คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Color of Rainbow :: GREEN LEAF :: Chapter 1
ปุ้งปุ้งปุ้ง ♥
Happy New Year 2014 ♥
กราบสวัสดีปีใหม่ทุกคนนะคะ ^^//
ขอให้ทุกคนเจอแต่สิ่งดีๆน้า
มาอัพให้เป็นของขวัญปีใหม่ให้ทุกคน
เชื่อเลยว่าเค้าคงโดนรีดเดอร์บีบคอแน่ๆ TwT
เพราะไม่ยอมอัพสักที ต้องขอโทษด้วยนะคะ
มาอัพให้แล้วน้า อย่างอนกันล้ะ >.<
ยังไงก็อ่านให้สนุกนะคะ ^^
แล้วเจอกันเร็วๆนี้นะคะ
01/01/2557
Color of Rainbow สีแห่งสายรุ้ง
ภาค กรีนลีฟ
Chapter 1
ท่ามกลางความวุ่นวายของการสอบเข้าเรียนของโรงเรียนเวทเมดีน่าแห่งสถานศึกษาเมดีน่า ยังมีเด็กสาวร่างเล็ก เจ้าของเรือนผมสีเขียวอ่อนประบ่า ปลายผมหยักโศกเล็กน้อย เข้ากับเรือนผิวขาวอมชมพูได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากสีกุหลาบสวยเข้ากับนัยน์ตาสีเดียวกับเส้นผมได้เป็นอย่างดี ร่างเล็กๆก้าวเดินเข้าไปในโรงเรียนด้วยใบหน้าเรียบเฉย ต่างจากคนอื่นที่มีสีหน้าอันหลากหลาย บ้างก็ตื่นเต้น บ้างก็กลัว
เด็กสาวก้าวต่อไปเรื่อยๆ จนเจอม้านั่งพักใต้ต้นไม้ ที่ร่มรื่นพอควร เด็กสาวยิ้มน้อยๆ พร้อมกับเดินไปนั่งอย่างรวดเร็ว นัยน์ตาสีสวยกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆ
“เฮ้อ! ท่านแม่นะ ท่านพ่อ คิดอะไรอยู่นะ” เด็กสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าอันแสนสดใส แสงแดดอ่อนๆที่ทอดลงมาทำให้นัยน์ตาสีสวยอ่อนลง
“ไง มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้จ้ะ น้องสาว” หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีเหลืองอ่อน นัยน์ตาสีเดียวก้าวเข้ามาหาเธอ เด็กสาวร่างเล็กหันไปตามเสียงเรียกอย่างรวดเร็ว เพราะเธอจำเสียงนี้ได้เป็นอย่างดี
“พี่เลมอน...มาได้ยังไงคะ” หญิงสาวเจ้าของนาม เลมอน ส่งยิ้มน้อยๆให้เธอ ก่อนจะทรุดนั่งข้างเธออย่างรวดเร็ว
“มารอน้องสาวผู้น่ารักของพี่น่ะสิจ้ะ เป็นยังไงบ้างฟลอร่า พี่ไม่ได้เจอน้องนานเลยนะ” เลมอนเอ่ยด้วยรอยยิ้มสดใส ก่อนจะโบกมือตรงหน้าไปมาเหมือนว่าเธอกำลังทำอะไรบ้างอย่างอยู่ แสงแดดอ่อนๆที่ส่องลงตรงพี่สาวของเธอพอดี ทำให้เด็กสาวนาม ฟลอร่า โบกมือเบาๆ ต้นไม้ข้างหลังของเธอก็ขยับกิ่งมาบังแดดให้ในทันที
“ก็ดีค่ะ ส่วนใหญ่ฟลอจะอยู่ในป่ามากกว่า แล้วนั่นพี่กำลังทำอะไรคะ”
“พอดีมีกลุ่มดาวที่หมุนผิดทิศน่ะ พี่เลยต้องปรับมันเสียหน่อย ไม่งั้นโลกจะเสียสมดุลเอา” เลมอนว่าพลางขยิบตาให้เป็นเชิงว่ารู้กัน ฟลอร่ามองเสี้ยวหน้าของพี่สาวที่กำลังตั้งใจทำงานของเธอเป็นอย่างดี
