คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ผู้ร่วมอาศัย (จบตอน)
ร่าสู้มลละเลียที่หน้าออเธอ้า ๆ อ้อยอิ่ แ่เร่าร้อนทุสัมผัส แอรอน่อย ๆ ปล่อยปลายลิ้นให้ทำวามรู้ัับผิวนุ่มเนียนอเธอ แะยอูันอย่าแผ่วเบา วนรอบเพื่อมิมอย่าไม่รีบร้อน ่อนะรอบรอมันทั้หมในสัมผัสเียว ูลืนวามละมุน หมุนวนอยู่อย่านั้นนแอนน์้อผ่อนลมหายใหนั ๆ ออมา “อา...”
“แ่ลิ้น็ทนไม่ไหวแล้วเหรอ?” แอรอนยิ้มมุมปา ารที่ทำให้เธอวบุมัวเอไม่ไ้ ทำให้เาพอใ
แอนน์ ผละออมาเล็น้อย “อย่าเพิ่ไ้ใไป ันถอยเพื่อรุ่าหา”
ทั้สอ้อาันเพียรู่เียวเท่านั้น แอรอน็้มลไปูลืนยออู่นั้น่อ เวลานี้มันเปลี่ยนเป็นสีแเ้ม ทั้ยออยัแ็ึ้นว่าอนแรมา นั่นแปลว่าแอนน์เริ่มมีวาม้อารมาึ้น
ายหนุ่มอยาะสอใส่ใะา แ่ทำอย่านั้นแอนน์็ะหาว่าเาเป็นไอ้ัวไม่เอาไหนที่แพ้ให้เธอนอทนเล้าโลม่อไม่ไหว
ร่าสูพาเธอไปที่เีย แอนน์นอนหายใหอบหลัผ่านารเล้าโลม้วยปลายลิ้นอเามา แอรอนยัไม่ยอมหยุ มอไปที่เนินอที่ำลัระเพื่อมึ้นลเพราะารหายใ านั้น็ยเท้า้าหนึ่อเธอึ้น ส่ปลายลิ้นออมาแลบเลียั้แ่ปลายนิ้วเท้า เรียวา หยุูบเบา ๆ ที่หัวเ่า และบเม้ม้า ๆ ที่น่อาวเนียน้านั้น
แอนน์ราวับถูเผา้วยไฟ ร้อนรุ่มนร่าายวนเียนะระเบิ เาเื่อ้าแ่หนัแน่นทุารสัมผัส เารู้ระทั่ว่าวรให้วามสุผู้หิทีุ่ไหน
วนเวียนอยู่ที่น่อนานแสนนาน ปลายนิ้วอี้าหนึ่อแอรอนึเริ่มยับมาแะที่ึ่ลาวามสาวอเธอ ยับไปมารลาหลืบเร้นอรัอหว แอนน์ร้อนวาบแม้ปลายนิ้วนั้นะถูั้น้วยั้นในัวบา ปลายลิ้นแร่ยัแทะเล็มที่น่อลมลึ ส่วนปลายนิ้วอี้าในเวลานี้...เริ่มแหวั้นในแล้วแทรอนเ้ามาามลีบทีุ่่ม่ำ้า ๆ
...เธอเปียแล้ว...
แอรอนเลื่อนลำับาน่อมาที่ลาหว่าาเรียวอเธอ ั้นในลูไม้ัวบาอนนี้มอเห็นรอยเปียัเน แอรอนนอนราบลไปับที่นอน สอมือับาอเธอแยออว้า ้านแอนน์เอ็ไม่ไ้เหนียมอายอะไร เธอเอนหลัพิหัวเีย เล้นลึทรวออนเอ้วยวามเสียว่าน ทั้ยั่วยแยาทั้สอ้าออ เรียมรอรับารทรมานาเา
แอรอนเหลือบึ้นไปมอหิสาวึ่อนนี้แววาสีำแวววาวเริ่มหยาเยิ้มราวับำลัเมามายไ้ที่
ายหนุ่ม้อารยั่วเย้าเธอ เาเหลือบมอเธออยู่อย่านั้น ไม่ลมือ่อ
แอนน์หัวเสียึ้นมาบ้า เธอัฟันรอ “พอถึาัน อย่ามาอ้อนวอนทีหลันะ”
แอรอนหัวเราะอบใ แมู่พิษนี่็โรธเป็นเหมือนันสินะ
เายัมอสีหน้าอาารอเธอ ะเียวับที่ปล่อยให้ปลายลิ้นแะที่ปุ่มลานั้นเื่อ้าแผ่วเบา
“อือ...” แอนน์ที่ำลัเล้นหน้าออยู่แทบะิเล็บลไปในเนื้อัวเออย่าห้ามไม่ไ้
แอรอนไล่วนปลายลิ้นึ้นลไปมาลาอหลืบนั้น ทั้ยัลิ้นให้ันเ้าันอออย่าแผ่วเบา แม้ะมีั้นในลูไม้ั้นไว้ แ่แอนน์็รู้สึว่าสัมผัสาปลายลิ้นอเาัเนราวับมันไ้เ้าไปอยู่ภายในแล้ว
