ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Lonely Moon พระจันทร์ใจเหงา

    ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 11 สงสัยฉันจะกำลังอยู่ในช่วงของการตกหลุมรัก

    • อัปเดตล่าสุด 4 ก.ค. 64


        

    Lonely  Moon

    บทที่ 11

    สงสัยฉันจะกำลังอยู่ในช่วงของการตกหลุมรัก

     

    หลังจากที่ฉันออกจากบ้านมาอยู่หอเองตั้งแต่วันนั้น  ทางพ่อเองก็โทรหาฉันเหมือนกัน  แต่มันนานเกือบเดือนจนฉันแทบจะลืมไปแล้ว  ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าพ่อเองก็รู้ว่าฉันไม่ได้ออกจากบ้านมาเพื่อทำตัวเหลวไหลและทิ้งการเรียน


    วันหนึ่งหลังจากที่ฉันเลิกเรียนกลับมาจากวิทยาลัยและแวะเข้ามาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอพักเพื่อเตรียมตัวออกไปทำงานที่ร้านกาแฟต่อ  พี่ที่ดูแลหอพักบอกว่า พ่อของฉันฝากของเอาไว้ให้ 


    ข้างในถุงป็ผลไม้กับพวกของกินเล่นอีกหลายอย่าง  ของมักจะถูกฝากเอาไว้อาทิตย์ละหนึ่งถึงสองครั้ง  บางทีก็มีพวกของใช้อื่นๆอย่างกระเป๋าแฟชั่นหรือไม่ก็เสื้อผ้าติดมาด้วย


    พอวันเวลาเริ่มผ่านไปจนความเคลือบแคลงใจที่มีต่อกันมันค่อยๆจางลง   พ่อมักจะโทรหาฉันอาทิตย์ละหนึ่งถึงสองครั้ง  แต่ส่วนใหญ่แล้วเราจะคุยผ่านโปรแกรมแชตมือถือมากกว่า  


    มีครั้งหนึ่งพ่อเคยชวนฉันให้กลับไปอยู่ที่บ้านด้วยกัน  แต่ฉันยังยืนยันคำเดิมว่าฉันยังไม่อยากกลับไป  อย่างน้อยก็อยากเรียนให้จบก่อน  และฉันก็ขอร้องกับท่านว่าอย่าจ่ายค่าห้องพักหรือซื้ออะไรแพงๆให้กับฉันอีก  


    ฉันยอมบอกท่านด้วยเหตุผลแบบผู้ใหญ่ไปว่าฉันอยากลองใช้ชีวิตให้.ได้ด้วยตัวเอง  พ่อยอมเปิดใจรับฟัและบอกกับฉันว่าวันไหนถ้ามีปัญหาจริงๆก็ไม่ต้องฝื  ฉันเองก็รับปากพ่อไปอย่างนั้นแหละเพราะเอาเข้าจริงๆพอถึงเวลาที่มีปัญหา  ซึ่งส่วนใหญ่ก็มักป็เรื่องเงินนี่แหละ


    ฉันมักจะถอนเงินของแม่ออกมาใช้ก่อนมากกว่า  ไม่เคยต้องไปขอความช่วยเหลือจากพ่อสักที  พอถึงเวลาตั้งหลักได้ฉันก็จะนำเงินที่ได้จากการทำงานเก็บไปฝากคืนส่วนที่ถอนออกมาใช้ให้ครบตามจำนวนเท่าเดิมทุกครั้ง


    ที่ทำแบบนั้นไม่ใช่ว่าฉันอยากจะเอาชนะพ่อหรอกนะ  แต่ป็เพราะฉัน ไม่อยากให้ตัวเองหวังพึ่งพาพ่อมากจนเกินไป 


    ในอนาคตวันข้างหน้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม  ฉันอยากจะป็คนที่เข้มแข็งและยืนอยู่ให้.ได้ด้วยตัวเองมากกว่า


    สองสัปดาห์ก่อนที่ฉันจะเรียนจบ ฉันบังเอิญเจอพี่ตะวันที่ร้านกาแฟที่ฉันทำงานอยู่เขามาคุยงานกับผู้หญิงผมสั้นดูท่าทางมีอายุคนหนึ่ง


    เราทั้งคู่ทักทายกันไม่นานเขาก็ขอตัวไปคุยธุระเรื่องงานต่อ  ฉันเองก็ไม่ได้สนใจอะไรมากเพราะสถานการณ์ตอนนั้นฉันก็อยู่ในระหว่างช่วงเวลาที่ต้องทำงาน


    พอเริ่มนานวันเข้าเราทั้งสองคนได้เจอกันบ่อยขึ้น  ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าป็เพราะความบังเอิญหรือยังไง  เพราะช่วงรอบกะเวลาที่ฉันทำงานพี่ตะวันก็มักจะมีธุระนัดลูกค้ามาคุยเรื่องงานที่ร้านอยู่ตลอด 


