ชีวิตในเกมจีบสาวเฮนไตของฉันมันก็ปกติออก

ลำดับตอนที่ #3 : เพื่อนของโชตะ ch.2 old

“ถ้าพวกแกยังอยากเก็บปากไว้พูดอีก ก็เงียบปากไปซะ” หูเสือสีขาวตั้งเฉียงตรงกับองศาของหัวที่พุบกับโต๊ะเรียนเจ้าของหูพูดดุพอที่คนข้างๆจะได้ยิน “อะ อะไรของแกวะ” “เฮ้ย โทษที” ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะทำอะไรที่โง่ๆ ลงไปเพื่อนของเขาจึงรีบเข้ามาหยุดไว้ก่อนที่จะสายเกินไปพร้อมลากคอมันมากระซิบบอกถึงวีรกรรมของไทก้าจนพวกมันเลิกพูดและกลับไปนั่งนิ่งๆ

ผ่านไปสักไม่กี่นาทีอาจารก็เข้าสอนจนบรรยากาศน่าเบื่อหายไป พออาจารย์สอนจบก็ถึงเวลาพักเที่ยงพอดี “นี่ โชตะคุงนายจะไปกินข้าวกับพวกเราไหม” นางีีสะหันกลับมาถามกับโชตะที่ยังไม่ลุกจากที่นั่ง “ไม่เป็นไรไปก่อนเลย ผมว่าจะไปหาเพื่อนก่อนเดี๋ยวตามไป” “โอเคร” 

ภายในโรงอาหารขนาดใหญ่ของแผนกม.ต้น ที่ขาวสอาดโอ่อ่าไปด้วยรูปแบบการออกแบบที่ทันสมัย สามสาวเดินขึ้นไปนั่งที่โต๊ยาวแปดเก้าอี้ใกล้กับร้านขายเมนูเส้นชั้นสอง เพราะมันรู้สึกดีทุกครั้งที่ได้กลิ่นหอมของเครื่องเทศเวลากินอาหารอยู่ “อ่ะนี่ กดมาฟาก” โทเนะเดินกลับมาพร้อมน้ำกระป๋องสามกระป๋อง นางีสะรับไปด้วยความยินดี

“ของแค่นี้ให้ฉันไปกดมาให้ก็ได้นะคะท่านโทเนะ” คาเทียพูดบอกโทเนะด้วยน้ำเสียงและสีหน้ารู้สึกผิดที่เธอต้องให้โทเนะที่เป็นถึงลูกสาวของขุนนางไปกดน้ำมาให้ โทเนะก็พูดปลอบไปว่าเรื่องแค่นี้ไม่เห็นเป็นอะไรเลย “มันยิ่งจะทำให้ฉันกดดันนะถ้าทำแบบนั้นเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ” “ท่านโทเนะ~~” ได้ยินอย่างนั้นคาเทียถึงกับพุ่งเข้ามากอดคอโทเนะด้วยความตื้นตัน

ในระหว่างที่นางีีสะกำลังซัดอาหารเข้าท้องอย่าเอาเป็นเอาตายและคาเทียกับโทเนะที่กำลังคุยกันเรื่องของเค้กชื่อดังอยู่นั้น ก็มีเสียงทักดังมาจากข้างหลังของพวกเธอ “พวกข้านอยขอนั่งด้วยได้หรือไม่ขอรับ” พอหันกลับไปก็เห็นโชตะเดินมากับผู้ชายผมดำอีกคนที่เป็นเจ้าของเสียง

“เฮ้!!” โชตะเข้าไปต่อว่าเขาทันทีเพราะมันดูไม่มีมารยาทสุดๆ แต่หมอนั่นก็บอกกลับไปติดขำว่าแค่หยอกเล่น “อย่าจริงจังเซ่” ก่อนที่พวกเขาจะขอเข้าร่วมโต๊ะอีกครั้งรอบนี้โชตะเป็นคนพูดเดี๋ยวไปกันใหญ่ “อื่มได้สิ” โทเนะพยักหน้าบอกด้วยรอยยิ้ม

ก่อนที่ทั้งสองจะไปนั่งฝั่งเดียวกับนางีสะที่โซ้ยข้าวอย่างอร่อย เพราะฝั่งนี้ดูเหมือนจะรู้สึกเหมือนอยู่กับผู้ชายมากกว่าทำให้ไม่รู่สึกเกร็งมากถ้าเทียบกับอีกฝั่ง

“ฉันชื่อ โคตะไลน์บลูเออร์ เพื่อนของโชตะ อยู่ห้องสองปีเดียวกัน” ก่อนที่โคตะจะเริ่มแนะนำตัวเองกับทั้งสามทันที ทางโทเนะก็เเนะนำตัวกลับไปเช่นเดียวกัน โทเนะ โทมานิครอฟ คาเทีย เอวโบล นางีสะ อาสโตเนีย นั่นคือชื่อเต็มของพวกเธอ