“ที่โรงเรียนดูวุ่นวายน่าดูเลยนะคะ พี่เลมอน แล้วพี่มานั่งอยู่นี่ จะไม่เป็นอะไรงั้นเหรอคะ” ฟลอร่าว่าพลางมองโต๊ะลงทะเบียนสำหรับผู้เข้าสอบ ที่เต็มไปด้วยเด็กๆที่สนใจจะเข้าเรียนที่นี่ หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีเหลืองอ่อน ยกมือจุ๊ปากเบาๆ
“จุ๊ๆ พี่แอบหลบออกมา จริงๆพี่อยู่ไปก็ไม่ค่อยได้ช่วยอะไรอยู่แล้ว เพียงแต่ว่านี่มันงานด่วนนะ คนที่ยุ่งจริงๆ น่าจะเป็นพี่ไวโอเล็ตมากกว่านะ รายนั้นน่ะ ปลีกตัวออกมาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ” ฟลอร่าหัวเราะเบาๆกับท่าทางของพี่สาวของเธอที่ทำท่าเป็นเชิงว่าเธอกำลังหลบอะไรบางอย่างอยู่
“พี่เล่นกางอาณาเขตแบบนี้แล้วใครเขาจะมาสนใจพี่กันคะ” ฟลอร่ามองรอบๆตัวของพวกเธอทั้งสองที่มีละอองสีเหลืองอ่อนอยู่ ถ้าไม่สังเกตดีๆ จะไม่เห็นเลยด้วยซ้ำ
“นั่นสินะ” เลมอนได้เพียงแต่หัวเราะเบาๆ ก่อนจะตั้งใจทำหน้าที่ของเธอต่อ ฟลอร่าได้ยินเสียงเรียกเข้าสอบที่ประกาศดังขึ้น ก็ทำท่าจะลุกไป
“ความจริงน้องไม่จำเป็นต้องเข้าสอบด้วยซ้ำนะ ฟลอร่า รู้ๆกันอยู่”
“นั่นน่ะสิคะ ฟลอเองก็ไม่เข้าใจว่าวันนี้ฟลอจะมาทำไม”
“มาน่ะถูกแล้ว เพราะเดี๋ยวสอบเสร็จ ตอนเที่ยงก็เรียกตัวผู้ผ่านเลย น้องนั่งเล่นอยู่กับพี่เนี่ยแหละดีแล้ว พี่จะได้มีเพื่อน” เลมอนว่าด้วยรอยยิ้มประกายทำให้ฟลอร่าที่จะลุกไปเข้าสอบก็นั่งต่อในทันที เด็กสาวโบกมือไปมา กลิ่นหอมของดอกไม้ก็อบอวลไปทั่ว มันเป็นกลิ่นหอมที่พอหายใจเข้าปอดแล้วจะรู้สึกสดชื่นขึ้นในทันที
“น้องยังใจดีเสมอนะ ฟลอร่า พี่ว่าน้องต้องหัดร้ายบ้างแล้วล่ะ ไม่งั้นเจอคนเจ้าเล่ห์ น้องจะแย่เอานะ” เลมอนว่าหลังจากที่เธอจัดการงานของตนเองเสร็จเรียบร้อย เลมอนรู้ดีว่า น้องสาวของเธอคนนี้ค่อนข้างที่จะใจดีและอ่อนต่อโลก ต่างกับเธอที่พบปะผู้คนมากมาย น้องสาวของเธอนั้นรักที่จะอยู่ในป่าเงียบๆมากกว่าที่จะออกมาพบผู้คนแบบนี้
“ฟลอก็พยายามอยู่นะคะ แต่ฟลอคิดว่า ถ้าฟลอเจอคนใจร้าย ฟลอคงจะร้ายกลับเป็นเองแหละค่ะ” เด็กสาวหัวเราะแหะๆ ราวกับว่านี่มันไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลยแม้แต่น้อย แต่เด็กสาวไม่ได้รู้เลยว่า ในอนาคตข้างหน้า เธอจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
เลมอนหัวเราะน้อยๆพลางลูบหัวน้องสาวตัวน้อยของเธออย่างแกล้งๆ ยังไงฟลอร่าก็เป็นน้องสาวคนเล็กของเธออยู่ดี
