ชีวิตในเกมจีบสาวเฮนไตของฉันมันก็ปกติออก

ลำดับตอนที่ #1 : เช้ามาก็เกิดเรื่องซะละ ch.1 old

ช่วงยามเช้า พระอาทิตย์ปล่อยแสงสีขาวผ่านผ้าหม้านบางๆ เข้าไปส่องลงบนเปลือกเนื้อตาของคนที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงอย่างสบาย ผ้าห่มบนเตียงขยับดุ๊กดิ๊กๆ รู้ตัวตื่นเขี่ยผ้าลงไปตกกองไว้ข้างล้างเตียงใหญ่ เด็กสาวตัวน้อยพยุงตัวขึ้นลุกนั่ง ด้วยท่าทีง่วงๆ หัวตกผงกงกๆ

โทเนะ :ไม่อยากไปโรงเรียนเลยน้าา

เด็กสาววัยแรกรุ่นพูดออกมาน้ำเสียงเฉื่อยๆ ง่วงๆ กับผมสีแดงปล่อยสยายแกว่งตามแรงหัวที่โยกเยกไปมา ก่อนเธอจะคลานออกจากเตียงเพื่อไปทำธุระตอนเช้าของเธอในห้องน้ำที่ถัดจากตู้เสื้อผ้าไป

เนื้อสีขาวเนียนของเด็กสาวโดนน้ำเย็นๆ ราดตอนเช้าทำให้สดชื่นตื่นตัวเต็มที่ น้ำจากฝักบัวไหลลงบนเนื้อตัวที่ล่อนโล่งในเวลานี้ ไหลเป็นเส้นไล่แต่หัวนมตั้งเต่าสีชมพูลงไปตามง่ามขาที่เป็นที่ตั้งของร่องเนื้อนูนน้อยๆ ของเธอที่ไร้ซึ่งไรขนไดๆ

ในระหว่างที่เธอกำลังเรื่อยเปื่อยในอ่างอาบน้ำอย่างผ่อนคลาย พลางพูดเชิงเล่นเชิงจริงว่าถ้าเกิดคุณเมดมาตามต้องโดนดุแน่ ไม่นานหลังจากพูดจบไป เสียงผู้หญิงที่เธอรู้จักดีก็ดังขึ้นหน้าห้องน้ำของเธอ เธอถึงกับยิ้มแห้งๆ เมื่อมันดันเกิดขึ้นจริงซะงั้น ก่อนจะออกไปให้เมดคนนั้นช่วยแต่งตัวให้ พร้อมออกไปกินข้าวเช้าที่พ่อครัวเตรียมไว้เรียบร้อย

โทเนะ :มินาทีน่า ท่านพ่อกับท่านแม่ไม่อยู่เหรอคะ

เด็กผู้หญิงผมแดงทวิลเทลหันไปถามเมดสาวที่ยืนอยู่ข้างช้ายของเธอ “ท่านทั้งสองออกไปทำธุระเจ้าค่ะ” หัวหน้าเมดตอบกลับอย่างใจเย็นนุ่นนวนพร้อมบอกเวลากลับที่แน่นอนคือเที่ยงคืน เธอยิ้มกว้างให้แทนคำขอบคุณ นั่นมันก็เพี่ยงพอให้เมดและพ่อบ้านกระอักเลือดได้แล้ว

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จคุณหนูก็โบกมือลาเมดและพ่อบ้านขึ้นรถดำคันหรูออกเดินทางสู่โรงเรียน ขับมาไกลโขก็ถึงยังจุดหมาย เท้าน้อยๆ ก้าวลงรถเดินไปยืนรอใครบางคนอยู่หน้าประตูโรงเรียน

นางีสะ :อรุณสวัสดิ์ โทเนะจาง~ ทำให้รอนานไหม?

โทเนะตอบปฏิเสธเพื่อนของเธอไปเพราะพึ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เอง ทำให้เด็กสาวผมเหลืองที่ตัวเล็กกว่าเธอนิดหน่อยยิ้มกว้างจับมือเธอเดินเข้าไปข้างในโรงเรียนอย่างร่าเริง ทันใดนั้นเองเด็กสาวตัวเล็กอีกคนที่ฝ่าฝูงคนวิ่งเข้ามาข้างหลังของทั้งคู่ที่ไม่รู้ตัว

คาเทีย :อรุณสวัสดิ์นะคะท่านโทเนะ คุณนางีสะ วันนี้อากาศดีจังเลยนะคะ

คาเทียเด็กผู้หญิงตาสีชมพูในตารูปหัวใจพุ่งเข้ามาตัดหน้าของโทเนะและนางีสะอย่างรวดเร็วทำให้ทั้งสองคนตกใจชะงัก แต่ไม่ได้โกรธอะไรเพราะนั่นก็คือเพื่อนของพวกเธออีกคน พวกเธอทักทายกลับไปด้วยความสดใส ก่อนที่ทั้งสามจะเดินจับกลุ่มเข้าห้องไปนั่งที่ประจำของพวกเธอทั้งสาม

