หัวใจแห่งท้องทะเล เรือรบสงครามแย่งความเป็นใหญ่

ลำดับตอนที่ #1 : ดาวแห่งน้ำทะเล

ณที่แห่งหนึ่งบนเกาะอันกว้างขวาง ตรงไหนสักที่บนดาวสีฟ้าคราม บนผืนทะเลอันยิ่งใหญ่ บนชายหาดนั้นเด็กหนุ่มวัยรุ่นผู้มีหางขนาดใหญ่หลายเส้นกำลังก่อสร้างสิ่งที่เรียกว่าท่าจอดเรือ

มันค่อนข้างใหญ่ถ้าเทียบกับตัวของเขาคนนั้น เด็กผู้หญิงผมยาวสีแดงถือน้ำมาให้ชายหนุ่มผมแดงมัดผ้าโพกหัวให้ชื่นเย็นกับน้ำมะพร้าวหวานฉ่ำ 

“ขอบคุณนะ” เขากระดกหมดเยือกในรวดเดียว “ฮ้า~ สดชื่นๆ” ระหว่างที่เขาเช็ดปากสายตาดันหันไปเจอใบหน้าของเด็กสาวคนนั้นที่กำลังมองมาด้วยความอึ้ง

“ว้าววว!! ไม่เคยเจอตัวอะไรดื่มรวดเดียวหมดแบบนี้เลยค่ะ” เธอพูดชมหนุ่มวัยรุ่นคนนั้นด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นตาวาว แต่ชายหนุ่มต้องสะดุดกับคำว่าตัวอะไร

หลังจากที่เขาทำท่าเรือเสร็จเหมือนเขาจะเริ่มสร้างอู่เรือต่อเลย เขาแยกร่างออกมาถึงสามร่างในการที่จะมาช่วยเขาสร้าง มันเป็นสิ่งที่น่าแปลกใจที่เขาใช้เวลาน้อยมากในการสร้างต่อเรืออู่หนึ่ง

เพราะปกติแล้วการสร้างสิ่งที่ใหญ่ขนาดนี้มันต้องใช้เวลาหลายเดือนไม่ก็เกือบปี แต่เขาสร้างเสร็จภายในสี่วัน ซึ่งมันน่าอัศจรรย์ในสายตาของบุคคลธรรมดา

หนุ่มผมแดงคนนั้นยังจะสร้างท่าเรือต่ออีกค่อนข้างเยอะ แต่สิ่งที่เขาทำไม่ใช่แค่สร้างท่าเรือแค่นั้น เขายังสร้างสิ่งก่อสร้างและอื่นๆ ได้ย่างน่าเหลือเชื่อเช่นกัน 

และแล้ววันที่ทุกอย่างจะมาเปลี่ยนหน้าประวัติศาสตร์ของดาวดวงนี้ก็มาถึง เมื่อพวกเขาได้ปล่อยเรือพิฆาตลงน้ำถึงสองลำในวันเดียวกัน โดยมีเด็กสาวหนึ่งในห้าเด็กหญิงได้รับตำแหน่งเป็นผู้การเรือของแต่ละลำ

“แล้วพวกเขาจะมาถึงเมื่อไหร่กันน้าา” หนุ่มหัวแดงนั่งแกว่งขาเหม่อมองเส้นขอบฝ้าพร้อมเอ่ยถามกับสายลมถึงชายผู้เป็นดั่งผู้ให้กำนิดของพวกเขามาถึงที่เกาะนี้ 

ในผืนน้ำนั้นเรือสองลำแล่นออกจากท่าเพื่อออกตามหาผู้คนที่จะมาเป็นประชาชนของที่แห่งนี้ โดยการเดินเรือออกไปไกลจากฐานให้ชายหนุ่มต้องนั่งเล่นกับตัวเขาอีกคนอย่างเหงาๆ น้ำตาซึมๆ

ผู้คนมากมายที่มาอยู่บนดาวดวงนี้ล้วนแต่โดนเทพผู้สร้างอันเชิญมาเพื่อพัฒนาดาวของตนเอง แต่มันกลับไม่ใช่กับพวกเขาเหล่านั้นที่ได้มา ณดาวดวงนี้ ขนาดเทพผู้สร้างของดาวดวงนี้ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีพวกเขาอยู่บนดาวที่เขาเป็นคนครอบครอง 

หนุ่มวัยรุ่นที่มีหน้าที่เพียงไม่กี่อย่างคือ ปกป้องเกาะนี้ระหว่างที่เด็กๆ ออกไปตามหาประชากร และก่อสร้างที่อยู่อาศัยไว้ให้ผู้คนเหล่านั้น แน่นอนเขาก็ต้อคอยทำความสะอาดอาคาร และสถานที่แห่งนันด้วย

