หัวใจแห่งท้องทะเล เรือรบสงครามแย่งความเป็นใหญ่

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องเล่าในป่าลึก

การที่บอกว่าถ้ามันมีระบบควรจะมีปัญหาหลายอย่าง แต่ไม่เลย ก็ไอ้การที่มันเป็นโลกแห่งความเป็นจริงนี่แหละที่ทำให้มันกลับเป็นสิ่งอำนวยความสะดวกขึ้นด้วยซ้ำ

ฮาสึ:คาจางงงง! กลับมาแล้ววว คาจังกลับมาแล้ว เป็นไงบ้างได้มาเยอะไหม

จู่ๆ ผู้หญิงหัวสีชมพูนมเย็นก็ตระโกนวิ่งเข้ามาถามคุราสึอย่างใคร่รู้ “นี่ๆ ได้อะไรมาขอดูหน่อย” เป็นสิ่งที่ออกมาต่อจากนั้น ฮาสึซอกไซร้เข้ามาใกล้ชิดกับชายหนุ่มอย่างตื่นเต้น คุราสึได้แต่ยิ้มลูบหัวของฮาสึไปมาแล้วเปิดหน้าต่างช่องเก็บของให้เธอดู “นี่ไง” ฮาสึตาโตกลมมีประกายวิบวับๆ ด้วยความสนใจ เธอตกใจและตื่นเต้นกับจำนวนหอยอาโอ ที่เยอะแยะมากมายภายในนั้น

ฮาสึ:นี่ๆ คาจังไอ้นี่ใช่ไหมที่จะทำให้กินในคืนนี้หนะ? ใช่ไหม?
คุราสึ:อื่มๆ ใช่ๆ

“โฮน่ากินจังเลย…” ฮาสึยังซอกแทรกทำให้คุราสึเริ่มรำคาญจึงต้องบอกให้เธอออกไปได้แล้วไม่งั้นเขาจะมัดเธอไว้บนยอดต้นมะพร้าวไม่ให้ลงมาจนกว่าจะถึงมื้อเย็นแน่ๆ เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอเลยยอมออกห่างจากคุราสึพร้อมก้มหน้าขอโทษก่อนจะเดินรีบๆ กลับไป

สิ่งที่ค่อนข้างจำเป็นกับสถานการณ์แบบนี้ ที่มีทะเลล้อมรอบ และแทบจะไม่มีเกาะหรือแผ่นดิน สิ่งจำเป็นในการเดินทางนั้นต้องสามารถลอยน้ำได้และไม่จมง่ายๆ แต่ต้องลำใหญ่ด้วยเพื่อรองรับข้าวของที่จำเป็น 

และสิ่งนั้นก็คือแพร แพรขนาดใหญ่ที่พวกเขากำลังสร้างกันอยู่นั่นเอง คุราสึเดินเข้ามาดูงานใกล้ๆ แพรนี้ถูกสร้างจากการคราฟแผ่นไม้ แล้วนำมาคราฟเป็นแพรไม้ขนาด 1x1 เมตรแล้วนำมาต่อๆ กันด้วยระบบต่อติดของระบบการคราฟ แต่เพื่่อเสริมความมั่นคงของตัวแพรพวกเขาจึงได้ใช้ลิ่มไม้ด้วย ถ้านึกไม่ออกก็คล้ายๆ เกมราฟที่เป็นเกมเอาชีวิตรอดกลางทะเลนั่นแหละ ในตอนนี้มันก็ใหญ่พอสมควรแล้ว 

รูปร่างของมันจากหัวแพรนับความกว้างได้สิบกว่าเมตร ส่วนความยาวก็เกินสามสิบเมตรไปแล้ว รูปร่างรูบทรงคล้ายเรือ แต่ไม่มีท้องเรือ ตรงกลางพวกเขาต่อขึ้นเป็นบล็อกเป็นกล่องขึ้นไปเหมือนพีรมิด ข้างในนั้นจะเป็นห้องต่างๆ ไม่ว่าจะห้องเก็บของส่วนล่าง ในส่วนล่างจะประกอบด้วยห้องเก็บของ ห้องทำงานเครื่องมือต่างๆ และห้องส้วม

ชั้นกลางเป็นชั้นที่ค่อนข้างเห็นทุกสิงทุกอย่างได้ชัด และลมเย็นสบาย อยู่สูงจากน้ำข้างล่างเป็นโข นั้นจะประกอบด้วย ห้องนอนและห้องนั่งเล่น โต๊ะกินข้าวและห้องครัว ชั้นบนสุดเป็นเหมือนกับหอสังเกตการณ์ จะมีแค่ส่วนเดียวที่มีหลังคาคือที่ตั้งของโต๊ะเลด้าที่สร้างจากการคราฟ ส่วนอื่นๆ จะเป็นที่ยืนสังเกตการณ์ เพราะอยู่สูงจึงมีวิศัยทัศน์ที่ไกลออกไปหลายไมน์ 

