Believe Me Please!! สิ่งที่เห็นอาจไม่ใช่สิ่งที่เป็น

ลำดับตอนที่ #5 : Believe Me Please!!...4

เช้าวันจันทร์ วันแรกของสัปดาห์ในการเปิดเรียน วันที่แสนจะวุ่นวายในคอนโดของกลุ่มอุเคะ เมื่อ

อีทึกตื่นเป็นคนแรกดูนาฬิกาก็ปาไปเกือบ 8 โมงแล้ว ทำให้อีทึกรีบลุกจากเตียงแล้วรีบวิ่งไปปลุกทุกคนเสียงดัง

“ก๊อกๆ ฮีชอลๆ ตื่นๆได้แล้ว...ซองมินมั่วนอนอยู่ได้...ไอ้ฮยอกตื่นเร็วๆ 8 โมงแล้ว...ดงแฮ ตื่นๆๆๆ เรียวอุคตื่นได้แล้วลุกสักที” อีทึกตะโกนวิ่งไปมาอยู่หน้าห้องของทุกคน ทำให้ทุกคนตกใจ

“มีอะไรอีทึก ตะโกนอยู่ได้” ดงแฮเปิดประตูออกมาคนแรกถามเสียงงัวเงีย

“ตะโกนเรียกพวกแกตื่นนี่แหละ 8 โมงแล้วนะเว้ย” อีทึกบอกเสียงดังมือก็ยังเคาะประตูห้องของเรียวอุค ดงแฮที่ได้ยินคำว่า 8 โมงแล้วเลยตื่นเต็มตา แล้วช่วยอีทึกปลุกทุกคน

“ก๊อกๆ ฮยอกแจ...ซองมิน ปังๆๆ ตื่นได้แล้ว...ฮีชอลตื่นเร็วเข้า” แล้วทุกคนก็เริ่มที่จะทยอยตื่นเมื่อได้ยินเสียงดังจากอีทึกและดงแฮอีกรอบ และต่างก็ตื่นกันเต็มตาเมื่อดงแฮบอกว่า 8 โมงแล้ว นั่นทำให้ทุกคนรีบวิ่งไปอาบน้ำและเตรียมกระเป๋าหนังสือ 10 นาทีกว่าทุกคนก็ออกมาจากห้องในสภาพที่ไม่เรียบร้อยเท่านัก ผมเผ้ายุ่งเหยิง หน้าตางัวเงีย กระดุมยังติดไม่ครบ ถุงเท้าก็ยังใส่ไม่ครบทั้ง 2 ข้างต่างก็รีบหยิบขนมปังที่อยู่ในครัวไปคนละแผ่น แล้วรีบวิ่งไปที่รถ อีทึกเป็นคนขับเหมือนเดิม  เหยียบมิดตรงดิ่งไปที่โรงเรียนทันที แต่ก็เพราะวันจันทร์การจราจรค่อนข้างติดขัด ทำให้อีทึกตัดสินใจจอดรถไว้หลังโรงเรียน แล้วรีบวิ่งไปพร้อมกับเพื่อนวิ่งอ้อมไปหน้าโรงเรียน

“แฮ่กๆ เหนื่อย ไม่ไหวแล้ว” ซองมินร้องบอก

“ซองมินอีกนิด...แฮ่กๆ...แฮ่กๆ....จะถึงโรงเรียนแล้ว” ฮีชอลบอกเสียงหอบไม่แพ้กัน แล้วดึงแขนซองมินวิ่งไปด้วย

อาจารย์ที่กำลังอบรมกลุ่มมาสายที่อยู่ข้างหน้าปล่อยตัวกลุ่มนั้นไปก่อนจะหันมามองกลุ่มอุเคะที่วิ่งมาอย่างรวดเร็ว

“อะไรกันเนี้ยพวกเธอ เอาๆมายืนเข้าแถวกันตรงนี้ก่อน”

“พวกผมขอโทษครับ” เรียวอุคที่ยืนหน้าสุดพูด

“ขอโทษยังไงก็โดนทำโทษอยู่ดี คิมเรียวอุค”