โชตะ :นี่โทเนะครับ พวกคุณระวังตัวหน่อยก็ดีนะครับ เกี่ยวกับทัดสึยะหนะ เมื่อวานผมเห็นเขาเดินควงรุ่นพี่ผู้หญิงเข้าตรอกมืดๆ สองต่อสองเหมือนว่าเขาจะเริ่มทำมันอีกแล้ว

!!?. จากการเริ่มบทสนทนาของโชตะ สามสาวหันมาสนใจทันทีเพราะมันเป็นสิ่งที่ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่ แต่พอโทเนะลองคิดดูแล้ว “(เหมือนว่าเกมนี้นองของฉันจะเคยเล่นนะถ้าจำไม่ผิดพระเอกของเกมนี้ก็ทัดสึยะนี่ ไม่น่าจะแปลกอะไรนะ)” 

“นี่นายอิจฉาเขาสิน้า จึงมากล่าวหาเขาแบบนี้เนี่ย” นางีสะแย้งขึ้นทันทีแต่ด้วยสีหน้าและท่าทีของโชตะกับโคตะก็เป็นคำตอบได้แล้วว่าไม่ได้พูดเล่น “จริงเหรอเนี่ย?” “แน่นอนเมื่อวานผมเห็นมาเต็มสองตา” เขาตอบนางีสะที่ยังสงสัยกลับไป

คุยไปคุยมาทีนี้พวกเขาก็ย้ายมานั่งคุยกันอยู่ข้างนอกใต้ต้นไม้ใหญ่ระหว่างรอให้คาบเรียนต่อไปเริ่ม สองหนุ่มเดินมาพร้อมกระป๋องน้ำอัดลมเต็มสองมือ เพื่อเอามาให้กับสามสาวที่นั่งรออยู่อย่างใจจดใจจ่อ แต่ว่าหนึ่งในนั้นมีชากระป๋องปนมสด้วยและคนที่ได้มันไปก็คือโทเนะ

“เฮ้ เป็นอะไรไป ไม่ชอบชาเหรอ” เพราะเธอนั่งจ้องกระป๋องในมือของเธออยู่อย่าฝนั้นทำให้โคตะพูทักขึ้น “มันก็ไม่ใช่หรอกนะ ใช่ฉันดื่มได้” พูดจบโทเนะก็จะแกะตะปิ่งเปิดฝากระป๋องแต่ยัังไม่ทันเปิดโคตะก็ยื่นกระป๋องของเขาให้ซึ่งมีนก็ยังไม่ได้เปิด 

“เอามาสิ เหดี๋ยวฉันดื่มเอง” นั่นทำให้โทเนะโตกใจคิิดว่าเคาคงจะรู้สึกผิดแน่ จึงบอกอีกครั้งว่าไม่เป็อะไร แต่ครั้นที่เด็กชายผมดำยังรั้นยื่นให้เธอจนต้องยอมแลกน้ำกระป๋องกับเขาจนได้

แต๊ก!!ซู้!!.. พอโทเนะเปิดฝาเท่านั้นฝองน้ำอัดลมที่อัดแน่นทะลักใส่หน้าของเธอเต็มๆ จากความตกใจเธอจึงเผลอทำหน้าเหวอทำให้เพื่อนๆ ของเธอขำแห้งๆ ส่วนโคตะก็หันหลังไปแอบยิ้มสะใจอยู่เนืองๆ  สายตาโทเนะมองอาฆาตไปยังโคตะจนมันสะดุ้งก่อนจะลุกขึ้นไปประทานฝ่ามือเข้าไปที่หัวของมันอย่างแรง แป๊ะ!!..

“โอ้ย! เจ็บๆๆ พอแล้วพอแล้ว” โคตะยกมือขึ้นมาป้องกันไว้จากฝ่ามือเล็กๆ ของโทเนะ เพื่อนของพวกเขาก็มองดูพวกเขาทะเลาะกันอย่างสนุกสนานโดยไม่สนที่จะเข้าไปช่วยโคตะเลยสักคน

ในระหว่างนั้นนั่นเองก็มีดวงตาสีเทาสว่างจ้องมองพวกเขาจากตึกม.ต้น ชั้นสองไกลจะพวกเขา ไม่ละสายตาไปจากโทเนะกับโคตะที่ยอกล้อกันอย่างสนิดสนม มือของเด็กคนนั้นกำแน่นเอี๊ยดไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่เขาจะเดินออกไปจากริมหน้าต่างนั้น

กลับมาด้านของโทเนะที่ทะเลาะกับโคตะเสร็จแล้วก็มานั่งทำหน้ามุ่ยอมมะนาวอก้มป้องงอลเพื่อนของเธอที่ไม่เข้ามาช่วยเธอเลย 

“เอ๊ะ!! เหดียวฉันมานะไปล้างหน้าก่อน” โทเนะยืนขึ้นเดินไปยังอ่างล้างหน้าที่อยู่ห่างออกไปไกล ระหว่างนั้นเธอก็เดินสวนกับเด็กผู้ชายผมสีดำกรมคุ้นตาแต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรกับเขานักเหมือนว่าเธอจะรู้จักเขาอยู่แล้ว

The Next Chapter