Lonely Moon พระจันทร์ใจเหงา

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันรักได้จากฉันไปหมดแล้ว

    

Lonely  Moon

บทที่ 4

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันรักได้จากฉันไปหมดแล้ว

ฉันเริ่มมองหาหนทางที่จะพึ่งพาพ่อให้น้อยลงและค่อยๆเริ่มตีตัวออกหากจากพ่อ ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกของเราลดลง  มันห่างเหินไปไกลขึ้นเรื่อยๆจนกลายเป็นฉันคิดได้เลยว่าถ้าบ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านที่แม่และฉันเคยอยู่มาก่อนฉันก็ไม่รู้จะอยู่ที่นี่อีกต่อไปเพื่ออะไรกัน   

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันรักได้จากฉันไปหมดแล้ว  แม้แต่ต้นดอกกุหลาบก้าน ยาวสีขาวที่ฉันเคยปลูกเอาไว้เพื่อให้แม่ได้คอยเฝ้ามองพวกมันจากข้างริมหน้าต่างห้องนอน  แค่เศษซากก็ไม่มีหลงเหลืออยู่เลยสักนิด

การเปลี่ยนเส้นทางสายการเรียนเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่ายินดีที่  สุดสำหรับฉันนับตั้งแต่วันที่แม่จากฉันไป  ฉันสนุกกับการลงเรียนสาขาวิชานี้มาก  การได้ทำขนมได้ลองทำอาหารมันทำให้ฉันผ่อนคลาย  ที่วิทยาลัยฉันมีเพื่อนสนิทมากๆอยู่หนึ่งคน  เธอชื่อว่ามะปรางหรือมีชื่อจริงว่ามลฤทัย  มะปรางเธอเป็นเด็กต่างอำเภอที่เข้ามาเรียนอยู่ในตัวเมือง  มองภายนอกอาจจะค่อนข้างดูซื่อๆแต่ก็เข้มแข็งและจริงใจ  

ฉันสัมผัสได้ถึงความสบายใจเวลาอยู่กับเพื่อนคนนี้  มะปรางบอกกับฉันว่าพ่อแม่ของเธอตายหมดแล้วตั้งแต่เธอยังจำความไม่ได้ด้วยซ้ำ  ตอนนี้เหลือแต่ย่าที่เลี้ยงดูเธอมา  ย่าของมะปรางเป็นแม่บ้านให้กับเจ้าของไร่ส้มที่เธอและย่าอาศัยอยู่ด้วยกัน  ฉันเคยได้ยินมาบ้างว่าไร่นี้เป็นไร่ที่ใหญ่และดังมากในตัวจังหวัด  เพราะที่นั่นเป็นที่พักรีสอร์ตและมีผลผลิตจากส้มเยอะไปหมด 

ฉันรู้สึกว่าตัวเองเริ่มโตและเข้มแข็งมากยิ่งขึ้น  การที่ถูกน้าวิมลและน้องๆพูดจาถากถางใส่มันทำให้ฉันเริ่มชินและทำใจให้ปล่อยมันไปได้  ฉันพยายามอยู่อย่างสงบเท่าที่พอจะทำได้  ส่วนพ่อก็เหมือนเดิมท่านเอาแต่ทำงานจนไม่ได้มีเวลามาสนใจอะไรฉันสักเท่าไหร่ 

แต่ก็ยกเว้นกับน้องๆที่พ่อมักใช้เวลาอยู่ด้วยเสมอในวันหยุดพักผ่อน    บางทีฉันก็เคยคิด  พ่ออาจจะลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่ามีฉันเป็นลูกสาวของพ่ออีกคน    ก็คงไม่แปลกอะไร  เพราะในความเป็นจริงพ่อคงจะผูกพันกับพวกเขามากกว่าฉันตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ผ่านไปสามปีกับการใช้.ชีวิตให้สนุกอย่างที่แม่บอกไว้  เวลาเดินเร็วมาก จนในที่สุดฉันก็เรียนจบประกาศนียบัตรวิชาชีพ  วันนี้เป็นวันที่ฉันภูมิใจในตัวเองมากที่สุด  ฉันกับมะปรางปรึกษากันไว้แล้วว่าพวกเราคงจะเรียนต่อวิชาชีพชั้นสูงอีกสองปีเพื่อจะได้มีวุฒิการศึกษาเพิ่มขึ้น 

