คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : Color of Rainbow :: The Next Story
สวัสีวันปีใหม่่า 2560 ♥♥
อให้นัอ่านมีวามสุมาๆ อะไรไม่ี็ทิ้ไว้ปีเ่าเนอะ
อามาน้อยและเป็นอวัวันปีใหม่ให้ทุนไ้ไม่ี
แ่ไม่ใ่ว่าะทิ้ันนะะ ^^
เอันอีทีวันเสาร์่วึๆนะะ
เราะเปิัวสาวแ่บอเราวันนั้นันเ้อ ><
้นแ้ว
COLOR OF RAINBOW
:: even THE DARKNEST will end, THE SUN will rise ::
“เผลออ่าน้ามวันอีนไ้” เสียนเริ่มส่เสียร้อพร้อมับท้อฟ้าที่เริ่มสว่าึ้นเป็นสัาเือนบอหิสาวเ้าอเรือนผมสีทอไ้เป็นอย่าีว่า พระอาทิย์ำลัะึ้นในอีไม่้า วันใหม่ไ้ำลัะเริ่ม้นึ้นแล้ว
เรนโบว์ปิหนัสือเล่มหนาในมือพร้อมับวาบนหัวเียอนอย่าเบามือ นัยน์าสีสวยแปลาอเธออิโรยเล็น้อยเพราะเธอเผลออ่านหนัสือ้ามวัน้ามืนอีแล้ว เรนโบว์มัเป็นอย่านี้เสมอ เธอเป็นนอบอ่านหนัสือ และเมื่อเริ่มอ่านไปเรื่อยๆ หาเธออ่านไม่บ เธอ็ะ้าาในนอนไม่หลับ สุท้ายเธอเลยอ่านให้บเสียเลย และเมื่อรู้ัวอีที ็เ้าเสียแล้ว
็อๆ
“เ้ามา้ะ” เรนโบว์เอ่ยอบพลามอผู้มาใหม่้วยรอยยิ้มน้อยๆ ร่าโปร่อหิสาวเ้าอเรือนผมสีเหลืออ่อนพร้อมถาอาหารเ้าในมือเินเ้ามาในห้อ ้านหลัอเธอมีายร่าสูเ้าอใบหน้ามเ้มและร่าำยำในุไปรเวทเรียบร้อยเินามมาิๆ
“ื่นแล้วเหรอะท่านแม่” เลมอนเอ่ยทัมาราสาวอน เธอพึ่มาถึที่นี่เมื่ออนเ้ามืและไปหาริเิล นสนิทอแม่เธอที่ำลัะมาปลุนายสาวอน เลมอนึอาสาทำหน้าที่นี้แทน เีย์ส่รอยยิ้มอ่อนๆให้ับเรนโบว์พลารับถาอาหารที่เลมอนถือเอามาัเรียมให้ับมาราออีฝ่ายอย่าว่า่าย
หลัส่ถาอาหารให้ายหนุ่มไปแล้ว เลมอน็มานั่เีย้ามาราสาวอนพลามอใบหน้าสวยไม่สร่าออีฝ่ายอย่าิถึ
“ถ้าพูให้ถู แม่ยัไม่ไ้นอนเลยมาว่า” เรนโบว์ยายวามพลาบุ้ยหน้าไปทา้นเหุที่ทำให้เธอไม่ไ้นอน เลมอนเลิิ้ว่อนะหัวเราะเบาๆเมื่อเห็นหน้าปหนัสือเล่มนั้น พลาวัมือเรียอะไรสัอย่า หนัสือเล่มหนาที่เรนโบว์พึ่อ่านบ็ลอยมาหาเธออย่าว่า่าย
“อ่านไ้่ะท่านแม่ แ่อย่าอ่าน้ามวันแบบนี้อีนะะ มันไม่ี่อสุภาพ” เลมอนว่าอย่าอ่อนใเมื่อเห็นใบหน้าสวยอมาราสาวแ่อนเมื่อเธอเอ่ยเือน เรนโบว์ยิ้มอ่อน่อนะปรายามอร่าสูอายผิวเ้มที่ำลััแอาหารลบนโ๊ะอย่าว่า่าย หิสาวนสวยที่มีลูแล้วถึเ็น็อยิ้มว้าไม่ไ้
“เาูแลลูีหรือเปล่า”
เลมอนเลิิ้วเล็น้อย่อนะมอามสายาอมาราสาว ริมฝีปาสีสวยอเลมอน็เผยรอยยิ้มว้าที่เรนโบว์ไม่ไ้เห็นมานานหลายร้อยปี ร้อยยิ้มว้าที่บอว่าเลมอนมีวามสุมานาไหนที่ไ้อยู่ับเีย์ ายที่เธอรัยิ่ว่าใร เพียแ่ไ้เห็นรอยยิ้มนั้น เรนโบว์็ไม่ัวลอะไรอีแล้ว แ่นี้เธอ็สามารถเบาใไปไ้อีเปราะ
ลูสาวนรออเธอมีวามสุี...