“มาแอบหลบก็ไม่ชวนพี่สักคำเลยนะ เลมอน ปล่อยพี่ทำงานอยู่คนเดียวเลย” ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีแดงปรากฏตัวขึ้นในอาณาเขตของเลมอนอย่างรวดเร็ว หญิงสาวทั้งสองไม่แปลกใจเลยว่าทำไมชายคนนี้ถึงสามารถเข้ามาในเขตได้ ในเมื่อผู้ชายตรงหน้าพวกเธอคนนี้ เป็นพี่ชายของพวกเธอทั้งสองคนน่ะสิ
“แหม พี่ไฟร์ ก็พี่เป็นคนที่มีหน้าที่การงานใหญ่โต พี่ก็ต้องทำงานไปสิคะ เป็นถึงคณะกรรมการปราการอัคคีเลยนะ พี่ชาย” เลมอนว่าพลางยิ้มแป้นให้พี่ชายสุดแสบของเธอ
“ไงเรา กว่าน้องจะยอมออกมาจากป่าได้นะ ฟลอร่า”
“ก็นิดหน่อยค่ะ เพราะท่านพ่อเข้าไปตามหรอก น้องถึงยอมออกมา” ฟลอร่าว่าพลางย่นจมูกใส่พี่ชายของเธอ ไฟร์บริคไม่เคยพลาดที่จะแกล้งพวกเธอเลย โดยเฉพาะฟลอร่า ด้วยความที่เธอเป็นน้องเล็กของบ้าน เธอจึงถูกแกล้งอยู่บ่อยๆ แต่พี่ๆของเธอไม่ได้แกล้งเพราะไม่ต้องการเธอ แต่พวกเขาแกล้งหยอกเฉยๆ ตามประสาพี่น้อง
“ท่านพ่อไปหาน้องงั้นเหรอฟลอร่า นี่เป็นข่าวดีในรอบหลายปีมานี้เลยนะ” เลมอนถามอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง ท่านพ่อของพวกเธอนั้นงานยุ่งยิ่งกว่าอะไรในสามโลก ขั้นว่าจะปลีกตัวออกมายังไม่ได้เลยด้วยซ้ำ แต่นี่กลับมาปรากฏตัวต่อหน้าน้องสาวคนเล็กของเธอ
“ท่านพ่อไม่ได้ไปหาพวกพี่ด้วยงั้นเหรอคะ” ฟลอร่าทำหน้าแปลกใจ
ไฟร์บริคและเลมอนต่างมองหน้ากัน ทั้งสองไม่ได้ข่าวของบิดาตนเองเลยแม้แต่น้อย พวกเขาทั้งสองรู้ดีว่า หากท่านพ่อที่แสนดีของเขาทำอะไรที่แปลกๆไปจากปกติ แสดงว่ามันจะต้องมีอะไรสักอย่างที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ไม่ก็ท่านแม่แสนสวยเล่นอะไรแผลงๆอีกตามเคย
“ก็เพราะไม่ได้มาหาน่ะสิ พี่ถึงมองหน้าเราแบบนั้น เอาเถอะ คราวนี้หวังว่าท่านพ่อกับท่านแม่คงไม่เล่นอะไรแผลงๆอีกนะ” ไฟร์บริคว่าก่อนจะรีบหายวับไปในทันที ดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะต้องรีบกลับไปทำงานเพราะตัวเขานั้นโดดออกมานานแล้ว
ผู้เป็นน้องสาวของชายร่างสูงที่หายไปนั้นก็หัวเราะขึ้นมาเบาๆในทันทีที่ร่างสูงหายไป ทั้งสองเข้าใจความหมายนั้นดี การหายไปของเขานั่นหมายความว่า มีงานด่วนที่ต้องไปทำในทันที
เลมอนเห็นพี่ชายของตัวเองไปทำงานต่อบ้างแล้ว แล้วงานของตัวเธอก็เสร็จเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน นั่นหมายความว่า ได้เวลาเธอกลับไปช่วยงานที่ปราการได้แล้ว เลมอนหันมองน้องสาวคนเล็กของเธออย่างจะบอกอะไรบางอย่าง แต่ฟลอร่าเข้าใจดี
