คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : #9 [KHR] You are Mine!! เธอเป็นของฉันคนเดียว!!
Application
“ยุ่งเรื่องของคนอื่นน่ะ...ไม่ดีนะครับตัวเล็ก”
ชื่อ :김 호연 คิม โฮยอน [Kim Hoyorn]
ชื่อเล่น : โฮยอน/ยอน [Hoyorn/Yorn]
เพศ : ชาย
รสนิยมทางเพศ : ได้หมด [ไบ]
อายุ : 23
พลังพิเศษ : เนตรสีเพลิง = สบตาใครคนคนนั้นจะตาย [แต่ว่ามันมีแค่ข้างเดียว]
ลักษณะภายนอก : โอปป้า!!! เป็นคนหุ่นแข็งแรงร่างกายกำยำซิคแพคนี่ไม่ต้องพูดถึงมีอย่างแน่นอน หุ่นที่พอๆกับนายแบบไม่สิเรียกได้ว่ายิ่งกว่านายแบบเลยล่ะนะ หน้าใสไร้สิวเสมือนบินไปทำมาจากเกาหลี(ก็อยู่เกาหลีมาตั้งแต่เกิด)ผิวขาวผุดผ่องสะอาดไม่มีจุดด่างดำ สิวนี่หาไม่ได้เลย ผมสีดำเข้ม ดวงตาคมกริบดูมีเสน่ห์สุดๆข้างขวาสีดำข้างขวาสีแดงเนื่องจากเป็นสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดจึงจะต้องใส่บิ๊กอายส์บดบังเจ้าเนตรสีแดงนี่เอาไว้ ริมฝีปากหนาสีพีชน่าจะประทับจูบลงไปสักร้อยรอบ คอระหงส์ที่ถ้าสร้างรอยคิสมากส์(?)ไว้เองจะดีมากเลยหันมามองดูรวมๆอีก โอ้ พ่อหนุ่มน้อย พระเจ้าสร้างเธอมาใช่ไหมนี่(?) ส่วนสูง: 187 Cm น้ำหนัก: 71 Kg #หนักเพรากล้ามล้วนๆ
ลักษณะนิสัย :โอปป้ายอนมีนิสัยแบบหลักๆเลยคือเงียบแล้วก็เงียบ เก็บกดเก่งอีกต่างหาก[รายละเอียดอยู่ที่ประวัติ] พูดน้อยต่อยหนักใบหน้าหล่อๆนี่ดันดึงดูดคนเข้าหาไม่ได้เลยแม้จะหล่อแต่ก็ไร้อารมณ์ทำให้สาวๆส่วนใหญ่ปลีกตัวออกห่างจากเขาแต่ไปเป็นแฟนคลับแบบเงียบๆมากกว่าแต่ถ้าอยู่ต่อหน้า[บางคน]ก็แทบกระอักเลือดตายจากดาเมจความหล่อ เจ้าตัวก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนัก ยอนนั้นมีเสน่ห์กับเด็กๆและคนชราเนื่องจากเป็นคนชอบช่วยเหลือคนอยู่บ่อยๆ ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ ยอนก็เต็มใจที่จะช่วยเหลือ เป็นคนโกรธยากหายง่าย ชอบทำตัวสบายๆ และโอปป้าจะชอบทำตัวแบบอยู่เดี่ยวๆรักสันโดษไม่ยุ่งกับใครและไม่ชอบมากกับพวกขี้ตื๊อยุ่งเรื่องชาวบ้านชาวช่องไม่เลิกเรียกง่ายๆเกลียดพวก 'ขี้เ_อก' นั่นเอง มีปมด้อยในใจเกี่ยวกับเรื่องความรักตายด้านในเรื่องนี้ไปเสียแล้ว ไม่คิดจะมีใหม่มีเพิ่มและยอนคิดว่าชีวิตนี้ไม่ต้องการจะมีคนรักอีกต่อไป และถึงแม้เรื่องราวชีวิตลักษณะนิสัยจะดราม่าเพียงใดแต่เจ้าตัวก็ยังสามารถเพิ่มสีสันขึ้นมาได้อีกนั่นก็คือความเจ้าเล่ห์ในตัวลึกๆ [เจ้าเล่ห์ยังไงไปดูในประวัติค่ะ]