“แต่พวกผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ” ฮยอกแจบอก

“ไม่ได้ตั้งใจแต่นี่ 9 โมงกว่าแล้วนะ”

สักพักกลุ่มเซเมะ 6 คนก็วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาบ้าง ก่อนอาจารย์จะให้ยืนเข้าแถวๆข้างๆกลุ่มอุเคะ

“วันนี้ยังไงทั้ง 2 กลุ่มดังของโรงเรียนมาสายเหมือนกัน” อาจารย์พูดจบทั้ง 2 กลุ่มก็รีบหันหน้ามามองกันทีเดียว

“พวกผมตื่นสายครับ/พวกผมตื่นสายครับ” เรียวอุคกับเยซองที่ยืนอยู่หน้าสุดพูดพร้อมกัน

“เหตุผลก็เหมือนกันด้วย กลุ่มอุเคะกรุณาแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย” อาจารย์บอกพร้อมกับจับชายเสื้อที่หลุดออกมาของดงแฮ

กลุ่มเซเมะทุกคนกำลังมองคนข้างตัวที่แต่งกายไม่เรียบร้อย เนื่องจากรีบวิ่งมาโรงเรียน ผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงของเรียวอุค กระดุมเสื้อที่ไม่ได้ติดของฮีชอลทำให้เห็นแผงอกได้ชัดเจน เสื้อที่หลุดลุ่ยออกมาของดงแฮและซองมิน เสื้อสีขาวของฮยอกแจที่แนบติดเนื้อเพราะมีเหงื่ออกมาทำให้เห็นรูปร่างที่แท้จริงเข้าไปอีก รองเท้าที่ยังใส่ไม่เรีบร้อยของอีทึกทำให้ตัวเองต้องก้มลงไปใส่ใหม่ ทำให้กลุ่มเซเมะอดคิดไม่ได้ว่าที่กลุ่มอุเคะมาสาย เพราะเมื่อคืนอาจจะออกไปที่ไหนก็ได้

“แต่เอาเถอะกลุ่มอุเคะเพิ่งมาสายครั้งแรก ชั้นจะไม่ลงโทษอะไรมาก พวกเธอแค่มีหน้าที่ในสัปดาห์นี้โทรปลุกกลุ่มเซเมะทุกเช้า” จารย์พูดเสียงปกติ

“อะไรนะครับ!!” ทั้ง 6 ถามเสียงดัง

“ไม่ได้ยินหรือไง พวกเธอมีหน้าที่โทรไปปลุกกลุ่มเซเมะทุกเช้าภายในอาทิตย์นี้”

“ส่วนเธอกลุ่มเซเมะมาสายบ่อยเหลือเกิน มาหาชั้นที่ห้องหลังเลิกเรียน เพื่อมาคัดประโยคที่ว่า ‘ผมจะไม่มาโรงเรียนสายอีกแล้วครับ’ ภายใน 2 อาทิตย์วันละ 500 ประโยค

“อาจารย์โหดไปไหมเนี้ย วันละ 500 ประโยคเลยหรอครับ” คังอินถามเสียงอ่อย

“หรือว่ามันน้อยไปคังอิน จะเอาเพิ่มอีกไหม”

“ไม่แล้วครับ”

“แล้วพวกผมจะโทรปลุกพวกเขายังไงในเมื่อไม่มีเบอร์” ฮีชอลถาม

“พวกเธอก็เอามือถือขึ้นมาเมมเบอร์พวกนี้ลงไปสิ”

นั่นทำให้กลุ่มอุเคะต้องเอามือถือขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ แล้วหันไปหาคนข้างตัวเพื่อขอเบอร์มือถือด้วยสีหน้าที่ฝืนสุดๆ ผิดกลับกลุ่มเซเมะที่ตอบด้วยน้ำเสียงที่มีความสนุกที่ปิดไม่มิด