“ไปเถอะค่ะ ฟลออยู่คนเดียวได้ พี่ไม่ต้องห่วงหรอก ไม่มีใครกล้าทำอะไรฟลอหรอก พี่ก็รู้ พวกพี่เล่นกางอาณาเขตรอบตัวฟลอกันคนละชั้น ไหนจะบาเรียส่วนตัวของฟลออีก เชื่อสิไม่มีอะไรสามารถทำร้ายฟลอได้หรอก” เด็กสาวผมอ่อนหัวเราะเบาๆ พลางวาดมือเบาๆ บาเรียเจ็ดชั้นเจ็ดสีที่แตกต่างกันปรากฏขึ้นรอบตัวของเด็กสาวในทันที
เลมอนยิ้มกว้าง ก่อนจะยีผมน้องสาวตัวเล็กอย่างหมั่นไส้
“เพราะน้องเป็นน้องเล็กของพวกพี่น่ะสิ พวกพี่ถึงต้องเป็นห่วงกันขนาดนี้ น้องจำไม่ได้งั้นเหรอว่าครั้งสุดท้ายที่น้องออกจากป่า เกิดอะไรขึ้นกับน้องบ้าง พวกพี่ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดาสิ จริงไหม”
ฟลอร่ายิ้มร่าพลางชูสองนิ้วให้พี่สาวของเธอเป็นเชิงว่าไม่ต้องเป็นห่วงเธอหรอก
“ฟลอจำได้ค่ะ พี่เลมอน เพราะฉะนั้นพี่ไม่ต้องห่วงเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฟลออีก ลองคราวนี้เขาทำอะไรอีกล่ะก็ ฟลอไม่ยอมอยู่เฉยๆให้โดนฟรีๆหรอก บอกเลย พี่เลมอนก็รู้นี่คะ ว่าน้องสาวคนนี้เก่งขนาดไหน”
“จ้าๆ พี่รู้จ้าว่าน้องสาวพี่เก่ง เพราะฉะนั้นก็ช่วยดูแลตัวเองให้ดีๆด้วยนะ แล้วก็อย่าลืมสร้างมิตรสร้างเพื่อนไว้บ้าง แบบพวกพี่ๆ เวลาเกิดอะไรขึ้นน้องจะได้มีคนช่วย เข้าใจไหมจ้ะ”
“เข้าใจแล้วค่า พี่เลมอนเถอะ รีบไปทำงานเถอะ เดี๋ยวก็โดนว่าหรอก”
“งั้นพี่ไปก่อนนะ แล้วเจอกันจ้า”
ฟลอร่าโบกมือลาพี่สาวของเธอ เลมอนยิ้มหวานให้ก่อนจะหายวับไปพร้อมกับอาณาเขตของเธอที่กางไว้ รอบตัวของฟลอร่าก็มีเด็กๆที่ดูแล้วรู่นเดียวกับเธอนั่งพักอยู่รอบๆ อาณาเขตของเลมอนซ้อนกันคนละมิตินั่นทำให้ไม่มีใครสังเกตว่าพวกเธอกำลังนั่งอยู่ตรงนั้น
ฟลอร่ามองเพื่อนร่วมรุ่นกับเธออย่างให้กำลังใจ เพียงแค่นัยน์ตาสีเขียวอ่อนเรืองขึ้น ต้นไม้ ดอกไม้ก็พากันส่งกลิ่นหอมเหมือนช่วยคลายเหนื่อยให้กับคนที่เหนื่อยล้า
เด็กสาวร่างบางลุกขึ้นแล้วก้าวเดินตามทางไปเรื่อยๆราวกับไร้จุดหมาย ร่างเล็กที่ดูเหมือนเด็กตัวน้อยๆที่กำลังก้าวเดินเข้าสู่ปราสาทสีขาวสวยที่ตั้งตระง่านอยู่เบื้องหน้า สายลมเอื่อยๆที่พัดพาทำให้เรือนผมสีเขียวอ่อนพริ้วไปตามสายลม
‘ยินดีต้อนรับกลับมาค่ะ นายหญิง’ เสียงหวานของผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นจากที่ไกลแสนไกล เสียงนั้นมีเพียงผู้เดียวที่ได้ยิน ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใครคนอื่นนอกจากเด็กสาวร่างเล็กที่ดูเหมือนคนปกติธรรมดาทั้งๆที่ตัวเธอนั้นไม่ได้ธรรมดาเลยแม้แต่น้อย