พวกเขามีอยู่กันทั้งหมดเจ็ดคนหญิงสามชายอีกสี่ ตอนนี้เป็นช่วงแดดจัดพวกเขาจึงเข้าไปพักในร่มกัน ผู้ชายผมแดงหอบเอาเถาวันออกมาจากข้างในป่าลึก ทิ้งลงใกล้ๆ กับกรุ่มของคุราสึที่นั่งพักให้หายเหนื่อยจากการทำแพร ริวคุเดินเข้ามานั่งทิ้งตัวลงข้างหนุ่มหัวขาว พร้อมพ้นลมหายใจแรงออกมา “ฟู้!! ”

ริวคุ:ในที่สุดก็ได้พักสักทีสินะครับพี่
คุราสึ:อ่าใช่ แม้จะเหนื่อยไปบ้างแต่แพรของเราก็ใกล้เสร็จแล้วนี่นะริวคุ:นั่นสินะครับ

ความเหนื่อยจากการทำงานมาครึ่งค่อนวัน รวมกับอากาศที่แห้งและร้อนจัด ยิ่งช่วงเที่ยงๆ นี่บอกเลยว่ามันเป็นอะไรที่นรกสุดๆ นั่นทำไห้การพักใต้ร่มไม้เย็นๆ ตอนนี้มันทำให้พวกเขาได้พ่อนคลายและสดชื้นจากลมทะเลร้อนๆ ใช่ฟังไม่ผิดลมทะเลร้อนๆ แต่แค่ได้นั่งใต้ร่มไม้พักเหนื่อยก็ทำให้รู้สึกดีมากแล้ว 

ริวคุ:นี่พี่ผมมีอะไรจะเล่าให้ฟัง

ริวคุได้เล่าสิ่งที่เขาได้ไปเจอมาในป้าข้างหลังพวกเขาให้ผู้ชายข้างๆ เขาฟัง เขาบอกว่าเขาเข้าไปค่อนข้างลึกมากถ้านับจากตรงนี้ สิ่งที่เขาเห็นมันเป็นสิ่งที่เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะมีในที่แห่งนี้ คุราสึกนั่งชันเข่ารอฟังอย่างใจจดใจจ่อ แต่สิ่งที่ริวคุไปพบมานั้นเป็นสิ่งที่บาดตาบาดใจมากๆ และมันเป็นสิ่งที่ลามกสุดๆ 

เขาบอกกับคุราสึว่าเขาไปพบกับคู่ชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังนอนกดกันอยู่กับขอนไม้ และบรรจงจูบไล่เลียลงไปถึงกลีบน้องสาวข้างล่าง “ห้ะ?” คุราสึอุทานแรงงุนงงกับสิ่งที่ริวคุพูดมา

คุราสึ:เสี่ยวหลง นี่อย่าบอกนะว่านายดูจนจบ

ริวคุชะงักไปเลยเมื่อได้ยินคำถามของคุราสึก่อนจะยิ้มแหยงๆ แล้วบอกว่าเขาดูจนจบกิจกรรมนั้นเลย โอ้มิน่าหล่ะทำไมมันไปนานจังคำนี้หลุดอกมาจากปากของคุราสึที่หายข้องใจ 

แม้ว่าที่นี่จะเป็นโลกเกิดใหม่แต่มนุษย์นั้นก็มีความรู้เทียบเท่ากับคนสมัยใหม่ ผู้คนเหล่านั้นจะทยอยโผล่ขึ้นมาเรื่อยๆ จนกว่าจะได้ปริมาณที่พอเหมาะ ไม่แปลกใจเลยที่จะมีคนอยู่บนเกาะแห่งนี้นอกจากพวกของคุราสึแล้ว

เนริผู้หญิงตัวเล็กผมสีเงินยาวเดินเข้ามาถามกับทั้งสองหนุ่มว่า พูดคุยอะไรกันอยู่น่าสนุกกันจัง แต่เรื่องที่เล่าๆ กันอยู่มันทำให้พวกเขาสองคนอั้มอึ้งไม้กล้าตอบ ได้แต่มองหนาของกันและกันเป็นความในว่าให้บอกไปเลย 

ก่อนที่ผู้ชายผมขาวของเราจะตอบแถกลับไปแบบตระกุกตระกักติดขัดทำให้เนริเริ่มที่จะโมโห แล้วพูดเดาไปแบบไม่รู้ว่า

เนริ:ถ้าพวกนายจะมาคุยเรื่องอะไรแบบนั้นกันก็บอกสิยะ ฉันไม่ได้จะว่าอะไรพวกนายสักหน่อย! …………..ริวคุ บอกทีว่าไม่ใช่ 
ริวคุ:ขะ ครับ เอ่อ…นั่นแหละครับ

ริวคุผงะตอบกลับไปแบบงงๆ เนริเข้าใจแล้วว่าที่พวกนี้มันพูดกันอยู่คือเรื่องอะไรกันแน่

---

จบแล้วงับ ตอนต่อไป