“แล้วอย่าให้ชั้นรู้นะว่าพวกเธอไม่ได้โทรไปปลุก แล้วเย็นนี้กลุ่มเซเมะก็อย่าลืมไปหาชั้นที่ห้องด้วยล่ะ” อาจารย์พูดจบก็ปล่อยตัวทุกคนขึ้นห้องไป

“ฮีชอลอย่าลืมโทรมานะ” ซีวอนบอกยิ้มๆ

“ซองมินโทรมาได้ตลอดเลยนะ” คยูฮยอนพูดต่อ

“อยากให้ถึงพรุ่งนี้เช้าเร็วๆจัง” คังอินพูดขันๆ

แต่อี 3 คนไม่สามารถพูดได้ เพราะกลุ่มอุเคะรีบเดินขึ้นห้องทันที

“ชั้นไม่อยากโทรไปหาพวกนั้น” ฮีชอลบอกพร้อมกับวางกระเป๋าบนเก้าอี้ที่ยั่งของกลุ่มอุเคะอยู่ด้านหลังริมฝั่งประตูทางขวาสุด แต่มีดงแฮกับอีทึกที่นั่งเกือบด้านหลังสุดของแถวกลาง

“ทำอย่างนั้นอาจารย์ได้ทำโทษยิ่งกว่านี้แหง” ดงแฮบอก

“แล้วดูคำพูดไอ้พวกนั้นสิ น่าตบจริงๆ” ฮยอกแจบอกเสียงไม่สบอารมณ์

“ชั้นขอโทษนะที่ลืมตั้งนาฬิกาปลุกเอาไว้” ซองมินบอกเสียงค่อย

“ความผิดนายที่ไหนซองมิน พวกเราก็ลืมกันหมดแหละ เมื่อคืนนอนดึกด้วย” เสียงอีทึกพูดจบ กลุ่มเซเมะก็เดินเข้ามาพอดีทันได้ฟังประโยคสุดท้าย จึงทำให้แน่ใจความคิดตอนแรกที่คิดไว้ว่าพวกนี้ต้องออกไปตอนกลางคืนแน่ๆ

“วันนี้ทำไมพวกนายเข้าห้องเรียนว่ะ” ชินดงถามกลุ่มเซเมะพร้อมกับเช็คชื่อไปด้วย

“มาหาความสนุกนิดหน่อย”ฮันคยองพูดแต่สายตามองไปทางฮยอกแจ

“ความสนุกของพวกนายใช่ในห้องเรียนหรือว่ะ” เพื่อนในห้องแซว

“ตอนนี้ก็คงจะเป็นยังงั้น” เยซองบอกพร้อมกับนั่งลง ที่นั่งของกลุ่มเซเมะก็อยู่ทางด้านหลังห้อง แต่อยู่ทางริมหน้าต่าง มีแต่คิบอมกับคังอินที่นั่งตรงกับดงแฮเละอีทึกด้านหลังสุด พวกเขาทั้ง 2 กลุ่มไม่รู้เลยว่าพวกเขานั่งใกล้กันขนาดนี้ เพราะบางวันกลุ่มอุเคะก็ไม่เข้าหรือไม่กลุ่มเซเมะก็ไม่เข้า ไม่เคยมีวันไหนที่ทั้ง 2 กลุ่มเข้าพร้อมกัน วันนี้จึงเป็นวันที่ทุกคนในห้องแปลกใจทั่วันนี้ทั้ง 2 กลุ่มเข้าเรียนพร้อมกัน เพราะถ้าวันไหนที่ทั้ง 2 กลุ่มไม่เข้าเรียนเลย 2 แถวสุดท้ายหลังห้องจะว่างเปล่าไปทันที

“พวกนายนั่งตรงนี้หรอ” ดงแฮหันไปถามคิบอม

“ชั้นมีชื่อนะ ชั้นชื่อ คิบอม คิมคิบอม ไม่ต้องเรียกนายก็ได้  ใช่ที่นั่งของชั้นคือตรงนี้” คิบอมตอบ