‘จ้ะ ฉันกลับมาแล้ว ทรีเรีย’
เด็กสาวร่างเล็กก้าวเข้ามาในปราสาท ณ กลางห้องโถงใหญ่ เพียงแค่เท้าของเด็กสาวแตะพื้น ดอกไม้ในห้องโถงที่ถูกตัดตกแต่งอย่างสวยงามนั้นก็พลางกันส่งกลิ่น ผลิบานอวดโฉมอย่างกับไม่เคยเป็นมาก่อน พลังบางอย่างจากตัวของเด็กสาวผมเขียวอ่อนเป็นต้นกำเนิดทำให้ทุกอย่างในห้องโถงนี้เปลี่ยนไป
“มาแล้วสินะ คิกๆ” ร่างบางของใครคนหนึ่งที่ยืนแอบหลังเสาที่กำลังหัวเราะเบาๆในทันทีที่เห็นว่ากลิ่นหอมของดอกไม้นั้นมันฉุนขึ้น
เด็กสาวร่างเล็กรออยู่ไม่นาน แกรนด์มาสเตอร์ก็ปรากฏขึ้นในห้องโถงพร้อมกับเหล่ามาสเตอร์ทั้งหลายในโรงเรียนแห่งนี้ แกรนด์มาสเตอร์เป็นชายชราที่ความสามารถคู่ควรกับตำแหน่ง ในขณะที่กล่าวต้อนรับน้องใหม่อยู่นั้น แกรนด์มาสเตอร์ก็เหลือบสายตามาเห็นเธอพอดี เขาผงกหัวเล็กน้อยเป็นเชิงทักทาย ซึ่งฟลอร่าเองก็ผงกหัวเช่นกัน
ฟลอร่าถอนหายใจเล็กน้อยในทันทีที่เธอฟังแกรนด์มาสเตอร์พูดจบ นี่วันนี้เธอมาเสียเปล่างั้นเหรอ เท่าที่ฟังจากมาสเตอร์ดูแล้วว่า เธอต้องเอาสัมภาระของเธอมาไว้ที่นี่ในวันพรุ่งนี้ หลังจากที่ได้รับการทดสอบเลือกปราการ เธอก็จะได้รู้ว่าตัวเธอต้องอยู่ปราการไหน
แต่สำหรับเด็กสาวมันไม่จำเป็นต้องคัดเลือกเลยด้วยซ้ำ เธอมาที่นี่เพราะเพื่อเป็นพิธีเท่านั้น ให้รู้ว่าเธอนั้นยังมีตัวตนอยู่เท่านั้นแหละ
“แล้วทำไมพี่ไวโอเล็ตต้องให้มาวันนี้ด้วยนะ แค่มานั่งเบื่อแค่เนี่ยเหรอ” ฟลอร่าบ่นอย่างเซ็งๆ หลังจากแกรนด์มาสเตอร์ไปแล้ว ภายในห้องโถงก็เหมือนนกกระจอกแตกรัง เสียงดังจ็อกแจ้กไปทั่ว นั่นทำให้ฟลอร่าต้องสร้างฟิลด์กันเสียงเพิ่มขึ้น หลังจากที่ทุกคนออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงเธอเพียงคนเดียวที่อยู่ในหห้องโถง แกรนด์มาสเตอร์ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับพยายามที่จะโค้งคำนับให้เธอ
“เฟยาราส ไม่ต้องคำนับข้าหรอก ทำตัวตามปกติเถอะ” เฟยาราสผงกหัวเป็นเชิงขอโท
“ขอบคุณที่ยังเมตตาข้า ท่านฟลอร่า ยินดีต้อนรับขอรับ”
“รู้ใช่ไหม ว่าข้ามาที่นี่ทำไม”
“ขอรับ”
“เพราะฉะนั้นเจ้าก็เตรียมตัวไว้ให้พร้อม เผื่อเกิดอะไรขึ้น จะได้รับมือได้ทัน เจ้ากลับไปทำงานของเจ้าเถอะ ทรีเรียรู้แล้วว่าข้ามา”
“ท่านทรีเรียมาหาท่านแล้วงั้นหรือขอรับ”
