ชีวิตในเกมจีบสาวเฮนไตของฉันมันก็ปกติออก

ลำดับตอนที่ #2 : เบื่อจังน้าาาา

“เฮ้อ~~” โทเนะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ของเธออย่างเหนื่อยหน่ายเพื่อนเธอทั้งสองเข้ามาถามเธอด้วยความเป็นห่วงเป็นใย เธอก็บอกไปว่าไม่มีอะไรต้องกังวล แน่นอนหลังจากเหตุการณ์นี้จบลง “ทัดคุงเท่จังเลยน้าา” นางีสะเอ่ยชื่นชม แต่โทเนะที่รู้อยู่แล้วซึ่งจุดประสงค์ของผู้ชายคนนั้นก็ปฏิเสธเพื่อนของเธอหน้าตาเฉย

ระหว่างที่สามสาวกำลังจอแจกันอยู่ ประตูเหล็กสีขาวก็เลื่อนปิดออก ผู้ชายวัยกลางคนมีหนวดเคราประปลายก็เดินเข้ามา พร้อมถือหนังสือเข้ามาด้วย คนๆ นั้นกวาดตาไปมาเพื่อเช็กความเรียบร้อยก่อนวางหนังสือลงบนโต๊ะหน้าห้อง 

ครูประจำวิชา :นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีใครพอจะตอบฉันได้ไหม

เสียงทุ่มเข้มเปล่งถามนักเรียนในห้องเสียงดังก้อง ทำให้เด็กในห้องกลืนน้ำลายกันแทบทันที แน่นอนว่าะวกเขารู้อยู่แล้วว่าเมื่อกี้มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นแต่ไม่มีใครกล้าตอบ แต่ในตอนนั้นเองก็มีเสียงเด็กผู้หญิงดังขึ้นว่าไทก้าก่อเรื่องขึ้นมาอีกแล้วอย่างกระตือรือร้น

ครูประจำวิชา :หืม งั้นเองเหรอ …… ไทก้า ไลฟ์โฟว์!!! พักเที่ยงไปพบอาจารด้วย!!

“ชิ! ยัยขี้ฟ้อง…. ครับๆ!!” เขาตอบกลับอาจารไปพร้อมกับสายตาแห่งความไม่พอใจที่จับจ้องไปยังต้นเสียงที่รายงานเขา มาเรียเด็กสาวผมลอนสีบลอนด์นางเอกของเกมนี้ที่นั่งชิดกับทัดสึยะ ยิ่งเธอหันกลับมายิ้มเย้ยใส่เขาอย่างสะใจด้วยแล้วยิ่งทำให้ไฟในตัวของเด็กหนุ่มลุกโชจช่วงอย่างร้อนรุ่ม

หลังจากนั้นเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไทก้าโดนเรียกเข้าไปตักเตียนและทำโทษเล็กๆ น้อยๆ และย้ำกับเขาว่าถ้ามีอีกเขาจะโดนพักการเรียนทำให้เขาต้องยอมรับว่าจะไม่ทำให้เรื่องมันใหญ่เหมือนเมื่อเช้า ก่อนจะเดินออกมาด้วยความโกรธกริ้ว และก็จบวันลงไปด้วยการที่ทัดสึยะแอบเอาจดหมายบางอย่างไปใส่ไว้ในตู้ล็อกเกอร์ของโทเนะ

วันต่อมาตอนเช้าโทเนะก็โดนไทก้ารังควานก่อกวนมาทั้งวันแต่ไม่ได้รุนแรงอะไรแค่เข้ามาแซะตามประษาเรื่องเปื่อยของเขาไป ตกเที่ยงสาวๆ ก็เดินมานั่งพักหลังกินข้าวกลางวันกันเสร็จใต้ต้นไม้ใหญ่ 

“เฮ้อ~~~” “เป็นอะไรไปเหรอโทเนะจัง….” นางีีสะหันมาถามโทเนะที่สภาพเหมือนคนเสียสติจากการปั่นประสาจจากไทก้าทั้งวันจนตอนนี้สภาพจิตและสภาพร่างกายของเธออ่วมไปทั้งหมด จนต้องทิ้งตัวลงไปนอนหนุนตักนางีสะอย่างเร็วพลัน

“ฮ่ะๆๆ นั่นสิน้า~ วันนี้เขาก็ยังเข้ามายุ่งกับเราอีกเหมือนเดิม น่าลำคานเป็นบ้า” เด็กสาวผมสั่นเหลืองพูดตัดพ้อกับโทเนะกังคาเทียที่นั่งอยู่บนม้านั่งอีกตัว “แต่มันก็หน้าเบื่อเหมือนกันนะเนี่ยคิดเหมือนกันไหมทุกคน” นางีสะพูดต่อทันทีตอนนี้มันน่าเบื่อมาก ไม่มีอะไรให้ทำเลยแม้แต่อว่างเดียวในเวลาแบบนี้

