หัวใจแห่งท้องทะเล เรือรบสงครามแย่งความเป็นใหญ่

ลำดับตอนที่ #11 : ขอมูลหน้าสนใจ

สิ่งที่อยู่ข้างหน้าของเด็กๆ คือหัวของมนุษย์ที่ขึ้นอืดวางนอนข้างๆ ก้อนหินก้อนเล็กๆ ซึ่งเมื่อพวกเขาเดินไปเรื่อยๆ ยิ่งเจอเยอะขึ้นเรื่อยๆ มีทั้งหัวที่เหลือครึ่งหนึ่ง ขา แขน ร่างขาดครึ่ง บางอันก็เละจนดูไม่รู้สภาพ แถมมีเครื่องในด้วยนะ

ด้วยความกลัวพวกเขาก็เลยรีบเดินออกไปให้เร็วที่สุด เพราะถ้าอยู่ต่อหล่ะก็ ก็คงมีสภาพไม่ต่างจากคนพวกนั้นแน่ๆ ในเกาะนี้มันมีอะไรมากมายที่พวกยังไม่ด้วยซ้ำ 

พอเดินมาได้เกือบครึ่งชั่วโมงก็ผ่านจุดนั้นมา บรรยากาศก็เริ่มจะเป็นปกติ ไม่มีกลิ่นอะไรแปลกๆ มาทำให้รู้สึกไม่ดี อันดี้ที่เป็นหัวหน้าทีมหันกับมาพูดคุยกับทั้งสองคนที่อยู่ข้างหลัง 

“จะว่าไปแล้ว” เขาพูดคุยกันเรื่องของเกาะนี้ที่มันดันมีโบราณสถานตั้งอยู่ แม้จะไม่รู้ว่ามันมีอยู่ได้ยังไง เพราะที่ผ่านมายังไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย แถมยังมีเรื่องของศพพวกนั้นอีก

คนที่อยู่ในกลุ่มก็ไม่มีสักคนที่รู้ข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ยังไงก็ตามสิ่งที่พวกเขาต้องทำก็คือการหาข้อมูลของเรือที่อยู่อีกฝั่งว่ามันมาจากไหนใครเป็นเจ้าของและต้องกลับก่อนอาทิตย์ตกดิน นั่นเป็นคำสั่งจากโทรุ

ผ่านมาได้อีสองร้อยเมตร พวกเขาที่พอเห็นว่ามีเรือเหล็กจากไกลๆ จึงได้ระวังตัวมากขึ้นเผื่อมีคนจากเรือลำนั้นอยู่รอบๆ พวกเขาก็เลยแอบเดินเข้าไปให้เงียบที่สุดโดยอันดี้จะคอยดูว่ามีใครอยู่รอบๆ ไหม

พอเข้ามาใกล้พวกเขาที่ซุ่มอยู่ภายในพุ่มไม้แอบดูว่าข้างหน้ามันมีอะไรที่ผิดสังเกตไหม แรกๆ ก็ไม่เห็นอะไรหรอกเพราะแถวนั้นไม่มีใครเลยแม้แต่คนเดียวแม้แต่ยามหรือคนเฝ้ารอบเรือก็ไม่มีสักคน

แต่ก่อนที่ซูก้าจะยืนขึ้นจู่ๆ ก็มีคนสองสามคนเดินลงมาจากเรือ “พวกเขาดูเหมือนจะเป็นทหารเรือเลยนะ” เพราะพวกเขาใส่ชุดของทหารจึงฟันธงได้แล้วว่าไม่ใช่โจรสลัด เรือของพวกเขาเป็นเรือไอน้ำเกราะเป็นเหล็กหนา ปืนเป็นปืนแคนนอนโปราณนับได้ถึงหกสิบกว่ากระบอก ความยาวเรือประมาณ 150 ม. 

แต่สิ่งที่ทำให้พวกเขาต้องแปลกใจคือ มีคนที่ใส่ชุดโกโลโกโส ไม่เหมือนกับทหารเรือเข้าไปคุยกับทหารเรือสองสามคนนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

และจากทักสะการอ่านปากของริด ทำให้รู้ว่าพวกนั้นพูดคุยกันเรื่องสมบัติบนเกาะแห่งนี้ และดูเหมือนว่าคนที่ไม่ใช่ทหารเรือจะเป็นโจรสลัด มันเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่คาดคิดเลยว่าพวกคนพวกนี้จะร่วมมือกับโจร

ผ่านมาสักพัก ข้อมูลที่พวกเขาได้คอยสังเกตการณ์มาจะได้ใจความประมารณว่า บนเกาะนี้ในโบราณสถานมีสมบัตรมากมาย และสิ่งที่พวกเขาได้ยินแล้วยิ่งมีความสนใจนั้นก็คือ ยาอีเล็กเซอร์ ที่รักษาได้ทุกบาดแผลและรักษาอาการเจ็บป่วยได้ทุกอย่าง