ูเหมือนว่าแอรอนเอ็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนัน เาใ้เรียวนิ้ว้ายแหวั้นในัวบาออ เวลานี้ึมอเห็นลีบวามสาวสีมพูระเรื่อ่ำเยิ้มไป้วยน้ำใส ๆ ทั่วบริเวอมันราวับเลือบไป้วยน้ำหวาน เาและแวววามนายหนุ่ม้อ้มลลิ้มลออีรั้
เาใ้เรียวลิ้นออนเ้าไปที่ึ่ลา ุนันปลายลิ้นเ้าไปในหลืบเร้นนั้นเบา ๆ พอไ้ยินเสียแอนน์หายใหนัึ้น เายิ่ระหายอยา าแลบเลียลายเป็นูลืน เสียอารลิ้มลอัอยู่เป็นระยะ บ่บอว่าแอรอนื่ม่ำับลีบระเรื่อนั่นอย่าระหายอยานาไหน แอนน์มอไม่เห็นุนั้น แ่เพียไ้ยินเสียเธอ็ินนาารไปไลแล้ว
อีรั้ที่แอรอนเริ่มทวีวามหนัหน่วมายิ่ึ้น เายื่นปลายนิ้วทั้สอมือแหวึ่ลาอเธอออ นมอเห็น่อสวนที่วนในแอรอนสิเลิ น้ำหวานยัไหลเยิ้มออมาเรื่อย ๆ มานเอะแะบนผ้าปูที่นอน เาไม่รอ้า สอปลายลิ้นุนันเ้าไปใน่อนั้น ให้มันเป็นเสมือนอลับอเา ที่ไ้ำแรเ้าไปในวามอวบอิ่ม ึออ และแทรเ้าไปใหม่ ทำอย่านี้นแอนน์เริ่มหยัเอวึ้นสู ออเธอแอ่นึ้นลเพราะวาม่านที่ทะลวไปทุอูร่าาย เายัันลิ้นเ้าออเป็นัหวะ า้า เริ่มเพิ่มวามเร็ว พอเห็นแอนน์เริ่มล่อลอย เา็เม้มแร ๆ ไปที่ปุ่มระสันึ่ลาอร่าายเธอ ทั้บัแลบเลีย ูลืนทุสิ่อันแสนหอมหวานอเธอ วบนแอนน์ระุเร็แร ๆ
น้ำใส ๆ ที่มาว่า่วแร ไหลออมาาที่รนั้น ทั้ใสทั้เหนียว
ายหนุ่มผละาลีบอไม้ที่เริ่มระเรื่อ ยื่นปลายนิ้วปาน้ำใสึ้นมาเลีย โว์ให้แอนน์เห็นว่าเาัารเธอในยแรโยใ้เพียปลายลิ้นไ้สำเร็
แอนน์สุสมนไม่อาโ้เถียอะไรับเาไ้ในอนนี้ เธอหอบหายใสัพั พอไ้สิและเรียเรี่ยวแรลับมาไ้ เท้าน้อย ๆ ็ถีบแอรอนนหายหลั หล่อนยัหอบหายใหนัหน่ว แววายัไม่หายเยิ้มเสีย้วย้ำ เธอพูทั้ที่น้ำเสียยัไม่ที่ “แ่รอบเียวอย่าเพิุ่ยสิะ ถึาันบ้า” เธอแ่นยิ้ม ่อนะเลื้อยาเอวเาลไปถอาเในสีำอเาออ
‘เ้านั่น’ ที่ทำอยู่ใ้ั้นใน พอไม่มีอะไรปิั้น็ผาั้ึ้นมาอววามให่่อหน้าสายาเธอ
แอนน์ถึับแอบบริมฝีปา...ไส์นี้ ให่ที่สุในบรราที่เธอเยลอเสียอี านี่ะสมบูร์แบบไปทุเรื่อไม่ไ้นะ
แอนน์ถอยลมาทัทายมันอย่าพอใ หิสาวถอุนอนร่นลไปไว้ที่เอว อวโมเนินออวบอัให้แอรอนไ้เห็นอย่าเ็มา
แอรอน้อมอไม่วาา ทรวทรอเธอพอิบพอีเหลือเิน หน้าอสะบึมที่เาอบ เอวอและบั้นท้ายแน่นนุ่ม เป็นเรือนร่าที่ยอเยี่ยมหาัวับไ้ยา
้านแอนน์ยัสำรวเ้าท่อนนั้นอแอรอน เธอเอื้อมมือนุ่มนิ่มับมันเ้าที่ลาลำ เส้นเลือที่เร็ึ้นทำให้มันยิู่แ็แร่และให่โ แอนน์ยับมือึ้นล้า ๆ แอรอนถูสัมผัสอย่านั้น็เริ่มลั่ ถึราวที่เา้อหายใหอบบ้าแล้ว
ะยับมือึ้นล แอนน์็เริ่มแลบลิ้นเล็ ๆ แะที่ปลายยออท่อนาย วัลิ้นไปมาราวับเธอำลัลิ้มลออมยิ้มรสหวาน ปลายลิ้นอเธอราวับฝึใ้มาแล้วนำนา เธอเลียายอไล่มานถึลาลำ ละเลียเรื่อยมานสุโน หิสาวลับึ้นไปอีรั้ อ้าปาว้าแล้วรอบรอทั้แท่นั้นทั้หม แ่เพราะนาที่ให่และไส์ที่ยาว แอนน์ึรูึ้นลนรามปวหนึบ
แ่เธอไม่ยอมแพ้...