    จนเราได้เจอกันบ่อยขึ้นและเริ่มสนิทกันในฐานะลูกค้าประจำของร้าน   ยิ่งช่วงหลังๆพี่ตะวันมักจะเอางานมาทำที่ร้านบ่อยๆ  แต่ก็น่าแปลกทั้งที่เคยได้ยินมาจากมะปรางว่าเขาเองก็มีผู้หญิงมาพัวพันเยอะแยะ  แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นเขามากับสาวคนไหนสักที  จะมีก็แต่เพื่อนผู้ชายชื่อพี่เบียร์มากกว่าที่เข้ามานั่งคุยเรื่องงานด้วยกันอยู่บ่อยๆ


     วันหนึ่งตอนที่ฉันเอาถังขยะมาเทที่นอกร้าน  ฉันบังเอิญได้ยินพี่ตะวัน  คุยกับเพื่อนของเขาอยู่ที่ลานจอดรถของร้านพอดี  ที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัอะไรหรอก  แต่มันดันไปได้ยินซะเอง


     "ไอ้ตะวันมึงพากูมาคุยงานร้านกาแฟที่ไกลไร่ขนาดนี้บ่อยๆ  ถามจริงมึงกะมาจีบน้องเขาเปล่าวะ"


    "ว่าจะลองจีบดู  น้องเขาก็น่ารักดี"


    "ใช่แนวมึงเหรอวะ  ดูแล้วน้องเขาไม่น่าใช่คนที่มึงจะมาคบเล่นๆด้วยได้"


    "ก็ไม่ได้คิดเล่นๆ  แต่ก็อาจจะไม่ได้…."


    "งั้นมึงกล้า พะ....... "


    ฉันได้ยินพี่ตะวันกับพี่เบียร์พูดกันยังไม่ทันจบ  พี่นุ่นเจ้าของร้านกาแฟก็เดินมาเรียกให้.ไปเก็บโต๊ะที่หน้าร้านซะก่อน  พอนึกถึงเรื่องที่พี่เบียร์กับพี่ตะวันคุยกันเมื่อก่อนหน้านี้ทีไร  ฉันก็ได้แต่แอบยิ้มอายๆอยู่คนเดียวตลอด


    พอพี่ตะวันเข้ามาในร้านก็ไม่มีอะไรมาก  เขายังคงทำตัวเหมือนตอนที่เราเจอกันตามปกติ  แต่ฉันสัมผัสได้ว่าพี่ตะวันเริ่มจะชวนฉันคุยเรื่องอื่นๆมากขึ้น 


    ทั้งที่จริงๆแล้วแต่ก่อนเวลามาที่ร้านพี่เขาจะไม่ค่อยถามอะไรเท่าไหร่    พอสั่งขนมหรือกาแฟเสร็จ  ก็จะทักทายฉันตามมารยาทไม่นาน  จากนั้นเขาก็จะขอตัวไปคุยงานที่โต๊ะต่อทันที   


    แต่มาวันนี้พี่เขากลับทำตัวตามสบายเหมือนมานั่งเล่นที่ร้านเพลินๆกับเพื่อนมากกว่าจะมาคุยเคร่งเครียดเรื่องงานอย่างทุกๆวัน  ส่วนตัวแล้วฉันก็คิดว่าพี่ตะวันเองก็น่ารักดี  ก่อนหน้านี้ก็เหมือนกับฉันจะรู้สึกดีกับเขาอยู่แล้วตั้งแต่ที่เจอกันครั้งแรกตอนไปหามะปรางที่ไร่


    พอได้เริ่มรู้จักมากขึ้น  ได้คุยด้วยกันบ่อยๆก็รู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ  บางทีฉันคิดว่าตัวเองอาจจะชอบพี่เขาไปแล้วก็ได้มั้ง  พอได้เห็นพี่เขามาที่ร้านบ่อยๆก็เหมือนเกิดความเคยชิน  ราวกับว่าเขาป็ส่วนหนึ่งของการมาทำงานสำหรับฉัน   


    ถ้าวันไหนที่พี่ตะวันไม่ได้มาที่ร้าน  ฉันเองก็จะรู้สึกเหงาแปลกๆ ภายในใจมันมีความหวังที่ได้แอบรอเจอพี่เขาอยู่ทุกวัน  ไอ้อาการแบบนี้สงสัยฉันจะกำลังอยู่ในช่วงของการตกหลุมรักแล้วล่ะมั้ง 


    To Be Continued


    เพจ "เงียบๆ" ที่อาจจะไม่ค่อยมีอะไรของคนเขียน  : )

    Lonely Moon มี E-Book ออกแล้วนะคะ

    ^^ หากสนใจรูปเล่มทักที่เพจเลยค่ะ ฝากด้วยนะคะ : )


    TB
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน
    นิยายแฟร์ 2024

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    นักเขียนปิดการแสดงความคิดเห็น
    ×