“ใช่ เพราะฉะนั้นเจ้าไม่ต้องห่วงข้าไปหรอก ไปเถอะ ข้าเองก็จะกลับห้องข้าแล้วเหมือนกัน” ฟลอร่าว่า ดูจากรูปร่างของเธอแล้ว เธอไม่น่าจะเป็นคนที่แกรนด์มาสเตอร์ ผู้มียศสูงสุดของโรงเรียนต้องพูดอ่อนน้อมกับเธอเลยแม้แต่น้อย
“อ้อ เฟยาราส แจ้งหัวหน้าปราการทุกปราการด้วยนะ ถึงการมาของข้า ให้พวกเขารู้ แต่ไม่ต้องแสดงอะไรออกมา ข้าไม่อยากให้ว่าที่เพื่อนร่วมรุ่นข้าต้องแตกตื่น” ฟลอร่าหัวเราะน้อยๆ ก่อนจะแยกตัวหายไปในทันที
เฟยาราสถอนหายใจพลางมองแผ่นหลังบางของเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีเขียวอ่อนอย่างอ่อนใจ
“เพราะท่านกลับมา ข้าถึงต้องทำทุกอย่าง เพื่อให้ท่านปลอดภัย ท่านฟลอร่า ครั้งก่อนข้าก็พลาดไปทีแล้ว คราวนี้ข้าจะไม่ยอมให้เกิดเรื่องแบบเดิมขึ้นอีก”
‘เชิญทางนี้ค่ะ นายหญิง ห้องของท่าน ข้าได้เตรียมไว้เหมือนเดิมแล้วค่ะ’ ร่างโปรงแสงของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนผายมือเชิญเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีเขียวอ่อน เข้าสู่ปราการที่เปรียบเหมือนบ้านหลังที่สองของเธอ ปราการพฤกษา
‘ขอบใจจ้ะ ทรีเรีย’ ฟลอร่าเดินขึ้นปราการอย่างไม่สนใจสายตาของใครต่อใครในปราการที่มองเธออย่างไม่วางตา เด็กสาวก้าวต่อไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างสูงของชายหนุ่มคนหนึ่ง เจ้าของเรือนผมสีดำตัดกับผิวสีขาว นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนที่มองตรงมาที่เธออย่างนอบน้อม
“ขออภัยที่ข้าลงมาต้อนรับท่านช้าขอรับ ท่านฟลอร่า”
“ไม่เป็นไร ต่อหน้าคนอื่น ข้าก็ถือว่าเป็นรุ่นน้องเจ้าอยู่ดี เดอฟาน” เดอฟานผงกหัวอย่างเป็นงานเป็นการ ในสายตาของฟลอร่าแล้ว เดอฟานถือเป็นบุคคลฉลาดและทรงคุณค่าคนหนึ่งของปราการ ไม่เช่นนั้นเขาคงเป็นหัวหน้าปราการพฤกษาไม่ได้หรอก อย่าถามเลยว่า ฟลอร่า รู้จักชายหนุ่มตรงหน้านี้ได้ยังไง ตามกฎของปราการทุกแห่งในโรงเรียนแห่งนี้ หากใครสักคนได้รับเลือกให้ขึ้นมาเป็นหัวหน้าปราการแล้วก็ตาม จะต้องสาบานตนต่อผู้สร้างปราการขึ้นมา เพื่อสาบานตนว่า จะไม่ทำอะไรที่เสื่อมเสียต่อปราการแม้แต่เสี้ยว หากใครฝ่าฝืน ก็จะมีอันเป็นไปทุกคน ซึ่งตั้งแต่โรงเรียนก่อตั้งขึ้นมา ก็ไม่มีหัวหน้าปราการคนไหนเลยผิดคำสาบานของตนเองเลยสักครั้ง
เดอฟาน เมกีลูย์ ก็เป็นหนึ่งในนั้น ฟลอร่าเคยเจอเดอฟานตอนที่เขาเข้ามาสาบานตนกับเธอต่อหน้าเฟยาราสและทรีเรีย
“หามิได้ขอรับ ท่านฟลอร่า ท่านนั้นเป็นถึง...”