อีทึกกำลังจะหันไปถามบ้าง อาจารย์ปรำจำชั้นเดินเข้ามาพอดี ทำให้อีทึกต้องหันกลับมาอย่างรวดเร็ว อาจารย์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับจ้องอย่างแปลกใจสักครู่ ก่อนจะเริ่มพูด

“วันนี้ปี 3 ห้อง 13 ของพวกเรามาครบหรอเนี้ย”

“ครับผม วันนี้มากันครบครับ” ชินดงลุกขึ้นตอบในฐานะหัวหน้าห้อง

“วันนี้จะมีการเปลี่ยนที่นั่งนะ”

“ทำไมล่ะครับ” ฮีชอลรีบยกมือถาม

“ก็วันไหนถ้าพวกนายทั้ง 2 กลุ่มไม่เข้าห้องเรียน แถบด้านหลังจะได้ไม่ดูโหวงไปทั้งแถบแบบนั้นไง” อาจารย์บอก โรงเรียน Star Museum ไม่ได้มีการคุมว่านักเรียนจะต้องเข้าห้องเรียนทุกคาบ นักเรียนจะไม่เข้าก็ได้ จะไม่มาก็ได้ แต่ตอนสอบกลางเทอมและปลายปีคะแนนจะต้องถึงเกณฑ์ที่โรงเรียนได้กำหนดไว้ ถ้าไม่ถึงเกณฑ์นักเรียนคนนั้นจะโดนไล่ออกทันที นักเรียนที่นี้จึงถือว่ามีอิสระทางความคิดและพฤติกรรมมาก จึงอาจทำให้มีพฤติกรรมที่อาจดูแรง!!

“แล้วจะเปลี่ยนที่ยังไงครับ ตามความสมัครใจหรือเปล่า” ชินดงยกมือถาม

“ไม่มีการตามความสมัครใจหรือไม่สมัครใจ มีแต่การจับฉลากเป็นตัวเลือก”

“หมายความว่าไงครับ” คยูฮยอนยกมือถาม

“ก็ถ้าพวกเธอจับได้หมายเลขอะไรก็ต้องไปนั่งตรงนั้น ในห้องเรามีทั้งหมด 36 คน การจัดเก้าอี้ก็แบบเดิมคือการจัดแบบคู่ แล้วอาจารย์จะเขียนแผนผังของตัวเลขไว้บนกระดาษ แล้วให้พวกเธอออกมาจับได้หมายเลขไหนก็ดูบนกระดาน แล้วไปนั่งตามนั้น มีใครสงสัยอะไรอีกไหม” อาจารย์ถาม

“มีกำหนดการนั่งแบบนี้นานเท่าไรครับ” เรียวอุคถาม

“ก็น่าจะประมาณเดือนนึงล่ะมั้ง ทุกคนมาจับได้ แล้วอย่าเพิ่งให้ใครดูนะ” อาจารย์บอก นักเรียนในห้องต่างเดินไปจับกันจนครบ เก้าอี้ในห้องจะชิดกันเป็นคู่ๆ มั้ทั้งหมด 6 แถวตอนลึก และ 6 แถวแนวนอน

“จับกันครบล่ะนะ นักเรียนที่มีเลขในแถวที่ 1 ไปนั่งได้” ในแถวแรกมีคยูฮยอนนั่งตัวที่ 4

“แถวที่ 2 ใครมีตัวเลขตามบนกระดานก็ไปนั่ง” ในแถวที่ 2 มีซองมินนั่งตัวที่ 5 และเยซองตัวที่ 6

“แถวที่ 3 เดินไปนั่ง”  ในแถวที่ 3 มีฮยอกแจนั่งตัวที่ 4 และด้านหลังตัวที่ 5 คือฮันคยอง และตัวที่ 6 คือเรียวอุค

“แถวที่ 4 เดินไปนั่งได้แล้ว” ในแถวที่ 4 มีฮีชอลนั่งตัวที่ 3 คิบอมนั่งตัวที่ 5 และตัวที่ 6 คือดงแฮ