แม่เป็นคนแรกที่ฉันคิดถึงเมื่อได้ผ่านความสำเร็จในชีวิตไปอีกขั้น  ฉันรู้สึกอยากขอบคุณแม่จริงๆที่แม่เคยสอนให้ฉันคิดได้แบบนั้น  มันทำให้ฉันได้สนุกกับการใช้.ชีวิตที่ได้ตัดสินใจเลือกเรียนในวิทยาลัยแห่งนี้  ถึงตอนนี้จะไม่มีแม่คอยอยู่เคียงข้างกัน  แต่ความทรงจำแสนวิเศษที่แม่เคยบอกและสอนไว้มันยังคงอยู่ในหัวใจของฉันเสมอ

ก่อนหน้าที่จะถึงวันรับใบประกาศจบการศึกษา  ฉันจำได้ว่าฉันบอกกับพ่อล่วงหน้าไปแล้วว่าวันนี้จะเป็นวันที่ฉันเข้ารับใบประกาศนียบัตรวิชาชีพกับทางวิทยาลัย  เมื่อก่อนฉันเคยหวังเอาไว้นะว่าอยากให้พ่อได้ภูมิใจเรื่องการเรียนของฉัน 

ถึงฉันจะเรียนหนังสือไม่เก่งแต่ฉันก็สามารถทำมันให้สำเร็จได้  ฉันอยากให้พ่อได้มาเห็นและมาอยู่แสดงความยินดีไปกับฉันด้วยในวันที่ฉันนั้นประสบความสำเร็จไปอีกขั้น   

แต่สุดท้ายแล้วพ่อก็ไม่ได้มา  มันเป็นเพราะสองวันก่อนหน้านี้เป็นวันเดินทางไปฉลองวันเกิดของต้นอ้อที่ฮ่องกง  น้าวิมลเป็นคนจัดแจงเรื่องทุกอย่างเอาไว้เกี่ยวกับการพาทุกคนไปเที่ยวที่นั่น  ตั๋วเครื่องบินได้ถูกจองผ่านบริษัททัวร์ล่วงหน้าไปก่อนแล้วหนึ่งเดือน   

ซึ่งเหตุผลการจองตั๋วไปเที่ยวฉลองวันเกิดของต้นอ้อที่น้าวิมลบอกกับพ่อ  มันช่างประจวบเหมาะมาตรงกับวันสำคัญของฉันพอดี  พ่อบอกกับฉันว่าจะปล่อยให้น้องๆกับน้าวิมลล่วงหน้าไปก่อนก็ไม่ได้ด้วย  เพราะแบบนี้แหละพ่อถึงยกเลิกหรือเลื่อนการเดินทางออกไปไม่ได้ 

ตอนแรกฉันก็อยากรู้ว่าทำไมพ่อถึงไม่เลือกอยู่กับฉัน  แต่พอได้ฟังจากปากของพ่อแบบนั้นฉันเองก็ไม่ได้คิดที่จะถามอะไรต่อ  มันคงไม่มีประโยชน์อะไรถ้าฉันจะหวังให้พ่อเลือกอยู่ในวันสำคัญของฉันมากกว่าไปเที่ยวกับครอบครัวของพ่อ  หากฉันเรียกร้องหรือแสดงความต้องการให้พ่ออยู่กับฉันในวันนี้  ในใจของฉันมันรู้คำตอบดีอยู่แล้ว  ถึงยังไงพ่อก็ต้องให้ความสำคัญกับครอบครัวของพ่อมาก่อนอยู่ดี

ยิ่งถ้าฉันถามอะไรไปมากกว่านี้ก็คงมีแต่คำตอบที่ทำให้ฉันต้องมานั่งเสียใจและเจ็บปวดซะเอง  ฉันเลยได้แต่คอยปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร  ฉันจะพยายามทำใจยอมรับให้.ได้  และฉันจะใช้ความทรงจำสวยงามที่มีต่อแม่ทำให้ความรู้สึกดีๆเหล่านั้นคอยอยู่เคียงข้างฉัน  มองเห็นความสำเร็จของตัวฉันเองในวันนี้  อย่างน้อยมันก็เป็นการเรียกความรู้สึกด้านบวกให้ตัวฉันเองได้มีกำลังใจในการใช้.ชีวิตต่อไป