“แล้วเราจะทำอะไรกันล่ะในเมื่อเราไม่ได้เข้าชมรมอะไรเลย” โทเนะตอบกลับไปก่อนที่เด็กสาวทั่งสามจะเริ่มออกความเห็นกันมารัวๆ “ดูหนุ่มๆ ชมรมบาส” คาเทียสเนอ “ไม่หล่ะ” สุดท้ายก็ไม่มีความคิดไหนผ่านสักทีจนสุดท้ายก็ได้เข้าห้องหลังจากเถียฝกันอยู่นาน แต่คาบนี้เหมือนว่าอาจารจะเข้าช้าทำให้ความน่าเบื่อเล่นงานพวกโทเนะต่อไป

“อ้ากก!! แล้วเวลาแบบนี้ไอ้หมอนั่นดันนอนหลับอยู่เนี่ยนะ” นางีสะกระฟัดกระเฟียดที่เวลาที่น่าเบื่อแบบนี้ไทก้าดันไม่มาหาเรื่องอะไรพวกเขาเลย โทเนะถึงกับคิดเลยว่าถ้าไทก้าเข้ามากวนตอนนี้คงจะหายเบื่อกันแท้ๆ 

ยังไม่ทันใดที่เหล่าเด็กสาวกำลังอารมณ์เสียกับความเบื่อหน่ายก็มีเสียงทุ้มแตกของเด็กผู้ชายดังมาจากข้างหลังของทั้งสามคนให้ตกใจ 

“เอ่อ คือว่าถ้าไม่รังเกียจอะไรกันจะมาเล่นอะไรกับผมก็ได้นะตอนนี้ผมก็เบื่อๆ เหมือนกัน” จากเสียงทำให้เด็กสาวทั้งสามหันกลับขึ้นไปข้างหลังทันที เด็กหนุ่มผมดำเงาตาดำหม่นผิวเข้มขาวเรียบเนียนเฮ้ยไม่ใช่ละ!! กำลังนั่งรอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

คาเทียที่พอจะรู้จักกับเขาก็ทักขึ้นมาทันที “เอ้านั่นคุณคนไม่มีเพื่อนคุงนี่คะ” “พลืด!!?.” มันจะไม่ติดอะไรแม้แต่น้อยถ้าเธอไม่ได้พูดออกมาด้วยใบหน้าที่ใสซื่อเรียบเฉยนั้น นั่นทำให้เพื่อนของเธอต้องรีบเอามือมาอุดปากของเธอไว้พร้อมเอ่ยขอโทษกับเขาไป

โชตะ :อ๊ะ?! ไม่เป็นอะไรๆ คือมันก็จริงแหละนะที่ผมมันไร้เพื่อนที่นี่ แม้ว่าเพื่อนส่วนใหญ่ของผมจะอยู่ห้องสองก็เถอะ แล้ว

“อ๊ะผมนี่แย่จริง” ก่อนที่เขาจะแนะนำตัวของเขา เขาชื่อว่า ยาเรียวคิ โชตะ แม้ว่าในห้องม.1 ห้อง1 เขาจะไม่มีเพื่อนที่นี่แต่ก็็คิดว่าโอกาศดีๆ แบบนี้ในการที่จะหาเพื่อนในห้องนี้ที่นานๆ ทีจะมีมาให้สักครั้งเขาจึงได้เอ่ยปากถามพวกเธอไปเผื่อว่าจะได้เป็นเพื่อนกัน

“อื่ม งั้นก็ดีเลย แล้วพวกเธอคิดว่าไง” โทเนะหันไปถามเพื่อนของเธอที่ยังกังวลอยู่ “(ฉันก็ว่าทำไมหน้าคุ้นๆ)” “แล้วนายมีอะไรมาเล่นหล่ะ” โทเนะทำหน้าตาสงสัยถามกลับไป “ผมไม่รู้หรอกน้า ว่าพวกเธอจะเล่นเป็นไหม แต่ผมว่า” ในระหว่างที่โชตะพูดบรรทยายไปมือเขาก็หยิบกล่องตลับไพ่ขึ้นมาโชว์ด้วย

“จะว่าไปเรายังไม่ได้แน…” โทเนะที่กำลังจะพูดแนะนำตัวของพวกเธอคือนบ้าง ก็โดนโชตะคุงเบรคเอี๊ยกไว้ก่อน

โชตะ :ไม่เป็นไรหรอกครับผมรู้จักพวกคุณทุกคนครับ คาเทีย โทเนะ นางีสะ มันไม่แปลกหรอกนะครับตอนที่อาจารเช็กชื่อผมที่อยู่ข้างหลังก็จำได้หมด

นั่นทำให้พวกเธอรู้สึกผิดที่เขารู้จักพวกเธอแต่พวกไม่รู้จักเขาเลย รึเปล่านะ? ในระหว่างที่พวกเขาเล่นเกมการ์ดกันอย่างสนุกสนาน ก็มีเด็กหลังห้องสองคนที่เห็นโชตะคนที่ไร้ตัวตนที่สุดของห้องไปนั่งเล่นกับคนอื่นอย่างผิดสังเกตก็ได้แต่พูดเย้ยหยันเขา

 “ดูมันดิเล่นกับพวกผู้หญิงว่ะ” “ช้ายยโคตรตุ๊ด” เสียงหัวเราะกระแดะหูของพวกมันดันไปปลุกให้เสือขาวที่แกล้งหลับอยู่ต้องทุบโต๊ะเสียงดัง ทำให้พวกมันกลัวหัวหดไปเลย

The Next Chapter