ประวัติส่วนตัว : ยอนเติบโตขึ้นในครอบครัวที่มีฐานะไม่รวยมากไม่จนมากพอมีพอกิน เกิดมาก็ดันมีปมด้อยเรื่องดวงตาก่อนเลยเนื่องจากพอแม่คลอดออกมาร่างกายก็ผิดเพี้ยนไปดวงตาที่ควรจะสีดำน้ำตาลกลับแดงฉานขึ้นมา1ข้าง[ข้างซ้าย]ตอนแรกคุณหมอแค่บอกว่ามันเป็นแค่การผิดเพี้ยนทางพันธุกรรมไม่ต้องห่วยเพราะจะไม่ส่งผลอะไรต่อร่างกายของยอน และเมื่อผ่านไปได้7-8ปียอนเติบโตขึ้นแม้ว่าเจ้าดวงตาจะยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรแต่พ่อแม่ก็กลัวว่าลูกตนจะไม่มีเพื่อนคบเนื่องจากพันธุกรรมและสีตา(?)จึงให้ใส่ผ้าปิดตาไปโรงเรียนทุกๆวันจนถึงม.ต้นและพอขึ้นม.ปลายก็เปลี่ยนมาใส่บิ๊กอายส์แทน ขึ้นม.ปลายได้ไม่นานร่างกายก็ต้องมีการเปลี่ยนแปลงเป็นธรรมดาและโอปป้าก็เช่นกัน(...)ว่าด้วยหน้าตาที่หล่อราวกับเทพบุตรร่างกายกำยำเนื่องจากก็วิ่งออกกำลังกายทุกๆวัน ซึ่งมีอยู่ไม่น้อยเลยที่บริษัทดังๆต่างๆขอจ้างเค้าไปเป็นดารานายแบบแต่โอปป้าก็ปฏิเสธซะหมดเกลี้ยงโดยอ้างว่าตนมีงานที่ทำอยู่แล้วความจริงคือ................ก็มีแล้วแหละเป็นงานถ่ายแบบนิดหน่อยแต่เป็นบริษัทของคนทางบ้านซึ่งยอนทำงานโดยไม่รับเงินเดือนถามว่าแล้วจะเอาอะไรมาเลี้ยงปากท้องล่ะ ยอนมักใช้ความมีหล่อมีเสน่ห์ของตนเข้าแลกกับของกินสินค้าต่างๆเพื่อนประทังชีวิต(?) #ขออธิบายอีกรูปแบบนึงนะคะ
"ปลาสดๆเลยค่าา^^ สดใหม่ ราคาถูกด้วน้าาา"
หญิงสาวที่ยืนประจำหน้าร้านแหกปากหาเสียง(?)โปรโมทสินค้าตัวเองเพื่อหวังให้ลูกค้าเข้ามาแล้วมันก็ได้ผลด้วยชายหนุ่มร่างสูงรูปร่างกำยำสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวที่เปียกปอนนิดหน่อยเนื่องจากฝนที่ลงเม็ดใหญ่เมื่อตะกี้นี้ ทำให้เจ้าของชื่อ 'คิม โฮยอน' ต้องปลดกระดุมออก2เม็ดเพื่อปล่อยให้อากาศถ่ายเท(?)และหารู้ไม่ว่าสาวๆก็แทบจะเช็ดกำเดาและน้ำลายกันไม่หวัดไม่ไหวเนื่องจากใบหน้าที่หล่อเสมือนายแบบที่หลุดออกมาจากนิตยสารบวกกับผิวขาวเนียนๆเปื้อนละอองน้ำทำให้เห็นแผงอกแกร่งน่าเอาหน้าไปซบเสียจริงๆ
"ขอโทษนะครับสาวน้อย....เมื่อกี้ผมโดนล้วงกระเป๋าตังค์ไปตั้งแต่เช้าจนถึงตอนนี้ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย ไม่ทราบว่าผมจะขอปลาสักตัวไปทำอาหารที่บ้านหน่อยได้ไหม"
"ช...ช...ช...เชิญหยิบได้ตามใจชอบเลยค่ะะะะ!!! =,.="
"อ่า...จริงๆเหรอดีจังเลย ที่นี่ยังมีนางฟ้าที่ใจดีแบบเธออยู่ด้วย"
คำพูดเพียงแค่นั้นทำให้หญิงสาวแม่ค้าหน้าหวานแทบกระอักเลือดเนื่องจากดาเมจที่รุนแรงสุดๆจากผู้ชายตรงหน้าร่างเล็กตัวสั่นหงึกๆด้วยความตื่นเต้นและยิ่งมองใกล้ๆ แม่เจ้า =.,= นี่มันเทพบุตรลงมาจุติชัดๆ