ณ เกาะกลางทะเลสักที่ในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่บนหาดทรายสีขาว ที่น้ำทะเลซัดซาดเข้าชายหาดคลื่นน้ำใส เสียงน้ำในทะเลดังซ่าๆ ตามกระแสคลื่นลมที่พัดแรง  ใบหน้าเนื้อตัวที่เบื้อนทรายของผู้ขายร่างสูงคนหนึ่งที่กำลังเดินมองดูตามโขดหินที่เต็มไปด้วยหอยเพรียงมากมายที่เกาะกันเต็ม น้ำลายใสๆ ของคุราสึย้อยลงมาตามริมฝีปากตาเป็นประกายวาวเมื่อมีของกินมาอยู่เบื้องหน้าของเขา 

คุราสึ:อ้าาาา หอยพวกนี้ทั้งอวบและใหญ่ อืมมม ถ้าเอาไปทำซุบหอยกับสาหร่ายหอมๆ หล่ะก็ แค่คิดก็น้ำลายสอแล้วเว้ยยย เก็บไปย่างกินเป็นข้าวเย็นวันนี้ละกานนะ

“ฮึบๆ” เขาเอื่อมไปแกะๆ ดึงๆ หอยบวมฝาใหญ่เก็บใส่ช่องเก็บของที่เกือบจะเต็มของเขาไปยี่สิบกว่าตัวได้ “เฮ้นายทำอะไรอยู่” เสียงที่พูดทักด้วยความสงสัยดังมาจากด้านหลัง มันเป็นเสียงที่คุราสึคุ้นเคยดีอยู่แล้วเพราะนั่นคือเพื่อนของเขาเองที่ยืนทำหน้าสงสัยกับผู้ชายผมขาวแซมดำที่ชะงึกชะงักอยู่กับโขดหินนั่น 

คุราสึ:จะว่าไปนายมาช่วยฉันเก็บพวกนี้หน่อยสิ มีแต่ตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้น คืนนี้เรากินลาบหอยแซบๆ กัน

คุราสึหันกลับมาเรียกให้โทรุเข้าไปช่วยเขาเก็บหอยพวกนั้น ช่ายเมื่อเห็นอย่างนั้นโทรุที่ซวยมาอยู่ตรงนี้ก็ต้องเข้าไปช่วยเก็บโดยไม่เต็มใจไปโดยปริยาย พวกเขามาอยู่ที่นี่โดยตั้งใจเพราะที่นี่เป็นดาวเกิดใหม่ที่อยู่ใกล้กับกลุ่มกาแล็กซีของพวกเขา คุราสึแหงนหน้าหาโทรุแล้วบอกให้เขาทำกับหอยพวกนั้นดีๆ เพราะสิ่งที่โทรุทำมันไม่น่าให้อภัยสุดๆ การที่เอาหินมากระแทกแรงๆ แบบนั้นมันจะทำให้หอยที่เปราะบางนี้แตกหักได้ง่ายๆ

หอยประเภทนี้แม้จะเหมือนกับหอยเชลแต่มันก็มีจุดแตกต่างกันอยู่บ้าง ในส่วนที่เป็นเปลือกของมันนั้นมีความเปราะเป็นอย่างมาก การกระแทกแรงๆ จึงเป็นวิธีที่เลวร้ายที่สุดเพราะจะทำให้พวกมันแตกเละไม่น่ากิน 

คุราสึคว้ามือของเพื่อนของเขาไว้อย่างเร็ว กลัวว่าน้องหอยที่น่าสงสารนี้จะไม่เหลือให้ใส่ท้องพวกเขาในมื้อเย็นแน่ๆ การที่มาพบกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่เคยเจอ มันก็ควรที่จะศึกษาดูนั่นแหละ แต่การที่เอาหินมาทุบไปตั้งยี่สิบกว่าตัวนี่มันก็น่าโมโหนะ 

คุราสึ:เฮ้อ นายกลับไปช่วยคนอื่นๆ สร้างแพรเถอะ หอยพวกนี้เดี๋ยวฉันเก็บเอง

จากที่จะให้ช่วยเก็บแต่ตอนนี้คุราสึอารมเสียกับเหล่าหอยตัวโตๆ ที่เสียไปอย่างน่าเสียดายจึงไล่ให้โทรุหนุ่มหล่อตัวสูงผมดำแซมแดงกลับไปช่วยคนอื่นๆ สร้างแพรต่อ ไม่ต้องมายุ่งแล้ว

เมื่อเป็นแบบนั้นแล้วโทรุก็ไม่ค่อยพอใจกับคุราสึเท่าไหร่จึงเดินหันหลังโบกมือออกไป แล้วบอกว่าถ้าทำเสร็จแล้วก็ให้กลับไปสร้างช่วยด้วยหล่ะ คุราสึก็ตระโกนออกมาเสียงแข็งว่า “รู้แล้วน่า!! จะไปไหนก็รีบไป”

หลังจากเก็บเสร็จเขาก็เดินตัวปลิวกลับมาที่หน้าหาดที่พวกเขาลงมากัน พวกเขาต้องการที่จะลองเอาชีวิตรอดกันดูจึงได้ปิดพลังทั้งหมดไว้ก่อน

---

จบตอนแล้วงับ ตอนต่อไป