 "ขอบคุณนะมะปราง ถ้าไม่มีแกกับย่า ฉันคงรู้สึกว่าวันนี้ตัวเองไม่มีใคร เลยจริงๆ"

"จะคิดมากไปทำไมแก ฉันว่าเรามาถ่ายรูปด้วยกันดีกว่า ยิ้มให้กว้างๆเลยนะพระจันทร์"

ถึงแม้วันนี้ฉันจะไม่มีใครมาร่วมแสดงความยินดีในความสำเร็จเลยสักคน  แต่ฉันก็ยังคงรู้สึกอบอุ่นเพราะว่ามีย่าของมะปรางที่กลายมาเป็นผู้.ใหญ่ในงานฉลองวันสำคัญของฉันอีกคน

มะปรางบอกว่าย่าอายุมากแล้วก็จริง  แต่ท่านก็ยังความจำดีและร่างกายแข็งแรงอยู่  ถึงจะหยิบจับอะไรไม่ถนัดตามประสาคนแก่  แต่ใจของท่านก็ยังสู้.ไหว  ทุกวันนี้เวลาสั่งเด็กคนอื่นทำงานดูแลความเรียบร้อยต่างๆให้เจ้านาย  อย่างพวกลงครัวทำอาหารทำความสะอาดบ้าน  ท่านก็ยังคอยช่วยดูแลแทนได้สบาย

พอลองมองย้อนกลับไปในชีวิตที่ผ่านมาของตัวเอง  ฉันก็อดที่จะคิดถึงแม่ไม่ได้  ถ้าหากแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่  ฉันต้องรู้สึกดีมากกว่าในตอนนี้แน่ๆ 

ถึงจะมารู้ความจริงทีหลังว่าพ่อมีครอบครัวใหม่ไปแล้ว  แต่ถ้าแม่ของฉันท่านยังอยู่ด้วยกัน  ชีวิตของฉันคงจะไม่รู้สึกโดดเดี่ยวและเหงามากขนาดนี้

นับวันลับหลังพ่อต้นอ้อและต้นปาล์มจะก้าวร้าวกับฉันมากขึ้นทุกที บางครั้งพวกเขาก็ชอบแกล้งเอารองเท้าผ้าใบสีขาวของฉันไปตากให้.โดนน้ำฝนที่ระเบียงบ้านจนมันเปียก

และทุกครั้งที่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น  ฉันต้องฝืนทนใส่เสมอเพราะว่าฉันมีรองเท้าผ้าใบเพียงแค่คู่เดียว  อย่างบางวันฉันเองก็ต้องรีบไปเข้าเรียนที่วิทยาลัยให้  ทันด้วย  ฉันเลยไม่มีเวลามานั่งทำให้มันแห้งก่อนใส่  และที่แย่ไปกว่านั้นบางทีก็มีหมากฝรั่งมาติดที่ในรองเท้าจนมันเหนียวติดเท้าไปหมด  ฉันก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะทำไปเพื่ออะไรกัน  เพราะมันไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลยนอกจากความสะใจ  

ฉันก็พอจะรู้ว่าน้องๆไม่เคยเห็นฉันเป็นพี่มาตลอดอยู่แล้ว  แต่ตัวฉันก็พยายามอดทนไม่ไปยุ่งและก้าวก่ายอะไรในชีวิตของพวกเขา 

เพราะฉันเองก็ไม่ได้อยากมีปัญหาอะไรกับการอยู่ร่วมกับคนอื่นๆในบ้านหลังนี้  ฉันเลยเลือกที่จะยอมปล่อยให้มันผ่านไป

To Be Continued

เพจ "เงียบๆ" ที่อาจจะไม่ค่อยมีอะไรของคนเขียน  : )

Lonely Moon มี E-Book ออกแล้วนะคะ

^^ หากสนใจรูปเล่มทักที่เพจเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ : )

TB