“ข้ารู้ดี แต่ถ้าหากเจ้ายังเรียกข้าแบบนั้นอีก ตัวตนของข้าคงไม่เป็นความลับอีกต่อไป แค่ข้าเข้ามาที่นี่มันก็เป็นการลำบากใจพอแล้ว เรียกข้า เหมือนที่เรียกรุ่นน้องคนอื่น ข้าไม่ถิออะไรหรอก ตกลงไหมคะ รุ่นพี่เดอฟาน” ฟลอร่ายิ้มหวานให้เหมือนน้องน้อย เดอฟานถอนหายใจ ก่อนจะปรับโหมดตนเองอย่างรวดเร็ว
“ก็ได้ แต่ถ้าอยู่กันคนไม่เยอะ แล้วมีแต่คนรู้จัก ก็ขอทำตามมารยาทเถอะนะ มันไม่ชิน”
“ตามใจ แล้วเป็นยังไง งานหัวหน้าปราการเหนื่อยไหมคะ”
“ก็พอควรแหละ ยังดีที่มีทรีเรียคอยช่วย ไม่งั้นแย่เลย”
ฟลอร่าหัวเราะเบาๆเมื่อหัวหน้าปราการคนล่าสุดบ่นกับเธอไม่ยั้งกับงานที่เฟยาราสมอบให้เขา ยังดีที่เขามีทรีเรียคอยสอดส่องทุกแห่งรอบปราการ เขาเลยรับรู้ทุกอิริยาบถของน้องๆในปราการได้เป็นอย่างดี
“ฟลอสร้างทรีเรียมาได้เก่ง ใช่ไหมล่ะ ต้องขอบคุณฟลอนะเนี่ย” เดอฟานหัวเราะเบาๆกับท่าทางน่ารักๆของอีกฝ่าย นี่ขนาดอายุเป็นร้อยๆพันๆปีแล้ว ยังทำตัวเหมือนเด็กๆอยู่เลย
“ใช่ สร้างมาได้ดีทีเดียว ไม่เชื่อดู”
‘เดอฟาน เดี๋ยวฉันพานายหญิงไปเอง นายกลับไปทำงานของนายไป เดี๋ยวเฟยาราสก็บ่นหูชาแล้วเพิ่มงานให้อีกเท่าตัวหรอก แล้วนี่นายอ่านสคริปส์ที่ต้องพูดพรุ่งนี้หรือยัง เดี๋ยวเด็กใหม่ก็มาวันพรุ่งนี้แล้วนะ แล้วงานของที่บ้านนายอีก...’ ทรีเรียกำลังจะร่ายตารางของหัวหน้าปราการสุดหล่อที่แสนจะยาวเหยียดใส่ เดอฟานก็ต้องหยุดร่างจิตเอาไว้เสียก่อน
‘โอเค ผมรู้แล้วครับ ท่านทรีเรีย งั้นผมฝากด้วยแล้วกัน’
ฟลอร่าหัวเราะท่าทางถกเถียงของสองคน ทรีเรียเป็ยเพียงจิตวิญญาณของปราการพฤกษาเท่านั้น เธอสร้างทรีเรียขึ้นมา เพื่อดูแลปราการในยามที่เธอไม่อยู่ และควบคู่กับการทำงานคู่กับหัวหน้าปราการพฤกษาทุกรุ่น พูดง่ายๆ ทรีเรียเหมือนเป็นมือขวาของเธอเลยด้วยซ้ำ
เดอฟานหันมาเด็กสาวร่างเล็กที่มีศักดิ์สูงกว่าตน ก่อนจะโค้งตัวให้แล้วหายวับไปในทันที ฟลอร่าพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงว่าเธอเข้าใจเขาเป็นอย่างดี ถ้าอยากให้กลับไปค้นประวัติของหัวหน้าปราการพฤกษาทุกรุ่น ไม่ต้องเดาให้ยากเลยว่า เธอเข้าใจความรู้สึกของเดอฟานได้ยังไง เด็กสาวผมสีเขียวอ่อนคนนี้ ทั้งสร้างปราการทั้งสร้างทรีเรีย และเป็นหัวหน้าปราการพฤกษาคนแรกด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ ทรีเรีย ห้องของฉันจัดเสร็จเรียบร้อยแล้วใช่ไหม ทรีเรีย”