เมื่อเีย์ัแอาหารเสร็เรียบร้อยแล้ว เา็เลื่อนโ๊ะมา้อนับเียอเรนโบว์พร้อมับเอ่ยเสียอ่อนน้อม
“อาหารรับท่านแม่” เรนโบว์ยิ้มอ่อน่อนะพยัเพยิไปทาประูเป็นเิำสั่เล็น้อย ท่าทาอมาราสาวเอ็อทำให้เลมอนมวิ้วอย่าไม่เ้าใเ่นัน
“อบใ้ะ วานเีย์ไปเอาหนัสืออีเล่มให้แม่หน่อยนะ แล้วบอริเิลให้แม่้วยว่า แม่ะนอนสัีบ บ่ายๆ่อยมาปลุแม่อีที” เรนโบว์ว่าพลานถ้วย้าว้มรหน้า นัยน์าสีแปลอเธอมอาม้าว้ม้วยสายาอ่อน ริเิลอบิว่าเธอเป็นนแ่อยู่ไ้ ทำมาแ่้าว้มนเธอเบื่อะแย่อยู่แล้วเนี่ย
เมื่อไ้ยินำอมารา เลมอนเอลุึ้นพร้อมับูหนัสือเล่มหนาในมืออเธอแล้วเอ่ยถามมารา้วยสายาเปล่ประาย
“ท่านแม่ะเอาเล่มอแฟเหรอะ เีย์ไม่รู้หรอ่ะว่าท่านแม่เอาไว้รไหน ั้นเี๋ยวไลม์ไปเอาให้นะะ ทานเสร็ท่านแม่ะไ้นอนเลยเนอะ” เลมอนว่าเสียใส เรนโบว์มวิ้วับท่าทาร่าเริอลูสาวอย่าแปลใ เมื่อรู่เลมอนยัุเธออยู่เลย แล้วทำไมู่ๆถึไ้ร่าเริไ้นะ
“เอาแบบนั้น็ไ้้ะ เอาหนัสือให้ริเิลนะ แล้ว็ฟลอลับมาแล้วนะลู”
“ั้นเหรอะ ั้นเี๋ยวไลม์ไปหาน้อหน่อยแล้วัน ไม่ไ้เอั้นาน” เรนโบว์ว่าพลามอร่าโปร่อลูสาวที่โบมือลาพลาวแนเีย์ที่ส่รอยยิ้มว้ามาให้เธอ ใบหน้าที่เป็นสุอทั้สอทำให้เรนโบว์อยิ้มว้าไม่ไ้ ไม่มีอะไรทำให้เธอมีวามสุไ้มาว่าารที่เห็นลูอัวเอมีวามสุสบายแบบนี้อีแล้ว
เมื่อเรนโบว์ัารับ้าม้มรนั้นเสร็ หิสาว็สะบัมือเหมือนรำาอะไรสัอย่า โ๊ะและถาอาหารรหน้า็หายวับไปในพริบาพร้อมับผ้าม่านในห้อที่พร้อมใันเลื่อนัวเพื่อบบัแสที่ส่อเ้ามาในห้อในทันที ร่าบาล้มัวนอนลพลาเหลือบมอแสเทียนที่ยัส่อสว่าอยู่
‘ท่ามลาวามมืมิ ็ยัมีแสสว่าอยนำทาอยู่สินะ...’
ความคิดเห็น