หิสาวยัทำาร ‘แ่ัน’ อย่าั้อั้ใ ั้ใเสียนแอรอนเผลอราออมา!
แอนน์ูลืนมันอยู่นาน เธอผละออ แ่ไม่ใ่เพื่อหยุ ร่าบา่อย ๆ ใ้หน้าอทั้สอ้าปรนนิบัิเ้าท่อนนั้น่อ ามุมที่แอรอนเห็น แ้มาวเนียนอแอนน์เริ่มปราริ้วแา ๆ แววาอเธอราวับเอิบอาบไป้วยน้ำใส ริมฝีปาอเธอไม่อาประบเ้าหาันไ้ เพราะอนนี้เธอหายใไม่ทันน้อเผยอมันึ้นลเพราะเหนื่อยหอบ
ั่วะที่ออวบอิ่มอบีบลึมาที่น้อายอเา วามนุ่มนิ่มที่ยับึ้นและลเป็นัหวะทำให้มันแ็แร่ ร้อนรุ่มนแทบะระเบิออ อีเพียนิเียวที่เาะถึฝั่ฝัน แ่แอนน์ลับหยุเสียื้อ ๆ
แอรอนอารม์้า!!
“อย่าเพิ่สิ ืนนี้ยัอียาวไล” แอนน์หัวเราะิ เธอยับมานั่ร่อมเอวอายหนุ่ม ับท่อนายไว้้วยมือหนึ่ แล้วสอใส่มันเ้าไปในึ่ลาวามสาวอเธอ
แอรอนบรามนเส้นเลือเส้นเอ็นปูไปทั้ัว ส่วนนั้นอเธอยัรัแน่น พอเ้าไปไ้ยาแอรอนึทรมานน้อำผ้าห่มแน่น ปล่อยให้เธอพยายามแทรสอมันเ้าไป้วยนเอ
เสียมิอามาเรียเาอยู่หน้าห้อ แ่ทั้สอนอนนี้ไม่มีเวลามาิบาแฟรวานอีแล้ว เพราะมีเรื่อสำั้อ ‘รว’ ่อน
มิอา็เหมือนะรับรู้ว่า้าในเิอะไรึ้น หล่อนไม่สร้าวามรำาให้เ้านาย วาาแฟเอาไว้ที่บาร์้านนอแล้วรีบเินออไปาห้อทันที
้านแอนน์เวลานี้ำลับริมฝีปาแน่น นาอเาให่นยัเยียเ้าไปไ้ยา ถึอย่านั้นเธอ็ยัไม่ยอมแพ้ พยายามันมันเ้าไป้า ๆ แอนน์ราออมา้วยวามเสียว่าน นในที่สุมัน็เ้าไปอยู่ในัวเธอสำเร็
บทรัสุเร่าร้อนเริ่ม้นึ้น
แอนน์โยัวึ้นลไม่หยุ าเื่อ้า ลายเป็นเร็วแร ยิ่หนัหน่วเธอยิ่้อารมาึ้นว่าเิม วามสุสมเอ่อล้นนไม่อาหยุไ้แม้วินาทีเียว
แอรอนนอนรับารปรนเปรอาเธอ แ่ยัยูพิษนนี้ัวเล็เินว่าที่ะระแทระทั้นเาไ้ถึทรว แอรอนึพลิลับมาเป็นฝ่ายุมเม เธอในนอนแนบอยู่บนที่นอน แยาสอ้าอเธอออว้า แล้วรับบทผู้ระทำ ระหน่ำเ้าไปนสุแร
แอนน์ร้อราหนัึ้น สูปารับวามรุนแราเา เธอิเล็บลบนเีย แอ่นอึ้นเพื่อรอรับแรระแทอันหนัหน่ว
แอรอนรัวเร็วนแอนน์ร่าายระส่ำ เายา้าหนึ่อเธอพาไว้บนบ่า ปรับท่านั่เป็นนั่อยู่บนาอี้าหนึ่อหิสาว ท่านี้ทำให้เารู้สึว่าสามารถเ้าไป้านในไ้ลึึ้ึ้น ึ่็เป็นวามรู้สึเียวับที่แอนน์รับรู้ไ้
