกมาได้ยังไง
ทั้งที่เวลาเราสองคนอยู่ด้วยกัน ถึงเขาจะป้องกันตลอดก็จริง แต่มันก็ยังมีช่วงเวลาอื่นๆอย่างตอนที่อยู่ในห้องน้ำด้วยกันแล้วเขาป้องกันไม่ทันล่ะ
ไม่สิ…อันที่จริงในตอนนั้นเขาเองก็แทบจะไม่ได้ป้องกันอะไรเลยด้วยซ้ำเขาลืมไปแล้วหรือยังไงกัน หรือเพียงแค่บอกปัดไปเพราะไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วในชีวิต
"คอนโดกับรถพี่จะโอนยกให้ ถือว่าอย่างน้อยเราก็เคยมีช่วงเวลาที่ดีร่วมกัน แต่บอกก่อนนะว่าพี่ไม่ชอบ ถ้าหากสิ่งที่พี่พูดไปแล้วพระจันทร์ยังทำตัวไม่รู้เรื่อง พี่เองก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน กลับไปเถอะ ระหว่างเราถือซะว่าจบลงแค่นี้"
ฉันได้แต่ยืนฟังถ้อยคำไร้เยื่อใยที่ออกมาจากปากของเขาอย่างแทบจะไม่รับรู้อะไรเลย ตอนนี้ในหัวของฉันพร่าเบลอไปหมดจนฉันแทบจะทรงตัวยืนไม่ไหว มันเพราะอะไรกัน? ทำไมเขาถึงต้องใจร้ายกับฉันมากขนาดนี้
"พี่ตะวันรู้ไหม พระจันทร์.รักพี่นะ รักมากจริงๆ ถ้าพระจันทร์ทำอะไรผิด พระจันทร์ขอโทษ พี่อย่าทำแบบนี้กับพระจันทร์เลยนะ พระจันทร์ยอมแล้ว"
ฉันพยายามเอื้อมมือเพื่อจะไปจับที่ต้นแขนของพี่ตะวัน แต่พี่เขากลับเบี่ยงตัวเองออกห่างและไม่ฟังที่ฉันพูดต่อ เขาเดินเข้าบ้านไปทั้งอย่างนั้นด้วยท่าทางร้อนใจโดยไม่หันหลังกลับมาที่ฉันอีก ฉันฝืนใจให้ตัวเองพยายามไม่ร้องไห้มากไปกว่านี้ ระหว่างฉันกับเขามันคงจบสิ้นแล้วจริงๆใช่ไหม?
To Be Continued
เพจ "เงียบๆ" ที่อาจจะไม่ค่อยมีอะไรของคนเขียน : )
Lonely Moon มี E-Book ออกแล้วนะคะ
^^ หากสนใจรูปเล่มทักที่เพจเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ : )
ความคิดเห็น