#จบการบรรยาย
และนั่นแหละวิธีการหาอะไรกินเลี้ยงชีพของเค้า แต่ชีวิตม.ปลายยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ลืมบอกไปว่าพ่อแม่ของยอนเสียชีวิตด้วยโรคร้ายตอนพึ่งจะขึ้นประถมตอนนั้นเค้าอยู่ในการดูแลของเครือญาติแต่ตอนนี้ไม่แล้วใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ย้อนกลับไปตอนม.ปลายอีกครั้งชีวิตยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆแบบไม่ต้องพึ่งพาใครทั้งสิ้นและวัยหัวเลี้ยวหัวต่อแบบนี้จะมีเรื่องรักๆใคร่ๆเข้ามายุ่งก็ไม่แปลกและแน่นอนสำหรับโอปป้าคนนี้แล้วสาวๆในโรงเรียนต้องจับตามองเป็นพิเศษเพราะยอนถือได้ว่าเป็นหนุ่มหล่ออันดับ1ของโรงเรียนเลยอีกทั้งมันสมองก็ฉลาดเป็นเลิศกวาดคะแนนเต็มไปแบบง่ายๆ และวันวาเลนไทน์ในปีต่อมาขณะที่เค้ากำลังเดินรอบๆในคาบว่างก็ดันเจอผู้หญิงคนนึงแอบโดดเรียนแล้วมานอนกลางวันในสวนซะงั้นแต่เท่าที่ยอนจำความได้เธอคนนี้คือเด็กแก่นประจำโรงเรียนอีกทั้งยังเป็นลูกสาวยากูซ่าอีกด้วยและนั่นไม่ใช่ประเด็นหรือเรื่องของเค้าเลยไม่ได้สนใจใยดีอะไรหารู้ไม่ว่าขณะที่เดินผ่านเธอไปก็กลับเหยียบเข้ากำลังของสำคัญของเธอเข้าให้ซึ่งคือ 'กล่องช็อกโกแลต' ที่ดูเหมือนหล่อนจะตั้งใจให้ใครสักคนและเสียงแกร๊กนั่นทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมาดูว่าคืออะไรภาพที่เห็นคือยอนกำลังเหยียบกล่องช็อกโกแลตแบบเต็มเท้าสภาพข้างในไม่ต้องบอกก็รู้ว่ามันจะเละเทะแค่ไหนเธอโกรธมากและเอาเรื่องเค้า #โหมดบรรยายแอ็คชั่น!!!
"อ้ากกกก!!! นี่นายทำอะไรกับของสำคัญฉันห้ะ"
เธอกล่าวออกมาอย่างรีบร้อนพร้อมดึงกล่องมาลูบเบาๆส่งสายตาจิกเป็นระยะๆให้กับยอน
"ขอโทษ....ฉันไม่เห็น"
"ฮึ่ยย!! ไอบ้าๆๆๆๆ!!! ทีนี้จะทำยังไงหล่ะห้ะ!!!"
"จะเอาไปให้คนที่ชอบ?"
"เอ๊ะ...ก...ก...ก็แล้วจะทำไมเล่า"
เธอเบี่ยงเบนหน้าสวยไปอีกทางเพื่อหลบซ่อนแก้มแดงที่เริ่มขึ้นระเรื่อน้อยๆ ร่างสูงปรายตามองหญิงสาวตัวเล็กพลางถอนหายใจด้วยความเอือมระอายื่นมือหนาไปข้างหน้า
"เอ๊ะ?"
"ไหนๆก็โดดมาแล้ว...ห้องคหกรรมก็ไม่มีคนด้วยไปทำที่นั่นก็ยังทันนะ"
เด็กสาวเบิกตาโตกว้างเมื่อได้ยินคำชวนจากผู้ชายคนนี้ทั้งๆที่ไม่สุงสิงกับใครแท้ๆแต่ทำไมเป็นเธอล่ะที่เค้ายอมพูดคุยด้วยแม้จะคิดเช่นนั้นร่างเล็กก็อมยิ้มเล็กน้อยยื่นมือบางไปจับมือหนาของคนตรงหน้าแล้วสาวเท้าเดินไปด้วยกัน ณ ห้องคหกรรม
[หลังจากทำช็อกโกแลตเสร็จ]
"เฮ้อออ...สำเร็จ!!!"