เพื่อนของพวกเขาก็มีคนที่ต้องการยานั่นเพื่อรักษา และคนอีกมากมายที่ต้องการเหมือนกันจากที่ได้อ่านปากดูแล้ว ยานั่นสามารถทำให้แขนขางอกออกมาหรือส่วนที่ขาดหายไปกลับมาเป็นปกติได้

มันเป็นสิ่งทีคุราสึต้องสนใจแน่นอน พวกเขาคิดแบบนั้นจึงรีบเดินกลับมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าพวกเขาพลาดข้อมูลที่สำคัญที่สุดไป พอพวกเขาเดินผ่านโบราณสถานก็แอบกลัวนิดหนึ่งเพราะบรรยากาศของมันไม่เป็นมิตรเอาสะเลย

พอกลับมาถึงถานก็กลับมาพูดเรื่องนี้ให้กับคุราสึฟัง ถึงเรื่องที่รู้มา คุราสึก็รู้สึกว่าเป็นข้อมูลที่ดีสุดๆ หลังจากนั้นก็ให้พวกเขาสามคนมาร่วมวางแผนการช่วยเขาก่อนที่จะไปพัก

ทอมเดินเข้ามาหาคุราสึที่กำลังเขียนแผนอย่างตื่นเต้น “นี่ฉันขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม” คุราสึก็ไม่ได้ว่าอะไร หันกลับมาคุยกับทอม เขาบอกว่าในเกาะนี้มันรู้สึกแปลกๆ “ไม่คิดงั้นเหรอ” แต่คุราสึที่ยังไม่คิดถึงเรื่องนี้ก็ตอบกลับไปว่าเขาคิดมากไปแค่นั้นแหละ

เพราะสิ่งสำคัญในตอนนี้คือยาที่จะนำมารักษาให้กับคนที่ไม่สบายในฐาน เพราะมีมากเกินไป ยิ่งรู้ว่ายานั่นมันเป็นยาอีเล็กเซอร์ แล้วด้วยเขาก็เลยตื้นเต้นมากๆ เพราะทนเห็นคนที่ต้องทุกทรมานจากความพิการที่เกิดจากโจรสัด หรืออะไรก็ตามแต่แต่เรื่องที่ทอมพูดมาไม่ใช่ว่าคุราสึจะไม่นำไปคิดต่อ

ตอนนี้เขาจัดเตรียมปืนกล ที่ห่างไกลจากคำว่าสร้างง่ายไป มีสิบกว่าๆ กระบอก นั่นทำให้คนที่เห็นต่างตกในและสงสัยว่ามันใช้ยังไง ดังนั้นคุราสึจำเป็นต้องสาธิตให้ดูก่อนว่ามันใช้ยังไง และต้องสอนให้บางคนในนี้สร้างลูกกระสุนของมันได้ด้วย 

ตึดๆๆๆ.. เสียงปืนดังขึ้น นั่นทำให้คนส่วนใหญ่ตกใจกับเสียงและพลังการทำลายล้างที่เกิดขึ้นกับผนังหิน และนี่คืออาวุธใหม่ที่พวกเขาสร้างขึ้น 

ผ่านไปแล้วห้าชั่วโมง พวกเขาเริ่มเตรียมอาหารเย็นกันแล้ว เวลาตอนนี้ก็หกโมงเย็นจะหนึ่งทุ่ม แม้จะมีคนที่เข้ามาถามถึงเรื่องของกลุ่มที่ออกไปสำรวจรอบๆ ฐานที่ยังไม่กลับมาสักทีก็ตาม

แต่คุราสึก็บอกว่าหายห่วงถ้ามีอะไรพวกเขาก็คงติดต่อกลับมาเอง จึงไม่มีใครได้ใส่ใจอะไร 

ไม่นานที่พวกเขากินอาหารเสร็จ หลายคนก็ขึ้นไปนอนบนเรือ หลายคนก็มาคอยยืนเฝ้ายาม และหลายๆ คนที่นั่งคุยกันอยู่แถวๆ ท้ายเรือเกี่ยวกับเรื่องหลอนๆ บนเกาะนี้ แน่นอนว่าพวกนั้นมันแต่งขึ้นเองหมด

ข้างนอกของฐานแถวชายหาดใกล้ปากครอง ขาสี่ขากำลังเดินเข้ามาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ผิวมันคลับของมันสะท้อนแสงจันทร์ วาวเป็นสายตามปากของมันมีเลือดหยดย้อยลงมา เละตามปากตาที่เหลือกโลนของมันก็ยังลอกแลกไปมาเพราะความแสบ จนหน้ารำคาญ มันได้ยินเสียงคนพูดกันดังออกมาจากข้างในถ้ำข้างหน้า แม้จะเบาก็ตามมันก็เดินตามเสียงนั่นไป

---

จบแล้วฮะ ตอนต่อไป