“แถวที่ 5 ไปนั่งกันได้แล้ว” ในแถวที่ 5 มีซีวอนนั่งตัวที่ 3 อีทึกนั่งตัวที่ 4

“แถวที่ 6 แถวสุดท้ายแล้ว” ในแถวที่ 6 มีชินดงนั่งตัวที่ 3 คังอินนั่งตัวที่ 4

“เรียบร้อยกันทุกแถวแล้วนะ มีใครมีปัญหาสายตาหรือเปล่า” อาจารย์ถาม คนที่นั่งริมหน้าต่างหลังสุดที่ได้นั่งคู่กับเยซอง ขอย้ายมาเป็นที่เรียวอุคเพราะตัวเองนั่งริมสุดทำให้มองกระดานอีกด้านไม่ชัด ทำให้เรียวอุคมานั่งคู่กับเยซองแทน

“อาจารย์ครับผมสายตายาว ขอนั่งด้านหลังสุดคู่กับดงแฮได้ไหมครับ” อาจารย์อนุญาติ ทำให้คิบอมได้ไปคู่กับดงแฮ

“อาจารย์ครับผมมองกระดานไม่ค่อยเห็นขอย้ายไปแถวกลางได้ไหมครับ” อาจารย์พยักหน้า ทำให้ตัวเองได้ไปนั่งคู่กับฮีชอล

“อาจารย์ครับผมขอเลื่อนขึ้นไปข้างหน้าตัวนึงได้ไหมครับ ตรงนี้ผมมองไม่ถนัดเท่าไหร่” ซองมินร้องขอ อาจารย์ก็อนุญาติ ทำให้ซองมินมานั่งคู่กับคยูฮยอนแต่ไม่ใช่เพราะพิศวาสอะไรหรอกนะ แต่อย่างน้อยก็ได้นั่งข้างๆฮยอกแจเพื่อนสนิท

“ถ้าไม่มีใครคิดจะย้ายที่แล้ว ต่อไปนี้ก็นั่งคู่กับคู่ใหม่ของตัวเองอย่างนี้นะ แล้วทำประวัติส่วนตัวของอีกฝ่ายมาด้วยล่ะ กระดาษอยู่ที่ชินดงแล้ว ส่งภายในวันศุกร์นี้นะ” อาจารย์พูดจบ ชินดงก็บอกทำความเคารพ แล้วอาจารย์ก็เดินออกไป หลังจากอาจารย์ออกไปแล้วก็มีเสียงตะโกนกันดังลั่น บ้างก็พอใจกับที่นั่งใหม่ของตัวเอง บ้างก็ไม่พอใจเท่าไหร่นัก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ กลุ่มอุเคะมารวมตัวกันที่โต๊ะของเรียวอุคเนื่องจากโต๊ะมันห่างไกลที่สุด กลุ่มเซเมะเลยต้องย้ายตัวไปที่โต๊ะของคังอินบ้าง

“พวกเราไม่ได้นั่งใกล้กันเท่าไหร่เลย” ดงแฮบอก

“ชั้นจะนั่งหน้าห้องอยู่แล้ว” ฮีชอลบอกไม่สบอารมณ์

“ทำไมกลุ่มพวกเราต้องได้นั่งใกล้กลุ่มเซเมะว่ะ รู้สึกไม่ปลอดภัยเลย” อีทึกบอก

“มีแต่ไอ้ฮยอกคนเดียวที่ไม่ได้นั่งกับกลุ่มเซเมะ” เรียวอุคพูด

“แหม แต่ก็ไม่ได้ไกลเลยนะ หมอนั่นนั่งข้างหลังชั้นเอง” ฮยอกแจบอก

“แล้วแกย้ายไปนั่งใกล้คยูทำไม” ฮีชอลถาม

“ใครว่าย้านไปนั่งใกล้คยู ชั้นไปนั่งข้างฮยอกแจต่างหาก อย่างน้อยตรงนั้นมันก็อยู่ใกล้เพื่อนแหละ”