สาวน้อยกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจสุดๆเมื่อช็อคโกแลตฝีมือเธอกับชายที่ยืนอยู่ข้างๆสำเร็จไปได้ด้วยดี
"ถ้างั้นก็ขอให้โชคดีกับรักครั้งนี้"
ยอนกล่าวเรียบๆแล้วเดินออกไปแต่ก็ถูกรั้งไว้ด้วยมือเล็กที่กำชายเสื้อเค้าไว้แน่น "เดี๋ยวก่อน!!!"
"...?"
"ค...ค...ค...ความจริงแล้วฉัน...."
"..."
"ฉ...ฉ...ฉันตั้งใจจะ!"
เธอพูดเงอะๆงะๆจนร่างสูงต้องขมวดคิ้วเข้าหากันด้วยความสงสัยว่าสิ่งที่กำลังจะบอกคืออะไรร่างเล็กยิ่งกำชายเสื้อแน่นก้มหน้าหลบตาอีกคน
"อะไร?"
"ฉัน....ตั้งใจจะทำให้นายไงละเจ้าบ้าาา!!!!"
เธอตะคอกใส่หน้ายอนอย่างจังๆ ยอนดูจะอึ้งไปเล็กน้อยหรี่ตาคู่คมลงมือข้างขวาเอื้อมไปลูบหัวคนตัวเล็กกว่าเบาๆอย่างเอ็นดูพร้อมรอยยิ้มที่นานๆทีจะได้เห็นมัน "ขอบใจนะ"
.และช่วงเวลาต่อไปเรื่อยๆเธอและยอนก็มักจะไปไหนด้วยกันเสมอๆ และยอนก็ได้ทราบชื่อของเจ้าตัวเธอมีชื่อว่า
'มิกะ มาโคโตะ' สาวน้อยลูกครึ่งญี่ปุ่น-เกาหลี ลูกสาวเจ้าพ่อยากูซ่าทั้งสองแอบคบกันแบบลับๆไม่มีใครรู้เรื่องเลยนอกจากกันและกันนับวันยิ่งรักกันมากขึ้นจากที่ยอนมักจะไม่เคยยิ้มเลยเมื่ออยู่กับมิกะกลับยิ้มตลอดเวลาทั้งสองคบกันจนขึ้นมหาลัยและแล้วพระผู้เป็นเจ้าก็ให้ของขวัญสุดพิเศษกับยอนซึ่งเขาไม่มีวันจะลืมเรื่องนี้ไปตลอดกาล
เมื่อวันหนึ่งมิกะนั้นเลิกเรียนตรงเวลาเป๊ะๆพร้อมกับยอนทั้งสองก็เดินกลับบ้านด้วยกันตามปกติแล้วจู่ๆมิกะก็ยิงคำถามใส่เธอเข้ามาแบบจังๆว่า........
"ยอน...ทำไมนายถึงใส่บิ๊กอายส์แค่ข้างเดียวล่ะ?"
"...ถามทำไม"
"เอ้า!! ก็อยากรู้อ่า...นัยน์ตาไม่เท่ากันหรอหรืออะไร"
"พันธุกรรมผิดเพี้ยน...ฉันไม่อยากให้คนมองฉันว่าเป็นตัวประหลาดหรอกนะ"
"หูยยย!! ฉันไม่คิดแบบนั้นหรอก....ช่วยเปิดให้ดูหน่อยน้าาา"
สาวเจ้าเอาแก้มใสไปถูๆไถๆกับแขนแกร่งของอีกฝ่ายร่างสูงปรายตามองถอนหายใจอย่างหน่ายๆ
"ก็ได้...แต่แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวนะ"
"ค่าา^____^"
ยอนหยุดเดินหันมามองแฟสาวของตนที่ยิ้มน่าระรื่นด้วยความอยากรู้อยากเห็น ร่างสูงเบิกตาหยิบเจ้าบิ๊กอายส์สีดำน้ำตาลออกมาจากลูกตาก้มมองดูแฟนสาวที่เอามือตัวเองปิดตาเพื่อลุ้นว่านัยน์ตาคู่นั้นแบบแท้จริงมันเป็นเช่นไร
"เปิดตาได้แล้ว"
"1 2 3!"
เธอเอามือตัวเองออกจากลูกตาเงยหน้ามองตาแฟนหนุ่มนัยน์ตาแดงฉานส่องประกายยทะลุเข้าไปในสายตาของเธอ เพียงไม่กี่วินาทีที่มิกะกำลังจะเอ่ยชมร่างกายของเธอกลับแน่นิ่งไปทันทีก่อนจะล้มลงโชคดีที่ยอนประคองไว้ทันไม่งั้นหัวคงแตกแน่ๆ
"เฮ้....เป็นลมหรือไง ตื่นได้แล้ว!"