โทเนะพอนั่งลงกับที่แล้วด้วยความที่มันเช้ามากๆ และเมื่อวานนี้เธอก็นอนดึกด้วยทำให้เธอทำตัวอืดอาจบนโต๊ะของตัวเอง ทำให้เพื่อนของเธอที่นั่งข้างๆ ต้องพูดเตือนเธอ แต่เธอก็อมลมแก้มป่องหน้าบูดบึ่งและพูดเสียงอ่อยออกมา “ก็มันง่วงนี่นาา~~”

เพื่อนๆ ของเธอที่เห็นสภาพของเด็กสาวผมแดงในตอนนี้ก็เกิดอารมณ์ขำขันหัวเราะคิกๆ กันอย่างร่าเริงทำเอาโทเนะต้องดึงตัวเองขึ้นมาพูดห้าม “หยุดน้ามันน่าตลกตรงไหน” โดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่ามันเป็นเพราะทีท่าของเธอมันน่ารักขนาดไหน ทันใดนั้นเองที่โทเนะไม่รู้ตัวมีเด็กผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาชนไหล่ขวาของเธอเข้าอย่างแรงเหมือนตั้งใจ

“โอ้ย!! เจ็บๆ” โทเนะร้องเสียงดังจากการกระทบอย่างแรงพอหันขึ้นไปมองหน้าของเขา เขาก็ยังเดินไปอย่างหน้าตาเฉยจนทำให้นางีสะที่ทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาด่าเขาด้วยอารมณ์ไม่พอใจ “นี่! นายยังจะเดินต่อได้หน้าตาเฉยเลยเหรอ อย่างน้อย…." แต่กลับต้องหยุดชะงักก่อนจะพูดจบประโยคเพราะโทเนะลุกขึ้นมาปรามเพื่อนของเธอไว้

“ฮ่ะ” มันหันกลับมายิ้มอย่างสะใจเมื่อเห็นทีท่าของโทเนะแล้ว “ผู้หญิงมันก็แบบนี้ละน้า อ่อนแอกันหมดไม่ว่าจะหน้าไหน” ก่อนถ้อยคำหยาบคายจะออกมาจากปากของไอ้หนุ่มหัวขาวนั่น “นี่” เพราะหน้าตามันยั่วโมโหและวาจาที่ไม่ให้เกียรติจนนางีสะต้องทักท้วงมันไป เหมือนมันจะได้ใจที่นางีสะเป็นอย่างงั้น “หรือไม่ใช่”

ทุกคนในห้องเริ่มหันมาสนใจพวกเขาทำให้ห้องเริ่มเงียบจนอึดอัด หลายคนกระซิบกระซาบกันเสียงดัง ทันใดนั้นเองเด็กผู้ชายหนุ่มหล่ออันดับหนึ่งของห้องเดินเข้ามาห้ามสิ่งที่ไทก้ากำลังทำอยู่นั้น “โฮมันเกี่ยวอะไรกับคุณหัวหน้าห้องผู้แสนดีของเราหล่ะเนี่ย”  ไทก้าเย้ย ทั้งสองยึนปะทะคารมณ์กันอยู่นาน แต่ด้วยที่ว่าเด็กผู้ชายหูสัตว์ทำหน้านิ่งเฉยกับคำพูดของทัดสึยะ และพูดแดกดันไปเรื่อยทำให้ทัดสึยะที่ไม่ชอบขี้หน้าและเคยมีเรื่องกันเริ่มทนไม่ไหวง้างหมัดจะซัดหน้ามันให้จบๆ

“หยุดเลยน้า!!! ฉันก็บอกแล้วไงว่าฉันไม่เป็นไรไง!!!!” ทั้งคู่ต้องตกใจเมื่อเด็กสาวผู้เสียหายเอาตัวแทรกเข้ามาขวางกั้นกลางไว้ และเกือบโดนหมัดของทัดสึยะเด็กผู้ชายผมทอง “ยุ่งไม่เข้าเรื่อง” ไทก้าหมดอารมณ์ที่เธอเข้ามาขวางก่อนจะเดินกลับไปด้วยทีท่าแปลกๆ ทัดสึยะหันมาถามเด็กสาวด้วยความหงุดหงิดว่าเข้ามาขวางทำไม

โทเนะ :ก็บอกแล้วไงว่าชั่งเขา ยิ่งนายมีเรื่องกับเขามันจะเป็นเรื่องใหญ่เอา เอาเป็นว่านายใจเย็นลงก่อนนะ

“มันก็ถูกของเธอนะเฮ้อ งั้นฉันขอตัว” ก่อนที่เด็กผู้ชายทั้งสองจะแยกย้ายกันไปเข้าที่นั่งของแต่ละคนแต่ดูเหมือนทัดสึยะจะไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ *ต้องตามตอนต่อไปเท่านั้น

The Next Chapter