“วันนี้จะโดดชั่วโมงไหนหรือเปล่า” ดงแฮถาม

“ชั้นว่าวันนี้พวกเราไม่ต้องโดดหรอก ตอนเช้าก็ทำผิดมาแล้ว” เรียวอุคพูด

“ชั้นก็ว่างั้นแหละ เผื่อวันนี้มีอะไรเปลี่ยนแปลงแปลงอีก” อีทึกเห็นด้วย

“ที่นั่งใหม่พวกมึงคิดว่าเป็นไง” คังอินถามม

“ไม่ได้นั่งใกล้พวกมึง แต่ก็ก็ได้นั่งใกล้ซองมิน” คยูฮยอนตอบ

“มีแต่กูคนเดียวไงที่ไม่ได้นั่งใกล้ฮยอกแจ” ฮันคยองตอบเสียงเครียด

“เมื่อกี้ที่กูเดินผ่านตัวแต่ละคน ตัวแมร่งโคตรหอมเลยว่ะ” เยซองบอกเสียงหื่นๆ

“ข้างๆกูเป็นดงแฮ ก็ยังดีที่อีกข้างเป็นไอเย”

“กูก็ได้นั่งใกล้อีทึก ข้างหน้ากูเป็นหัวหน้าห้องชินดงอีก โชคดีจริงๆ”

“กูก็ได้นั่งใกล้ฮีชอล แต่แมร่งซะข้างหน้าเลย” ซีวอนบอกเสียงไม่ชอบใจ

“นั่งที่ๆๆได้แล้ว อาจารยฺมาแล้ว” ชินดงหันมาตะโกนบอกเพื่อนในห้อง ทำให้ทุกคนต้องรีบกลับไปนั่งที่ให้เรียบร้อย แล้วชินดงก็สั่งทำความเคารพ

“วันนี้ห้องนี้มากันครบหรอ ที่นั่งก็เปลี่ยนใหม่กันด้วย” อาจารย์คังตะพูดพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง

“ครับ” ชินดงตอบ

“งั้นก็เริ่มเรียนกันเลยนะ วันนี้วิทยาศาสตร์จะเข้าเรื่อง...” แล้วอาจารย์ก็สอนไปเรื่อยๆ เยซองหันไปมองคนข้างตัวก็ได้เห็นเรียวอุคหยิบแว่นขึ้นมาแล้วตั้งหน้าตั้งตาจดอย่างตั้งใจ ทำให้เยซองแปลกใจมากที่เห็นมาดเรียวอุคตั้งใจเรียน

“เรียวอุค” เยซองเรียกเบาๆ

“หื้อ” เรียวอุคขานรับเสียงเบาแต่ก็ไม่ได้หันมามอง เพราะกำลังจดอยู่

“ข้อนี้หาความเร็วยังไงหรอ” เยซองเกล้งถาม

“ไหนๆข้อนี้หรอต้องเอาตรงนี้มาหารตัวนี้ก่อนนะ...” เรียวอุคอธิบายไปเรื่อยๆสายตาก็จ้องแต่ตรงที่เยซองถาม แต่ไม่รู้ตัวเลบว่าเยซองไม่ได้สนใจข้อที่ตัวเองถามเลย แต่กลับจ้องแต่ใบหน้าเนีบยใสที่กำลังอธิบายอย่างตั้งใจ จนเรียวอุคเงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับถาม

“เป็นไง เข้าใจไหม”

“อือ...อือ...หื้อ...เข้าใจๆ” เยซองตอบตะกุกตะกักเพราะไม่ทันตั้งตัว

“ทำไมนายถึงเก่งอย่างนี้ล่ะ” เยซองถาม

“ไม่ๆชั้นไม่เก่งหรอก ฮีชอลต่างหากที่เก่งวิชาวิทย์ ชั้นไม่เข้าใจก็จะไปถามฮีชอล” เรียวอุคบอก

“แต่นายก็อธิบายให้ชั้นเข้าใจได้นะ”

“ก็อธิบายคามที่ชั้นเข้าใจแหละ”