‘ค่ะ นายหญิง’
“แล้วพี่เลมอนล่ะ กลับมาหรือยัง” ฟลอร่าเอ่ยถามร่างโปร่งแสงของทรีเรียอีกครั้งหญิงสาวผายมือเป็นเชิงให้ฟลอร่าเดินเข้าไปเสียก่อน
‘กลับมาแล้วก็ออกไปพร้อมกับสเตลล่าแล้วค่ะ นายหญิง ท่านเลมอนแจ้งไว้ว่า อีกนานกว่าเธอจะกลับมา เพราะเบื้องบนมีปัญหา ท่านเลมอนจึงต้องพาสเตลล่าไปด้วยค่ะ’
“งั้นเหรอ พี่เลมอนไม่ได้บอกใช่ไหมว่าจะกลับวันไหนน่ะ”
‘ค่ะ ท่านเลมอนไม่ได้แจ้งไว้ค่ะ’ ทรีเรียว่า ก่อนจะมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่งที่อยู่เกือบชั้นบนสุดของปราการ ประตูไม้ที่มีลวดลายสลักเอาไว้ ราวกับเป็นอักขระโบราณ เพียงแค่นัยน์ตาสีเขียวอ่อนของฟลอร่ามองที่ประตู ประตูก็สั่นกึกๆ ก่อนจะปรากฏชื่อของเธอขึ้นมา
“ขอบใจจ้ะ ทรีเรีย เธอไปทำงานต่อเถอะ ฉันอยากพักผ่อนสักหน่อย รู้สึกเหมือนไม่ได้กลับมาบ้านนานเลยทีเดียว” ฟลอร่าว่าก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูห้องของเธอเอง
‘หากมีอะไรต้องการเพิ่มเติม เรียกข้าได้เลยนะคะ นายหญิง’ ฟลอร่าพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเดินเข้าห้องของตนเองไป เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตนเองเข้าห้องไปแล้ว ทรีเรียก็หมดห่วงว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับนายหญิงของเธอ ฟลอร่าคือคนที่ให้ชีวิตกับเธอ สร้างเธอขึ้นมา และดูแลเธอมาตลอด ทั้งชีวิตของเธอไม่มีอะไรสำคัญที่สุดแล้วนอกจากเด็กสาวร่างเล็กคนนั้นอย่างฟลอร่า
หลังจากที่ทรีเรียไปทำงานของตนเองต่อ ก็มีชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีมรกตปรากฏขึ้นมาแทนที่หญิงสาวจิตวิญญาณของปราการ ร่างสูงมองประตูที่เด็กสาวร่างเล็กเดินหายเข้าไปก่อนยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัย ทั้งๆที่ตรงนี้สามารถเข้าได้เฉพาะคนส่วนในเท่านั้น แม้กระทั่งเดอฟานยังต้องขออนุญาตฟลอร่าเลยด้วยซ้ำ ทำไมเด็กหนุ่มร่างสูงคนนี้ถึงสามารถเข้ามาในเขตของฟลอร่าได้ ทั้งๆที่ฟลอร่ากับทรีเรียก็ไม่สามารถรับรู้ถึงตัวตนของเขาได้เลยด้วยซ้ำ
“ในที่สุด เราก็จะได้พบกัน ที่รักของผม ฟลอราเรีย โร. คลาวด์กาย”
อ่านจบแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจกันนะคะ ♥
ความคิดเห็น