"..."
ไร้เสียงตอบรับจากคนตรงหน้าร่างเล็กลืมตาแข็งนอนแน่นิ่งในอ้อมกอดหายใจหอบถี่รัวเหมือนกับว่าอ๊อกซิเจนกำลังจะหมดจนต้องหอบหายใจเร็วๆแบบนี้
"มิกะ...มิกะ!"
มิกะตาแข็งทื่อหยุดหายใจไปในทันทียอนตกใจเมื่อการกระทำของแฟนสาวของเค้าเปลี่ยนไปทั้งๆที่ร่าเริงแต่กลับล้มลงไปนอนซะอย่างนั้นร่างสูงเขย่าตัวเธอรัวๆเรียกสติให้คืนมาแต่ก็ไม่เป็นผลก่อนจะก้มลงไปเอาหูทาบหัวใจพบว่ามันไม่เต้นซะแล้ว ร่างสูงร้อนรนอุ้มเธอในท่าเจ้าสาวไปหาโรงพยาบาลทันทีปิดเปลือกตาข้างที่แดงไว้พื่อหวังไม่ให้คนอื่นจะต้องเป็นอันตรายเหมือนเธอ และผลก็ออกมาแล้วว่าเธอหัวใจหยุดเต้นฉับพลันและเสียชีวิตไปแล้ว...............
ยอนราวกับตายทั้งเป็นเมื่อรู้แล้วว่าต้นเหตุคือดวงตาของเค้าที่ตอนเด็กๆนั้นเค้าตั้งชื่อให้มันว่า 'เนตรสีเพลิง' ตอนเด็กพลังมันไม่แสดงผลแต่ตอนนี้กลับแสดงผลในทันทีและนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ตอนนี้เค้าตายดานเรื่องความรักเช่นนี้เพราะเค้าคร่าชีวิตบุคคลที่รักที่สุดไปเพียงการจ้องตา...............................#จบการบรรยาย
จวบจนมาถึงปัจจุบันเรื่องราวในวันนั้นก็ยังคงอยู่ในหัวของเค้ามาตลอดไม่มีทางจะลืมลงโทษตัวเองไปวันๆว่าเป็นควมผิดตัวเองถ้าไม่เปิดตาให้เธอดูล่ะก็คงไม่ต้องเป็นแบบนี้
สิ่งที่ชอบ :
-การพูดต่อราคากับแม่ค้า [อย่างที่กล่าวไปคำบรรยาย]
- หนังสือ [คลายเครียด]
- ดูหนัง [คลายเครียด]
สิ่งที่เกลียด :
- ของมึนเมาทุกชนิด
- ช็อคโกแลต [มันทำให้นึกถึงมิกะ]
- ซากุระ [ซากุระเป็นสิ่งที่มิกะชอบ เวลาเห็นมันทำให้นึกถึงเรื่องในอดีต]
คู่ (คนที่มาควบคุมลูกๆของท่านที่ใช้พลังไม่คล่องนี่แหละค่ะ 55) : ซาวาดะ สึนะโยชิ
เพิ่มเติม : ขอให้อปป้าเป็นรุกนะเค๊อะ!!! ;^;
[รูปของ มิกะ มิโคโตะ]
Talk With Writer
สวัสดีค่า~ เราแม่มดสีแดงนะ เรียกสั้นๆว่าเรดก็ได้ ท่านผปค.ที่น่ารักชื่ออะไรเหรอคะ?
:: ยุยคร่าา>_< เจอกันอีกแร้ววน้าาา
อยากได้แนวความรักแบบไหนให้ลูกๆของท่านล่ะ?
:: หวานแหว๋วจ้าาา;^; #เอาให้มดขึ้กันไปข้าง(?)
ถ้าเกิดลูกท่านไม่ติดล่ะ? พอจะให้ลูกๆของท่านมาเป็นตัวละครเสริมได้มั้ยคะ?
:: ได้แน่นอนคร่าา>___<
ถ้าเราดองล่ะคะ?
:: ไม่เป็นไรจร้าY^Y
สุดท้าย ถ้าลูกท่านติดขึ้นมาหรือติดเป็นตัวละครเสริมจะทำอย่างไรกับเราเอ่ย?
:: พาไปเลี้ยงบิงซู;^;
ขอบพระคุณที่เข้ามาสมัครนะคะ!!!
#ยังไม่ได้แก้คำผิดค่ะ
ความคิดเห็น