แอรอนไม่เยรอ้า เาัาร้ำลที่รนั้น้วยเรี่ยวแรที่มีอยู่อย่าเหลือเฟือ แอนน์ฝึฝนาร่อสู้มานาน ถึะเอนบ้าลั่อย่าแอรอน เธอ็แ็แร่มาพอที่ะ้านทานเาไหว สอนที่เี่ยวาในเรื่อบทรั ยามไ้ทำิรรมที่เ็มที่ไม่ยั้อย่านี้ วามสุสมและพอใึมีมาว่ารั้ไหน ๆ ที่เยมี SEX
แอนน์ลับมาเป็นฝ่ายรุอีรั้ เธอันแอรอนให้เอนพิหัวเีย ร่าบาึ้นร่อมแล้วัารโยสะโพไปามัหวะเ้นอหัวใ แอนน์เอ็ไม่ธรรมา เธอสามารถทำมันไ้โยที่วามเร็วและแรไม่ลลเลยแม้แ่น้อย
หน้าอไส์สะบึมแอ่นออมาอยู่่อหน้าเา ายหนุ่มเอื้อมมือไปเล้นลึทรวออวบอิ่มอเธอที่ล้นมือให่อเาทั้สอ้า ออแรบีบเล็น้อยไปที่ยออมพู แอนน์ร้อราหนั เาึส่ปลายลิ้นไปรอบรอยอออเธอ ูื่มมันอีรั้ะที่หิสาว็ระแทึ้นลไปยอมหยุ
หัวเียเิเสียเอียออเบา ๆ นี่เป็นเียที่สั่ทำพิเศษ ปิ่อให้ยับัวแร็ไม่มีทาเสียโย แ่วามรุนแรอพวเามีมาถึนาทำให้มันเิเสียไ้
เสียายหนุ่มหิสาวหอบระเส่าประสานัน แอนน์้มลูบับแอรอนอีรั้ ปลายลิ้นอหล่อนแทรเ้าไปวานหาลิ้นหนาอเา หยอล้อ และูลืน ราวับูบนี้ไม่มีวันทำให้เธอรู้สึพอ
หิมะยัไม่หยุ
้านนอเหลือเพียแสโมส่อสว่ามาาทิศทา่า ๆ
ในวามสบเียบ
ภายในห้อยัเลื่อนไหวไม่หยุ เนิ่นนานนเวลาล่วเลยไป
ุสุท้ายแอนน์ถูแอรอนึมานอนที่ปลายเีย ศีรษะอเธอห้อยลาอบเียเล็น้อย ผมสยายยาวระไปมาบนพื้น เธอไม่สนใอะไรทั้นั้นเวลานี้...อเพียแ่ถึุนั้นไปพร้อมัน
แอนน์ามือออไปำผ้าห่มไว้นแน่น สอาอเธอเปิว้าเพื่อให้เาระแทเ้ามาไ้เ็มที่ แอรอนเห็นเธอเรียมรับ เา็เร่วามเร็วและวามแรอย่าหนั มือ้าหนึ่บีบหน้าออเธอไว้แน่น อี้า้ำยันร่าายไว้้าศีรษะเธอ แอรอนเริ่มร้อราในลำอ ทวีวามเร็วนแอนน์ร้อออมา “อา...แอรอน เร็วเ้า แรอี เร็วเ้า...!!!”
แอรอนทนไม่ไหว ใ้พละำลัสุแรที่มี “อา.....!!!!”
“อ๊า....!!”
สอร่าระุอยู่สอสามรั้ เสียหายใหนัหน่วสอประสานัน วามรู้สึล่อลอยเ้ามาแทนที่ เรี่ยวแรทั้หมที่มีหายไปนสิ้น
แอนน์เลิบเลิ้มราวับะหลับให้ไ้เสียเี๋ยวนี้ แอรอนยัไม่ถอนสิ่นั้นออ แ่ลับฟุบลมาแนบิที่หน้าออเธอ
วามรู้สึอุ่นที่รนั้น่าเบาสบาย
น้ำุ่น้นทะลัล้นออมาา่อว่าที่มีเหลืออยู่น้อยนิ
ในะที่เสือและิ้อหลับไปทั้อย่านั้น
แล้วผลแพ้นะยั้อริัอยู่หรือไม่?
...
ความคิดเห็น