“มีใครสามารถตอบข้อนี้ได้บ้าง” อาจารย์ถาม ทำให้เรียวอุคกลับเยซองต้องหยุดคุยกันก่อน แล้วหันไปมองที่กระดาน

“ผมได้ครับ” ฮีชอลยกมือขึ้นตอบ

“อธิบายมาเลย”

“ก่อนอื่นเราต้องหา...” ฮีชอลอธิบายและตอบคำถามถูกต้อง ทำให้ทั้งห้องฮือฮากันใหญ่ โดยเฉพาะซีวอนที่นั่งใกล้หันมามองตาโต มีแต่กลุ่มอุเคะที่ยิ้มให้ เพราะไม่แปลกใจเลยที่ฮีชอลตอบได้ ก็เมื่อคืนฮีชอลอ่านหนังสือวิทย์เล่มใหม่เกือบทั้งคืน นี่คือสาเหตุที่ฮีชอลนอนตื่นสาย

“เห็นไหม ชั้นบอกแล้วว่าฮีชอลน่ะเก่งวิชาวิทย์” เรียวอุคหันมาบอกเยซองยิ้มๆ

“อือ เก่งมากๆ เก่งกว่าที่ชั้นคิดไว้มาก” ประโยคหลังเยซองพูดกับตัวเองเบาๆ ไม่ให้เรียวอุคได้ยิน

“วันนี้อาจารย์สอนถึงหน้า 72 นะ การบ้านมี 3 หน้าตั้งแต่หน้า 74 – 76 ไปทำมาพรุ่งนี้ส่ง ชินดงทำความเคารพได้” อาจารย์สั่ง ชินดงลุกขึ้นสั่งทำความเคารพ ก่อนจะบอกเพื่อนในห้อง

“กระดาษที่ต้องทำประวัติส่วนตัวของคนที่นั่งข้างๆ เดี๋ยวชั้นจะเดินแจกให้นะ”

“บันทึกเพิ่มเติมนี่อะไรหรอชินดง” ฮยอกแจตะโกนถาม

“ก็จะถามอะไรก็ได้นอกเหนือคำถามที่อาจารย์ให้มาน่ะ ตอนนี้คาบว่างหันไปถามคนข้างๆเลยก็ได้ จะได้เสร็จไวๆ” ชอนดงบอก

“ชินดง คาบนี้อาจารย์เรียกชั้นกับคาร่าไปซ้อมเต้นน่ะ” คนที่นั่งข้างๆฮยอกแจบอกชินดงพร้อมกับลุกขึ้นยืน ส่วนคาร่าที่ว่าก็นั่งข้างฮันคยองด้านหลังก็ลุกขึ้นตาม

“งั้นฮยอกแจก็ทำคู่กับฮันคยองไปก็ได้ ส่วนจุนฮีทำคู่กับคาร่าก็ได้ จะได้ไม่เสียเวลา” ชินดงบอก

“แต่...ว่า” ฮยอกแจทำท่าจะคัดค้าน แต่ฮันคยองรีบบอก่อน

“ไม่มีปัญหาชินดง ชั้นทำคู่กับฮยอกแจก็ได้”

ฮยอกแจหันไปทำหน้าสงสัยปนหงุดหงิดใส่ แต่ตัวเองก็ต้องนั่งหันเก้าอี้ไปหาฮันคยองอยู่ดี เพื่อทำประวัติส่วนตัวตามที่อาจารย์สั่ง

“ฮันคยองฮยอกแจ ขอโทษนะที่ทำให้ลำบาก” คาร่าบอกขอโทษ

“ไม่เป็นไรๆ รีบไปซ้อมเต้นเถอะเดี๋ยวสายนะ” ฮยอกแจหันไปบอกเสียงใส

“ขอบคุณนะคาร่า จุนฮี” ฮันคยองบอกเสียงอารมณ์ดี แต่คาร่าและจุนฮีต้องรีบไปเลยไม่ได้ยิน ผิดกับฮยอกแจที่มองหน้าฮันคยองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร